Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο ή την αξιοπιστία των ισχυρισμών του, που σε μια δημοκρατία οφείλουν να διερευνώνται και όχι να υιοθετούνται άκριτα, το γεγονός ότι τέτοιου είδους δημόσιες εξομολογήσεις βρίσκουν τόσο εύκολα χώρο στα κοινωνικά δίκτυα, λέει πολλά για το σημείο, στο οποίο έχουμε φτάσει.
Η πολιτική ζωή μοιάζει ολοένα και περισσότερο να λειτουργεί μέσω διαρροών, προσωπικών αποστάσεων που μετατρέπονται σε δημόσιες αντιπαραθέσεις, και ιστοριών, που ανασύρονται από το παρασκήνιο για να αποκτήσουν πολιτικό βάρος στο προσκήνιο. Ο Χασαπόπουλος, ως πρώην στενός συνεργάτης του Οδυσσέα Μιχαηλίδη, προσθέτει ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ, αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: Ένα κλίμα καχυποψίας, όπου η πολιτική ουσία χάνεται μέσα σε αφηγήσεις και αντεγκλήσεις.
Το πραγματικά θλιβερό δεν είναι ότι εμφανίζονται τέτοια βίντεο, αλλά ότι πλέον θεωρούνται σχεδόν «φυσιολογικό» κομμάτι της πολιτικής διαδικασίας. Αντί για διάλογο πολιτικών θέσεων, βλέπουμε διάλογο προσωπικών αποκαλύψεων. Αντί για προγραμματικό λόγο, κυριαρχεί το τι ειπώθηκε πίσω από κλειστές πόρτες.
Και όσο η δημόσια ζωή διολισθαίνει σε αυτό το επίπεδο, η εμπιστοσύνη των πολιτών συνεχίζει να φθίνει -όχι εξαιτίας ενός προσώπου ή μιας καταγγελίας, αλλά εξαιτίας ενός συστήματος που προτιμά τις σκιές του παρασκηνίου από το φως της διαφάνειας.
Το ζητούμενο δεν είναι να πάρει κανείς θέση υπέρ ή κατά του Χασαπόπουλου ή όσων αναφέρει. Το ζητούμενο είναι να αναρωτηθούμε πού οδηγεί μια πολιτική κουλτούρα που βασίζεται περισσότερο στην προσωπική εξομολόγηση από ό,τι στη θεσμική σοβαρότητα.
Και κυρίως, αν έχουμε τη βούληση-κόμματα και πολίτες- να αλλάξουμε πορεία, πριν αυτή η κατάσταση γίνει μόνιμος κανόνας.
ΕΓ
