Πετάει η Λεμεσός. Τα παιδιά της. 

Δυστύχημα θα πουν. Η κακιά στιγμή. Η σόμπα που αφέθηκε να καίει στο σαλόνι λόγω της παγωμένης νύχτας. Όμως μη γελιέστε. Ξέρουμε πολύ καλά πως είναι η φτώχεια που σε σκοτώνει. Το “όπου φτωχός κι η μοίρα του” στην πιο γκροτέσκα, θανάσιμη εκδοχή του. Όσο φτωχότερος τόσο πιο εκτεθειμένος σε κινδύνους που για άλλους θα ήταν διαχειρίσιμοι αλλά για σένα χωρίς τους πόρους, τα μέσα ή τις γνωριμίες αποδεικνύονται μοιραίοι. Κι αν είσαι και ξένος το προσδόκιμο ζωής συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο. Θα καείς, θα καταπλακωθείς, θα παρασυρθείς, θα δολοφονηθείς. Στο μεροκάματο, σ’ αυτό που αποκαλείς διαβίωση, στην προσπάθειά σου για μια καλύτερη ζωή.

Στη Λεμεσό που πετάει, στην πόλη των έρημων πύργων, των απλησίαστων ενοικίων, της ανάπτυξης, των καζίνο και των Άμεσων Ξένων Επενδύσεων, μια 5μελής οικογένεια κάηκε ζωντανή μέσα στο φτωχικό της διαμέρισμα γιατί η ανάγκη να χωρέσουν πέντε άτομα σε δύο δωμάτια υπερσκέλισε την όποια ανησυχία για ασφάλεια. Η μοναδική άλλη έξοδος από το ασφυκτικό διαμέρισμα, η μικρή βεράντα, μετατράπηκε με γυψοσανίδες σε υπνοδωμάτιο, μια μοιραία απόφαση που όμως στην καθημερινή βιοπάλη που κάποιοι αποκαλούν ζωή έμοιαζε επιτακτική. Είπαμε όταν δεν έχεις τους πόρους και τα μέσα, αυτοσχεδιάζεις, προσαρμόζεις, κόβεις δρόμο. Επιβιώνεις. Πόσοι από εμάς δεν τζογάραμε με την ασφάλειά μας προκειμένου να εξυπηρετήσουμε μια καθημερινή ανάγκη; Το έξτρα δωμάτιο που στήνεις στο υπόγειο, τη σοφίτα ή στο ετοιμόρροπο μπαλκόνι αγνοώντας κάθε κανόνα ασφαλείας; Την παλιά ηλεκτρική συσκευή που ακόμα κρατάς γιατί δεν έχεις χρήματα να την αντικαταστήσεις; Τις απαρχαιωμένες και επικίνδυνες μεθόδους θέρμανσης γιατί το ρεύμα ή οι ασφαλέστερες συσκευές είναι πανάκριβα; Μην πάτε μακριά, χιλιάδες συμπατριώτες μας οδηγούν με αερόσακο Takata, γνωρίζοντας ότι ακόμα και μια ελαφριά σύγκρουση μπορεί να αποβεί μοιραία, όμως το κάνουν γιατί δεν βγαίνει διαφορετικά η καθημερινή πάλη με τις υποχρεώσεις: δουλειά, σχολεία, ψώνια, φροντιστήρια, δραστηριότητες. Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά ειδικά αν το αυτοκίνητο με Takata είναι και το μοναδικό όχημα που διαθέτεις; Σίγουρα όχι ο Βαφεάδης και τα δωρεάν εισιτήρια για τα (ανύπαρκτα) λεωφορεία. Αναγκαστικά ο εγκέφαλος μπλοκάρει το ενδεχόμενο να σκοτωθείς από ένα απλό τρακάρισμα προκειμένου να συνεχίσεις να ζεις παίζοντας ουσιαστικά καθημερινά ρώσικη ρουλέτα με ένα μεταχειρισμένο Mazda αντί πιστόλι. Δεν είναι κατάμαυρα ειρωνικό; Να ρισκάρεις τον θάνατο για να ζήσεις;

Δύο νέοι γονείς και βιοπαλαιστές, ο 35χρονος αιγυπτιακής καταγωγής Bassem Adeeb Gamil Takla και η 33χρονη Λεμεσιανή Μαρία Γεωργίου, και τα τρία αγγελούδια τους βρήκαν φρικτό θάνατο στις φλόγες κι εμείς οδυρόμαστε και καταριόμαστε πάνω από τα αποκαΐδια του φτωχικού τους χωρίς να έχουμε έναν χειροπιαστό κακό της υπόθεσης να του ρίξουμε την ευθύνη. Ναι, φταίνε η φτώχεια, η ανέχεια, ο καπιταλισμός, η κοινωνική αδικία, οι ανισότητες, το ταξικό χάσμα αλλά ας μην κρυβόμαστε, ακόμα κι αυτά κάποια στιγμή ακούγονται αόριστα, εύκολος στόχος και ολίγον τι γραφικά. Πόσο πιο εύκολο για το ανθρώπινο μυαλό να συλλάβει το μέγεθος μιας τέτοιας τραγωδίας εάν υπήρχε ένας ηθικός αυτουργός πίσω από τα αίτια: Ένα ανάλγητο Γραφείο Ευημερίας, ένα ανεπαρκές κράτος, μία αδιάφορη Αστυνομία ή καθυστερημένη Πυροσβεστική. Η αλήθεια είναι πως πέντε ψυχές χάθηκαν με τον πιο απαίσιο τρόπο γιατί οι συνθήκες ζωής τους ήταν τέτοιες ώστε ρίσκαραν καθημερινά προκειμένου να επιβιώσουν. Δεν λέγεται τυχαία βιοπάλη και σίγουρα δεν ισχύει για όλους. Κάποιοι ζουν, άλλοι παλεύουν. Κάθε μέρα είναι και μια νίκη. Όταν όμως χάσεις, χάνεις μια καλή. Και ίσως τα πάντα. Αυτή είναι η ιστορία του λιγότερο προνομιούχου ανθρώπου εδώ και χιλιετίες.

Ο Bassem, η Μαρία και τα τρία μωρά τους πάλεψαν και έχασαν. Οι κυβερνώντες μπορούν να ξεφυσήσουν με ανακούφιση,  δεν φαίνεται επί του παρόντος να τους αποδίδονται ευθύνες για την τραγωδία. Θα δηλώσουν συγκλονισμένοι, θα στείλουν το πακέτο “σκέψεων και προσευχών” στους συγγενείς, άντε και καμιά δημόσια δαπάνη τις κηδείες κι αυτό λόγω της Κυπραίας Μαρίας. Και μετά θα συνεχίσουν τις ζωές τους (ζωές, όχι βιοπάλη) διαφημίζοντας την ισχυρή οικονομία, τις αναβαθμίσεις από διεθνείς οίκους, την αύξηση των ξένων επενδύσεων, τους ταχείς ρυθμούς ανάπτυξης, το ανεβασμένο βιοτικό επίπεδο, τη “σύγχρονη, ανεπτυγμένη και ευημερούσα Κύπρο του 21ου αιώνα”, αγνοώντας φυσικά την αντίφαση με το γεγονός ότι στην τελευταία, μεροκαματιάρηδες καίγονται ζωντανοί μαζί με τα παιδιά τους σε φτωχικά διαμερίσματα-παγίδες. Δυστυχώς όμως η έλλειψη επίγνωσης και ενσυναίσθησης είναι μεν άδικη αλλά όχι αδίκημα.

Κλείνοντας δύο πράγματα που θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Με το που έγινε γνωστή η είδηση και πριν δοθεί στη δημοσιότητα η ταυτότητα των θυμάτων, πολλοί συμπατριώτες μας ρωτούσαν στα σχόλια “αν είναι Κύπριοι” προφανώς για να ρυθμίσουν ανάλογα το... μέγεθος του συγκλονισμού τους. Είστε αθεράπευτα σκατόψυχοι και δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για την αξιοθρήνητη ύπαρξή σας πέρα από ένα μαλακισμένο σπερματοζωάριο που βιαζόταν. Κάποιες ιστοσελίδες δημοσίευσαν νωρίς χθες το πρωί λεπτομέρειες γύρω από την τραγωδία ΠΡΙΝ ειδοποιηθούν οι συγγενείς των θυμάτων και αγνοώντας την έκκληση του Γραφείου Τύπου της Αστυνομίας Κύπρου να περιμένουν τουλάχιστον μέχρι την ενημέρωση των πρώτων. Για την "πρωτιά", τα πέντε κλικ παραπάνω σε ένα κωλοχώρι των 800.000. Είστε όρνεα, ντροπή της δημοσιογραφίας και ένας από τους λόγους που θα μας αντικαταστήσουν τα fake news των σόσιαλ.

Παντού σκατά. Όπου κι αν πατήσεις.