‘Έφτασα στον πάτο», μου λέει και τα μάτια της δεν σταματούν να τρέχουν. Καθόμαστε στο σαλονάκι του σπιτιού της. Η μυρωδιά της υγρασίας διάχυτη παντού. Φθαρμένα έπιπλα, σπασμένες πόρτες, μαυρισμένα ταβάνια και τοίχοι, άδεια ντουλάπια, άδειο ψυγείο. Η καρδιά γεμάτη φόβο και απελπισία. ‘Θα έχουμε φαγητό αύριο;’ ‘Θα μας κόψουν το ρεύμα και το νερό;’ Θα μας πάρουν το σπίτι οι τράπεζες;’.
Μέχρι τώρα, κουτσά-στραβά, λίγο οι φιλανθρωπίες και λίγο η ανέχεια όσων έχουν και το ‘πεπόνι και το μαχαίρι’, ‘επιτρέπουν’ στην οικογένεια να μην ξεσπιτωθεί, από ένα σπίτι που έτσι κι αλλιώς έχει κριθεί ακατάλληλο. «Ένας σεισμός μπορεί να ρίξει το σπίτι στο κεφάλι μας», μου εξηγεί η Α……..και μια ματιά γύρω, επιβεβαιώνει την πραγματικότητα…. «Το Χειμώνα το ταβάνι στάζει και εμείς κρατάμε τις καρέκλες μας και ψάχνουμε να βρούμε στεγνή γωνιά να καθίσουμε…»
Η ιστορία της Α…..
«Παντρεύτηκα μικρή, έκανα δυο παιδιά. Ο άντρας μου έπαιζε χαρτιά και ιππόδρομο. Μας έβαλε στα χρέη. Με ανάγκασε να βάλω υποθήκη το σπίτι και την περιουσία μου για να παίρνει λεφτά να παίζει. Και φυσικά, ποτέ δεν κέρδιζε.! Τότε, που οι τράπεζες μας παρακαλούσαν να μας κάνουν δάνεια έναντι εγγυήσεων και εμείς οι αφελείς τους πιστεύαμε. Οι τοκογλύφοι που τον δάνειζαν, έφταναν στο σημείο να μας απειλούν ότι θα μας σκοτώσουν όλους μαζί, αν δεν τους δίναμε τα λεφτά τους. Κι έτσι παίρναμε από τις τράπεζες για να τα δίνουμε στους τοκογλύφους. Όλα τα χρέη είναι στο όνομά μου, και κινδυνεύουμε να τα χάσουμε όλα, και σπίτι και χωράφι. Ο άντρας μου είναι πτωχεύσας, με αποτέλεσμα να του κόβουν από το μισθό του και να του αφήνουν μόνο 160 ευρώ στην τσέπη. Άντεξα πολλά χρόνια, με στερήσεις, καυγάδες, βία. Τα παιδιά μου, στάθηκαν πολλές φορές μάρτυρες της κακοποίησης που τύγχανα από τον πατέρα τους. Μια κακοποίηση η οποία με σημάδεψε, τόσο εμφανισιακά όσο και ψυχολογικά. Στο τέλος πήρα την απόφαση να χωρίσουμε. Ίσως ήταν λίγο αργά. Χωρίσαμε μεν, αλλά τα δάνεια είναι εκεί, και οι τράπεζες είναι εμένα που ξέρουν. Εμείς τι φταίμε; Τα παιδιά μου δεν μπορούν να βγουν έξω όπως τα άλλα παιδιά της ηλικίας τους, δεν έχουν ρούχα καινούργια να φορέσουν, δεν έχω ούτε πέντε ευρώ να τους δώσω. Ζούμε βασικά από το Κοινωνικό Παντοπωλείο και την ελεημοσύνη φίλων και γνωστών. Αλλά έρχονται στιγμές που λυγίζω. Ευτυχώς έχω μερικούς φίλους και συγγενείς που με βοηθούν, αλλά μέχρι πόσο; Και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν προβλήματα.
Κάθομαι και κλαίω νύχτα-μέρα…..Διαβάστε τη συνέχεια στο PAFOSPRESS.COM
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Σεξ: Το κόλπο των 20′ που απογειώνει την ευχαρίστηση - «Πιάνει» καλύτερα στις γυναίκες
• Iron Maiden: Θα κάνουν παγκόσμια περιοδεία για να γιορτάσουν τα 50 χρόνια τους - Από πού ξεκινούν
• Ανδρέας Γεωργίου για Σιμώνη Χριστοδούλου: «Θέλουμε να κάνουμε πολλά παιδιά»
Υπουργικό: Ενέκρινε τον Προϋπολογισμό για το 2025
Το Υπουργικό Συμβούλιο κατά τη συνεδρία του σήμερα, 20.9.2024, ενέκρινε, το νομοσχέδιο του Προϋπολογισμού για το έτος 2025 και το Μεσοπρόθεσμο Δημοσιονομικό Πλαίσιο 2025-2027.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
