Ο ΔΗΣΥ έκανε λόγο για «ύβρη» και «βεβήλωση της θυσίας», η ΕΔΕΚ ζήτησε την παραίτηση του Φειδία, χαρακτηρίζοντάς τον ανεπιθύμητο, η ΔΗΠΑ μίλησε για διαστρέβλωση της ιστορίας, ενώ το ΑΚΕΛ έσπευσε να υπερασπιστεί τον ιστορικό Μιχάλη Μιχαήλ, τονίζοντας ότι η ουσία της θυσίας του Αυξεντίου δεν αλλάζει. Ακόμη και το ΕΛΑΜ παρενέβη, λέγοντας πως τέτοιες συζητήσεις προκαλούν «μόνο γέλιο».
Μέσα σε αυτή τη θύελλα δηλώσεων και καταγγελιών, προκύπτει ένα ερώτημα που ξεπερνά την κομματική αντιπαράθεση: ποιος ξέρει την αλήθεια της Ιστορίας; Μπορεί κανείς, δεκαετίες μετά, να ισχυρίζεται με απόλυτη βεβαιότητα τι ακριβώς συνέβη σε ένα κρησφύγετο κοντά στον Μαχαιρά; Αν δεν υπήρξε μάρτυρας που να κατέγραψε τη στιγμή, αν δεν υπάρχει αδιάσειστο αποδεικτικό υλικό, τότε πώς μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά; Ίσως η Ιστορία να μην είναι μια ευθεία γραμμή γεγονότων, αλλά ένα μωσαϊκό ερμηνειών. Μια κατασκευή που αλλάζει ανάλογα με το ποιος μιλά και ποιος θέλει να πιστέψει;
Κι εδώ γεννιέται το μεγαλύτερο ερώτημα: τι έχει τελικά σημασία; Αν η αλήθεια βρίσκεται στο γεγονός ή στην ουσία της θυσίας; Στην καταγραφή του τι ακριβώς συνέβη ή στη διαχρονική έμπνευση που αφήνει πίσω της μια πράξη αυτοθυσίας;
Διότι αν η Ιστορία ήταν ένα και μόνο δεδομένο με αποδείξεις, τότε η πολιτική δεν θα είχε πεδίο να διχάζεται. Και ίσως τελικά αυτό να είναι το πραγματικό διακύβευμα: αν η Ιστορία καθορίζει το μέλλον ή αν οι αντιδράσεις του παρόντος είναι αυτές που το διαμορφώνουν.
Διότι αν η μνήμη μας εγκλωβιστεί σε μια ατέρμονη διαμάχη για την «απόλυτη αλήθεια», τότε η ουσία της θυσίας χάνεται και απομένει μόνο η πολιτική κατανάλωση.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Εντός Σεπτεμβρίου θα συνεχιστεί η εκδίκαση της υπόθεσης της ένστασης της Ντόριας Βαρωσιώτου για τον τερματισμό των υπηρεσιών της ως δικαστού του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, που ξεκίνησε σήμερα στο Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο συνέρχεται ως Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστικό Συμβούλιο.
