Η απομόνωση και η μοναξιά μπορεί να επηρεάσει με πολλούς ιδιόμορφους τρόπους τον ανθρώπινο οργανισμό. Πόσο μάλλον όταν αυτή συμβαίνει δεκάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους.
Τότε αναδεικνύεται σε μια πραγματικά μεγάλη πρόκληση. Ωστόσο, η ορειβάτης και αναρριχήτρια, Beatriz Flamini, αποδέχτηκε με χαρά αυτή την πρόκληση, όταν αποφάσισε να περάσει 500 ημέρες μόνη της σε ένα σπήλαιο. Παρακολουθούμενη από μακριά από μια ομάδα επιστημόνων και γιατρών, η ίδια κατέβηκε στο σπήλαιο στη Γρανάδα στις 21 Νοεμβρίου 2021, έτοιμη να βυθιστεί σε αυτή τη φυσική άβυσσο. Όταν κατέβηκαν να την πάρουν, η ίδια κοιμόταν και αναφώνησε “"Κιόλας; Αποκλείεται. Δεν έχω τελειώσει το βιβλίο μου”. Μέχρι τότε είχε διαβάσει 60 βιβλία.
Η εμπειρία της στο σπήλαιο
Το σπήλαιο που επέλεξε η Flamini δεν ήταν για τους λιπόψυχους. Τα υγρά, δαιδαλώδη περάσματά της δοκίμασαν τη σωματική της αντοχή και το αέναο σκοτάδι προκάλεσε το ψυχικό της σθένος. Η απουσία φυσικού φωτός παραμόρφωσε την αίσθηση του χρόνου που είχε η Flamini, δημιουργώντας μια απόκοσμη εμπειρία όπου οι μέρες έλιωναν σε νύχτες και η σπηλιά γινόταν μια εναλλακτική πραγματικότητα από μόνη της. Η Flamini είπε ότι είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου μετά από περίπου δύο μήνες στη σπηλιά και νόμιζε ότι ήταν εκεί μέσα μόνο για περίπου 160 ή 170 ημέρες. Περιέγραψε την εμπειρία ως "εξαιρετική, ανυπέρβλητη", λέγοντας στους δημοσιογράφους ότι δεν σκέφτηκε ποτέ να πατήσει το κουμπί του πανικού. "Στην πραγματικότητα, δεν ήθελα να βγω έξω", είπε.
Το σπήλαιο που επέλεξε η Flamini δεν ήταν για τους λιπόψυχους. Τα υγρά, δαιδαλώδη περάσματά της δοκίμασαν τη σωματική της αντοχή και το αέναο σκοτάδι προκάλεσε το ψυχικό της σθένος. Η απουσία φυσικού φωτός παραμόρφωσε την αίσθηση του χρόνου που είχε η Flamini, δημιουργώντας μια απόκοσμη εμπειρία όπου οι μέρες έλιωναν σε νύχτες και η σπηλιά γινόταν μια εναλλακτική πραγματικότητα από μόνη της. Η Flamini είπε ότι είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου μετά από περίπου δύο μήνες στη σπηλιά και νόμιζε ότι ήταν εκεί μέσα μόνο για περίπου 160 ή 170 ημέρες. Περιέγραψε την εμπειρία ως "εξαιρετική, ανυπέρβλητη", λέγοντας στους δημοσιογράφους ότι δεν σκέφτηκε ποτέ να πατήσει το κουμπί του πανικού. "Στην πραγματικότητα, δεν ήθελα να βγω έξω", είπε.
Επιλέγοντας την Άβυσσο
Οι δύσκολες στιγμές και το συνεχιζόμενο πείραμα
Δεν έλειπαν οι δυσκολίες φυσικά. Το πιο περίεργο ήταν όταν βίωσε "ακουστικές παραισθήσεις" και όταν την κάλυψαν τελείως κοπάδια μυγών που εισέβαλαν στην σπηλιά. Η υγρασία διαπερνούσε τα ρούχα της και η παγωμένη θερμοκρασία απαιτούσε μια συνεχή μάχη ενάντια στο επερχόμενο κρύο. Επιπλέον, η στέρηση των αισθήσεων δημιούργησε τις δικές της προκλήσεις.
Η αυξημένη ευαισθητοποίηση της Flamini σε κάθε ήχο και λεπτή αλλαγή στο περιβάλλον έγινε δίκοπο μαχαίρι. Ωστόσο, η ίδια αγκάλιασε αυτές τις προκλήσεις ως αναπόσπαστη πτυχή της εξερεύνησής της, θεωρώντας κάθε ταλαιπωρία ως ένα βήμα πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου της. "Ήμουν εκεί που ήθελα να είμαι, και έτσι αφοσιώθηκα σε αυτό", δήλωσε αργότερα στη Guardian. "Πρέπει να είμαι συγκεντρωμένη. Αν αποσπάσω την προσοχή μου, θα στραμπουλήξω τον αστράγαλό μου. Θα χτυπήσω. Θα τελειώσει και θα πρέπει να με βγάλουν έξω. Και δεν το θέλω αυτό".
Όταν βγήκε στην επιφάνεια, φορώντας μαύρα γυαλιά ηλίου συνειδητοποίησε ότι δεν είχε απλά κατορθώσει να πετύχει τον σκοπό της, αλλά και να φέρει στον “πάνω” κόσμο πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα. Τον εαυτό της. Ψυχολόγοι, ερευνητές, γυμναστές και σπηλαιολόγοι μελέτησαν τις ηχογραφήσεις της Flamini για να παρακολουθήσουν την ευημερία της. Παράλληλα, επιστήμονες σε ισπανικά πανεπιστήμια και σε μια κλινική ύπνου με έδρα τη Μαδρίτη, μελετούν την εμπειρία της για να προσδιορίσουν τον αντίκτυπο της κοινωνικής απομόνωσης και του "ακραίου προσωρινού αποπροσανατολισμού" σε πράγματα όπως η αντίληψη του χρόνου και ο κιρκάδιος ρυθμός. Η Flamini δήλωσε ότι θα συνεχίσει να αφήνει τους γιατρούς να μελετούν τις σωματικές και ψυχικές επιπτώσεις του χρόνου της στο σπήλαιο - πριν σχεδιάσει τα επόμενα ορειβατικά και σπηλαιολογικά της σχέδια.
Επιλέγοντας να κατέβει στην άβυσσο, η Flamini δεν αναζήτησε απλώς τη μοναξιά αλλά μια βαθιά κοινωνία με την ουσία της ίδιας της ζωής. Το ταξίδι της μάς προκαλεί να επανεξετάσουμε τα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων και τις ανεκμετάλλευτες δεξαμενές δύναμης που κρύβονται μέσα μας και περιμένουν να ανακαλυφθούν στα βάθη των δικών μας προσωπικών αβύσσων. Άλλωστε, για την ίδια, η οδύσσεια της, που χαρακτηρίστηκε από εξαντλητικές σωματικές προκλήσεις και σουρεαλιστική απομόνωση, ήταν μια φιλοσοφική αναζήτηση που ξεπέρασε τα όρια της συμβατικής κατανόησης.
Επιλέγοντας να κατέβει στην άβυσσο, η Flamini δεν αναζήτησε απλώς τη μοναξιά αλλά μια βαθιά κοινωνία με την ουσία της ίδιας της ζωής. Το ταξίδι της μάς προκαλεί να επανεξετάσουμε τα όρια των ανθρώπινων δυνατοτήτων και τις ανεκμετάλλευτες δεξαμενές δύναμης που κρύβονται μέσα μας και περιμένουν να ανακαλυφθούν στα βάθη των δικών μας προσωπικών αβύσσων. Άλλωστε, για την ίδια, η οδύσσεια της, που χαρακτηρίστηκε από εξαντλητικές σωματικές προκλήσεις και σουρεαλιστική απομόνωση, ήταν μια φιλοσοφική αναζήτηση που ξεπέρασε τα όρια της συμβατικής κατανόησης.
ΠΗΓΗ: Πρώτο Θέμα
Ειδήσεις σήμερα:
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις