Ένα τέτοιο θάρρος είναι που απαιτείται να έχουν και οι πραγματικοί ηγέτες, όταν καλούνται να λάβουν δύσκολες αποφάσεις ή και να πουν πράγματα με το όνομά τους, ακόμη και όταν δεν είναι εύκολο να ειπωθούν.
Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, παραδέχθηκε -ούτε λίγο ούτε πολύ-, σε συνέντευξή του στον «Φιλελεύθερο», ότι δεν τόλμησε -κατά την ομιλία του στο Παγκύπριο Συνέδριο του ΔΗΣΥ μετά την βαριά εκλογική ήττα στις Προεδρικές Εκλογές- να πει όσα ο ίδιος πίστευε και πιστεύει, υπό τον φόβο αντιδράσεων και επανάληψης, πιθανότατα, των γεγονότων που έλαβαν χώρα κατά την συνεδρία του Πολιτικού Γραφείου του κόμματος μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου.
«Ως ένα ιστορικό στέλεχος, που υπηρέτησα για 43 χρόνια την παράταξη, έκρινα πως αν έκαμνα αναφορά στα όσα είχα προετοιμαστεί και καταγράψει θα ήταν ως να ναρκοθετούσα οριστικά την όποια προσπάθεια για αποκλιμάκωση της κρίσης, με σκοπό την επαναφορά της ενότητας», είπε, μεταξύ άλλων, ενώ αναφέρθηκε και σε κάποιες επισημάνσεις που κατέγραψε.
Κι εύλογα κάποιος διερωτάται: Γιατί ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Νίκος Αναστασιάδης που όλοι γνώριζαν και αναγνώριζαν ότι έχει το θάρρος να πει τα πράγματα ως έχουν και να λάβει δύσκολες αποφάσεις, δεν τόλμησε να πει όσα έπρεπε ενώπιον του κόσμου του ΔΗΣΥ;
Γιατί προτίμησε να μείνει… αρεστός παρά ωφέλιμος; Και γιατί ακόμη και σήμερα προτιμά να κάνει επισημάνσεις αντί να πει με θάρρος και παρρησία, ασχέτως εάν θα πικράνει ή όχι τον οποιονδήποτε, την άποψή του και να αποτινάξει το βάρος που του φόρτωσαν στους δικούς του ώμους, όπως εμμέσως, ανέφερε στη συνέντευξη;
Πρόεδρε, όπως ο είπε ο Αριστοτέλης «το θάρρος είναι η ύψιστη αρετή, καθώς καθιστά τα πάντα δυνατά», και είναι αυτό το θάρρος που έπρεπε να επιδείξεις την δύσκολη ώρα κι όχι εκ των υστέρων να κάνεις επισημάνσεις, χωρίς ακόμη και τώρα, να μπορείς να πεις τα πράγματα ως έχουν κι ας πικρανθούν πολλοί…
