Αρχές χωρίς αρχές, αυτή η μάστιγα

Το πιο σημαντικό σημείο της απόφασης είναι αυτό:

 «{...} Το Δικαστήριο αποδίδει ιδιαίτερη σημασία στην αποτυχία των αρχών στην κύρια τους αποστολή να εξετάσουν εάν υπήρξε συναίνεση. Ούτε ο επικεφαλής ανακριτής, ούτε ο σύμβουλος του Γενικού Εισαγγελέα κατά την επακόλουθη επαναξιολόγηση του φακέλου της έρευνας δεν συμμετείχαν σε ουσιαστική εξέταση των αποδεικτικών στοιχείων που θα μπορούσαν να υποδηλώνουν έλλειψη συναίνεσης. Η αξιολόγησή τους δεν έκανε καμία αναφορά στις μαρτυρίες ότι η προσφεύγουσα είχε καταναλώσει αλκοόλ ή στα ίχνη κοκαΐνης στα ούρα της και πώς αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει την ικανότητά της να συναινέσει. Δεν έγινε καμία αναφορά στη ρητή διαφωνία της με την πρόταση να κάνει σεξ, με ορισμένους από τους υπόπτους. Το γεγονός ότι οι ύποπτοι είχαν δείξει ελάχιστη σημασία για την επιθυμία της αιτούσας για προστασία της ιδιωτικής ζωής τόσο σε προηγούμενες περιπτώσεις, όσο και στις 17 Ιουλίου 2019, όταν επέμειναν να εισέρχονται στο δωμάτιο, παρά το γεγονός ότι τους ζητήθηκε ρητά να φύγουν. Δεν φαίνεται να έχει γίνει έρευνα σχετικά με τα μέτρα που έλαβαν οι ύποπτοι για να διασφαλίσουν ότι η προσφεύγουσα συναίνεσε στο σεξ στις 17 Ιουλίου 2019, αλλά υπήρξε μαρτυρία ότι ορισμένοι από τους υπόπτους ήλπιζαν και περίμεναν ότι θα είχαν σεξουαλική επαφή με την αιτήτρια».

Σε άλλο σημείο το ΕΔΑΔ ρίχνει την ευθύνη σε ΚΑΘΕ θεσμό και Αρχή που ενεπλάκη στην υπόθεση, από την Αστυνομία μέχρι το δικαστήριο:

«Η υπόθεση χαρακτηρίζεται από μια σειρά ελλείψεων εκ μέρους των ανακριτικών αρχών, των εισαγγελικών αρχών και του πρωτοβάθμιου εθνικού δικαστηρίου που διαμόρφωσε την τροχιά της. Στο επίκεντρο της υπόθεσης βρίσκεται ο υπερβολικά βιαστικός τερματισμός της έρευνας για τους ισχυρισμούς της προσφεύγουσας για βιασμό, που προκλήθηκε από την ανάκληση από την προσφεύγουσα των αρχικών της δηλώσεων και την άμεση κίνηση της ποινικής διαδικασίας κατά της ίδιας της προσφεύγουσας, με αποκορύφωμα την καταδίκη της για δημόσια βλάβη σε πρώτο βαθμό».

Τον Ιούλιο του 2019 μετά και την απαλλαγή των 12 Ισραηλινών, που κατήγγειλε 19χρονη Αγγλίδα ότι τη βίασαν σε διαμέρισμα της Αγίας Νάπας, από την αστυνομία που “εξιχνίασε” την υπόθεση με συνοπτικές διαδικασίες εξαναγκάζοντας το θύμα να αναιρέσει την καταγγελία, δεν ήταν λίγοι αυτοί που έπεσαν πάνω της για να την κατασπαράξουν. Ανάμεσά τους και ο τότε δήμαρχος της Αγίας Νάπας -και σημερινός Πρόεδρος ΕΟΑ Αμμοχώστου και αντιπρόεδρος του ΔΗΣΥ- Γιάννης Καρούσος που βγήκε με ύφος χιλίων καρδιναλίων (κι αυτοί Ρισελιέ) να καλέσει σε απολογία “όλους αυτούς που χρησιμοποίησαν την υπόθεση για να δυσφημίσουν την Αγία Νάπα” που προφανώς στα μάτια του προσομοίαζε με τις gated κοινότητες ηλικιωμένων της Φλόριντα όπου ζούσαν τα “Χρυσά κορίτσια”. Σε όσους δεν το πράξουν, ο πολύς κ. Καρούσος απείλησε με αγωγές εναντίον τους αλλά και εναντίον της 19χρονης Βρετανίδας. Τελικά δεν χρειάστηκε να πραγματοποιήσει την απειλή του καθώς τον Ιανουάριο του ‘20 το Επαρχιακό Δικαστήριο Αμμοχώστου καταδίκασε το θύμα βιασμού σε τέσσερις μήνες φυλάκιση(!) με τριετή αναστολή αφού την έκρινε ένοχη για το αδίκημα της δημόσιας βλάβης ύστερα από ψευδή, σύμφωνα με το δικαστήριο, καταγγελία της ότι βιάστηκε. Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε δημόσια για την κοπέλα μόνο εμετό προκαλούν: από το ότι είναι επαγγελματίας που καταγγέλλει ψεύτικους βιασμούς για να εισπράττει αποζημιώσεις (που δεν υφίσταται ΚΑΝ τέτοιο πράγμα αλλά δεν θέλει και πολλά το μέσο incelάκι να το χάψει) μέχρι ότι είναι βαλτή για να διαταράξει τις άριστες σχέσεις μας με το Ισραήλ (ναι, για τέτοια μπετοστοκίαση μιλάμε) 

Δύο χρόνια μετά, το Ανώτατο Δικαστήριο ανέτρεψε την πρωτόδικη απόφαση αθωώνοντας την κοπέλα για μια ποινή που ουδέποτε έπρεπε να επιβληθεί και που θα παραμείνει (ακόμα ένας) λεκές στην ιστορία ενός κράτους που θέλει να περνάει ως σύγχρονο και ευρωπαϊκό ενώ στην πραγματικότητα παραμένει εγκλωβισμένο στις φεουδαρχικές/μεσαιωνικές/ανατολίτικες καταβολές του. Όμως πριν παινέψουμε το κυπριακό δικαστικό σύστημα για την “απονομή δικαιοσύνης” ας θυμηθούμε πως είναι το ίδιο ακριβώς σύστημα που οδήγησε μια νεαρή κοπέλα από την κόλαση του βιασμού στον Γολγοθά της κοινωνικής (και δικαστικής) καταδίκης. Μόνο που εκείνο μπορεί και αυτορυθμίζεται διορθώνοντας τα λάθη του όμως η ζωή της μικρής δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Κι αυτό γιατί αποφάσισε να κάνει ό,τι και οποιοδήποτε άλλο άτομο της ηλικίας της σε διακοπές: να διασκεδάσει, να μεθύσει, να κάνει σεξ. Μόνο που αν είσαι γυναίκα αυτό τιμωρείται. Με ομαδικό βιασμό, με online διασυρμό και δεύτερο βιασμό από media και άτεγκτα δικαστήρια.

Ας μην κρυβόμαστε, η τελείως διαστρεβλωμένη εικόνα που έχει η κυπριακή Δικαιοσύνη -πόσο μάλλον κάτι μπάτσοι στη διαβόητη γαμιστρώνα γνωστή και ως Ayia Ayia Fucking Napa - για τον βιασμό είναι η κλασική του άντρα που χτυπάει, ακινητοποιεί και βιάζει μια γυναίκα παρά τη θέλησή της και συνήθως υπό την απειλή κάποιου όπλου. Οτιδήποτε δεν καταλήγει με τη γυναίκα να ψυχορραγεί από το ξύλο και τους βιασμούς, να κείτεται ετοιμοθάνατη και αιμορραγώντας από κάθε τρύπα του σώματός της, θεωρείται αμφισβητήσιμο, διφορούμενο και συζητήσιμο.

Η κοπέλα από τη στιγμή που δέχτηκε να κάνει σεξ με τον έναν είχε ήδη σφραγίσει τη μοίρα της. Έπαψε να είναι θύμα, σταμάτησε να είναι καν άνθρωπος. Μετατράπηκε σε αντικείμενο, μια “τσούλα”, ένα “πουτανάκι”, μια “γαμιόλα” που είχε το θράσος να αρνηθεί ακόμα δέκα πούτσες σ’ αυτή που έτρωγε ήδη, που ξαφνικά την πείραξε που τα παλικάρια, τα αυριανά καμάρια του Ισραηλινού στρατού,  βιντεοσκοπούσαν το κατόρθωμά τους. Σύμφωνα με την παγιωμένη αντίληψη αστυνομίας, δικαστηρίου, ΜΜΕ και κοινωνίας, φέρει η ίδια την ευθύνη και όχι οι βιαστές που απλά υπάκουσαν στη φύση τους. Το συμπέρασμα είχε ήδη βγει από σχετικά νωρίς, έμενε βέβαια η νομική κάλυψη. Οι αστυνομικοί δεν μπορούσαν να απορρίψουν από μόνοι τους την καταγγελία, όχι στην post-Μεταξά "επήεν η μαυρού στα κατεχόμενα" εποχή. Έπρεπε να την αποσύρει η ίδια.

Όσοι είδατε τη σειρά Unbelievable ή διαβάσατε την πραγματικά απίστευτη υπόθεση πολλαπλών βιασμών στην οποία βασίστηκε η εξαιρετική σειρά του Netflix, γνωρίζετε καλά τις συνθήκες: Μία μικρή, ευάλωτη κοπέλα κλεισμένη για 6(!) ώρες σε ένα ανακριτικό γραφείο γεμάτο άντρες, χωρίς δικηγόρο, μεταφραστή ή έστω κάποιον δικό της, άυπνη, νηστική, εξουθενωμένη ψυχικά και σωματικά από όσα πέρασε, να αντιμετωπίζει τη δυσπιστία, τη χλεύη, τα όλο νοήματα βλέμματα και το μόνο που θέλει είναι να τελειώνει αυτό το μαρτύριο και να πάει σπίτι της. Και ο συντομότερος δρόμος γι’ αυτό περνάει μέσα από την ανάκληση της καταγγελίας. “Πες πως έκανες λάθος να πάμε ούλοι έσσω μας”. Έχει συμβεί χιλιάδες φορές και θα ξανασυμβεί άλλες τόσες, η γυναικεία κακοποίηση παραμένει το μοναδικό έγκλημα που αμφισβητείται εκ προοιμίου. Ξέρετε πολλούς άντρες να κατήγγειλαν πχ ξυλοδαρμό ή οποιαδήποτε κακοποίηση και οι αστυνομικοί να τους ρωτούσαν για ώρες αν είναι σίγουροι και μήπως τα βγάζουν απ’ το μυαλό τους;

Τώρα έρχεται ακόμα μία απόφαση-καταπέλτης του ΕΔΑΔ για να μας πει αυτό που ήδη γνωρίζουμε καλά αλλά υπάρχει μία γενική απροθυμία να αλλάξει το παραμικρό: Στην Αστυνομία και τα δικαστήρια υπηρετούν θλιβερά απομεινάρια περασμένων εποχών που όζουν σεξισμό, μισογυνισμό, ρατσισμό, ομοφοβία και γενικά από όλες αυτές τις παθογένειες την αντίσταση στις οποίες το δίδυμο Τραμπ-Μασκ και το παρεάκι τους αποκαλούν “woke ατζέντα” κι έχουν ορκιστεί να τσακίσουν ώστε συμπεριφορές σαν αυτή σε βάρος της νεαρής Αγγλίδας να είναι η κανονικότητα (στην Κύπρο δεν χρειάζεται να καταβληθεί ιδιαίτερη προσπάθεια, είναι ήδη). Υπόψη ότι η Αγγλίδα κατέφυγε στο ΕΔΑΔ όταν ο Γενικός Εισαγγελέας απέρριψε το αίτημά της να επανεξεταστεί η καταγγελία της για ομαδικό βιασμό μετά την ακύρωση της πρωτόδικης απόφασης από το Ανώτατο (το οποίο επίσης κατακεραύνωσε την Αστυνομία, αποδίδοντας λάθους χειρισμούς στους ανακριτές και στα μέλη που διερεύνησαν την υπόθεση, κάνοντας λόγο για καταπάτηση των δικαιωμάτων της νεαρής). Τελικά αυτό που κατάφερε ο Γενικός Εισαγγελέας -που εκπροσώπησε την Κυπριακή Δημοκρατία στο ΕΔΑΔ- είναι ακόμα μία ντροπιαστική καταδίκη της χώρας και περαιτέρω κατρακύλα του ήδη απαξιωμένου στα μάτια της κοινής γνώμης θεσμού του ΓΕ.

Άλλωστε ποια νομίζει πως είναι η κοπελιά που μου θέλει και την προστασία της Νομικής Υπηρεσίας; Ο Μιχάλης Κατσουνωτός;