Η κ.Σταύρου καλείται σήμερα να επιστρέψει στο κράτος το ποσό των 112.000 ευρώ που έλαβε στο πλαίσιο κοινωνικών επιδομάτων για τη φροντίδα του παιδιού της, με το σκεπτικό ότι διαθέτει περιουσιακά στοιχεία τα οποία την καθιστούν, κατά το κράτος, «μη δικαιούχο».
Η περιουσία είναι δεσμευμένη για λόγους δημόσιας ωφέλειας
Όμως τα δεδομένα της υπόθεσης, όπως τα παραθέτει η ίδια στο ThemaOnline, αποκαλύπτουν μια σκληρή πραγματικότητα: η περιουσία στην οποία αναφέρεται το κράτος είναι δεσμευμένη εδώ και δεκαετίες από το ίδιο το κράτος για λόγους δημόσιας ωφέλειας.
Συγκεκριμένα, όπως καταγγέλλει η ίδια:
• Ένα τεμάχιο γης της δεσμεύτηκε από το Υπουργείο Παιδείας με πρόθεση δημιουργίας Σχολείου, το οποίο όμως ποτέ δεν ανεγέρθηκε.
• Δεύτερο τεμάχιο επιτάχθηκε από το Υπουργείο Άμυνας για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας, επίσης χωρίς ποτέ να αξιοποιηθεί, ούτε να αποζημιωθεί η ιδιοκτήτρια για τη δέσμευση.
Κατά συνέπεια, η μητέρα του Άγγελου δεν είχε πρόσβαση στην περιουσία της, δεν μπορούσε να την πουλήσει ή να την αξιοποιήσει, και βρέθηκε μόνη, ως μονογονιός, με ανήλικα παιδιά και ένα παιδί με σοβαρές ανάγκες υγείας, να παλεύει για την επιβίωση της οικογένειάς της.
«Με ανάγκασαν να φτάσω στο σημείο να ζητήσω επίδομα ΕΕΕ λόγω της δέσμευσης των περιουσιών μου, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή και μάλιστα το εν λόγω επίδομα μου το έκοψαν εδώ και χρόνια», δηλώνει η κ. Σταύρου.
Η καθημερινότητα, όπως η ίδια περιγράφει, απαιτούσε συνεχή φροντίδα, ειδικό τεχνικό εξοπλισμό, προσαρμοσμένο τροχοκάθισμα, και ιατρική υποστήριξη, καθιστώντας πρακτικά αδύνατο να εργαστεί.
«Αυτούς τους αποδέσμευσαν, εμάς μας σκοτώνουν»
Η κ. Αθηνά Σταύρου εκφράζει έντονα τη διαμαρτυρία της για τον τρόπο που, όπως υποστηρίζει, εφαρμόστηκε επιλεκτικά το μέτρο της δέσμευσης περιουσιών. «Μέσα στις δεσμεύσεις περιουσιών ήταν και περιουσίες από άτομα αξιωματούχων του κράτους, τους οποίους το κράτος τους αποδέσμευσε, τους απάλλαξε και τους έδωσε την ευκαιρία να τα αξιοποιήσουν. Εμάς τα κρατούν ακόμα. Εμάς δεν μας απαλλάξαν. Εκείνους τους έδωσαν ευκαιρία και εμάς να μας πεθάνουν. Αυτό είναι το κράτος δικαίου;» αναρωτιέται, σημειώνοντας ότι η οικονομική και ψυχολογική πίεση συνεχίζεται. «Ακόμα μας τα κρατούν. Μας σκοτώνουν και οικονομικά και ψυχολογικά».
Όπως λέει, τα χρόνια που ακολούθησαν την επίταξη της περιουσίας την ανάγκασαν να πάρει δάνειο για να μπορέσει να καλύψει τις βασικές ανάγκες. «Αναγκάστηκα να κάνω δάνειο για να ζήσω την οικογένειά μου, να κάνω το σπίτι λειτουργικό για τον γιο μου, για τα παιδιά μου».
Η επιστροφή των 112.000 ευρώ που ζητείται σήμερα από την ίδια, αποτελεί για την κ. Σταύρου όχι μόνο οικονομικό αδιέξοδο αλλά και κατάφωρη αδικία. «Πώς θα βρω εγώ αυτά τα χρήματα να τα επιστρέψω, που δεν μπορούσα και δεν μπορώ ακόμα να χρησιμοποιήσω την περιουσία μου; Να ζητήσω αποζημίωση από το κράτος. Με κατέστρεψαν κοινωνικά, οικονομικά, σε θέματα υγείας. Έμεινε πίσω το παιδί μου γιατί δεν υπήρξαν χρήματα».
Παραθέτει, μάλιστα, ένα συγκλονιστικό περιστατικό από τα προηγούμενα χρόνια, όπου ο Άγγελος είχε ανάγκη από ιατρική φροντίδα. «Όταν χρειαζόταν να πάει για επέμβαση, ο Άγγελος δεν μπόρεσε να πάει για θεραπεία γιατί τότε δεν υπήρχε ΓΕΣΥ και εγώ δεν μπορούσα να αξιοποιήσω την περιουσία μου».
Η ίδια καταγγέλλει ότι η στάση του κράτους απέναντί της στέρησε από την οικογένειά της τη δυνατότητα μιας ζωής με αξιοπρέπεια. «Κατέστρεψαν μια οικογένεια. Μου έκλειναν τις πόρτες παντού. Παρολίγο να χάσω το σπίτι μου. Ενώ αν δεν μου δεσμεύαν την περιουσία για δημόσιο συμφέρον, θα είχα την ευχέρεια να ζήσω με αξιοπρέπεια και το παιδί μου να έχει καλύτερες θεραπείες».
«Το κράτος έχει θυματοποιήσει έναν αδύναμο πολίτη» — Θεόδουλος Παπαβασιλείου, δικηγόρος της κ. Αθηνάς
Στο πλευρό της κ.Αθηνάς Σταύρου στέκεται και ο δικηγόρος της, Θεόδουλος Παπαβασιλείου, ο οποίος μιλάει στο ThemaOnline για τη σοβαρότητα της υπόθεσης και την αδικία που υφίσταται η οικογένεια από την πολιτεία:
«Για ακόμα μια φορά, το κράτος έχει θυματοποιήσει εν γνώσει του, πολίτη της Κυπριακής Δημοκρατίας και εν γένει στην οικονομική του εξαθλίωση. Μια μητέρα μονογονιός, μητέρα παιδιού με τετραπληγία που καλείται να αντιμετωπίσει την απραξία του κράτους. Μια μητέρα που όλη της περιουσία δεσμεύτηκε εδώ και 30 χρόνια με σκοπό την αξιοποίηση της από το κράτος χωρίς καμία καταβολή χρηματικού ποσού προς την ίδια και καλείται να καταβάλει προς το κράτος πρόνοιας, μεγάλο χρηματικό ποσό που έλαβε τόσα χρόνια ως επίδομα στήριξης, επειδή είναι ιδιοκτήτρια ακίνητης περιουσίας που δεν μπορεί να αξιοποιήσει λόγω της δέσμευσης της προς το ίδιο το κράτος που ούτε την αποζημίωσε έστω και ένα ευρώ».
Ερωτήματα και η ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη
Η καταγγελία της εγείρει ουσιώδη ερωτήματα:
• Πώς θεωρείται «ιδιοκτήτρια περιουσίας» μια πολίτης, όταν η περιουσία της είναι δέσμευμένη από το κράτος;
• Πώς καλείται να επιστρέψει επιδόματα, όταν ουδέποτε είχε πραγματική δυνατότητα αξιοποίησης των περιουσιακών της στοιχείων;
• Πώς κρίνεται μια πολίτης ως «μη δικαιούχος» στήριξης, όταν δεν είχε ποτέ τη δυνατότητα να αξιοποιήσει αυτό που της ανήκει;
• Πώς ορίζεται η κοινωνική πολιτική, όταν δεν λαμβάνει υπόψη τις πραγματικές συνθήκες ζωής και την αδυναμία εναλλακτικών επιλογών;
• Πόσο κοστίζει τελικά η αξιοπρέπεια μιας μητέρας που μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί με βαριά αναπηρία;
Η υπόθεση της κ.Αθηνάς Σταύρου δεν είναι απλώς μια διοικητική, «τεχνική» ή «γραφειοκρατική» διαφωνία. Είναι μια υπενθύμιση πως πίσω από τους αριθμούς, τις εγκυκλίους και τα «κριτήρια επιλεξιμότητας», υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχουν οικογένειες που καλούνται να επιβιώσουν ανάμεσα σε αποφάσεις γραφειοκρατίας και πραγματικότητες που δεν χωρούν σε φόρμες.
Όταν η πολιτεία ζητά επιστροφή χρημάτων από μια μητέρα που ουδέποτε αποζημιώθηκε για περιουσία που της δεσμεύτηκε και της αφαίρεσε κάθε δυνατότητα εισοδήματος, το ερώτημα δεν είναι μόνο τι λέει ο νόμος – αλλά και τι λέει η συνείδηση.
Το κράτος οφείλει να αναγνωρίζει την ευθύνη του όχι μόνο στη διαχείριση των επιδομάτων, αλλά και στις συνέπειες των ίδιων του των αποφάσεων. Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο η απαίτηση συμμόρφωσης. Είναι και η ικανότητα να βλέπεις πίσω από τις εξαιρέσεις, το ανθρώπινο μέτρο.
