Ο Δήμαρχος Λάρνακας, μιλώντας στον δημοσιογράφο Πάμπο Βασίλα, περιγράφει τα παιδικά του χρόνια ως πρόσφυγας από την κατεχόμενη Βατυλή της επαρχίας Αμμοχώστου.
Ο Αντρέας Βύρας αναφέρει πως «όταν έβρεχε καταρρακτωδώς, παιδιά που ήμασταν, νομίζαμε πως η βροχή θα τρυπούσε τους τσίγκους στη σκέπη της πρόχειρης παράγκας και να αρχίσει να μας δέρνει στα πρόσωπα και το κορμί αλύπητα. Πέρασαν σχεδόν 35 χρόνια από τότε και κάθε φορά που ακούω βροχή να πέφτει πάνω σε τσίγκο, μέσα μου τρομάζω. Και θυμάμαι που ζούσαμε μαζί με τις αδελφές μου και τους γονείς μου σε μια ξύλινη παράγκα με στέγη από τσίγκους στην Ξυλοτύμπου. Το χωριό δίπλα από τον μεγαλύτερο προσφυγικό συνοικισμό μετά το 1974, το σημερινό Δασάκι της Άχνας».
Συγκλονιστική είναι και η περιγραφή του ως προσφυγόπουλο που στεκόταν στην γραμμή με το «καππακλί» του για το συσσίτιο στον καταυλισμό όπου έμεναν και τα παιχνίδια με τα υπόλοιπα παιδιά.
Παιχνίδια, όπου ένα κλαδί γινόταν «όπλο» για να παίξουν πόλεμο χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν τί πραγματικά σημαίνει ο πόλεμος.
Ένας πόλεμος όμως που βίωναν, ως μικρά παιδιά, τις συνέπειές του εν αγνοία τους, όπως ανέφερε ο Δήμαρχος.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ThemaOnline στην παρούσα στήλη κάνει ανασκόπηση του κυπριακού Τύπου και μόνο, αποδίδοντας δημοσιεύματα εντύπων, τα οποία και επικαλείται.
