Η Δαμιανάκου, γεννημένη το 1914, υπήρξε σύντροφος, συνεργάτης του Βασίλη Ρώτα, στο έργο του οποίου, όπως και η κόρη της ζωγράφος Ελένη Βασιλοπούλου, έμεινε πιστή μέχρι τέλους. Στο σπίτι της φιλοξένησε τον διωκόμενο ηγέτη των Κούρδων Αμπντουλάχ Οτζαλάν, και παραλίγο να καταδικαστεί). Επίσης αρνήθηκε -μολονότι είχε ανάγκη- τη β` κατηγορίας τιμητική σύνταξη ως κληρονόμος και συνδημιουργός του έργου του Βασίλη Ρώτα (μεταξύ άλλων το «Ενας όμηρος» και οι «Ορνιθες»), επειδή δεν άντεχε τον γραφειοκρατικό βρόχο.
Συνεργάστηκε με το περιοδικό Λαϊκός Λόγος (1966-1967), με τα ψευδώνυμα Αλκυόνα, Αλκυών, Ειρήνη Πεζοπόρου. Μετέφρασε το σύνολο των έργων του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, κατά το μεγαλύτερο μέρος με το Βασίλη Ρώτα, καθώς και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Σημαντικότερα έργα της είναι: «Γράμμα σε νεκρό» Διηγήματα 1951, «Στην ανεμοζάλη», Διηγήματα 1960, «Υπεύθυνη δήλωση». Διηγήματα 1963. Σε συνεργασία με το σύντροφό της Βασίλη Ρώτα έγραψε τα εξής: «Μνημόσυνο» 1961, «Δραγάτες πνευματικής ελευθερίας» 1963, «Δημοκράτες παραδημοκρατικοί» 1965. Το 1967 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων «Γέφυρες της φιλίας».
Έχει μεταφράσει αρκετά έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας όπως WILLA CATHER: «Η Αντωνία μου», 1959, KAMMERHNG: «Αναζητώντας τον Αδάμ», 1959, ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ: «Ο μικρός ήρωας». Συνεργάστηκε με το περιοδικό «Λαϊκός Λόγος» (1966-1967), με τα ψευδώνυμα Αλκυόνα, Αλκυών, Ειρήνη Πεζοπόρου. Τελευταίο της έργο το «Στο σπίτι μου με τον Οτσαλάν».
Συλλυπητήρια μηνύματα και ανακοινώσεις για την απώλεια της Δαμιανάκου εξέδωσαν ο Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Νίκος Βούτσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ.
Στο δικό του μήνυμα ο Υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς τη χαρακτηρίζει «εμβληματική μορφή», όχι μόνο «γιατί αγάπησε τόσο βαθιά την ελληνική γραμματεία, ούτε γιατί με την πένα της 'δάμασε' τις λέξεις. Αλλά και γιατί η ίδια δεν 'δαμάστηκε' ποτέ».
Η κηδεία της Βούλας Δαμιανάκου θα γίνει την Τρίτη στο χωριό της Μυρσίνη (Πάνιτσα) Γυθείου Λακωνίας, στις 12 το μεσημέρι.
