Αναμφίβολα η λέξη κλειδί της τρέχουσας προεκλογικής περιόδου είναι η “αλλαγή”. Όλοι τη ζητάμε και βάσει του αμείλικτου νόμου της προσφοράς και της ζήτησης, όλοι την υπόσχονται. Φτάσαμε στο σημείο δε, για να δείτε πως οι λέξεις χάνουν τελείως το νόημά τους σ’ αυτή τη γωνιά της Μεσογείου, να την προσφέρουν ακόμα κι αυτοί που αποτελούν φυσική συνέχεια της δεκαετίας Αναστασιάδη κάτι που αυτομάτως ακυρώνει την ίδια τη λέξη.
Όμως το ακροατήριο δεν κολλάει σε τέτοιες λεπτομέρειες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα. Βαφτίζει “αλλαγή” τους τρεις πρώην στενότερους συνεργάτες του απερχόμενου Προέδρου και προχωράει παρακάτω. Όσοι φυσικά μπαίνουν καν στον κόπο να ασχοληθούν. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, έξω από τον κύκλο σας, αν ο τελευταίος απαρτίζεται από πολιτικούς,κομματικούς ή δημοσιογράφους. Θα εκπλαγείτε από τη μαζικότητα των zero fucks που δίνει ο κόσμος για τις επερχόμενες εκλογές.
Μετά από 62 χρόνια Κυπριακής Μπανανίας, 48 χρόνια ανένδοτου και μιας 10ετίας Άμωμου και Αμόλυντου Νίκαρου είμαι πεπεισμένος πλέον πως οι Κύπριοι μισούν τις αλλαγές. Μάθαμε πλέον ως λαός να χουχουλιάζουμε μέσα στην comfort zone, να έχουμε προστάτες, κατακτητές, νταβατζήδες, μαμάδες πατρίδες, να κλαιγόμαστε, να δηλώνουμε εσαεί αδικημένοι, κατατρεγμένοι και θύματα, να ευλογάμε τα γένια μας όταν όλα πάνε καλά και όταν στραβώνουν να φταίνε πάντα οι ξένοι δάκτυλοι, οι εχθροί του Ελληνισμού και φυσικά οι μετανάστες. Αγκαλιάσαμε ως λαός τη διαφθορά, το βύσμα, τον νεποτισμό, το βόλεμα, τον ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ-ρε; αρχοντοχωριατισμό. Κάναμε το “κρύψε να περάσουμε” εθνικό μας μότο και το πιττατζικό This is Cyprus! εθνικό ύμνο και πανάκεια δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν. Και το καλύτερο, κατακεραυνώνουμε στα σόσιαλ το “κατεστημένο” ενώ στην πραγματικότητα θα δίναμε και το δεξί μας αρχίδι/ωοθήκη να είμαστε κομμάτι του.
Και μετά θέλουμε αλλαγή. Όχι βέβαια με την έννοια να ξηλώσουμε αυτό το σαθρό, βρωμισμένο, διαβρωμένο και πέρα για πέρα δυσλειτουργικό και διεφθαρμένο σύστημα (και να αλλάξουμε την εθνική νοοτροπία που το συντηρεί) αλλά περισσότερο με εκείνη του αρκετά-φάγατε-εσείς-σειρά-μας τώρα. Αλλιώς πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι όλοι μιλούν για αλλαγή όταν ΚΑΝΕΝΑΣ από τους τρεις επικρατέστερους υποψήφιους δεν την εκπροσωπεί ή θα την επιφέρει, ούτε κατά διάνοια. Αλλαγή στο ονοματεπώνυμο του Προέδρου ναι. Αλλά στα πρόσωπα της κυβέρνησης; Τον τρόπο διακυβέρνησης; Τη νοοτροπία; Το ξήλωμα του κατεστημένου; Αυτή η “αλλαγή” υπάρχει μόνο στο μυαλό των υποστηρικτών της τριάδας απλά για να κοιμούνται πιο ήσυχοι τα βράδια. Και να να είμαι δίκαιος, Αβέρωφ και ΔΗΣΥ ουδέποτε μίλησαν για ουσιαστική αλλαγή αλλά μάλλον για μια τύπου “Αναστασιάδης 2.0” διαδοχή αφού δέκα χρόνια τώρα τα έβλεπαν με περισσότερα φίλτρα κι από μεσόκοπη ινφλουένσερ που πασάρει γιαούρτια στο Insta. Τη μεγαλύτερη πλάκα όμως έχουν οι Χριστοδουλικοί. Βλέπετε το “ανεξάρτητος, ενωτικός και καλό παιδί” ακούγεται πολύ καλύτερα από το αληθινό πλην όμως κυνικό “βασικά κάπως πρέπει να βολευτούμε όσοι φάγαμε πόρτα από ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ”. Γι’ αυτό έχει μαζέψει από Γιόρτσιο μέχρι Θεμιστοκλέους και από Λετυμπιώτη μέχρι Μόρφου μαζί με το ταλαιπωρημένο από σύνδρομο στέρησης διακυβέρνησης ΔΗΚΟ και το κομματικό αντίστοιχο του botox (όταν πρακτικά το παίζεις φρεσκαδούρα ενώ δείχνεις σαν παραγεμισμένη γαλοπούλα) την ΕΔΕΚ. Η κολυμβήθρα του Σιλωάμ παίζει να ξέπλυνε λιγότερους. Όσο για το ΑΚΕΛ, η περίπτωσή του είναι περισσότερο για λύπηση κι από το “Κοριτσάκι με τα σπίρτα”: Δεν φτάνει που είναι η μοναδική αξιωματική αντιπολίτευση στην ιστορία που συρρικνώνεται εκείνη αντί για τη διεφθαρμένη κυβέρνηση που αντιπολιτεύεται, είναι ολοφάνερο πλέον πως δεν θέλει ούτε να κυβερνήσει. Γιατί αν το ήθελε στ’ αλήθεια σίγουρα θα μπορούσε να βρει κάποιον καλύτερο υποψήφιο από το ανθρώπινο αντίστοιχο του μεσαίου κεφαλαίου μιας τριλογίας.
Εδώ είναι το σημείο που λέτε “καλά τα λες ρε μεγάλε, αλλά κάποιον πρέπει να ψηφίσουμε, δεν μπορεί το κράτος να μείνει ακυβέρνητο”. Σωστό. Ακυβέρνητο δεν θα μείνει αν και κρίνοντας από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις δεν νομίζω πως αυτό θα ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί. Το θέμα είναι πως η πραγματική αλλαγή κοστίζει. Σημαίνει να απαλλαγείς από κομματικά βαρίδια, τυφλές ιδεολογίες και αδιέξοδα πάθη. Να τολμήσεις. Να διαφοροποιηθείς. Να υπερβείς όρια και προκαταλήψεις. Υπάρχουν επιλογές. Μια καλή περίπτωση -και την προτείνω με πάσα επιφύλαξη γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρος- είναι το δίδυμο Αχιλλέας Δημητριάδης - Κωνσταντίνος Χριστοφίδης. Όχι μεμωνομένοι γιατί ο φόβος της χαμένης ψήφου υπερσκελίζει και την πιο έντονη επιθυμία για αλλαγή, αλλά ως την πρώτη διπλή υποψηφιότητα στην ιστορία της Δημοκρατίας - κάτι σαν συνδιοργανώτριες χώρες σε Μουντιάλ. Ο Αχιλλέας είναι πιο έμπειρος πολιτικός, διπλωμάτης και με εμπειρία στο Κυπριακό αλλά με τεχνοκρατικές ελλείψεις. Ο πρώην πρύτανης από την άλλη, ένας γνήσιος τεχνοκράτης με γνώσεις, όραμα και ιδέες σχεδόν για τα πάντα. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο με περισσότερους τρόπους απ’ όσους φαντάζονται. Θα έβλεπα τον Αχιλλέα ως Πρόεδρο, το πρόσωπο της κυβέρνησης και βασικό διαπραγματευτή στο Κυπριακό και τον Χριστοφίδη ως υπερυπουργό (ή αντιπρόεδρο ή αναπληρωτή ή όπως αλλιώς στέκει συνταγματικά) με σχετική αυτονομία και εξουσία να τα αλλάζει όλα στο εσωτερικό - ειδικά στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τον πολιτισμό και την καινοτομία όπου χρειαζόμαστε επειγόντως τηλεμεταφορά στον 21ο αιώνα. Δεν λέω ότι είναι τέλειοι, αψεγάδιαστοι ή ότι έχουν τις μαγικές λύσεις για όλα μας τα προβλήματα - είμαι βέβαιος πως έχουν αρκετά μειονεκτήματα και ακόμα περισσότερα υποθέτω πως θα εμφανιστούν στα σχόλια από τους υποστηρικτές των τριών “μεγάλων”. Όμως αμφότεροι είναι προοδευτικοί, ανοιχτόμυαλοι, πραγματιστές, με ορθολογιστική σκέψη και -εξ όσων έχουν παρουσιάσει έως τώρα- συγκεκριμένο όραμα και όχι εξωπραγματικές, εξωραϊστικές αρλούμπες. Και το πιο σημαντικό: ΔΕΝ είναι κομμάτι του κατεστημένου, ΔΕΝ έχουν (δια)φθαρεί από την εξουσία, ΔΕΝ διαθέτουν κομματικούς μηχανισμούς, λακέδες και αξιολύπητα τρολ και σίγουρα ΔΕΝ συνδέονται με οποιονδήποτε τρόπο με την κυβέρνηση Αναστασιάδη. Επίσης είναι αουτσάιντερ και αν κάτι μας δίδαξαν οι Rocky, Seabuiscuit και Cinderella Man αυτού του κόσμου, είναι ότι όλοι λατρεύουμε τις ιστορίες με αουτσάιντερ που γίνονται φαβορί.
Ουτοπικό; Αφελές; Ανέφικτο; Ευσεβείς πόθοι; Επιστημονική φαντασία; Κακό τριπάκι; Όχι περισσότερο από το να δούμε πραγματική αλλαγή με Αβέρωφ ή Χριστοδουλίδη. Ή να κυβερνήσει ξανά το ΑΚΕΛ.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Με κίτρινη προειδοποίηση, καταιγίδες και χαλάζι ο καιρός - Τι μας επιφυλάσσει για τα Χριστούγεννα
• Αλκοόλ και οδήγηση: «Καμπανάκι» για την περίοδο Χριστουγέννων - Οι ποινές και οι τιμές
• Πώς να απολαύσεις το γιορτινό τραπέζι χωρίς ενοχές – Διατροφολόγος στο «Τ»
ΔΗΚΟ: Οι αντικομματικές συμπεριφορές, η τάση για φυγή και στο βάθος ο Οδυσσέας
Είναι γνωστό πλέον και κανείς δεν μπορεί να το κρύψει, ούτε ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ότι στο ΔΗΚΟ επικρατεί μια ανησυχία εδώ και καιρό, λόγω των διαφορετικών και έντονων απόψεων που ακούγονται κυρίως από τρεις βουλευτές του κόμματος, για το κυπριακό. Χρίστος Ορφανίδης, Παύλος Μυλωνάς και Ζαχαρίας Κουλίας, είναι οι βουλευτές που βρίσκονται απέναντι στην ηγεσία του κόμματος σε ότι αφορά στον τρόπο που πολιτεύεται και στηρίζει την κυβέρνηση Χριστοδουλίδη.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
