Αποκλειστικά στο «Τ»: Η εθελόντρια γυναίκα που μπήκε στη μάχη με τις φλόγες στην Άλασσα

Παντελίτσα Γιόκκα η εθελόντρια γυναίκα που μπήκε στη μάχη για κατάσβεση της φωτιάς στην Άλασσα και όχι μόνο.

Το ThemaOnline επικοινώνησε με την νεαρή εθελόντρια η οποία μας μίλησε για τα όσα συγκλονιστικά έζησε τις δύσκολες μέρες των πυρκαγιών στην Κύπρο. Όσα αναφέρει στο «Τ».

Συγκλονιστικές οι εικόνες που αντίκρισε, όπως και οι αντιδράσεις ανθρώπων στο άκουσμα και το ξέσπασμα της φωτιάς στα σπίτια τους.

«Η φωτιά για εμένα ήταν πάντα μια μεγάλη φοβία»

Η Παντελίτσα διηγήθηκε πως αποφάσισε να ασχοληθεί με την εθελοντική πυρόσβεση,

«Πάντα είχα σχέση με τον εθελοντισμό σε σημείο που αυτόβουλα έλαβα εκπαίδευση και πήρα πιστοποιητικό εκπαιδευτή πρώτων βοηθειών. Όπου υπήρχε ανάγκη σε εθελοντική βάση πάντα πήγαινα να βοηθώ».

Η δράση της ως εθελόντρια στην πυρόσβεση, όπως εξήγησε στο «Τ» ξεκίνησε από την ανησυχία της για τον σύντροφο της ο οποίος πήγαινε ως εθελοντής στην κατάσβεση πυρκαγιών.

«Στην αρχή δεν πλησίαζα. Η φωτιά για εμένα ήταν πάντα μια μεγάλη φοβία. Όταν έγινε η πυρκαγιά στο Μάτι στην Ελλάδα, με στιγμάτισε αρκετά. Ήμουν έτοιμη να πάω να βοηθήσω στα πλαίσια της Πολιτικής Άμυνας, ωστόσο επειδή δεν μας χρειάστηκαν, βοηθήσαμε με άλλους τρόπους όπως συλλογή τροφίμων κτλ».

«Όταν ο Άντρος πήγαινε στις κατασβέσεις μου προκαλούσε μεγάλο άγχος διότι η επικοινωνία ήταν αρκετά δύσκολη και γνώριζα ότι οι συνθήκες μέσα στις οποίες πάλευε ήταν πάρα πολύ δύσκολες και επικίνδυνες. Μια μέρα, στη φωτιά στην Διερώνα και στην Βάβλα, ένιωθα ότι ήταν να πάθω έμφραγμα από το άγχος μου. Οπότε του είπα την επόμενη φορά που θα πας θα έρθω μαζί σου, να βλέπω ότι είσαι καλά».

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: «Μαύρο τοπίο, σκυλιά σαστισμένα» - Πολίτες στη μάχη με τις φλόγες στην Άλασσα - Κατάθεση ψυχής από εθελοντές στο «T»

«Η πρώτη φορά που πήγα ήταν στην πυργκαγιά στον Άγιο Επιφάνειο. Δεν ήταν μεγάλη εστία. Μου εξήγησε πως κατασβήνουμε μια φωτιά. Ο Άντρος έχει εκπαιδευτεί από την ΕΜΑΚ και μου είπε πως αν θα θέλω να πηγαίνω μαζί τους θα πρέπει να περάσω από εκπαίδευση. Του είπα εντάξει. Μου εξήγησε κάποια πράγματα και πήγα μαζί του σε 2-3 εστίες για να δω πως δουλεύει το πυροσβεστικό όχημα, πως ξεκινά. Το μεγάλο σοκ ήταν αυτό της Κυριακής. Δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχη.

Δεν είναι εύκολο για μια γυναίκα , καθόλου εύκολο πραγματικά. Ούτε από θέμα φυσικής δύναμης. Παρότι θεωρούσα ότι είχα καλή φυσική κατάσταση. Χρειάζεται μια εξοικείωση που εγώ δεν την είχα. Όταν ξέσπασε το μεγάλο μέτωπο, έμεινα ως υποστηρικτής της ομάδας, είτε πάνω στο πυροσβεστικό μηχάνημα, είτε πάνω στις προμήθειες».

«Δεν ανάπνεες καθόλου από τον καπνό»

Δύσκολες οι συνθήκες για τους πυροσβέστες και τους εθελοντές που ρίχνονται στη μάχη για κατάσβεση αναφέρει η Παντελίτσα στο «Τ»: «Δεν ανάπνεες καθόλου, οι άλλοι ήταν πιο εξοικειωμένοι , εγώ όχι τόσο. Θυμάμαι είχα βρέξει το μαντίλι μου , είχα βάλει μάσκες , ειδικά γυαλιά γιατί έτρεχαν τα μάτια μου. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες έπρεπε να κατεβείς κάτω στο βουνό να βοηθήσεις την Πυροσβεστική. Χρειάζονταν βοήθεια και τους κατεβάσαμε τα λάστιχα. Έτυχε και πήρα από το σπίτι ασυρμάτους γιατί πάντα η επικοινωνία ήταν ένα θέμα που με προβλημάτιζε. Και σε αυτή τη φάση φάνηκαν χρήσιμοι στους Πυροσβέστες».

«Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να σβήσουν την φωτιά με τις σίκλες»

Η Παντελίτσα Γιόκκα εξιστορεί ένα περιστατικό:

«Πήγαμε σε ένα σπίτι για κατάσβεση. Είδαμε ότι έπαιρνε φωτιά το σπίτι ενός ανθρώπου και δεν είχε πυροσβεστική κοντά γιατί το μέτωπο ήταν σε μεγάλη έκταση σχεδόν πέντε χιλιόμετρα και τα οχήματα τους ήταν μακριά. Όταν φτάσαμε στην Παραμύθα είδαμε ότι δεν είχε κανένα και το σπίτι έπαιρνε φωτιά. Προσπαθούσαν οι άνθρωποι να σβήσουν την φωτιά με τις σίκλες που γέμιζαν με νερό. Είπαμε ότι θα δώσουμε μάχη για το σπίτι του ανθρώπου. Ήταν ένας πανικός. Παραληρούσαν οι άνθρωποι με το δίκαιο τους. Θυμάμαι ένα σκηνικό που ο Άντρος ήθελε να τους κόψει το δέντρο, διότι ήταν δίπλα η φωτιά. Ο άνθρωπος έκλαιγε και δεν του έδινε τη μηχανή για τα δέντρα. Του εξηγούσε ότι αν πάρει φωτιά το δέντρο θα καεί το σπίτι. Είχε πάθει σοκ ο άνθρωπος , στο τέλος του έφερε τη μηχανή με δάκρυα στα μάτια. Κατάφεραν και έσωσαν το σπίτι».

«Είδα γυναίκες να κρατάνε τις τσάπες και άλλες να κλαίνε»

Όπως αναφέρει στην συνέχεια η εθελόντρια: «Είδα γυναίκες να κρατάνε τις τσάπες, πολίτες της περιοχής, είδα γυναίκες της πολιτική άμυνας, είδα γυναίκες πυροσβέστες , είδα γυναίκες που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τους άντρες. Γυναίκες κουβαλούσαν τα λάστιχα , που είναι μεγάλο βάρος ειδικά μέσα στα βουνά. Είδα γυναίκες να κλαίνε, είδα γυναίκες να μην μπορούν να κάνουν κάτι. Νομίζω ότι ειδικά σε αυτές τις καταστάσεις κρίσεις , δεν έχει σημασία αν είσαι άντρας ή γυναίκα, αυτό που έχει σημασία είναι ο χαρακτήρας σου. Τίποτα άλλο. Έτσι το εξέλαβα. Την ώρα που περάσαμε μέσα από τη φωτιά και γύρισα πίσω είδα ένα παιδί-άντρα .. παραλίγο να κλάψει. Εγώ δεν ένιωσα κάτι. Και το αντίστροφο. Σε κάποια περίπτωση είδα μια κοπέλα να κλαίει και να είναι απελπισμένη και οι άλλοι να είναι απολύτως ψύχραιμοι. Σίγουρα πάνω στα βουνά η αναλογία βοήθειας σε αριθμό γυναικών και αντρών ήταν 1 προς δέκα. Εκείνο όμως το ένα λειτουργούσε όπως οι υπόλοιποι δέκα».

«Της φωνάζαμε να πάρει το παιδί και να φύγει γιατί θα καιγόταν αν γύριζε το μέτωπο»

Για την κατάσταση που επικρατούσε με τους πολίτες και κατοίκους της περιοχής και τα γυναικόπαιδα η Παντελίτσα χαρακτηριστικά θυμάται τη στιγμή που ξέσπασε ένα πολύ μεγάλο μέτωπο.

«Είδα μια γυναίκα με το παιδί της να έρχεται να παρκάρει πάνω στο μέτωπο. Ήθελε να βρει τον άντρα της. Έπιασε το αυτοκίνητο της τύπου σαλουν και ήρθε πάνω στο βουνό να βρει τον άντρα της. Ήταν πολύ επικίνδυνο. Κατάλαβα ότι οι άνθρωποι εκείνη την ώρα δεν δρούσαν λογικά. Της φωνάζαμε να πάρει το παιδί και να φύγει διότι αν γύριζε το μέτωπο δεν θα μπορούσε να φύγει, θα κρούζαμε. Έπαθε σοκ η γυναίκα και μετακίνησε μετά το αυτοκίνητο. Είδαμε τα γυναικόπαιδα σε πιο χαμηλό σημείο. Τους έδιναν οδηγίες να φύγουν, διότι ο καπνός δεν ήταν ότι πιο υγιεινό για τον οργανισμό. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι όσο πιο κοντά είναι τόσο ικανοποιούν την αγωνία τους για το τι θα γίνει. Κινδυνεύαν όμως πιο πολύ».

Οι εθελοντές πρέπει να περνάνε από εκπαίδευση - Γυναίκες πυροσβέστες κουβαλούσαν λάστιχα

Η Παντελίτσα τονίζει ότι οι εθελοντές που βρίσκονται στα μέτωπα και αναλαμβάνουν δράση οφείλουν και πρέπει να είναι εκπαιδευμένοι αλλιώς θέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο.

«Ο κόσμος που πάει να δουλέψει σε εθελοντική βάση σε τούτο το δύσκολο έργο πρέπει να περάσει από εκπαίδευση. Αν δεν περάσει από εκπαίδευση και αν δεν έχει το σωστό εξοπλισμό, θέτει σε κίνδυνο τον εαυτό του και δυσκολεύει το έργο της κατάσβεσης. Μια γυναίκα μπορεί να εκπαιδευτεί άρτια και να διαδραματίσει ένα πάρα πολλά σημαντικό ρόλο στο μέτωπο, είτε ως υποστηρικτικός παράγοντας είτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Άντρος μου είπε πολλές φορές ότι είδε γυναίκες πάνω στο μέτωπο να κουβαλούν τα λάστιχα. Θέλει μια Α φυσική κατάσταση και να ένα χαρακτήρα που να μη φοβάται. Το να βλέπεις μια φωτιά να έρχεται πάνω σου και να σε περικυκλώνει , σου προκαλεί πανικό, αν δεν είσαι ψύχραιμος θα κρούσεις. Τούτο κατάλαβα»

«Βλέπαμε το σπίτι πάνω, τους ανθρώπους όπως τις μέλισσες να πηγαίνουν και να έρχονται και να ρίχνουν με τις σίκλες»

Όσο δύσκολη είναι η διαδικασία κατάσβεσης τόσο δύσκολη είναι και η απόφαση σε «ποια εστία να πας» αναφέρει η Παντελίτσα Γιόκκα:

«Ακόμα και η απόφαση να πάμε στο σπίτι που καιγόταν μετρήσαμε το συναίσθημα μας, διότι βλέπαμε το σπίτι πάνω, τους ανθρώπους όπως τις μέλισσες να πηγαίνουν και να έρχονται και να ρίχνουν με τις σίκλες. Έπρεπε να μετρήσουμε το δικό μας συναίσθημα γιατί εκείνη την ώρα ήμασταν σε ένα ξενοδοχείο σκύλων. Ποιος έχει πιο πολύ ανάγκη, τι πρέπει να κάνουμε τώρα. Να πάμε πάνω στο σπίτι να μείνουμε στο καταφύγιο ζώων; Ευτυχώς περιορίσαμε το μέτωπο στο καταφύγιο. Ήταν εκτός κινδύνου και αφήσαμε άλλους εκεί. Προσπαθούσαμε να δούμε από κάτω στο βουνό αν υπάρχουν δυνάμεις πάνω στα σπίτια, και όταν καταλάβαμε ότι δεν υπάρχουν, έπρεπε να βρούμε το δρόμο για να πάμε στο σπίτι».

Εξαντλημένοι οι Πυροσβέστες – Κάποιοι ήταν 36 ώρες συνεχόμενες

Σύμφωνα με όσα ανέφερε η Παντελίτσα Γιόκκα στο «T», οι πυροσβέστες δούλευαν κάτω από δύσκολες συνθήκες , συνεχόμενες ώρες χωρίς να σταματήσουν.

«Τη νύχτα όταν πήγαμε πάνω στο τελευταίο μέτωπο, μας λέει ένας πυροσβέστης «πραγματικά δεν αντέχω να κατεβώ κάτω, σας παρακαλώ βοηθήστε μας» . Τους κατεβάσαμε τα λάστιχα. Περίπου 300 μέτρα λάστιχο βοηθήσαμε να κατεβεί μέσα στο βουνό για να προσεγγίσουν μια εστία. Ο πυροσβέστης ήταν πραγματικά κουρασμένος. Είχε πυροσβέστη που ήταν 36 ώρες δουλειά, διότι δεν σταματούσαν οι φωτιές και δεν υπήρχε προσωπικό. Ήταν διαλυμένοι. Το ότι τους παίρνεις μια μπουκάλα νερό , ένα σάντουιτς, το ότι τους κατεβάζεις τα λάστιχα ή όποια άλλη βοήθεια τους προσφέρεις νοουμένου ότι είσαι εκπαιδευμένος είναι βοήθεια. Αν δεν είσαι εκπαιδευμένος τότε ναι είσαι εμπόδιο για τους πυροσβέστες».

Όσον αφορά τις προμήθειες η Παντελίτσα Γιόκκα ανέφερε ότι μετά από κάποια ώρα οι προμήθειες τελείωσαν. Θυμάται ένα περιστατικό με ένα πυροσβέστη: «Δώσαμε ένα σάντουιτς σε ένα πυροσβέστη και μου λέει «πεινώ πάρα πολύ αλλά θα κατεβώ μέσα στο μέτωπο και που θα έρθω πίσω θα κάτσω να φάω» . Εμείς φύγαμε και ακόμα δεν είχε έρθει πίσω . Θυμάμαι ότι περνούσαν με τα αυτοκίνητα και μας έριχναν σάντουιτς και νερά από τα παράθυρα . Ήταν ένας συγκεκριμένος φούρνος. Ρωτούσαμε τους Πυροσβέστες αν θέλουν παγωμένο νερό και μας έλεγαν «ναι σε παρακαλούμε». Μπορεί να τους είχαν δώσει νερό αλλά να είχε ζεσταθεί στην πορεία. Υπήρχαν και κάποιοι που ήταν ώρες μες το βουνό και δεν ήταν την ώρα της παράδοσης προμήθειας»

Η Παντελίτσα Γιόκκα τόνισε την βοήθεια της εθελοντικής ομάδας Άτλας «Ο Άτλας έσβησε μόνος του ένα μέτωπο. Ήταν εκπληκτικό. Υπάρχουν οργανωμένες ομάδες εκπαιδευμένες». Στην πορεία αναφέρθηκε στο σημαντικό έργο των εθελοντών και τις προσωπικές τους θυσίες :«Αφήσαμε όλοι τις δουλείες μας και πήγαμε πάνω στο μέτωπο».

«Πέφταμε πάνω στις πέτρες για να ξεκουραστούμε»

Η Παντελίτσα Γιόκκα έχει πάει σε περίπου 7 πυρκαγιές και βοήθησε στην κατάσβεση μέχρι και 12 ώρες συνεχόμενα. Όπως ανέφερε, τη στιγμή της πυρόσβεσης χάνεις την αίσθηση του χρόνου. «Είχε φάση που απλά συνειδητοποιήσαμε ότι πέφταμε πάνω στο βουνό , πάνω στις πέτρες για να ισιώσουν τα κόκαλά μας να ξεκουραστούμε λίγο. Αλλά εκείνη την ώρα δεν το καταλαβαίνεις διότι είσαι σε ένταση. Είχε φάση που ήμασταν πάνω στο βουνό και όπως προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε την πυροσβεστική , άναψε δίπλα μας φωτιά.Πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση»

Ο ρόλος των εθελοντών εξίσου σημαντικός και στην οργάνωση όταν βρίσκονται κοντά σε σημεία με κόσμο, αναφέρει η εθελόντρια. «Επειδή επικρατεί πανικός, πρέπει να οργανώσεις τον κόσμο...Κάποιος έβλεπε τη στάθμη του νερού μέσα στο ντεπόζτιο, άλλος έσβηνε άλλος ήταν στο λάστιχο κτλ. Θυμάμαι , όταν ήμασταν σε ένα σπίτι και προσπαθούσαμε να το σώσουμε, μας έβαζαν με τις σίκλες νερό μέσα στο πυροσβεστικό για να μεν σταματήσει η ροή του νερού. Είχε και νεαρές κοπέλες έπαιρναν τις σίκλες και ανέβαιναν πάνω στο διπλοκάμπινο και γέμιζαν το ντεπόζιτο. Αν μέναμε από νερό τέλειωνε το σπίτι θα καιγόταν.

«Είναι το χειρότερο θρίλερ που είδα στη ζωή μου»

Η Παντελίτσα Γιόκκα και ο Αντρος Γρηγορίου, πέρασαν από το σημείο μετά από λίγα 24ωρα. Οι εικόνες που αντίκρισαν τους πλήγωσαν.

«Περάσαμε χθες από εκεί. Ήταν όλα καμένα δεν έχει τίποτα , είναι το χειρότερο θρίλερ που είδα στη ζωή μου . Εκείνη η έκταση, είναι κρανίου τόπος, δεν υπάρχει τίποτε και η μυρωδιά είναι χειρότερη από το βράδυ της φωτιάς. Με πλήγωσε πολύ αυτό που είδα πόση ζημιά έγινε. Σπίτια καμένα! Ο ανθρώπινος παράγοντας μπορεί να είναι πολύ σημαντικός αλλά ο ανθρώπινός παράγοντας μπορεί να καταστρέψει και τα πάντα. Υπάρχουν ειδών και ειδών άνθρωποι. Άνθρωποι που μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα και άνθρωποι που μπορούν να δημιουργήσουν τα πάντα».