Πέντε προέδρους της Δημοκρατίας εξέλεξε το ΔΗΚΟ με δικές του δυνάμεις και με την υποστήριξη άλλων κομμάτων, στις εννιά προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν από την ίδρυσή του, το 1976 μέχρι και το 2018.
Στα 46 χρόνια παρουσίας του στην πολιτική ζωή, το ΔΗΚΟ βρέθηκε στην εξουσία με τον Πρόεδρό του το 1977 μέχρι και το 1988 με τον Σπύρο Κυπριανού και το 2003 μέχρι το 2008 με τον Τάσσο Παπαδόπουλο. Βρέθηκε όμως και εμμέσως στην εξουσία, στηρίζοντας υποψηφιότητες άλλων πολιτικών, όπως οι Γλαύκος Κληρίδης, Δημήτρης Χριστόφιας και Νίκος Αναστασιάδης. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος είναι ο πρώτος αρχηγός του ΔΗΚΟ που δεν διεκδίκησε την προεδρία της Δημοκρατίας για δεύτερη φορά, ενώ ο προκάτοχός του, Μάριος Καρογιάν, δεν ήταν ποτέ υποψήφιος Πρόεδρος. Η σημερινή απόφαση του ΔΗΚΟ για τις προεδρικές του 2023, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για ένα ταξίδι στο χρόνο για να θυμηθούμε τις εκλογικές μάχες που κέρδισε ή έχασε το κόμμα του κέντρου.
Από την αρχή στα ψηλά
Το ΔΗΚΟ (τότε Δημοκρατική Παράταξη) ιδρύθηκε το 1976 και στις πρώτες βουλευτικές εκλογές που πήρε μέρος τα πήγε αρκετά καλά. Στις εκλογές συμμετείχαν 2 συνδυασμοί κομμάτων και 11 ανεξάρτητοι υποψήφιοι: Ο πρώτος συνδυασμός αποτελείτο από το ΑΚΕΛ, την ΔΗΠΑ και την ΕΔΕΚ. Ο δεύτερος συνδυασμός αποτελείτο από τον ΔΗΣΥ και το Δημοκρατικό Εθνικό Κόμμα. Ο συνδυασμός ΑΚΕΛ-ΔΗΠΑ-ΕΔΕΚ κέρδισε όλες τις έδρες. Επιπλέον, έδρα πήρε και ο ανεξάρτητος Τάσσος Παπαδόπουλος που είχε την υποστήριξη των τριών κομμάτων. Ο πρόεδρός του ΔΗΚΟ, Σπύρος Κυπριανού εξελέγη πρόεδρος της Βουλής και τον Αύγουστο του 1977 κλήθηκε να καλύψει προσωρινά το κενό που προκάλεσε ο θάνατος του Προέδρου Μακαρίου, μέχρι τις επόμενες προεδρικές εκλογές, που ήταν προγραμματισμένες για τον Φεβρουάριο του 1978. Οι εκλογές όμως δεν έγιναν γιατί ο Γλαύκος Κληρίδης απέσυρε την υποψηφιότητά του λόγω της απαγωγής του Αχιλλέα Κυπριανού, γιού του Προέδρου. Ετσι, ο Σπύρος Κυπριανού εξελέγη στην προεδρία της Δημοκρατίας χωρίς ανθυποψήφιο.
1983: Ανετη επανεκλογή
Στις προεδρικές εκλογές του 1983 ο Σπύρος Κυπριανού εξασφάλισε την υποστήριξη του ΑΚΕΛ, με το οποίο υπέγραψε ένα πρόγραμμα διακυβέρνησης, που έμεινε στην ιστορία ως «μίνιμουμ πρόγραμμα». Ο Σπύρος Κυπριανού κέρδισε άνετα τις εκλογές, με κύριο αντίπαλο τον Γλαύκο Κληρίδη. Ωστόσο η συνεργασία με το ΑΚΕΛ κράτησε μόλις ένα χρόνο αφού ο τότε γ.γ. του ΟΗΕ, Πέρες Ντε Κουεγιάρ ζήτησε επανέναρξη συνομιλιών με βάση μνημόνιο, τους γνωστούς «δείκτες Κουεγιάρ». Το ΑΚΕΛ τάχθηκε υπέρ αλλά ο Κυπριανού διαφώνησε. Στις 13 Νοεμβρίου ο Ντενκτάς ανακήρυξε την ίδρυση του ψευδοκράτους. Στις 22 Δεκεμβρίου 1984 η συνεργασία Κυπριανού-ΔΗΚΟ με το ΑΚΕΛ διαλύθηκε.
1988: Η ήττα από Βασιλείου
Οι προεδρικές εκλογές του 1988 ήταν βατερλό για το ΔΗΚΟ και τον Σπύρο Κυπριανού. Το ΑΚΕΛ στηρίζει τον ανεξάρτητο υποψήφιο Γιώργο Βασιλείου, ο οποίος κάνει την έκπληξη και περνά στον δεύτερο γύρο με ανθυποψήφιο τον Γλαύκο Κληρίδη. Ο Σπύρος Κυπριανού μένει εκτός διαδικασίας και το ΔΗΚΟ βρίσκεται για πρώτη φορά εκτός εξουσίας. Στον δεύτερο γύρο δεν υποστηρίζει ούτε Κληρίδη ούτε και Βασιλείου. Καλεί τους ψηφοφόρους σε ψήφο κατά συνείδηση. Τις εκλογές κερδίζει ο άγνωστος μέχρι τότε, Γιώργος Βασιλείου.
1993: Στήριξη Κληρίδη
Το 1992 σημειώνονται ραγδαίες εξελίξεις στο Κυπριακό. Ο τότε γγ του ΟΗΕ Μπούτρος Γκάλι, αναλαμβάνει πρωτοβουλία για λύση στη βάση Ιδεών που κατέθεσε. Ο Γλαύκος Κληρίδης παύει να στηρίζει τον Γιώργο Βασιλείου και διεκδικεί τις εκλογές. Το ΔΗΚΟ συνεργάζεται με την ΕΔΕΚ του Βάσου Λυσσαρίδη και με τη στήριξη του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου, συγκροτούν το «Μέτωπο για τη Σωτηρία της Κύπρου», με υποψήφιο τον Πασχάλη Πασχαλίδη, ο οποίος όμως δεν περνά στον δεύτερο γύρο. Ο Κληρίδης υπόσχεται στο ΔΗΚΟ ενταφιασμό των ιδεών Γκάλι, και προσφέρει τις μισές υπουργικές θέσεις. Το ΔΗΚΟ στηρίζει τον Κληρίδη ο οποίος κερδίζει τις εκλογές με μικρή διαφορά.
1998: Στην αντιπολίτευση
Η συγκατοίκηση ΔΗΚΟ-ΔΗΣΥ στην εξουσία δεν κράτησε μέχρι το τέλος. Λίγο πριν τις επόμενες εκλογές ο Σπύρος Κυπριανού κατηγορεί τον Γλαύκο Κληρίδη ότι αθέτησε συμφωνία για υποστήριξη του ιδίου στις προεδρικές εκλογές του 1998. Το ΔΗΚΟ αποφασίζει αποχώρηση από την κυβέρνηση αλλά οι υπουργοί δεν εγκαταλείπουν τις θέσεις τους και το κόμμα οδηγείται σε διάσπαση. Στις προεδρικές του 1998 το ΔΗΚΟ συνεργάζεται με το ΑΚΕΛ, με υποψήφιο τον Γιώργο Ιακώβου. Κυρίαρχο θέμα συζήτησης ήταν η αγορά του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος πυραύλων S300. Γιώργος Ιακώβου και Γλαύκος Κληρίδης πέρασαν στον δεύτερο γύρο με τον δεύτερο να επανεκλέγεται για δεύτερη θητεία.
2003: Θρίαμβος με Τάσσο
Το 2000 ο Σπύρος Κυπριανού αποχώρησε από την προεδρία του ΔΗΚΟ και τον διαδέχθηκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος εκλέγηκε χωρίς ανθυποψήφιο. Με τη στήριξη του ΔΗΚΟ ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγεται το 2006 στην προεδρία της Βουλής. Η συνεργασία βάζει τις βάσεις για συνεργασία των δύο κομμάτων στις προεδρικές εκλογές του 2003, με υποψήφιο τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ο οποίος επικρατεί άνετα από τον πρώτο γύρο, αφού εξασφαλίζει και τη στήριξη της ΕΔΕΚ και άλλων σχηματισμών. Το ΑΚΕΛ συμμετέχει άμεσα στην εκτελεστική εξουσία για πρώτη φορά με δικούς του υπουργούς.
2008: Μπροστά σε δίλημμα
Η Κύπρος ζει το διχαστικό κλίμα του δημοψηφίσματος του Απριλίου του 2004 και της ελπιδοφόρας πορείας που προκαλεί η ένταξη στην ΕΕ την πρωτομαγιά του ίδιου χρόνου. Οι δραματικές εξελίξεις στο Κυπριακό αναδεικνύουν τις σοβαρές διαφωνίες ανάμεσα σε ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ. Το 2006 ο Τάσσος Παπαδόπουλος παραιτείται από την προεδρία του κόμματος και τον διαδέχεται ο Μάριος Καρογιάν. Παρά τις συγκρούσεις το ΑΚΕΛ στηρίζει τον Τάσσο μέχρι και το καλοκαίρι του 2007 όταν αποφασίζει να διεκδικήσει την προεδρία με υποψήφιο τον γενικό του γραμματέα, Δημήτρη Χριστόφια, κόντρα στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο και τον υποψήφιο του ΔΗΣΥ, Ιωάννη Κασουλίδη. Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν καταφέρνει να περάσει στον β᾽γύρο και το ΔΗΚΟ βρίσκεται στο δίλημμα να επιλέξει μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς. Μετά από έντονο παρασκήνιο τελικά το ΔΗΚΟ στηρίζει τον Δημήτρη Χριστόφια, ο οποίος εκλέγεται στην προεδρία. Τη θέση του στην προεδρία της Βουλής την παίρνει ο Μάριος Καρογιάν. Η απόφαση προκαλεί αντιδράσεις, που οδηγούν σε αποχώρηση του αναπληρωτή προέδρου του κόμματος, Γιώργου Κολοκασίδη.
2013: Νικόλας κατά Καρογιάν
Κυπριακό και θέματα οικονομίας προκαλούν έντονες διαφωνίες εντός του ΔΗΚΟ, με τον Νικόλα Παπαδόπουλο να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Η φονική έκρηξη στο Μαρί τον Ιούλιο του 2011 σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση για την κυβέρνηση Χριστόφια. Μετά την ΕΔΕΚ το ΔΗΚΟ αποσύρει τη στήριξή του στην κυβέρνηση και στις προεδρικές εκλογές του 2013 στηρίζει την υποψηφιότητα Νίκου Αναστασιάδη. Ο Νικόλας Παπαδόπουλος διαφωνεί δημοσίως και παραιτείται από την αντιπροεδρία του ΔΗΚΟ. Ο Νίκος Αναστασιάδης κερδίζει τις εκλογές διορίζει στελέχη του ΔΗΚΟ στην κυβέρνησή του. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ο Νικόλας Παπαδόπουλος κερδίζει την προεδρία του ΔΗΚΟ από τον Μάριο Καρογιάν και ζητεί από τα στελέχη του κόμματος να αποχωρήσουν από την κυβέρνηση. Το ΔΗΚΟ οδηγείται και πάλιν σε εμφύλιο, που κατέληξε σε αποχώρηση ή διαγραφή στελεχών.
2018: Βάπτισμα πυρός
Στις προεδρικές του 2018 ο Νικόλας Παπαδόπουλος διεκδίκησε την προεδρία της Δημοκρατίας με τη στήριξη του ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, Οικολόγων και Κινήματος Αλληλεγγύης. Απέτυχε να προκριθεί και στον δεύτερο γύρο, στον οποίο αναμετρήθηκαν ξανά οι Νίκος Αναστασιάδης και Σταύρος Μαλάς. Το ΔΗΚΟ δεν υποστήριξε κανέναν από τους δύο. Μάριος Καρογιάν και άλλα πρώην πρωτοκλασάτα στελέχη του ΔΗΚΟ τα οποία ακολούθως ίδρυσαν τη Δημοκρατική Παράταξη (ΔΗΠΑ), στήριξαν τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος κέρδισε για δεύτερη φορά τις εκλογές.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Βέφα Αλεξιάδου: Πέθανε σε ηλικία 91 ετών η αγαπημένη μαγείρισσα
Τήρησε την υπόσχεση του ο ΠτΔ: Θέτει σε πιλοτική λειτουργία την εφαρμογή «ΕΛΠΙΣ» - Το μήνυμα του προς όλες τις γυναίκες
Την πιλοτική λειτουργία της εφαρμογή «ΕΛΠΙΣ» ανακοίνωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης, σε μήνυμα του για τη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
