Τσαμπούρης: «Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη σκοπιμότητα στο Κυπριακό πρωτάθλημα» – Αποθεωτικά λόγια για Ιωάννη Κωστή!

Αναλυτικά η συνέντευξη του:

Στις παλιές… καραβάνες του ποδοσφαίρου συγκαταλέγεται πλέον ο Σάββας Τσαμπούρης. Ο οποίος αν και 33 ετών και με περισσότερα από 350 επαγγελματικά ματς στην πλάτη, έχει το χαρακτηριστικό πως δεν αλλάζει συχνά ομάδες.

Από το καλοκαίρι φορά και πάλι τα «ερυθρόλευκα» της Νέας Σαλαμίνας και μίλησε στο gazzetta.gr για την προσφυγική ομάδα, τις διαφορές μεταξύ ελληνικού και κυπριακού πρωταθλήματος, αλλά και το πώς αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο.

-Συνάντησες ότι περίμενες;

«Ναι, μπορώ να το πω αυτό. Μάλιστα βρήκα τα πράγματα και καλύτερα από την προηγούμενη φορά, τόσο στον τομέα της οργάνωσης, όσο και των παροχών».

-Το κλίμα;

«Είναι εξαιρετικό. Πάρα πολύ καλό. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω όπως θέλουν οι διοικούντες να υπάρχει. Είναι μία προσφυγική ομάδα από την Αμμόχωστο και επιθυμούν να υπάρχει οικογενειακό κλίμα».

-Για να επιστρέψεις, σημαίνει πως η προηγούμενη φορά που αποχώρησες ήταν άκρως φιλική.

«Οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει πολύ φιλικά. Διατηρούσα εξαιρετικές σχέσεις με τους ανθρώπους της Νέας Σαλαμίνας. Υπήρχαν σχέσεις αλληλοεκτίμησης και σεβασμού».

-Οι στόχοι με την ομάδα, αλλά και προσωπικοί;

«Συμβαδίζουν και θέλω να τη βοηθήσω να πάει καλά. Σε κάθε παιχνίδι να παρουσιαζόμαστε καλύτεροι και στο τέλος να κάνουμε ταμείο».

-Έχεις για συμπαίκτη και τον Ιωάννη Κωστή, που πλέον συνεχίζει στον Ολυμπιακό.

«Διαθέτει όλα τα εχέγγυα να κάνει μία μεγάλη καριέρα. Έχει ταλέντο και το απαιτούμενο ποδοσφαιρικό θράσος. Διαθέτει ποδοσφαιρική λογική. Είναι ταπεινός και δουλεύει. Είχε ξεχωρίσει από την πρώτη μου θητεία στη Νέα Σαλαμίνα. Τη σεζόν 2016/17 που ανέβαινε για προπονήσεις με την πρώτη ομάδα και το ταλέντο του ξεχώριζε».

-Οι διαφορές μεταξύ του ελληνικού και του κυπριακού πρωταθλήματος;

«Το κυπριακό είναι ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα, όπως και το ελληνικό. Αυτό φαίνεται τόσο από το ranking της χώρας στη βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, όσο και από την πορεία των ομάδων της στην Ευρώπη. Μία σημαντική και μεγάλη διαφορά είναι πως το κυπριακό πρωτάθλημα είναι πιο ανοικτό και επιθετικογενή. Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη σκοπιμότητα για το αποτέλεσμα, όπως στο ελληνικό».

-Στον τρόπο ζωής. Και οι δύο χώρες πέρασαν πολλά.

«Όντως πέρασαν μία οικονομική. Στην Κύπρο την ξεπέρασαν πιο γρήγορα από ότι εμείς. Δεν υπάρχουν πολλά σημάδια της κρίσης, σε αντίθεση με την Ελλάδα που τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα, τόσο οικονομικά όσο και κοινωνικά, κυρίως στις μεγάλες πόλεις».

-Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;

«Λείπω λίγο καιρό για να μου έχουν λείψει πολύ και πολλά πράγματα. Αλλά η οικογένεια και οι φίλοι είναι το πρώτο πράγμα».

-Αν σου έλεγαν να… απομονώσεις κάτι από την καριέρα σου, ποιο θα ήταν; Η στιγμή που σου έχει μείνει περισσότερο χαραγμένη;

«Σε πιο νεαρή ηλικία, αυτό που είναι χαραγμένο είναι η κλήση μου στην Εθνική Ελπίδων που ήρθε απρόσμενα και ήταν μεγάλη χαρά και τιμή. Η καλύτερη στιγμή της καριέρας μου ήταν η συμμετοχή μου στον τελικό με τον Αστέρα Τρίπολης και ο τρόπος που αποκλείσαμε τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά».

-Αρνητική;

«Δεν ξεχωρίζω κάποια. Ο αθλητισμός έχει πολλές λύπες και πρέπει να τις ξεπερνάς γρήγορα. Και να ξέρεις πως στον αθλητισμό οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές».

-Θα άλλαζες κάτι στην καριέρα σου;

«Όταν ωριμάζεις και βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά, σίγουρα βλέπεις πράγματα που έχεις κάνει λάθη και μετανιώνεις. Στη ζωή μαθαίνεις από τα λάθη και με αυτά πορεύεσαι. Οπότε, όχι δεν θα άλλαζα κάτι».

-Από μικρός είχες το περιβραχιόνιο σε πολλές ομάδες. Είναι «βάρος» ή ευθύνη;

«Βάρος» όπως το λες δεν είναι. Είναι ευθύνη και τιμή. Αλλά από μόνο του δεν λέει κάτι. Το ζήτημα είναι να έχεις σεβασμό στα αποδυτήρια και να έχεις τη δυνατότητα να καθοδηγήσεις τους συμπαίκτες σου. Το περιβραχιόνιο από μόνο του δεν λέει κάτι».

-Πως και αποφάσισες να ασχοληθείς με τα συνδικαλιστικά; Είσαι ταμίας του Π.Σ.Α.Π.

«Ήμασταν κάποιοι συμπαίκτες και φίλοι, που έχουμε κοινή λογική και συνισταμένη των πραγμάτων. Έτσι αποφασίσαμε να μπούμε στον Π.Σ.Α.Π. Να προσπαθήσουμε, να παλέψουμε και να βελτιώσουμε το άθλημα πάνω από όλα. Να προσφέρουμε κάτι παραπάνω σε αυτό».

-Βλέπουμε πως στον Π.Σ.Α.Π. δίνεται μεγάλη βαρύτητα στα ασφαλιστικά δρώμενα, κυρίως των μικρότερων κατηγοριών.

«Όλος ο κόσμος καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι το ασφαλιστικό. Πόσο αυτονόητο είναι ένας εργαζόμενος να είναι ασφαλισμένος. Κάτι που δεν είχε γίνει στις μικρές κατηγορίες, που δεν έχουν μεγάλη προβολή. Για τους ποδοσφαιριστές και τα προστατευόμενα μέλη τους. Ήταν αυτονόητο να παλέψουμε για τους συναδέλφους μας που αγωνίζονται εκεί. Ήταν βασικός πυλώνας για να ξεκινήσουμε κάτι».

-Είσαι 33. Σκέφτεσαι το πότε θα σταματήσεις;

«Όχι, το πότε δεν το έχω σκεφτεί., Όσο μεγαλώνεις βέβαια, καταλαβαίνεις πως φτάνεις πιο κοντά στο τέλος της καριέρας σου. Σκέφτομαι πολλά, αλλά ακόμη δεν έχω κατασταλάξει κάπου. Το κομμάτι του ποδοσφαίρου που ζούμε τόσα χρόνια και υπηρετούμε, είναι μέσα στο μυαλό μου. Αλλά ακόμη δεν έχει αποφασίσει κάτι».