Όταν ο Μαραντόνα φίλησε τον Πελέ και συγκλόνισε τον κόσμο!
Απογευματάκι της 1ης Δεκεμβρίου 2017… Σύσσωμος ο «ποδοσφαιρικός πλανήτης» παρακολουθεί με αγωνία την διαδικασία για την κλήρωση της τελικής φάσης του Μουντιάλ 2018, που θα φιλοξενηθεί στα γήπεδα της Ρωσίας. Στο παλάτι του Κρεμλίνου, ο «αμφιτρύων» Ρώσος Πρόεδρος, Βλάντιμιρ Πούτιν, υποδέχεται τους επίσημους προσκεκλημένους, την ώρα που εκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι είναι «καρφωμένοι» στους δέκτες τους, προκειμένου να δουν τις «διαθέσεις» της κληρωτίδας… Σπουδαίες προσωπικότητες του διεθνούς ποδοσφαίρου, δίνουν το «παρών» και συμμετέχουν στην κλήρωση… Ανάμεσα τους, ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Γκόρντον Μπανκς, ο Λοράν Μπλαν, ο Καφού, ο Ντιέγκο Φορλάν, ο Φάμπιο Καναβάρο, ο Κάρλες Πουγιόλ και ο 91χρονος Νικίτα Σιμονιάν… Κάπου εκεί, βρίσκεται κι ένας ακόμη «ζωντανός θρύλος» της «στρογγυλής θεάς», ο -για πολλούς- κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Το «μαύρο διαμάντι», ο Βραζιλιάνος Εντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο ή απλά ο Πελέ… Καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι, λόγω προβλημάτων υγείας, αλλά πάντα χαμογελαστός, συνομιλεί με τον Πούτιν και αξιωματούχους οι οποίοι σπεύδουν να τον χαιρετήσουν. Και σε κάποια στιγμή, συμβαίνει αυτό που… «παρακαλούν» να συμβεί κάποια στιγμή στην καριέρα τους, οι επαγγελματίες φωτογράφοι και εικονολήπτες. Πρόκειται γι΄ αυτό που απολύτως εύστοχα εμπνεύσθηκε η κινεζική φιλοσοφία, πως δηλαδή, μία εικόνα είναι πιο ισχυρή από χιλιάδες λέξεις. Τα φλας στο συγκεκριμένο σημείο του Κρεμλίνου, πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο σε δευτερόλεπτα, καθώς άπαντες θέλουν να απαθανατίσουν τη φωτογραφία της χρονιάς και τη στιγμή που ο Ντιέγκο Μαραντόνα, σκύβει και φιλά τον Πελέ…! Ο αρχικός και ενστικτώδης αιφνιδιασμός, δίνει την θέση του στα χαμόγελα ικανοποίησης και άπαντες οι παρευρισκόμενοι, προεξάρχοντος του Βλάντιμιρ Πούτιν, απολαμβάνουν τις στιγμές που ακολουθούν. Γιατί όμως μία φωτογραφία ανάμεσα στα δύο «ιερά τέρατα» του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, χαρακτηρίζεται ιστορική; Ακριβώς επειδή αμφότεροι, εδώ και αρκετά χρόνια, έχουν προβεί σε ανταλλαγή απαξιωτικών εκφράσεων, με βασικό αντικείμενο το «θεμελιώδες ερώτημα» για το ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ιστορία… Πρόκειται για ένα ζήτημα που, προϊόντος του χρόνου και ειδικά στις τελευταίες τρεις δεκαετίες, απέκτησε μεγάλη δυναμική στα ποδοσφαιρικά «στέκια» της υφηλίου και διαρκή παρουσία σε κάθε ποδοσφαιροσυζήτηση «υψηλού επιπέδου». Σε αυτό συνετέλεσαν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, που «έπεσαν στην παγίδα» των εταιρειών που τους υποστηρίζουν ή των οποίων αποτελούν «ισχυρά προϊόντα», αλλά φυσικά και του Τύπου, που φρόντισε να «διαιωνίσει» το δίλημμα προς όφελος της κυκλοφορίας και των διαφημίσεων… Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, με πρωταγωνιστές τον Λιονέλ Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Με την μόνη διαφορά, ότι στη σύγχρονη περίπτωση, η οποιαδήποτε επιχειρούμενη σύγκριση, είναι πολύ περισσότερο δόκιμη και ικανή να σταθεί, σε σχέση με το ζήτημα Πελέ ή Μαραντόνα. Για αρκετούς και απλούστατους λόγους. Οπως για παράδειγμα, ότι όταν έπαιζε ο Πελέ το ποδόσφαιρο ήταν άναρχο σε σχέση με την εποχή του Μαραντόνα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο Ντιέγκο ήταν μία ομάδα μόνος του. Οπως επίσης, στα χρόνια του Βραζιλιάνου, η μπάλα είχε εντελώς διαφορετική -και σαφώς με μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας- μορφολογία. Κάτι που ισχύει και για τα παπούτσια που φορούσαν τότε οι παίκτες… «Στην δεκαετία του 1960 με ήθελαν τόσο η Ρεάλ Μαδρίτης, όσο και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ομως έφτασα περισσότερο κοντά στη Γιουβέντους, αφού επήλθε συμφωνία με τον πρόεδρο της Σάντος. Εμένα μου πρόσφεραν ακόμη και μετοχές της FIAT. Το σκέφθηκα και αποφάσισα να μείνω στην ομάδα της καρδιάς μου, την Σάντος», δήλωνε σε ανύποπτο χρόνο ο Πελέ, απαντώντας σε όσους υποστήριξαν ως «αδυναμία» του, το γεγονός ότι δεν έπαιξε στην Ευρώπη. Η αλήθεια, όμως, είναι, πως η μεταγραφή του Πελέ σε ευρωπαϊκό σύλλογο, δεν έγινε κυρίως για πολιτικούς λόγους. Το δικτατορικό -στρατιωτικό- καθεστώς της εποχής στη Βραζιλία δεν επέτρεπε την «εξαγωγή του εθνικού θησαυρού», όπως έλεγαν τότε…
