Ήταν σχεδόν τρείς στα ξημερώματα και βρισκόμουν στον κυκλικό κόμβο Αγίας Φύλας. Μόλις έστριψα αριστερά για να κατευθυνθώ προς Αγρό, το κιβώτιο ταχυτήτων του αυτοκινήτου μου με πρόδωσε και έμεινα στην άκρη του δρόμου με αναμμένα τα φώτα κινδύνου, τα λεγόμενα «τέσσερα».
Πριν προλάβουν να περάσουν 2 λεπτά το πρώτο όχημα που πέρασε δίπλα μου σταμάτησε. Για να είμαι ειλικρινής αδυνατούσα να το πιστέψω. Από το όχημα κατέβηκε ένας χαμογελαστός νεαρός, γύρω στα 23 και ήρθε στο παράθυρό μου:
«Είσαι καλά φίλε μου; Τι έγινε;», με ρώτησε με ειλικρινές ενδιαφέρον.
«Δεν έχω ιδέα», απάντησα «το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν κινείται το αυτοκίνητο».
Αμέσως προσφέρθηκε να σπρώξει το αυτοκίνητο, για να το πάρουμε σε ασφαλές σημείο και ακολούθως επέμενε να με πάει στο σπίτι μου.
Του εξήγησα ότι δεν χρειάζεται και αφού τον ευχαρίστησα θερμά, τον αποχαιρέτησα. Τελευταία στιγμή ρώτησα το όνομά του: «Έκτορας, φίλε μου». «Έκτορα μου, είμαι ο Αντρέας. Να ‘σαι πάντα καλά, λεβέντη μου!»
Η χαρά που ένιωσα που συνάντησα τέτοιον άνθρωπο στην Κύπρο του σήμερα και μάλιστα νεαρό, δεν περιγράφεται!
Δεν ήμουν ποτέ αναίσθητος, θα βοηθούσα οποιονδήποτε με την πρώτη ευκαιρία. Τώρα όμως δεν πρόκειται να το σκεφτώ ποτέ δεύτερη φορά. Και δεν πρέπει κανένας να γυρίζει την πλάτη όταν μπορεί να βοηθήσει.
Γιατί αυτό αρμόζει στους Κυπρίους. Έχουμε μεγάλη καρδιά αλλά σιγά-σιγά το ξεχνάμε..
