«Τι από όλα να σου γράψω φίλε μου.. ; Πώς να σε αποχαιρετήσω.. ; Σαν να ήταν χθες.. Μιλάγαμε και οι κουβέντες δεν τέλειωναν.. Λέγαμε για ποδόσφαιρο, για την Ανόρθωση. Είπαμε και για τη ζωή, για την αρρώστια, για τη μάχη. Λέγαμε «πουτάνα μπάλα» και «πουτάνα λευχαιμία» και γελούσαμε! Την αρρώστια δεν την χαμπάριαζες, θα τη νικούσες… Μα όποιος παλεύει, νικητής είναι αδερφέ. Το τέλος λίγη σημασία έχει.. Σημασία έχει τι έδωσες και πόσο πάλεψες.. Και τα έχω μάθει αδερφέ.. Πώς ήσουν Μαχητής όλο αυτό το καιρό..
Και αυτά πρέπει να λέγονται και να γράφονται… Γιατί υπέρτατη αξία και σκοπός του αθλητισμού είναι να περνάμε μηνύματα ζωής.. Για ανθρώπους πραγματικούς νικητές της, που παλεύουν ως το τέλος…
Μου είπαν πριν λίγες μέρες πως λίγος καιρός έμεινε.. Συγγνώμη αδερφέ.. Δεν πρόλαβα.. Δεν πρόλαβα να πάρει.. Συγγνώμη.. Μου είπαν σήμερα πως δεν θα με θυμόσουν.. Θα σε θυμόμουν όμως εγώ..
Αύριο θα έρθω.. Έχουμε παιχνίδι αλλά θα έρθω.. Λίγο νωρίς, έστω για λίγο..
Για την Ανόρθωση σου να είσαι ήσυχος.. Δείχνει πλέον υγιής.. Θα την προσέχουμε..
Καλό ταξίδι Αδάμο μου…».
Διαβάστε Περισσότερα στο: Themasports.com
