Η λίμνη Natron βρίσκεται κατά μήκος του συστήματος ρωγμών της Ανατολικής Αφρικής, ένα αποκλίνον όριο τεκτονικής πλάκας που διαλύει την αφρικανική πλάκα.
Αυτή η γεωλογία σημαίνει ότι η λίμνη Natron διαμορφώνεται από ηφαιστειακές διεργασίες, οι οποίες παράγουν μεγάλες ποσότητες ανθρακικού νατρίου και ανθρακικού ασβεστίου. Αυτά τα άλατα και άλλα μέταλλα ρέουν κάτω στη λίμνη από τους γύρω λόφους και εισέρχονται στο νερό από κάτω μέσω θερμών πηγών, σύμφωνα με το Live Science. Η λίμνη δεν στραγγίζει σε κανένα ποτάμι ή θάλασσα, οπότε η χημική συγκέντρωση παραμένει υψηλή όλο το χρόνο.
Λίγα ζώα μπορούν να επιβιώσουν σε επίπεδο αλατιού και pH τόσο υψηλό όσο της λίμνης Natron, και το νερό μπορεί να κάψει σοβαρά το δέρμα και τα μάτια των πλασμάτων που προσπαθούν να πιουν μια γουλιά ή να βουτήξουν. Αλλά τα ζώα που έχουν προσαρμοστεί στις συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των μικρότερων φλαμίνγκο (Phoeniconaias minor) και τιλάπια, ευδοκιμούν μέσα και γύρω από τη λίμνη.
Στην πραγματικότητα, η λίμνη Natron είναι ο σημαντικότερος τόπος αναπαραγωγής στον κόσμο για τα μικρότερα φλαμίνγκο, με τα περισσότερα από τα 1,5 εκατομμύρια έως 2,5 εκατομμύρια μικρότερα φλαμίνγκο της Ανατολικής Αφρικής - τα οποία αντιπροσωπεύουν περίπου το 75% του παγκόσμιου πληθυσμού του είδους - να εκκολάπτονται στη λίμνη, σύμφωνα με την Αρχή Διαχείρισης Άγριας Ζωής της Τανζανίας. Τα πόδια των μικρότερων φλαμίνγκο έχουν σκληρό δέρμα και λέπια που αποτρέπουν τα εγκαύματα από το νερό.
Εκτός από το ότι είναι εξαιρετικά αλκαλική, η λίμνη Natron είναι τόσο ρηχή που η θερμοκρασία του νερού της μπορεί να φτάσει τους 60 βαθμούς Κελσίου κατά τη διάρκεια των πιο ζεστών περιόδων του έτους, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Γης της NASA.
Η λίμνη έχει βάθος μισό μέτρο και πλάτος 15 χιλιόμετρα, αλλά συρρικνώνεται και επεκτείνεται ανάλογα με τον καιρό, με λιγότερες βροχοπτώσεις και εισροές ποταμών κατά τη διάρκεια της ξηρής περιόδου που την οδηγούν σε συρρίκνωση (και αντίστροφα).
Όταν η λίμνη συρρικνώνεται, οι μικροοργανισμοί που χορταίνουν με τα άλατά της πολλαπλασιάζονται. Τα αλοαρχέα (οργανισμοί που αγαπούν το αλάτι και στερούνται πυρήνα) και τα κυανοβακτήρια (μπλε-πράσινα φύκια) μπορούν να χρωματίσουν τη λίμνη σε διαφορετικές αποχρώσεις του κόκκινου χάρη στις χρωστικές ουσίες στα κύτταρά τους. Οι ίδιες χρωστικές δίνουν στα μικρότερα φλαμίνγκο τη ροζ απόχρωση τους, σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Γης της NASA, επειδή αυτά τα φλαμίνγκο τρώνε σχεδόν αποκλειστικά μπλε-πράσινα φύκια.
ΠΗΓΗ: Newsbomb.gr