Με φανερό το αίσθημα της απογοήτευσης από μερίδα νοσηλευτών, η Άντρη Νικολαΐδου απέστειλε καταγγελτική επιστολή στην Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Υγείας, Χριστίνα Γιαννάκη και στον Υπουργό Υγείας, Μιχάλη Χατζηπαντέλα αναφέροντας την προσωπική της εμπειρία.
Όπως εξήγησε στην επιστολή της έχασε τον 62χρονο πατέρα της από κορωνοϊό πριν από περίπου τρεις μήνες, ο οποίος νοσηλευόταν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας, όπου και κατέληξε. Η ίδια διαχώρισε τους νοσηλευτές σε δύο κατηγορίες αυτούς που ασκούν το λειτούργημα τους με ανθρωπιά και κατανόηση και σε αυτούς που η συμπεριφορά τους είναι απρεπής και χωρίς να δίνουν την απαραίτητη βαρύτητα.
Μέσα από την επιστολή της η κα. Νικολαΐδου παραθέτει αρκετά περιστατικά που συνέβησαν στον πατέρα της, έτσι ώστε να εκφράσει την δυσαρέσκεια και τον θυμό της.
Αυτούσια η επιστολή της:
Παραθέτω αυτούσια την επιστολή που έστειλα σήμερα στους αρμόδιους φορείς με πληροφορίες και παράπονα για την άσχημη εμπειρία που είχαμε στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του πατέρα μου.
Αξιότιμοι,
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι σε όλα τα επαγγέλματα πάντα κάποιοι ξεχωρίζουν έναντι των υπολοίπων, είτε γιατί κατέχουν περισσότερες γνώσεις για το αντικείμενό τους, είτε γιατί ξέρουν πώς ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίζουν και να συμπεριφέρονται στον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Από τα πιο απαιτητικά επαγγέλματα είναι αυτό των ιατρών και νοσηλευτών, οι οποίοι καλούνται να τιμήσουν τον όρκο του Ιπποκράτη και να ασκήσουν όχι απλά ένα επάγγελμα, αλλά ένα λειτούργημα, έχοντας ως γνώμονα το καλύτερο για τον κάθε συνάνθρωπό τους, που χρειάζεται τη βοήθειά τους. Δυστυχώς όμως, ακόμα και αυτό το ιερό επάγγελμα / λειτούργημα δεν θα μπορούσε να μη νοσεί εξαιτίας κάποιων ατόμων, οι οποίοι, όπως φαίνεται, ασκούν το επάγγελμα καθαρά και μόνο για βιοποριστικούς σκοπούς.
Μέσω της επιστολής μου αυτής θέλω να διαχωρίσω αυτές τις δύο κατηγορίες νοσηλευτών, σύμφωνα και με τα όσα βιώσαμε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του πατέρα μου στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Ο πατέρας μου μεταφέρθηκε στο ΓΝΛ στις 24 Απριλίου 2021 με συμπτώματα κορωνοϊού και ενώ ήταν ένας άντρας νεαρός σε ηλικία (62ετών), ψηλός, αδύνατος, μη καπνιστής, χωρίς υποκείμενα νοσήματα, δυστυχώς νικήθηκε από τον καταραμένο αυτό ιό.
Νοσηλεύτηκε αρχικά σε Θάλαμο Covid (Χειρουργικό Β΄), στη συνέχεια σε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (Ουρολογικός θάλαμος / ΜΑΦ) και στο τέλος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ2), στην οποία και δυστυχώς κατέληξε. Θέλω, εκ μέρους της οικογένειας μου να εκφράσω τις ευχαριστίες μας στους γιατρούς και νοσηλευτές της ΜΑΦ και ΜΕΘ2 για τη φροντίδα και έγνοια που έδειχναν στον πατέρα μου κατά την διάρκεια της παραμονής του στους θαλάμους αυτούς, αλλά και στους φυσικοθεραπευτές που προσπάθησαν να τον βοηθήσουν μέσω της ιδιότητας τους. Ιδιαίτερα όμως θα ήθελα να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άντρη Αγαθοκλέους, νοσηλεύτρια της ΜΕΘ2, στον τελευταίο θάλαμο που νοσηλεύτηκε και δυστυχώς κατέληξε ο πατέρας μου. Η νοσηλεύτρια αυτή, στη δύσκολη εκείνη ώρα που έφευγε ο πατέρας μου, παραμέρισε για λίγο την ιδιότητα της ως νοσηλεύτρια και χειρίστηκε το θέμα με πολλή ανθρωπιά και της αξίζουν πολλά μπράβο. Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κι άλλοι νοσηλευτές σαν την Άντρη που υπηρετούν με αγάπη και αφοσίωση το επάγγελμά τους, αλλά δυστυχώς είναι πολύ λίγοι μπροστά στο σύνολο.
Από την άλλη, θέλω να εκφράσω την έντονη δυσαρέσκεια, θυμό και απογοήτευσή μου για τους νοσηλευτές και νοσηλεύτριες στον Χειρουργικό Β θάλαμο, τόσο για την συμπεριφορά, τους χειρισμούς, αλλά και την ολιγωρία τους σε θέματα φροντίδας των ασθενών τους.
Θα επικεντρωθώ σε συγκεκριμένα περιστατικά, τα οποία με αναγκάζουν να προβώ σε αυτές τις καταγγελίες. Με τον πατέρα μου επικοινωνούσαμε κυρίως με γραπτά μηνύματα, ώστε να μην κουράζεται, γιατί φορούσε συνέχεια μία μάσκα οξυγόνου. Παράλληλα διατηρούσαμε μια σταθερή επικοινωνία με τον θάλαμο, 1 – 2 φορές την ημέρα, στην προσπάθειά μας να ενημερωνόμαστε για την πορεία της κατάστασής του από τους νοσηλευτές, αφού καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής του στον εν λόγω θάλαμο ουδέποτε μας τηλεφώνησε κάποιος γιατρός για ενημέρωση! Την επικοινωνία με τον θάλαμο την είχα αναλάβει εξαρχής εξολοκλήρου εγώ, εκ μέρους της οικογένειας μας, ώστε και οι νοσηλευτές να μην επαναλαμβάνονται. Ένοιωθα σχεδόν πάντα την ενόχλησή τους στο τηλέφωνο. Σχεδόν πάντα με δυσκολία και έκδηλη απροθυμία με ενημέρωναν, λέγοντας μου μόνο δύο τυπικές κουβέντες. Λες και ήταν αγγαρεία. Τους καθυστερούσα από κάτι; Τους διέκοπτα από κάτι; Προφανώς... Θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας αν περάσετε από τον θάλαμο (όπως πέρασα κι εγώ τον προηγούμενο μήνα που δεν ήταν θάλαμος covid)... Προς το παρόν, δεν θα αναφερθώ στα στοιχεία των εμπλεκόμενων νοσηλευτών τους οποίους «φωτογραφίζω» στην επιστολή μου, να σημειώσω όμως ότι είναι καταγεγραμμένες οι μέρες και ώρες που επικοινωνούσα μαζί τους και οποιοσδήποτε θα μπορούσε να επιβεβαιώσει τα στοιχεία από το πρόγραμμα της βάρδιας τους.
Όπως όλοι οι ασθενείς, έτσι και ο πατέρας μου χρειάστηκε κάποιες φορές να χτυπήσει το κουδούνι για να τον βοηθήσουν. ΚΑΘΥΣΤΕΡΟΥΣΑΝ να πάνε. Όταν κάποια στιγμή έτυχε να του τηλεφωνήσω σε φάση που δεν ένοιωθε καλά και έβλεπε το οξυγόνο του να ανεβοκατεβαίνει, του είπα να χτυπήσει το κουδούνι και μου απάντησε ότι είναι ώρα που το χτυπά και δεν έρχεται κανείς και ότι -άκουσον, άκουσον- πάντα έτσι κάνουν! ΣΟΚ! Πήρα αμέσως τηλέφωνο στον θάλαμο, όπως πιστεύω ότι θα έκανε οποιοσδήποτε στη θέση μου. Ένας αγενής νοσηλευτής μου απάντησε νωχελικός και νυσταγμένος και στην ερώτησή μου γιατί δεν πάει κάποιος να δει τον πατέρα μου, που χτυπάει εδώ και τόσα λεπτά το κουδούνι, μου είπε να του πω να κάνει υπομονή και ότι θα τους δουν όλους σε λίγο, όταν έρθει η ώρα που θα περάσουν για την φροντίδα των ασθενών. Συγκρατώντας τον θυμό μου, του επεσήμανα ότι για να χτυπάει κάποιος ασθενής το κουδούνι σημαίνει ότι τη συγκεκριμένη στιγμή είναι που χρειάζεται κάτι, όχι την προγραμματισμένη ώρα που θα πάνε να δουν όλους τους ασθενείς μαζί. Μου απάντησε πως είναι χρονοβόρα η διαδικασία για να φορέσει την στολή του και να εισέλθει στον θάλαμο (!) και γι’ αυτό καθυστερούν κάποιες φορές. Τον παρακάλεσα ξανά να πάει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα ή να στείλει κάποιον άλλον, αν υπήρχε προσωπικό κώλυμα. Ταυτόχρονα, επικοινώνησα με τον πατέρα μου και του είπα να με ενημερώσει σε πόση ώρα θα πήγαινε κάποιος… και χρειάστηκε τελικά, να περιμένει περισσότερο από 40 λεπτά! Σημειώνω επίσης, ότι τους μιλούσαν με αγένεια και προφανή εκνευρισμό, επειδή τους «ενόχλησαν». Έμαθα εκ των υστέρων, επιβεβαιώνοντας από άλλους ασθενείς τις ανησυχίες μου, ότι οι νοσηλευτές σε αυτό τον θάλαμο ΔΕΝ έδειχναν το απαιτούμενο ενδιαφέρον στους ασθενείς τους και πολλές ήταν οι φορές που αγνοούσαν τα κουδούνια τους. Άλλες φορές τους φώναζαν από τα μικρόφωνα λέγοντάς τους να περιμένουν την σειρά τους και άλλες φορές έμπαιναν στον θάλαμο και τους έβαζαν τις φωνές επειδή τους ενόχλησαν, γιατί απλά και μόνο ζήτησαν την βοήθειά τους!
Γνωρίζετε μήπως ότι το πρόγευμα των ασθενών το άφηναν στην είσοδο, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται οι ίδιοι οι ασθενείς να σηκωθούν από το κρεβάτι τους, να βγάλουν τη μάσκα τους και να πάνε να πάρουν το φαγητό τους, με την αγωνία αν θα καταφέρουν να γυρίσουν έγκαιρα στο κρεβάτι τους και να επανατοποθετήσουν τη μάσκα τους, ώστε να μην λιποθυμήσουν από την απότομη μείωση του οξυγόνου; Σίγουρα το ξέρετε, σίγουρα σας το έχουν αναφέρει κι άλλοι. Γιατί να υπάρχει τόση έντονη διαφορά στην ανθρωπιά, στη συμπεριφορά και στους χειρισμούς των νοσηλευτών μεταξύ του Χειρουργικού Β θαλάμου έναντι των ΜΑΦ και ΜΕΘ2; Δεν υπάρχει ένας τουλάχιστον νοσηλευτής στο Χειρουργικό Β που να μπορεί να «υπερβεί» τον εαυτό του και να πάρει στους ασθενείς το πρόγευμα τους; Απ’ ότι φαίνεται όχι, γιατί έτσι θα απέφευγαν να φορέσουν ξανά τη στολή τους και να χάσουν χρόνο από άλλες ασχολίες... Εξυπακούεται πως είναι σεβαστό το δικαίωμά τους να κάνουν διάλειμμα, αλλά αυτοί φαίνεται το παράκαναν, τη στιγμή που δεν υπήρχε και κάποιος συγγενής εκεί κοντά να τους «ελέγχει». Είναι πραγματικά πολύ θλιβερό το γεγονός ότι σε αυτές τις νοσηλείες, λόγω περιορισμών covid, η οικογένεια δεν μπορεί να είναι στο πλευρό του ασθενούς, και εναπόκειται στην μοίρα σου για το πόσο τυχερός ή άτυχος θα είσαι, όσον αφορά στο ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό που θα τύχει να είσαι στη βάρδια του.
Αυτοί είναι αξιότιμε κύριε Υπουργέ και αξιότιμη κυρία Γενική Διευθύντρια οι νοσηλευτές που αμαυρώνουν ό,τι καλό προσπαθεί να φτιάξει το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Μια άλλη μέρα, σε επικοινωνία που είχε ο πατέρας μου με την μητέρα μου, της ανέφερε ότι τον σήκωσαν από το κρεβάτι και τον παράτησαν σε μια καρέκλα για αρκετή ώρα, περιμένοντας να έρθει η ειδοποίηση για την μετακίνησή του στην ΜΑΦ. Τον μετέφεραν στην καρέκλα για να ετοιμάσουν το κρεβάτι για τον επόμενο ασθενή, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ο δικός τους ασθενής δυσκολεύεται τόσες ώρες σε μια καρέκλα. Τηλεφώνησα αμέσως στον θάλαμο να ρωτήσω τον λόγο αυτής της αναστάτωσης και η νοσηλεύτρια, φανερά ενοχλημένη για τον «έλεγχο» μου είπε «κύριε ελέησον, σηκώθηκε μόνος του και πήγε κι έκατσε εκεί, θα στείλω τώρα νοσηλευτές να τον βάλουν ξανά στην θέση του.» ΨΕΜΑΤΑ! Αλλά ποιος τολμά να τους πει ότι θα τους καταγγείλει στους ανωτέρους τους για τους χειρισμούς και τα ψεύδη τους, τη στιγμή που ο άνθρωπός σου είναι στα χέρια τους και εξαρτάστε όλοι από δαύτους; Απλώς κάνεις υπομονή και εύχεσαι να είναι το τελευταίο τους ατόπημα και ο άνθρωπός σου να ξεμπερδέψει όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Θα ήθελα να αναφερθώ και σε ένα τελευταίο περιστατικό. Όταν ο πατέρας μου έπρεπε να μεταφερθεί στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του έγραψα ένα μήνυμα, στο οποίο του ζητούσα να έχει υπομονή και να μη χάνει τις ελπίδες του. Με καθησύχασε, γράφοντάς μου πως σε αυτό τον θάλαμο ανέβηκε η ψυχολογία του, τύγχανε καλύτερης φροντίδας και γλίτωσε από αυτούς του Χειρουργικού Β΄, όπου ΥΠΕΦΕΡΕ. Αναλογιστείτε πόσο άσχημο ακούγεται όταν ο ίδιος ο ασθενής νιώθει να υποφέρει σε ένα περιβάλλον, το οποίο ΟΦΕΙΛΕΙ να τον φροντίζει και να τον στηρίζει. Αν είναι δυνατόν! Ντρέπομαι για λογαριασμό τους και για το σύστημα γενικότερα που τους επιτρέπει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Θέλω να σημειώσω εδώ ότι ένιωσα κι εγώ την μεγάλη διαφορά που υπήρχε συγκρίνοντας την αντιμετώπιση των νοσηλευτών των δύο θαλάμων, όσον αφορά στην επικοινωνία που είχα μαζί τους για την πορεία της κατάστασης του πατέρα μου. Οι νοσηλευτές της ΜΑΦ ήταν πιο ανθρώπινοι και ήξεραν πώς να μιλήσουν και να συμπεριφερθούν στους συγγενείς των ασθενών τους. Και δεν ήταν ποτέ αγενείς όπως αυτούς του Χειρουργικού Β, ούτε απρόθυμοι να μας μιλήσουν.
Αν ο πατέρας μου κατάφερνε να βγει νικητής από αυτή την μάχη είμαι σίγουρη ότι δεν θα προέβαινε σε καμία καταγγελία εναντίον των νοσηλευτών αυτών. Εγώ όμως έχω χρέος μου να το κάνω. Οφείλω να βγάλω προς τα έξω και αυτή την πτυχή του νοσοκομείου μας. Γιατί κανένας συνάνθρωπός μας δεν αξίζει άσχημης μεταχείρισης ή συμπεριφοράς από κανέναν, πόσο μάλλον από κάποιον επαγγελματία υγείας.
Αξιότιμε κύριε Υπουργέ, αξιότιμη κυρία Γενική Διευθύντρια,
δεν θα δεχτώ ως δικαιολογία ότι το ΓΝΛ είναι υποστελεχωμένο. Αυτό δεν είναι κάτι που αφορά ούτε εμένα, αλλά ούτε και τους πολίτες αυτής της χώρας. Δεν πρόκειται για οποιαδήποτε υπηρεσία του κράτους, αλλά για το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, την εύρυθμη λειτουργία του οποίου οφείλει να διασφαλίζει το κράτος, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα για την υγεία των πολιτών αυτής της χώρας. Τα νοσοκομεία μας διαχειρίζονται ανθρώπινες ζωές που βρίσκονται σε σοβαρό κίνδυνο. Σε αυτές τις περιπτώσεις η κάθε μία παράλειψη ή αμέλεια, στοιχίζει.
Έχουν παρέλθει περίπου τρεις μήνες για να εκθέσω τα πιο πάνω γεγονότα και να εκφράσω την πικρία μου, γιατί ήθελα πρώτα να κοπάσει μέσα μου ο θυμός, ώστε να τα μεταφέρω με όσο το δυνατόν λιγότερους συναισθηματισμούς. Δεν επιδιώκω τίποτα, ούτε περιμένω κάτι με αυτή την επιστολή. Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι θα την αγνοήσετε ή θα την αμφισβητήσετε. Άλλωστε, ακούμε και διαβάζουμε πολύ συχνά παράπονα συγγενών ασθενών, αλλά ουδέποτε έχουμε ακούσει για κυρώσεις, ουδέποτε για απομάκρυνση νοσηλευτών από καίρια πόστα. Διότι ο ένας καλύπτει τον άλλο, δημιουργούνται κλίκες και εξυπηρετούνται συμφέροντα αλλήλων. Το καθήκον μου είναι τουλάχιστον να «προστατεύσω» τους μελλοντικούς ασθενείς που θα αναγκαστούν να τύχουν φροντίδας από αυτούς τους νοσηλευτές.
Εύχομαι σε όλους εσάς που διαβάζετε την επιστολή μου να μην χρειαστεί κανένας δικός σας άνθρωπος να τύχει «φροντίδας» από αυτή τη μερίδα νοσηλευτών του Χειρουργικού Β’. Επιπλέον, εύχομαι σε αυτούς τους νοσηλευτές όταν κάποιος δικός τους άνθρωπος νοσήσει ή χρειαστεί κάποια βοήθεια να τύχει «φροντίδας» από όμοιούς τους.
Λυπάμαι που μέσω αυτών των περιστατικών καταδικάζουμε και τους καλούς νοσηλευτές, γιατί ναι, υπάρχουν και καλοί νοσηλευτές, αλλά είναι δυστυχώς λίγοι και τους καταπίνει το σύστημα.
Και μία εισήγηση κλείνοντας, αν και για εμάς είναι πλέον δώρον άδωρον. Αφού οι ίδιοι οι γιατροί ενημερώνουν την οικογένεια πριν τη διασωλήνωση κάποιου ασθενούς ότι «είναι πολύ κρίσιμες οι πρώτες ώρες» και πως «οι μισοί ασθενείς που μπαίνουν στην εντατική δεν τα καταφέρνουν», αφήστε τους συγγενείς τους να τους δουν έστω από το παράθυρο για ένα τελευταίο (ίσως ναι, ίσως όχι) αντίο, ή να τους μιλήσουν στο τηλέφωνο. Βοηθήστε την ψυχολογία των ασθενών, αλλά και των οικείων τους. Επιπλέον, καλό θα ήταν να γίνονται ουσιώδη σεμινάρια ψυχολογίας στους νοσηλευτές. Να τους μαθαίνουν πώς να συμπεριφέρονται στους ασθενείς, αλλά και στους οικείους τους. Θυμηθείτε να συμπεριλάβετε μαθήματα για τη στοιχειώδη ευγένεια και τον σεβασμό στα επόμενα σεμινάρια. Και να τους υπενθυμίζετε να έχουν κατά νου, ότι στη θέση των ασθενών που έχουν να φροντίσουν μπορεί κάποτε να είναι ο δικός τους πατέρας, η δική τους μητέρα, σύζυγος, αδελφή κτλ. Δεν νομίζω να συμπεριφέρονταν με τον ίδιο τρόπο. Κανένας δεν το νομίζει.
Κύριοι νοσηλευτές σταματήστε να αμαυρώνετε το επάγγελμα. Βρείτε πάλι την χαμένη σας ανθρωπιά.
«Κάθε ανθρώπινη ζωή αξίζει την καλύτερη ιατρική φροντίδα».
Με εκτίμηση,
Άντρη Νικολαΐδου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Διπλή κίτρινη προειδοποίηση για ισχυρές καταιγίδες - Πότε τίθεται σε ισχύ
• Έτσι εντοπίστηκε η σακούλα με τις σφαίρες στη Λεμεσό - Θα γίνει καταμέτρηση
• ExxonMobil: Προγραμματίζει νέες γεωτρήσεις σε τεμάχια 5 και 10 αρχές 2025
• Οδηγός κίνδυνος: Φόρτωσε με παλιοσίδερα το όχημα του και «έκοβε» βόλτες - Δείτε φωτογραφία
• Δύσκολες ώρες για παλαίμαχο ποδοσφαιριστή της Ομόνοιας - Έφυγε από την ζωή ο πατέρας του
Βατί: Πέραν των 1000 τα φυσίγγια που εντοπίστηκαν σε σακούλα
Σε συναγερμό τέθηκαν οι Αρχές στη Λεμεσό το απόγευμα της Παρασκευής, μετά από την ανεύρεση φυσιγγίων.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
