Ένα κομμάτι της ψυχής σου μένει στη χώρα που πας για αποστολή, δηλώνουν σε συνέντευξή τους στο ΚΥΠΕ η ιατρός Ελένη Θεοχάρους και η φωτορεπόρτερ Κάτια Χριστοδούλου, οι οποίες συμμετείχαν στην πρόσφατη ανθρωπιστική αποστολή της οργάνωσης «Εθελοντές Γιατροί-Κύπρος» στη Ζιμπάμπουε, με σκοπό την επιθεώρηση των εκεί υφιστάμενων εκπαιδευτικών και αναπτυξιακών προγραμμάτων της.
Της αποστολής ηγείτο η κ. Θεοχάρους επίτιμη πρόεδρος της οργάνωσης, η οποία συνοδευόταν από τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, Δρα Ανδρέα Κάουρο και τη φωτορεπόρτερ Κάτια Χριστοδούλου καθώς και τα μέλη Μπέτη Τσαγγαρίδη και Γαβριήλ Γαβριήλ.
Απαντώντας σε ερώτηση για τις διαφορές που είχε η πρόσφατη αποστολή στη Ζιμπάμπουε σε σύγκριση με προηγούμενες αποστολές, η Ελένη Θεοχάρους αναφέρει ότι κάθε αποστολή είναι εντελώς διαφορετική, έστω κι αν γίνεται στο ίδιο μέρος. «Το ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της αποστολής για μένα είναι ότι ήταν η τελευταία αποστολή της οποίας ήμουν επικεφαλής. Θέλω να την παραδώσω στους νεότερους γιατρούς για να τη συνεχίσουν», επισημαίνει, χαρακτηρίζοντας την αποστολή στη Ζιμπάμπουε ως «περίπλοκη και πολυδαίδαλη». Αυτή τη στιγμή, προσθέτει, φαίνεται εκ των πραγμάτων ότι θα περιοριστεί στην εκπαίδευση των παιδιών, που είναι το πιο σημαντικό θέμα.
Ερωτώμενη για τις σημαντικότερες ανάγκες που υπάρχουν αυτή τη στιγμή και τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να καλυφθούν κατά προτεραιότητα, η Ελένη Θεοχάρους ιεραρχεί ως πρώτη την ανάγκη της επιβίωσης. «Αν δεν ζήσει ένα παιδί, πώς θα πάει στο σχολείο; Θα πρέπει να του διασφαλίσεις όσο το δυνατόν καλύτερη διατροφή», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι πολλά παιδιά γεννιούνται όντας φορείς του HIV/AIDS γιατί και οι δύο γονείς έχουν AIDS.
«Δυστυχώς, παρότι υπάρχουν φάρμακα που προλαμβάνουν τη μετάδοση του ιού με τη μητροπλακουντιακή κυκλοφορία, δεν διατίθενται στις γυναίκες ενώ είναι δωρεάν, διότι δεν υπάρχει αναλυτής που να επιβεβαιώνει ότι έχουν πραγματικά AIDS», αναφέρει η Ελένη Θεοχάρους. «Είχαμε διοργανώσει ένα μεγάλο πρόγραμμα ενημέρωσης των ντόπιων, ειδικά των νεαρών παιδιών που ξεκινούσαν από τα 12 τους χρόνια τη σεξουαλική τους δραστηριότητα, ώστε να μάθουν να προφυλάσσονται από το AIDS, ωστόσο το πρόγραμμα δεν απέδωσε», σημειώνει. Ταυτόχρονα, συμπληρώνει, υπάρχει ένα μικρό νοσοκομείο στο οποίο έχουν γίνει αρκετές χειρουργικές επεμβάσεις υπό πολύ δύσκολες συνθήκες που είχαν διαμορφώσει ο ελλιπής εξοπλισμός και η υποστελέχωση λόγω του δικτατορικού καθεστώτος του Μουγκάμπε και της διαφθοράς που επικρατούσε.
Η Επίτιμη Πρόεδρος της οργάνωσης «Εθελοντές Γιατροί-Κύπρος» αναφέρει την εκπαίδευση των παιδιών ως μια άλλη σημαντική παράμετρο στην οποία επικεντρώθηκε η αποστολή. «Είχα ξεκινήσει την προσπάθεια μαζί με το Διεθνές Ταμείο Βοήθειας (Internationaler Hilfsfonds), το οποίο εδρεύει στη Γερμανία. Στην αποστολή ενεπλάκησαν ενεργά οι Γιατροί του Κόσμου και οι Εθελοντές Γιατροί», τονίζει.
Επιπλέον, έχει αρχίσει πρόγραμμα παραχώρησης χορηγιών στα παιδιά, πολλά εκ των οποίων ευεργετήθηκαν από αυτό, σημειώνει η Ελένη Θεοχάρους, προσθέτοντας ότι το πρόγραμμα έχει τεθεί σε μια πιο οργανωμένη βάση με την παροχή υποστήριξης στο ορφανοτροφείο και την ανέγερση δύο σχολείων. «Η πρόθεσή μας είναι να ολοκληρώσουμε το ένα σχολείο γιατί αρκετά παιδιά συνεχίζουν να παρακολουθούν μαθήματα στην ύπαιθρο. Το σχολείο χτίζεται με τούβλα που φτιάχνουν μόνοι τους οι κάτοικοι, ζυμώνοντας λάσπη και ψήνοντας τα τούβλα σε ένα καμίνι. Ίσως θα ήμασταν περισσότερο αποτελεσματικοί με τη βοήθεια ενός αρχιτέκτονα, ενός μηχανικού ή και κάποιων εργολάβων που θα ήθελαν να συμμετάσχουν στην αποστολή», συμπληρώνει. «Πρέπει να επενδύσουμε στο κομμάτι της εκπαίδευσης, δημιουργώντας καλύτερα σχολεία», υποδεικνύει.
Ένα άλλο κομμάτι της αποστολής ήταν η φυτεία που δημιουργήθηκε, αναφέρει. «Υπήρχε μια τεράστια έκταση γης, την οποία μάς έδωσε η κοινότητα και η οποία ανήκε παλαιότερα σε έναν λευκό Μπόερ. Αντίκρισα μια γη κατάξερη, χέρσα, εγκαταλελειμμένη, αλλά δίπλα υπήρχε ένα ποτάμι. Έκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα τη μορφή που θα έπαιρνε», σημειώνει. «Αρχίσαμε τις προσπάθειες να εκχερσώσουμε και να καλλιεργήσουμε τη γη, να παίρνουμε νερό από το ποτάμι, να χρησιμοποιούμε αντλίες. Όλα αυτά έγιναν σταδιακά με τη βοήθεια διαφόρων οργανώσεων. Δημιουργήσαμε μια καταπληκτική φυτεία», υπογραμμίζει, προσθέτοντας ότι πολλοί Κύπριοι εργάστηκαν εθελοντικά και έκαναν τη φυτεία καλύτερη, με αποτέλεσμα να διαμορφωθεί μια κυψέλη ανάπτυξης, η οποία υπήρξε πρότυπο για άλλες περιοχές της Ζιμπάμπουε.
Ακόμη, υπάρχει το πρότζεκτ «ένα μπολ ρυζόγαλο την ημέρα για κάθε παιδί». Η κ. Θεοχάρους λέει ότι θεωρεί το ρυζόγαλο ως την ιδανική τροφή για κάθε παιδί, γιατί έχει όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά για να μεγαλώσει σωστά. «Εάν εφαρμόσουμε συστηματικά αυτό το εγχείρημα, θα διασφαλίσουμε τη διατροφή των παιδιών στην περιοχή του Τσικομπέζι», επισημαίνει.
«Όταν πας σε μια αποστολή, δεν γυρνάς πίσω ίδιος. Έχεις αλλάξει και συνήθως γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος», λέει η Ελένη Θεοχάρους, περιγράφοντας τα συναισθήματα που της προκάλεσε αυτή η αποστολή. «Όσο πιο πολύ ζεις το δράμα του λαού που βοηθάς, τόσο πιο πολύ δένεσαι μαζί του. Ένα κομμάτι της ψυχής σου μένει εκεί. Είναι συγκλονιστικά τα συναισθήματα όταν κάποιος γυρίζει από μια αποστολή», συμπληρώνει.
Από την πλευρά της η φωτορεπόρτερ του ΚΥΠΕ και του EPA Κάτια Χριστοδούλου εξηγεί ότι αυτό δεν ήταν το πρώτο της ταξίδι στην Αφρική, αλλά ονειρευόταν για χρόνια το συγκεκριμένο ταξίδι στη Ζιμπάμπουε. «Όσα ταξίδια και να κάνεις, όταν πηγαίνεις σε τέτοιες χώρες, αφήνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου εκεί, όπως λέει και η Ελένη. Θέλεις να επιστρέψεις εκεί και να προσφέρεις όποια βοήθεια μπορείς, όσο σου το επιτρέπουν οι αντοχές σου», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι η Αφρική την αγγίζει πολύ και ότι θα συνεχίσει να ταξιδεύει εκεί.
Η Κάτια Χριστοδούλου αναφέρει ότι εκείνο που τη συγκλόνισε στην πρόσφατη αποστολή είναι μια εικόνα που αντίκρισε σε μια καλύβα με αχυρένια στέγη. «Είδα μια γυναίκα, έναν άντρα και ένα κοριτσάκι που κρατούσε έναν κουβά. Το κοριτσάκι ήταν μια από τις μαθήτριες του σχολείου που απουσίαζε την ημέρα της φωτογράφισης των μαθητών. Η μάνα της ήταν τυφλή, ο άντρας που βρισκόταν εκεί ήταν επίσης τυφλός, αλλά δεν ήταν ο πατέρας. Εκεί βρίσκονταν και τα μικρότερα αδέλφια της», εξηγεί, προσθέτοντας ότι το κορίτσι δεν μπορούσε να πάει στο σχολείο εκείνες τις ημέρες γιατί έπρεπε να βοηθήσει την οικογένειά της σε δουλειές που έπρεπε να γίνουν στο σπίτι.
«Η μόρφωση είναι το σκαλοπάτι γι’ αυτούς τους ανθρώπους προκειμένου να γίνουν καλύτεροι και να βοηθήσουν τους άλλους. Για παράδειγμα, μια από τις δασκάλες, η Mulwaini Moyo, ήταν παιδί του προγράμματός μας, που τελείωσε το σχολείο, σπούδασε δασκάλα και επέστρεψε στο σχολείο της για να διδάξει», επισημαίνει.
«Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο κυπριακός λαός είναι ότι οι Αφρικανοί δεν έχουν συγχωρέσει εμάς τους λευκούς για τα εγκλήματα της αποικιοκρατίας. Δεν μας έχουν συγχωρέσει για τη δουλεία και τα κολαστήρια στα οποία τους υποβάλαμε τόσα χρόνια, τους εμφύλιους πολέμους που προκαλέσαμε», υποδεικνύει η κ. Θεοχάρους. «Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη αυτών των ανθρώπων και να αλλάξουμε τη νοοτροπία τους».
Εκφράζει επίσης τη θέση ότι τα χρήματα που διαθέτει η ΕΕ πρέπει να διατίθενται στις τοπικές κοινωνίες παρακάμπτοντας τις κεντρικές κυβερνήσεις.
Δείτε βίντεο:
ΠΗΓΗ: ΚΥΠΕ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
