Ο τοίχος είχε τη δική του υστερία
Ο τίτλος του ελλαδικού “Πρώτου Θέματος” εύγλωττος: “Σάλος στην Κύπρο για σχολείο που απέκλεισε τους απείθαρχους μαθητές πίσω από τοίχο”.
Το δράμα Woman of the Hour που παίζεται αυτό το διάστημα στις κυπριακές αίθουσες αφηγείται τη σοκαριστική ιστορία της Cheryl Bradshaw η οποία το 1978 συμμετείχε στο αμερικανικό “Ραντεβού στα τυφλά” και επέλεξε για ταίρι τον Rodney Alcala με τον οποίο όμως δεν πήγε στο προγραμματισμένο ταξίδι γιατί τον βρήκε “ιδιαίτερα creepy”. Διαίσθηση που πιθανόν της έσωσε τη ζωή αφού λίγα χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε η δράση ενός από τους πλέον διαβόητους serial killers των ΗΠΑ. Κι αυτή είναι μόλις μία από τις πολλές απίστευτες, συγκλονιστικές και καθ’ όλα εξοργιστικές πτυχές της υπόθεσης του Dating Game Killer!
Ο τίτλος του ελλαδικού “Πρώτου Θέματος” εύγλωττος: “Σάλος στην Κύπρο για σχολείο που απέκλεισε τους απείθαρχους μαθητές πίσω από τοίχο”.
Ας ξεκινήσουμε με λίγη ιστορία. Όταν το “Επιτέλους μαζί” έσκασε μύτη στα μέσα της δεκαετίας του ‘90 στην απογευματινή ζώνη του ΑΝΤ1 η ελληνική ιδιωτική τηλεόραση, που μετρούσε μόλις μερικά χρόνια ζωής, είχε ήδη καθιερωθεί με τα δαπανηρά shows και τις αμέτρητες σειρές μυθοπλασίας και έψαχνε το next big thing.
Μπορεί κάποιοι από εσάς να το μαθαίνουν τώρα πρώτη φορά αλλά η Κύπρος διαθέτει Επίτροπο Ισότητας. Καλά μη φανταστείτε ότι είναι και κάποια θέση με οποιαδήποτε εξουσία ή σοβαρές αρμοδιότητες, να σκεφτείτε ότι τη θέση θέσπισε ο Νίκος Αναστασιάδης που είπε για τα θύματα του Μεταξά “εμείς ζητήσαμε συγγνώμη κι ας ήσαν αλλοδαπές” ή είχε σε ολόκληρη κυβέρνηση μόλις μία Υπουργό. Από κει να καταλάβετε πόσο... υψίστης σημασίας είναι ο θεσμός. Και από το γεγονός ότι πάντα ένας άνδρας διορίζει εκεί μια γυναίκα για να παίζει στην αμμοδόχο του φεμινισμού και να έχει το κεφάλι του ήσυχο.
Η είδηση πέρασε στα ψιλά γιατί “ψιλά” είναι οτιδήποτε δεν εντάσσεται στη χυδαιότητα, το κουτσομπολιό, την πόλωση ή την κυβερνητική προπαγάνδα.
Είπα να μην ξαναγράψω για τον Φειδία, τουλάχιστον όχι τόσο σύντομα μετά από αυτό και αυτό, όμως αλήθεια δεν μ’ αφήνουν ν’ αγιάσω (αν και με δεδομένη την ανύπαρκτη σχέση μου με τη θρησκεία αυτό είναι πρακτικά αδύνατο, αλλά κουβέντα να γίνεται). Και όχι μόνο αυτό αλλά με τα όσα ακούω και διαβάζω τις τελευταίες μέρες θα με κάνουν, αν όχι να τον συμπαθήσω, τουλάχιστον να τον υπερασπιστώ.
Το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στη Λεμεσό καμιά 15αριά νεαροί την έπεσαν σε δύο Ινδούς ντελιβεράδες τους οποίους λήστεψαν αφού πρώτα σάπισαν στο ξύλο στέλνοντάς τους αιμόφυρτους στο νοσοκομείο. Η Αστυνομία όλως παραδόξως κινητοποιήθηκε και κατάφερε να συλλάβει δύο από τη συμμορία, έναν 19χρονο και έναν 21χρονο με τις κατηγορίες της συνωμοσίας προς διάπραξη κακουργήματος, ληστείας, πρόκλησης πραγματικής σωματικής βλάβης, επίθεσης και αδικήματα κατά παράβαση του νόμου περί ρατσισμό.
Μια ματιά μόνο στο ποιοι υποστηρίζουν -μέχρι στιγμής- την πρόταση του Υπ. Παιδείας για απαγόρευση των κινητών στα σχολεία σε κάνει να θέλεις να τρέξεις προς την αντίθετη κατεύθυνση: ΔΗΚΟ, ΔΗΠΑ και ο ανεξάρτητος (και τελευταίος υπερασπιστής της λευκής, ορθόδοξης, στρέιτ βαρβατίλας) Ανδρέας Θεμιστοκλέους. Δηλαδή το πιο συντηρητικό, αναχρονιστικό και αρτηριοσκληρωτικό κομμάτι της Βουλής. Το ΑΚΕΛ τάσσεται ξεκάθαρα εναντίον ενώ ο ΔΗΣΥ -κλασικά- το σκέφτεται και ζητά περισσότερο μελέτη (αν και ψυλλιαζόμαστε προς τα που θα κινηθεί).
Πόσο κινδυνεύει η πολιτική ηγεσία της Κύπρου από ένα πανό; Αποτελεί ένα κομμάτι ύφασμα απειλή για τη δημόσια ασφάλεια, ανθρώπινες ζωές, την ίδια τη δημοκρατία; Είναι δύο δημοσιογράφοι ακτιβιστές (και με γνωστή πολιτική δράση) επικίνδυνοι τρομοκράτες που έπρεπε να ακινητοποιηθούν, συλληφθούν και απομακρυνθούν βίαια από τον χώρο της παρέλασης επειδή ήταν απέναντι από την εξέδρα των επισήμων;
Ο κομμωτής επέστρεψε στις Κεντρικές Φυλακής μετά από ολιγοήμερο (prison) break κι αφού “κούρεψε” την αστυνομική ηγεσία και τη διεύθυνση των φυλακών, όμως κάποια ερωτήματα εξακολουθούν να πλανώνται στην ατμόσφαιρα σαν την τσίκνα από σούβλα σε ένα πολύ συγκεκριμένο πατρικό στα Χολέτρια.
Θυμάστε την ιστορία με τη δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων και μεταναστών που κατάντησε μπαλάκι εδώ και χρόνια καθώς οι κατά τ’ άλλα έχουμε-ζήσει-την-προσφυγιά-στο-πετσί-μας-και-ξέρουμε φιλεύσπλαχνοι συμπατριώτες μας -ανάμεσά τους και αρκετοί “αριστεροί” δήμαρχοι- μαζεύονται με πυρσούς και τσουγκράνες έτσι και μυριστούν έστω ότι μπορεί να στηθεί στην περιοχή τους; Το αποδίδουμε στον ρατσισμό και την ξενοφοβία που ως γεγονός έχουν εμποτίσει ένα σεβαστό κομμάτι του πληθυσμού, όμως ίσως τελικά να μην ευθύνεται μόνο αυτό. Ίσως τελικά να αποδίδεται και σε γνήσια, κλασική, τυπική απανθρωπιά.
Karma IS a bitch. Η απόδραση του ισοβίτη “κομμωτή” Θεόδωρου Θεοφάνους μέσα από τα χέρια εφτά(!) ΜΜΑΔιτών και σωφρονιστικών υπαλλήλων που τον συνόδευαν σε επίσκεψή του στο πατρικό του στην Πάφο, συνέβη μόλις λίγα 24ωρα αφότου η ηγεσία της Αστυνομία αποφάνθηκε πως για όλα τα fuckups του Σώματος ευθύνεται ο... συνδικαλιστής Νίκος Λοϊζίδης που διώκεται κι αυτός για -μαντέψτε!- ανάρμοστη συμπεριφορά!