«Νιώθω κουρασμένη από τον τόπο που ζω»: Συγκλονίζει ανάρτηση πολίτη για τη σύγχρονη πραγματικότητα στην Κύπρο

Η ανάρτηση δεν έγινε για να αποσπάσει "likes", ούτε για να προκαλέσει. Ήταν κραυγή. Ένα ξέσπασμα γραμμένο χωρίς στόμφο, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια, για όλα όσα δεν αντέχει άλλο να βλέπει και να ζει:

«Νιώθω κουρασμένη από τον τόπο που ζω. Από αυτή τη χώρα που τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχουν βουλευτές, δεν υπάρχει πραγματική στήριξη προς τους πολίτες.»

Η πολίτης αναφέρεται σε θέματα διαφθοράς, μεταναστευτικής πολιτικής, καταρρακωμένης κοινωνικής πρόνοιας, ανισότητας, αλλά και σε προσωπικά βιώματα που εκφράζουν μια γενιά ανθρώπων που δεν βλέπουν μέλλον, ούτε προοπτική.

Και κάπου εκεί, η φωνή της μετατρέπεται σε φωνή πολλών στα σχόλια.

Η ανάρτηση, αυτούσια:

Νιώθω κουρασμένη από τον τόπο που ζω. Από αυτή τη χώρα που τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Δεν υπάρχει κράτος, δεν υπάρχουν βουλευτές, δεν υπάρχει πραγματική στήριξη προς τους πολίτες. Δεν υπάρχει τίποτα.
Είμαστε ένα μικρό νησί που, θεωρητικά, θα μπορούσε να προσφέρει αξιοπρεπή ζωή σε όλους. Κι όμως, η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η πολιτική στηρίζεται στο ποιος θα προλάβει να φάει περισσότερα από μίζες, διαπλοκή και συμφέροντα. Ο απλός κόσμος μένει στο έλεος του Θεού.

Ξεκινώντας από το μεταναστευτικό: δεν υπάρχει ούτε ασφάλεια για τους πολίτες, ούτε έλεγχος. Ξένοι πολίτες και δεν αναφέρομαι μόνο σε Ισραηλίτες, έχουν τη δυνατότητα να αγοράζουν σπίτια και γη χωρίς περιορισμούς. Με απλή αγορά ακινήτου μέχρι €300.000 αποκτούν και visa. Και το χειρότερο; Πολλοί από αυτούς αγοράζουν σπίτια μέσα από πλατφόρμες... σπίτια που χάθηκαν λόγω των κόκκινων δανείων μετά την κρίση του 2013. Μια κρίση που κατέστρεψε ζωές και περιουσίες, χωρίς καμία ευθύνη από την πλευρά των πολιτών.

Η κυβέρνηση τότε άφησε τον κόσμο ξεκρέμαστο. Τώρα αφήνει τους ξένους να αγοράζουν αυτά τα σπίτια και να πετούν έξω τους Κύπριους. Και κάποιοι έχουν το θράσος να λένε: «Ας πλήρωναν τα δάνειά τους». Μα ποιος μπορεί να ξέρει τι δυσκολία, τι ατυχία ή τι αδικία χτύπησε τον καθένα;

Να μην ξεχάσω τις πυρκαγιές. Άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους με ή χωρίς άδεια, δεν έχει σημασία. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Καμιά πραγματική βοήθεια. Μόνο υποσχέσεις.

Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, τα ενοίκια έχουν φτάσει στα ύψη. Οι τιμές των σπιτιών είναι εξωπραγματικές. Πώς μπορεί ένας νέος, ένα ζευγάρι ή μια νέα οικογένεια να σταθεί στα πόδια της σε ένα κράτος σαν αυτό;

Λυπάμαι πραγματικά για τον τόπο που ζω. Λυπάμαι γιατί δεν μας αξίζει αυτό.

Με εκτίμηση,
Μια νέα γυναίκα, 31 ετών
Πολίτης αυτού του τόπου, που νιώθει πια ξένη, αδικημένη και ανήμπορη να ελπίσει σε μια καλύτερη ζωή, μέσα στην ίδια της τη χώρα.