Πέρα από τα διαπροσωπικά οφέλη, η συγγνώμη ενισχύει και την εσωτερική μας γαλήνη, απαλλάσσοντάς μας από ενοχές και επιτρέποντάς μας να κλείσουμε συναισθηματικά θέματα. Ωστόσο, η αποτελεσματικότητα μιας συγγνώμης εξαρτάται όχι μόνο από την πράξη, αλλά και από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Σε αυτή τη λεπτή διαδικασία, δύο φαινομενικά απλές λέξεις μπορούν να υπονομεύσουν την ειλικρίνεια και να μειώσουν την αποτελεσματικότητα της συγγνώμης.
Και αυτές είναι το “αν” και το “αλλά.”
- Το Πρόβλημα με το “Αν” στη συγγνώμη
Η χρήση του “αν” σε μια συγγνώμη συχνά δημιουργεί αμφιβολίες σχετικά με την αγνότητα των συναισθημάτων του άλλου. Για παράδειγμα, το “Λυπάμαι αν σε πλήγωσα” υπονοεί ότι δεν αναγνωρίζεις πλήρως τη ζημιά που προκλήθηκε. Μεταθέτει την ευθύνη πίσω στο άτομο που απευθύνεσαι, σαν να μην είναι τα συναισθήματά του δικαιολογημένα. Αυτό μπορεί να φανεί απαξιωτικό ή ανειλικρινές, εμποδίζοντας την πραγματική συμφιλίωση. Αντίθετα, είναι πιο αποτελεσματικό να αναλάβεις μια ξεκάθαρη ευθύνη: “Λυπάμαι που σε πλήγωσα.”
Η συμπερίληψη του “αλλά” σε μια συγγνώμη λειτουργεί ως δικαιολογία ή αιτιολόγηση της πράξης σου, κάτι που αποδυναμώνει την πρόθεση της συγγνώμης. Για παράδειγμα, το “Λυπάμαι, αλλά ήμουν πολύ αγχωμένος” υποδηλώνει ότι οι περιστάσεις με κάποιο τρόπο δικαιολογούν το λάθος σου. Αυτή η λέξη μπορεί να κάνει τον άλλον να νιώσει ότι δεν τον άκουσες ή ότι τα συναισθήματά του δεν έχουν σημασία. Για να το αποφύγεις, διαχώρισε τη συγγνώμη από οποιαδήποτε εξήγηση.
Πρώτα, ανέλαβε πλήρως την ευθύνη: “Λυπάμαι για ό,τι είπα.” Αν χρειαστεί, δώσε εξηγήσεις αργότερα, χωρίς να τις συνδέεις με τη συγγνώμη. Αποφεύγοντας το “αν” και το “αλλά,” οι συγγνώμες θα γίνουν πιο ειλικρινείς, ενισχύοντας τις σχέσεις σου και προωθώντας τη βαθύτερη συμφιλίωση. Άλλωστε, η αληθινή συμφιλίωση ξεκινά με την ανεπιφύλακτη αναγνώριση του πόνου του άλλου.
