Η Μεγάλη Εβδομάδα υποτίθεται πως είναι η μοναδική περίοδος του χρόνου όπου οι πιστοί χριστιανοί έρχονται περισσότερο από ποτέ πιο κοντά στον Θεό τους. Μέσω της νηστείας, της κατάνυξης και της ενδοσκόπησης μέσω της προσευχής και του συλλογισμού, υποτίθεται πως επιτυγχάνεται αυτή η σύνδεση που μοιάζει χαλαρή και παραμελημένη τον υπόλοιπο χρόνο.
Το ότι δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ το σύνδρομο του επαρχιώτη, ειδικά κάθε φορά που κάποιος καλαμαράς θα έρθει να πουλήσει καθρεφτάκια και κολιέ στους ιθαγενείς, δεν χρειαζόμαστε παπά να μας το πει (σίγουρα όχι τον Τυχικό), κάποια πράγματα απλά περνούν στο DNA και κληρονομούνται ως κουσούρια από τις επόμενες γενιές.
Μπορεί να θυμάστε τη σκηνή από κάποια ταινία ή και από την ίδια τη ζωή: Πάλαι ποτέ πανίσχυρος άντρας, σημαντικός όσο η δουλειά του, βρίσκεται στη δύση της ζωής του, ένας παροπλισμένος συνταξιούχος που αρνείται να δεχτεί ότι αυτό ήταν και νομίζει ότι ο κόσμος γύρω του σταμάτησε στην εποχή που μεσουρανούσε.
Η πρόσφατη μεγαλειώδης συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα κατεχόμενα κατά της επιβολής της μαντίλας στα σχολεία (όπου συνυπήρξαν διαμετρικά αντίθετα πολιτικές δυνάμεις, από Ακιντζί μέχρι Σερντάρ Ντενκτάς) πυροδότησε συζητήσεις αλλά και συγκρίσεις με τις ελεύθερες περιοχές που δυστυχώς είναι σε βάρος μας. Πείτε ότι θέλετε για τον κατεχόμενο βορρά αλλά εκεί οι εκπαιδευτικοί είναι το πιο προοδευτικό, σύγχρονο και ανοιχτόμυαλο κομμάτι της κοινωνίας, όταν αντίστοιχα εδώ εκπροσωπούν ό,τι πιο πεπαλαιωμένο, συντηρητικό και αναχρονιστικό.
Για να μην ξεχάσουμε και τα ελληνικά που υποτίθεται πως είναι η μητρική μας γλώσσα (άσχετο αλλά δεν έχει πλάκα το ότι είναι συνήθως οι Ελληναράδες που την κακοποιούν συχνότερα και χειρότερα;) “επεισόδια” ονομάζουμε όταν για παράδειγμα πλακώνονται μεταξύ τους οι χουλιγκάνοι δύο ομάδων, συγκρούονται διαδηλωτές με την αστυνομία ή σκοτώνονται δύο ενορίες για τα ξύλα της λαμπρατζιάς (είναι που έρχονται οι ξένοι και... αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας).
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός με τα καλά του και τα κακά του, τους μετριοπαθείς και τους ακραίους του, τους φιλελεύθερους και τους συντηρητικούς του, τις προοδευτικές αναλαμπές και τις πατρίς-θρησκεία-οικογένεια εμμονές του είναι η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας.
Για να δούμε αν το κατάλαβα καλά. Στη Νήσο των Αγίων όπου πινακίδες στο highway μας πληροφορούν ότι “φυσιολογικές” είναι οικογένειες με μάνα, πατέρα και παιδί, σκάει η είδηση ότι μία από αυτές έκρυβε κόλαση: οι γονείς κακοποιούσαν συστηματικά τα πέντε παιδιά τους με τον πατέρα μάλιστα να βιάζει τη μία κόρη από τότε που ήταν ανήλικη ακόμα, ενώ χτυπούσαν, άφηναν βρώμικα και νηστικά τα υπόλοιπα όταν δεν τα χρησιμοποιούσαν ως σκλάβους στη φάρμα τους.
Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό σήμερα και όπως θα προσέξατε οι οθόνες γέμισαν με δακρύβρεχτα λογύδρια και μεγαλόστομες εξαγγελίες για «συμπερίληψη» και «ενσωμάτωση». Και από αύριο επιστροφή στη ζοφερή πραγματικότητα: στο απρόσωπο κράτος που αδιαφορεί, στους γραφειοκράτες που κάνουν ό,τι μπορούν για να διαιωνίσουν τη μιζέρια και σε μια κοινωνία που προτιμά να στρέφει αλλού το βλέμμα, όταν δεν ρίχνει η ίδια τα άτομα με αναπηρία σε πολλούς, μικρούς Καιάδες.
Σκεφτείτε πόσο βαθιά είναι η απελπισία του συνταξιούχου δημοσίου υπαλλήλου Προέδρου μας να παρουσιάσει ένα χειροπιαστό “έργο”, οτιδήποτε που να μην ξεκινά με το απεχθές μόριο “θα”, που φτάνει σε βάθος χρόνου. Μεγάλο βάθος. Ας πούμε μισό γαμημένο αιώνα.
Τι σου είναι ένα σύνθημα. Από τον ποδοσφαιρικό μέχρι τον προεκλογικό αγώνα, ένα πετυχημένο σύνθημα μπορεί να εμψυχώσει τους οπαδούς, να καταρρακώσει το ηθικό του αντιπάλου, να προκαλέσει θόρυβο, ακόμα και να επιφέρει την πολυπόθητη νίκη. Και σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος όπου τα (κούφια) λόγια υπερισχύουν του οποιουδήποτε έργου, αντιλαμβάνεστε ότι ένα καλό σύνθημα είναι το παν - σπάνια κάποιος προχωρά πέρα απ’ αυτό, στην ουσία. Αν υπάρχει καν ουσία.
Τέσσερις μέρες μετά το clusterfuck στον αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Λεμεσού που έκλεισαν για δυόμισι ώρες κυνηγοί μέλη του ΚΕΚΚ με τις ευλογίες της Αστειονομίας και ο θόρυβος όχι μόνο δεν έχει κοπάσει αλλά όπως όλα δείχνουν το δούλεμα εκ μέρους των Αρχών γίνεται πλέον κατάμουτρα και χωρίς να κρατούνται τα στοιχειώδη προσχήματα.
Όταν είσαι κράτος της πλάκας και έχεις για Πρόεδρο έναν συνταξιούχο δημόσιο υπάλληλο χωρίς μισό συγκρουσιακό κύτταρο πάνω του, το αποτέλεσμα είναι το χάος, η αποθράσυνση και η επιλεκτική εφαρμογή της νομοθεσίας με το άρπα κόλλα δόγμα του “νόμου του ισχυρού”. Κράτος της πλάκας είπα; Γράψτε λάθος. Το χθεσινό clusterfuck της Σκαρίνου δεν είχε τίποτα το αστείο. Κράτος μπουρδέλο είναι το ορθό. Κάτι που μεταξύ μας αδικεί το μπουρδέλο που α) έχει καλύτερη οργάνωση β) αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις και γάμα) ως έχει.
TRENDING NOW
12ºc
