Τι σου είναι ένα σύνθημα. Από τον ποδοσφαιρικό μέχρι τον προεκλογικό αγώνα, ένα πετυχημένο σύνθημα μπορεί να εμψυχώσει τους οπαδούς, να καταρρακώσει το ηθικό του αντιπάλου, να προκαλέσει θόρυβο, ακόμα και να επιφέρει την πολυπόθητη νίκη. Και σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος όπου τα (κούφια) λόγια υπερισχύουν του οποιουδήποτε έργου, αντιλαμβάνεστε ότι ένα καλό σύνθημα είναι το παν - σπάνια κάποιος προχωρά πέρα απ’ αυτό, στην ουσία. Αν υπάρχει καν ουσία.
Τέσσερις μέρες μετά το clusterfuck στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Λεμεσού που έκλεισαν για δυόμισι ώρες κυνηγοί μέλη του ΚΕΚΚ με τις ευλογίες της Αστειονομίας και ο θόρυβος όχι μόνο δεν έχει κοπάσει αλλά όπως όλα δείχνουν το δούλεμα εκ μέρους των Αρχών γίνεται πλέον κατάμουτρα και χωρίς να κρατούνται τα στοιχειώδη προσχήματα.
Όταν είσαι κράτος της πλάκας και έχεις για Πρόεδρο έναν συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο χωρίς μισό συγκρουσιακό κύτταρο πάνω του, το αποτέλεσμα είναι το χάος, η αποθράσυνση και η επιλεκτική εφαρμογή της νομοθεσίας με το άρπα κόλλα δόγμα του “νόμου του ισχυρού”. Κράτος της πλάκας είπα; Γράψτε λάθος. Το χθεσινό clusterfuck της Σκαρίνου δεν είχε τίποτα το αστείο. Κράτος μπουρδέλο είναι το ορθό. Κάτι που μεταξύ μας αδικεί το μπουρδέλο που α) έχει καλύτερη οργάνωση β) αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις και γάμα) ως έχει.
Το ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο κάθε απατεώνα είναι τόσο σύνηθες στη μικρή, μοιρασμένη μας χώρα που πρακτικά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως φράση δεν επινοήθηκε εδώ - να έχουμε κι εμείς κάτι να υπερηφανευόμαστε ότι προσφέραμε στην ανθρωπότητα πέρα από το χαλούμι και τον George Michael.
Σε σχολείο της Λευκωσίας πριν μερικά χρόνια υποψήφιος πρόεδρος του 15μελούς υπόσχονταν προεκλογικά ότι έτσι και εκλεγεί “θα εξαφάνιζε τις γυναίκες”. Εξελέγη πανηγυρικά με τεράστια διαφορά - φυσικά τον ψήφισαν και κορίτσια. Διαλέξτε μια τυχαία παρέα εφήβων αγοριών 13-18 και πετάξτε χαλαρά το όνομα του Andrew Tate - το αποτέλεσμα αρκεί για να βλέπετε εφιάλτες για μια εβδομάδα, ειδικά αν έχετε κόρες. Και νομίζω δεν χρειάζεται να σας θυμίσω την περίπτωση του 14χρονου που μόνταρε καθηγήτριες και συμμαθήτριές του σε σκηνές σκληρού πορνό και τις μοίραζε στο σχολείο (και ο οποίος τη γλίτωσε με μια.. προειδοποίηση από το δικαστήριο ενώ οι “δημιουργίες” του θα υπάρχουν εκεί έξω για να στοιχειώνουν για πάντα τις ζωές των θυμάτων του).
Μια είδηση από την προηγούμενη εβδομάδα που πέρασε στα ψιλά -για ευνόητους λόγους- αντικατοπτρίζει τις μίνι διακοπές που έκανε η πολιτική μας ηγεσία στη Γενεύη -με έξοδα του γνωστού μαλάκα της υπόθεσης φορολογούμενου πολίτη- στην ίσως πιο... άκυρη άτυπη διάσκεψη στα 50 χρόνια συνομιλιών για το Κυπριακό.
Πόσο σκατόψυχος πρέπει να είσαι για να χρησιμεύει μια ανείπωτη τραγωδία ως βάθρο για την προσωπική σου εξύψωση; Πώς είναι δυνατόν μπροστά στην οδύνη που προκαλεί ο μαρτυρικός θάνατος ενός βρέφους η πρώτη αντίδραση κάποιων είναι να μοιράσουν διαδικτυακούς ψόφους και καρκίνους προς πάσα κατεύθυνση;
Κάπου στα late 90s, νεαρός τότε εκκολαπτόμενος δημοσιογράφος στην τοπική εφημερίδα “Γνώμη” της Αλεξανδρούπολης, στάλθηκα να καλύψω το καθιερωμένο κυριακάτικο κήρυγμα του -τότε- Μητροπολίτη Άνθιμου που πάντα έκρυβε ειδήσεις - για την ακρίβεια όλο και σε κάποιον θα τα έχωνε από το “ανάλγητο κράτος των Αθηνών” μέχρι τοπικούς αιρετούς και φυσικά τα στανταράκια, τους διαχρονικούς εχθρούς του ελληνισμού.
Χθες το πρωί ο βουλευτής της ακροδεξιάς “Νίκης” Νίκος Παπαδόπουλος μπούκαρε μαζί με συνεργάτη του στην Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας κι άρχισε να σπάει πίνακες που θεώρησε ότι είναι “βλάσφημοι και προσβλητικοί”.
Μια τραγελαφική ιστορία απάτης, κυπριακού σουρεαλισμού και αστυνομικού παραλογισμού, όπως την έζησε και περιέγραψε σε αναρτήσεις της η γνωστή εικαστικός Βασιλεία Αναξαγόρου. Διαβάστε και προσπαθήστε να μην φρικάρετε...
...αλλά δεν θα μας γίνουν ποτέ μαθήματα.
Αυτό που συμβαίνει με τη Γιαννάκη περικλείει όλες τις παθογένειες του κυπριακού κράτους.
TRENDING NOW
12ºc
