Όταν ο πολιτικός λόγος πέφτει σε επίπεδο γηπέδου ή καφενείου συνήθως αναφερόμαστε σε “οπαδοποίηση” ή “ποδοσφαιροποίηση” της πολιτικής.
Αυτοί οι όροι βέβαια θα έβγαζαν νόημα σε μια χώρα όπου πολιτική και μάπα έχουν διακριτούς ξεχωριστούς ρόλους και δεν είναι ταυτισμένοι όπως εδώ που έχουμε πολιτική στη μάπα και μάπα πολιτική (και με την κυπριακή έννοια της λέξης αλλά και με την ελληνική). Με τα όσα ζούμε ειδικά σ’ αυτή την προεκλογική περίοδο η φράση που της ταιριάζει περισσότερο είναι “φεϊσμπουκοποίηση της πολιτικής” από την προσφιλή συνήθεια των Κυπρίων: το ξεκατίνιασμα στο Facebook.
Όχι πως ήμασταν και ποτέ κανένα φυτώριο ώριμης πολιτικής σκέψης και συμπεριφοράς, όλη η (σύντομη) ιστορία των εκλογών στο νησί διακρίνεται από πόλωση, οπαδισμό, φανατισμό και μάντρωμα του όχλου σε δύο κυρίαρχα στρατόπεδα, τότε Μακαριακών και Γριβικών, σήμερα “δεξιών” και “αριστερών” όσο ξεπερασμένοι (και ξεχειλωμένοι) ακούγονται οι όροι αυτοί εν έτει 2022.
Φέτος για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία έσπασε το δίπολο ΔΗΣΥ - ΑΚΕΛ, δυστυχώς όχι με τον τρόπο που ένας προοδευτικός πολίτης θα επιθυμούσε. Αντί η πολυπόθητη αλλαγή που θα μας έβγαζε από τα ετοιμόρροπα, ξεχαρβαλωμένα μαντριά της Πινδάρου και της Εζεκία Παπαϊωάννου να έρθει από τον ευρύτερο ανένταχτο προοδευτικό κόσμο που όταν δεν είναι διάσπαρτος σε κόμματα και σχηματισμούς που δεν τον εκφράζουν απόλυτα αλλά στηρίζει με τη λογική της μπιρίμπας (“αυτό που κάνει τη μικρότερη ζημιά”), απλά δεν συμμετέχει, δεν ψηφίζει και δεν ασχολείται γενικότερα, προέκυψε ως τερατογένεση του ΔΗΣΥ και του Νίκου Αναστασιάδη, ένας υπουργός της ίσως πιο διεφθαρμένης λαίλαπας που γνώρισε ποτέ ο τόπος που παρουσιάστηκε λίγο-πολύ ως Μεσσίας (με πνευματικό τον Μόρφου) που μάζεψε κοντά του ως μαθητές ότι πιο σκιτζίδικο, οπορτουνιστικό, αεριτζίδικο, τυχοδιωκτικό και ρουσφετολογικό και άρπα-κόλλα υπάρχει στην πολιτική σκηνή του τόπου.
Το σκάσιμο Χριστοδουλίδη στο σκηνικό έφερε και τα νέα “ήθη”. Τα ντιμπέιτ έπαψαν πια να είναι βήμα έκφρασης θέσεων και λύσεων και κατάντησαν πεδία προσωπικής αντιπαράθεσης με τους Αβέρωφ και Μαυρογιάννη να εκτοξεύουν μέχρι και τους νεροχύτες εναντίον του πρώην ΥΠΕΞ (που παραμένει το λατρεμένο παιδί των δημοσκόπων) σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μαζέψουν όσο δυνατόν περισσότερα απολωλότα πρόβατα πίσω στο μαντρί. Σίγουρα δεν μπορείς να λυπηθείς τον Χριστοδουλίδη ως αποδέκτη βρώμικων επιθέσεων που ο ίδιος ευλόγησε πολύ πριν κατέβει υποψήφιος (με τα τρολ και τα fake accounts), από την άλλη όμως δεν γίνεται να μην νιώσεις οίκτο για την κατάντια των δύο πάλαι ποτέ κραταιών δυνάμεων που τον χτυπούν συντονισμένα με κατινιές γύρω από πτυχία και διδακτορικά (ο Φούλης το πήγε σε άλλο επίπεδο όταν έστειλε φόρκλιφτ να αφαιρέσει την πινακίδα του ΔΗΣΥ από καφενείο της Έμπας επειδή μίλησε εκεί την προηγουμένη ο Χριστοδουλίδης και το μαγάρισε - μιλάμε ούτε προεκλογικό επεισόδιο των “Ιστοριών του χωρκού” δεν θα μπορούσε να σκαρφιστεί τέτοιο χωρκατιλίκι).
Κι αν οι ίδιοι οι υποψήφιοι βγάζουν αυτή την εικόνα σκεφτείτε οι οπαδοί τους. Η τοξικότητα ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικό των εκλογών στην Κύπρο (ειδικά των προεδρικών) όμως τουλάχιστον περιοριζόταν στην ανταλλαγή παρωχημένων συνθημάτων μεταξύ ΑΚΕΛικών και Συναγερμικών που λειτουργούσε περισσότερο ως ιδεολογικός αυνανισμός και εξυπηρετούσε τη μεταξύ τους γιν-γιανγκ αλληλεξάρτηση παρά την ανάπτυξη ωφέλιμου πολιτικού διαλόγου. Σήμερα τα πράγματα έχουν αγριέψει. Ενα καλό -ας το πούμε- που έκανε η έλευση Χριστοδουλίδη είναι ότι πραγματικά κλώτσησε τη σφηκοφωλιά, άσχετα εάν αυτό συνέβη για όλους τους λάθος λόγους και με τον μανδύα της “ανανέωσης” να κρύβει επιμελώς το γεγονός ότι ο πρώην ΥΠΕΞ περιέχει περισσότερα συντηρητικά κι από κονσέρβα. Συνειδητοποιώντας ότι μόνο ένας θα περάσει στον δεύτερο γύρο, τα δύο παραδοσιακά στρατόπεδα έχουν απωλέσει την ψυχραιμία τους και πυροβολούν προς πάσα κατεύθυνση, με τα περισσότερα πυρά να είναι φίλια αφού πλέον ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο ίδιος τους ο εαυτός. Στην Πινδάρου έχουν επιδοθεί σε μια ατέλειωτη (και επιεικώς γελοία) κόντρα για το ποιος την έχει μεγαλύτερη (τη Συναγερμικότητα) που θα ταίριαζε περισσότερο σε κάποια σχολική σεξοκωμωδία των 80s παρά σε σοβαρή προεκλογική αντιπαράθεση, λες και μας ενδιαφέρει ποιος είναι καταλληλότερος για τιμονιέρης του ΔΗΣΥ παρά της χώρας. Στο δε ΑΚΕΛ σπαταλάνε περισσότερο χρόνο στο να σταμπάρουν ως “δεξιούς” ή “Χριστοδουλιδικούς” δημοσιογράφους, αρθρογράφους, ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες και γενικά οποιονδήποτε προοδευτικό πολίτη τυγχάνει να μην γουστάρει είτε το κόμμα τους είτε τον Μαυρογιάννη (ή και τα δύο που είναι και η μεγαλύτερη κατηγορία) παρά στο να πείσουν ότι ο εκλεκτός τους έχει κάτι να πει πέρα απ’ το να προσπαθεί να αποτινάξει τη ρετσινιά του “στενού συνεργάτη του Αναστασιάδη” (που υπήρξε).
Κατάντησε τόσο τοξικό και συνάμα γελοίο που πλέον δεν μπορείς να γράψεις το παραμικρό αρνητικό για έναν υποψήφιο χωρίς να σου υποδεικνύεται ότι πρέπει να το ισορροπήσεις με κάτι εξίσου αρνητικό και για τους άλλους δύο (στην ίδια γαμημένη παράγραφο) ή -ακόμα χειρότερο- να γράψεις το παραμικρό θετικό για κάποιον υποψήφιο χωρίς να σε εντάξουν τα υπόλοιπα κομματόσκυλα στο payroll του.
Ακόμα είμαστε στα μισά της διαδρομής και τα πράγματα όσο πάνε και θα αγριεύουν περισσότερο. Με το πολιτικό σκηνικό να παραμένει ρευστό και τη δεύτερη Κυριακή να κρύβει παγίδες, θα ήταν νούσιμο και ωφέλιμο κάποιοι να χαμηλώσουν τους τόνους για να μην εκτεθούν. Όχι ανεπανόρθωτα, γιατί ένα άλλο χαρακτηριστικό του γηγενούς πληθυσμού είναι η βραχύβια μνήμη...
Ειδήσεις σήμερα:
Τέμπη: Ισχυρές ενδείξεις μεταφοράς εύφλεκτης ουσίας – «Αλλοίωση της σκηνής του εγκλήματος»
Αυξήθηκαν οι αφίξεις τουριστών τον Μάρτιο – Ποιοι τουρίστες προτίμησαν την Κύπρο
«Μάχες χαρακωμάτων» στους θεσμούς: Καταχωρήθηκε η αίτηση για παύση Ελεγκτή για ανάρμοστη συμπεριφορά
Καταχωρήθηκε σήμερα (26/4) από τους δικηγόρους της ηγεσίας της Εισαγγελίας, η αίτηση για παύση του Γενικού Ελεγκτή.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
