Δέκα ιστορίες, σπουδαίες αλλά και ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ που θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει εντελώς διαφορετικά… (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Με αφορμή αποκαλύψεις διάφορων αθλητικών προσωπικοτήτων, δείτε 10 σπουδαίες ιστορίες που θα μπορούσαν να έχουν καταλήξει εντελώς διαφορετικά, με την αλλαγή λεπτομερειών…

Όπως μπορεί εύκολα να διαπιστώσει κανείς αυτή την περίοδο, η θεματολογία από άποψη επικαιρότητας έχει να κάνει με τις εξελίξεις για τον κορωνοϊό και ειδικότερα για την καθημερινότητα του αθλητισμού, πώς αυτός επηρεάζεται και συμπεριφέρεται εν μέσω πανδημίας.

Στο ανάλογο κλίμα είναι και τα ΜΜΕ του εξωτερικού, που βρίσκουν κι αυτά την ευκαιρία να ασχοληθούν περισσότερο με ιστορίες του παρελθόντος και κυρίως με τις προσωπικότητες που ξεχώρισαν σε αυτό.

Ειδικότερα δε, προπονητές και ποδοσφαιριστές, που είναι πλέον πολύ πιο χαλαροί αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές που διαδραματίστηκαν εκτός αγωνιστικών χώρων και το αποτέλεσμα είναι πολύ ενδιαφέρον, σηκώνοντας και μεγάλες συζητήσεις.

«Πώς θα ήταν αν…», είναι η έκφραση με την οποία μπορούν να αρχίσουν μερικές από τις απολαυστικές ποδοσφαιρο-μπασκετοκουβέντες ή όπως λένε και στις ΗΠΑ «What if…».

Στο πλαίσιο αυτό, το sportfm.gr μαζεύει 10 από τις πιο χαρακτηριστικές ιστορίες του παρελθόντος, που με την αλλαγή μιας μικρής λεπτομέρειας, λίγων εκατοστών κλπ., θα μπορούσαν να εξελιχθούν εντελώς διαφορετικά.

Πριν υποβληθούν ενστάσεις ή άλλες ιδέες (όλα καλοδεχούμενα), αφήνουμε εκτός ελληνικές ομάδες (πλην Εθνικών), καθώς αποτελούν αφορμή για δικά τους ξεχωριστά αφιερώματα.

10. Ζαν-Μαρκ Μποσμάν

Οι λιγότερο διαβασμένοι θα απορήσουν στην ανάγνωση του ονόματος, αλλά ο άσημος ως ποδοσφαιριστής, Ζαν-Μαρκ Μποσμάν, αποτελεί την αιτία που άλλαξε ριζικά ο χάρτης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου από το 1996 και μετά. Ο 55χρονος σήμερα Βέλγος, στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήρθε σε δικαστική αντιπαράθεση με την ομάδα του, τη Λιέγη και την UEFA, ώστε ως εργαζόμενος εντός ΕΕ να έχει το δικαίωμα να αγωνιστεί/δουλέψει στη χώρα που ήθελε. Τελικά, δικαιώθηκε τον Δεκέμβριο του 1995, αλλάζοντας τον χάρτη μια για πάντα. Αυτός ο αγώνας, όμως, τον έφτασε στον πάτο οικονομικά, το 2011 είχε προβλήματα αλκοολισμού και σήμερα συντηρείται από τις δωρεές από τη FIFPro. Τι (δεν) θα είχε συμβεί, αν ο Μποσμάν δεν πάλευε μέχρι τέλους για τα δικαιώματά του και εντέλει όλων των ποδοσφαιριστών ;

9. Όταν η Μπλάκμπερν απέρριψε τον Ζιντάν

Καλοκαίρι 1995 και πρωταθλήτρια στην Αγγλία έχει αναδειχθεί η Μπλάκμπερν με προπονητή τον Κένι Νταλγκλίς, που τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς αναλαμβάνει ουσιαστικά το πόστο του αθλητικού διευθυντή. Η πρώτη επιλογή που κάνει, είναι να φέρει πακέτο τους Κριστόφ Ντουγκαρί και Ζινεντίν Ζιντάν από την Μπορντό που εντυπωσίαζαν στο γαλλικό πρωτάθλημα. Παρ’ όλα αυτά, ο ιδιοκτήτης των «ρόδων» σταμάτησε τις διαδικασίες απόκτησης των δύο παικτών, αφού δεν μπορούσε να δεχθεί ότι ένας σχετικά άγνωστος Γάλλος θα πάρει τη θέση του αρχηγού, Τιμ Σέργουντ. Έτσι, λοιπόν, η Μπλάκμπερν έφτασε κοντά, αλλά ποτέ δεν έφερε τον «Ζιζού» στο Νησί.

8. Ο Μέσι δεν έγινε ποτέ Ισπανός

Από τα 14 του, ο Λιονέλ Μέσι είναι μόνιμος κάτοικος Καταλονίας, άρα όταν άρχισαν όλοι να καταλαβαίνουν περί τίνος παίκτη πρόκειται, η ισπανική Ομοσπονδία είχε κάθε δικαίωμα να τον καλέσει στην εθνική ομάδα και ουσιαστικά η βάση της Μπαρτσελόνα, που ήταν και της εθνικής Ισπανίας να αποκτήσει το λαμπερό «διαμάντι». Ωστόσο, παρά τις επίμονες προσπάθειες, ο Μέσι δεν δέχθηκε να συμβεί κάτι τέτοιο. «Η Ομοσπονδία έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια να παίξει με την εθνική Ισπανίας. Ο Λιονέλ το αρνήθηκε γιατί αγαπάει την Αργεντινή. Η ένταξή του στην Ισπανία θα ήταν ό,τι καλύτερο», είχε πει ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε. Φανταστείτε, λοιπόν, την εθνική Ισπανίας που τα σάρωσε όλα από το 2008 έως το 2012, να είχε και τον Λιονέλ Μέσι…

7. Το γκολ του Γκρόνγιερ που άλλαξε το Λονδίνο

Έτος 2003 και ένας Ρώσος επιχειρηματίας, ονόματι Ρόμαν Αμπράμοβιτς αρχίζει και κάνει γνωστό το όνομά του, λόγω της πρόθεσής του να αγοράσει έναν αγγλικό σύλλογο και συγκεκριμένα από το Λονδίνο. Δύο οι υποψήφιες και συγκεκριμένα, η Τότεναμ και η Τσέλσι, αλλά την παρτίδα κερδίζουν οι «μπλε» λόγω του Γέσπερ Γκρόνγιερ. Την τελευταία αγωνιστική του 2002-2003, η Τσέλσι φιλοξενεί τη Λίβερπουλ, επικρατεί με 2-1, κερδίζει το εισιτήριο του Champions League αφήνοντας εκτός τους «κόκκινους». Mε τα έξτρα έσοδα του Champions League, o Αμπράμοβιτς πείθεται ότι με 140 εκατ. λίρες η Τσέλσι είναι η ομάδα που πρέπει να αγοράσει και όχι η 10η Τότεναμ. Τι θα είχει γίνει όμως αν τελικά οι «μπλε» δεν είχαν κερδίσει ποτέ εκείνο το ματς;

6. «Fergie OUT»

Κι όμως… Ίσως ο μεγαλύτερος προπονητής όλων των ομαδικών αθλημάτων που έμεινε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από το 1986 έως το 2013, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, βρέθηκε μια ανάσα από την απόλυσή του το 1989-90. Συγκεκριμένα, η ομάδα του είχε πραγματοποιήσει στην αρχή της σεζόν έξι ήττες και δύο ισοπαλίες. Στις 7 Ιανουαρίου του 1990, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ φιλοξενείται από τη Νότιγχαμ Φόρεστ για τον τρίτο γύρο του FA Cup και σύμφωνα με τα τότε ρεπορτάζ, ήττα-αποκλεισμός θα σήμαινε και απόλυση. Τελικά, και υπό τις έντονες αποδοκιμασίες των οπαδών της Γιουνάιτεντ που είχαν και πανό κατά του Άλεξ Φέργκιουσον, η Γουνάιτεντ επικρατεί και παίρνει το Κύπελλο σε επαναληπτικό κόντρα στην Κρίσταλ Πάλας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, την οποία δεν θα τη μάθουμε ποτέ πώς θα ήταν, αν τελικά, εκείνο το βράδυ η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε ηττηθεί.

5. Το γλίστρημα του Τζέραρντ

Έως κάποιο σημείο το «φέτος είναι η χρονιά της» είχε καταντήσει ανέκδοτο, ωστόσο για τη Λίβερπουλ το 2014 ήταν απλά κατάρα. Με τον Μπρένταν Ρότζερς στο τιμόνι και επιθετική τριάδα τους Λουίς Σουάρες, Ραχίμ Στέρλινγκ και Ντάνιελ Στάριτζ, η Λίβερπουλ πράγματι είναι πολύ κοντά να κατακτήσει τον τίτλο. Απομένουν τρία ματς, οι «κόκκινοι» είναι στην πρώτη θέση και υποδέχονται την Τσέλσι από την οποία απέχουν πέντε βαθμούς και μπορούν να τη βγάλουν νοκ-άουτ. Ωστόσο, τότε γράφτηκε η πιο τραγική στιγμή του αρχηγού, Τζέραρντ. Στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων του πρώτου μέρους, εντελώς ανενόχλητος γλιστράει και ο Μπα σκοράρει. Οι «μπλε» επικρατούν τελικά 2-0 και η Λίβερπουλ πέφτει σε κατάθλιψη, αφού στην επόμενη αγωνιστική, ενώ προηγείται 0-3 επί της Πάλας, περιορίστηκε στο 3-3, με τη Σίτι να παίρνει το πρωτάθλημα. Τι θα γινόταν πραγματικά, αν ο Τζέραρντ δεν γλιστρούσε, είναι κάτι που δεν θα απαντηθεί ποτέ.

4. Το κολέγιο που δεν πήγε ο Λεμπρόν Τζέιμς

Πιθανότατα πρόκειται για τον επόμενο μετά τον Τζόρνταν ή για τους φανατικούς υποστηρικτές του ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι μια άλλη, ξεχωριστή κατηγορία του πιο all-around παίκτη που είδε ποτέ το παγκόσμιο μπάσκετ. Το 2003 δήλωσε συμμετοχή στο draft και τον «τσίμπησαν» χωρίς κωλυσιεργία οι Κλίβελαντ Καβαλίερς. Ωστόσο, τι θα γινόταν αν ίσχυε τότε ο κανονισμός του ΝΒΑ που απαγόρευε σε παίκτες να «πηδήξουν» κατευθείαν από το Λύκειο στον μαγικό κόσμο. Στην περίπτωση που τελικά πήγαινε για ένα χρόνο στο κολέγιο, το 2004 οι Ορλάντο Μάτζικ ήταν αυτοί που είχαν επιλέξει πρώτοι, επιλέγοντας τον Ντουάιτ Χάουαρντ.

3. Τα «What if» του Μάικλ Τζόρνταν

Τα «What if» γύρω από τον μύθο του Μάικλ Τζόρνταν είναι πολλά, αλλά δύο είναι αυτά που έχουν απασχολήσει και τον περισσότερο κόσμο. Πρώτον, τι παραπάνω θα είχε καταφέρει με τους Σικάγο Μπουλς, αν μετά το πρωτάθλημα του 2013 δεν είχε σταματήσει το μπάσκετ τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου; Θα είχε επιστρέψει αν δεν είχε πραγματοποιηθεί ποτέ η απεργία των επαγγελματιών παικτών του baseball; Κανείς δεν το ξέρει. Το θέμα είναι ότι ο Τζόρνταν επέστρεψε τον Μάρτιο του 1995 και ουσιαστικά οι Μπουλς έχασαν την ευκαιρία να διεκδικήσουν άλλα δύο πρωταθλήματα, μετά τα τρία συνεχόμενα που είχαν κατακτήσει. Πήραν άλλα τρία, όταν πια ο Τζόρνταν ήταν στο 100%. Το δεύτερο «What if», που δεν αφορά τόσο τον ίδιο όσο τους Μπλέιζερς. Το Πόρτλαντ ήταν η ομάδα που διάλεξε στο νούμερο 2 τον Σαμ Μπούι αντί του Τζόρνταν (οι Ρόκετς είχαν επιλέξει στο 1 τον Χακίμ, οπότε δικαιολογούνται), με τη λογική ότι στην περιφέρεια υπήρχε ο Κλάιντ Ντρέξλερ, οπότε χρειάζονταν έναν ψηλό. Το τι θα συνέβαινε ή όχι σε Μπουλς και Μπλέιζερς είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί.

2. Το πέναλτι του Γκέκα

Στην Ελλάδα είναι γνωστό ότι είμαστε… ανθρωποφάγοι και ακόμα πιο γνωστό ότι δύσκολα μπορούμε να δεχθούμε ότι οι άλλοι μπορούν να κάνουν κάτι καλύτερα από μας. Αυτό το έμαθε καλύτερα από τον καθένα το 2014 και συγκεκριμένα στις 29 Ιουνίου ο Φάνης Γκέκας. Η Ελλάδα για πρώτη φορά στην ιστορία της είναι στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου και έχει πέσει πάνω στην Κόστα Ρίκα. Τίποτα το τρομερό, όχι όμως και μη υπολογίσιμη. Δύο ομάδες που στηρίχθηκαν στην άμυνα οδηγήθηκαν στα πέναλτι. Παρά την πολύ καλή εκτέλεση του ικανού επιθετικού, η επέμβαση του Κέιλορ Νάβας αποδεικνύεται καλύτερη και η Κόστα Ρίκα προκρίνεται. Αντιμετώπισε στα προημιτελικά την Ολλανδία και τότε λύγισε εκείνη στα πέναλτι με 4-3. Τι θα γινόταν αν ο Μήτρογλου αξιοποιούσε τις δικές του ευκαιρίες στην παράταση; Πού θα μπορούσε να φτάσει αυτή η Εθνική του Φερνάντο Σάντος; Η ιστορία αυτής της ομάδας έχει δείξει, ότι οι προβλέψεις είναι επικίνδυνο σπορ…

1. Το έβαλε! Αν δεν το έβαζε;

Για προφανείς λόγους, αφήσαμε στις δύο τελευταίες θέσεις κάτι με ελληνικό ενδιαφέρον και μιας και η εποχή είναι… μελαγχολική, επιλέξαμε κάτι ευχάριστο. Στις 24 Σεπτεμβρίου, η Ελλάδα στο μπάσκετ φτάνει σε μια ανατροπή-εξπρές επί της Γαλλίας, που μόνο η ίδια η Ελλάδα θα μπορούσε να κάνει. Για την ακρίβεια αυτή η φουρνιά αθλητών. Τι θα γινόταν όμως αν τελικά ο Δημήτρη Διαμαντίδης δεν έβαζε αυτό το απίθανο τρίποντο; Τι θα γινόταν ο καλός εκτελεστής ελεύθερων βολών, Αντουάν Ριγκοντό δεν αστοχούσε; Και πολύ περισσότερο… Τι θα γινόταν αν ο Νοβίτσκι στον άλλο ημιτελικό δεν νικούσε μόνος του την Ισπανία, η οποία ποτέ δεν μας πήγαινε ως αντίπαλος;