Κι αν κάποιο κόμμα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτό το κενό, είναι το ΔΗΚΟ. Αλλά ο ενδιάμεσος χώρος του 2025 δεν είναι πια έδαφος εύκολης ηγεμονίας.
Το “παιχνίδι εξουσίας” του Νικόλα Παπαδόπουλου
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος γνωρίζει ότι οι συνθήκες είναι μοναδικές. Η διάχυτη αποδυνάμωση των υπολοίπων κομμάτων του χώρου του επιτρέπει να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στον λεγόμενο ενδιάμεσο. Το ΔΗΚΟ εμφανίζεται ως ο μόνος οργανωμένος μηχανισμός που, σε θεωρητικό επίπεδο, μπορεί να ενοποιήσει τον χώρο.
Γι’ αυτό και οι κινήσεις του Νικόλα το τελευταίο διάστημα δεν είναι ούτε τυχαίες, ούτε απλές. Η αριστίνδην υποψηφιότητα του Ανδρέα Αποστόλου εντάσσεται σε μία στρατηγική ενίσχυσης του προφίλ διεύρυνσης – με στόχο να προβληθεί εικόνα δυναμισμού και πολιτικής ανανέωσης.
Όμως η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη:
Η κοινωνία δεν περιμένει πια το ΔΗΚΟ, να της πει προς τα πού θα κινηθεί ο ενδιάμεσος χώρος.
Η φιλοδοξία του Παπαδόπουλου να «ξαναχτίσει» το κέντρο προσκρούει στην κόπωση και τη δυσπιστία των ψηφοφόρων απέναντι σε ό,τι εκλαμβάνεται ως παλιό πολιτικό DNA. Όσο κι αν επιχειρεί να αποδείξει ότι το ΔΗΚΟ είναι ο φυσικός πόλος σταθερότητας, το εκλογικό σώμα δεν δείχνει διατεθειμένο να του παραχωρήσει αυτόν τον ρόλο άκοπα.
ΔΗΠΑ: Ένα κόμμα που βρίσκεται σε αργή αποσύνθεση
Η αποχώρηση του Μιχάλη Γιακουμή από τη ΔΗΠΑ δεν άλλαξε τον πολιτικό συσχετισμό. Δεν επρόκειτο για μια εμβληματική φιγούρα, ούτε για πρόσωπο που έφερε πολιτικό βάρος. Όμως το συμβολικό μήνυμα ήταν ηχηρό: Η ΔΗΠΑ συνεχίζει να μην πατά γερά στο έδαφος.
Η έλλειψη συνεκτικής ταυτότητας και η δυσκολία εδραίωσης στον χώρο, αφήνουν το κόμμα εκτεθειμένο σε διαρροές και χαμηλή πολιτική αντοχή. Αυτό δεν μετακινεί αναγκαστικά ψηφοφόρους προς το ΔΗΚΟ – αλλά ενισχύει το συνολικό αίσθημα ότι ο ενδιάμεσος χώρος είναι πιο ασταθής από ποτέ.
ΕΔΕΚ: Ένα κόμμα που πληρώνει το τίμημα της συμμετοχής
Μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό, το Πολιτικό Γραφείο της ΕΔΕΚ αποφάσισε να επαναξιολογήσει τη σχέση της με την κυβέρνηση – μια συζήτηση που δεν προέκυψε τυχαία. Αντιθέτως, ήταν αποτέλεσμα μιας υποβόσκουσας δυσφορίας στελεχών που θεωρούν πως η παρουσία στην κυβέρνηση όχι μόνο δεν ωφέλησε, αλλά προκάλεσε σημαντική φθορά.
Το κόμμα παλεύει ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες: Από τη μία, τη θεσμική του ιστορία και από την άλλη, τον υπαρκτό κίνδυνο μιας εκλογικής συρρίκνωσης που θα μπορούσε να το θέσει ακόμη και εκτός Βουλής.
Το ΕΛΑΜ ως σταθεροποιημένος τρίτος πόλος
Την ώρα που τα κόμματα του κέντρου αμφιταλαντεύονται, το ΕΛΑΜ έχει εδραιωθεί πλέον ως τρίτη δύναμη.
Η κανονικοποίηση που καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις δεν είναι «στιγμιαίο» φαινόμενο. Είναι προϊόν του κενού που αφήνει ο ενδιάμεσος χώρος. Πολίτες που νιώθουν αποξενωμένοι από τα παραδοσιακά κόμματα, κινούνται σε επιλογές που κάποτε θεωρούνταν αδιανόητες.
Η άνοδος του ΕΛΑΜ δεν προκύπτει από ιδεολογική γοητεία, αλλά από απουσία εναλλακτικής στο κέντρο.
ΑΛΜΑ και Άμεση Δημοκρατία: τα νέα κανάλια της αντισυστημικότητας
Το ΑΛΜΑ εμφανίζεται ως «νέα είσοδος» με απροσδόκητη απήχηση. Παράλληλα, το κίνημα Άμεση Δημοκρατία του Φειδία Παναγιώτου δεν είναι απλώς διαδικτυακό φαινόμενο. Έχει καταφέρει να συνδεθεί με ένα νεανικό, θυμωμένο, αποπολιτικοποιημένο ακροατήριο.
Αυτά τα δύο σχήματα –έστω ανώριμα οργανωτικά– απορροφούν μεγάλο κομμάτι της απογοήτευσης.
Ο ενδιάμεσος χώρος δεν πεθαίνει από τους αντιπάλους του – αλλά από τον εαυτό του και αυτή είναι η πιο σκληρή διαπίστωση.
Η μετριοπάθεια που κάποτε αποτελούσε το συγκριτικό του πλεονέκτημα, σήμερα εκλαμβάνεται ως αδυναμία.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2026, το ζητούμενο δεν θα είναι ποιο κόμμα θα κυριαρχήσει στο κέντρο. Το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα υπάρχει ο ενδιάμεσος χώρος ως συνεκτικό πολιτικό μπλοκ- ή έχει ήδη διαλυθεί χωρίς να υπάρχει παραδοχή.
