Το δράμα του ηλικιωμένου κυρίου Γιώργου και της 10χρονης κορούλας του που ζούσαν για ενάμιση χρόνο στο αυτοκίνητο(!) και κάτω από άθλιες συνθήκες, το εμπεδώσαμε τόσο μέσα από την εκπομπή “24 Ώρες” του Alpha που ανέδειξε το θέμα όσο κι απ’ τα μυριάδες ποστ και δημόσιες ανακοινώσεις που ακολούθησαν. Γιατί όπως καλά γνωρίζουμε όλα σ’ αυτόν τον τόπο λειτουργούν κατόπιν εορτής. Ποτέ πριν.
Δύο ευάλωτοι συμπατριώτες μας, ένας άπορος ηλικιωμένος άνδρας και ένα 10χρονο κορίτσι με νοητική υστέρηση ζούσαν σε πλήρη εξαθλίωση κάτω από συνθήκες και για χρονικό διάστημα που κανένας από μας δεν θα μπορούσε καν να διανοηθεί ή έστω αντέξει για μία μέρα. Για σταματήστε ό,τι κάνετε για ένα μόνο λεπτό και προσπαθήστε να μπείτε στη θέση τους. Επιτρέψτε στον εγκέφαλό σας να επεξεργαστεί έστω για λίγο τι σημαίνει όχι μόνο να είσαι γέρος, ανήμπορος, άπορος και αβοήθητος, χωρίς δουλειά, σπίτι ή έσοδα και να μένεις σε αυτοκίνητο αλλά να υποφέρει μαζί σου ένα μικρό, εξίσου ευάλωτο και απροστάτευτο πλάσμα: το ίδιο σου το παιδί. Και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι΄αυτό, επειδή κοινωνία, κράτος, ο Θεός ο ίδιος σου έχουν γυρίσει την πλάτη. Το ανάλγητο, υδροκέφαλο και πιο δυσκίνητο κι από γαμημένο βραδύποδα κράτος με ένα Γραφείο Ευημερίας τόσο εξαθλιωμένο που χρειάζεται το ίδιο... Γραφείο Ευημερίας (κι εδώ που τα λέμε θα ήταν poetic justice να βρισκόταν στην ανάγκη του) να του αρνούνται τα επιδόματα αναπηρίας και φροντίδας γιατί κάπου χάθηκε ο φάκελος, γιατί είναι αόρατος, γιατί πρέπει να περάσει από χίλιες επιτροπές, γιατί, γιατί, γιατί - στο Δημόσιο οι λόγοι να μην κάνει κάποιος τη δουλειά του είναι αναρίθμητοι περισσότερο από τον έναν και μοναδικό να την κάνει: ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ Η ΓΑΜΗΜΕΝΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ!
Από την άλλη όμως δεν ζουν ένας γέρος κι ένα 10χρονο κορίτσι με ειδικές ανάγκες σε αυτοκίνητο μόνο και μόνο από την ανυπαρξία του κράτους, Συνένοχοι είναι η -διαχρονικά υποκριτική- κοινωνία (που ξέρει μόνο να το παίζει φιλεύσπλαχνη στα show τύπου Ραδιομαραθώνιος) που του γύρισε την πλάτη γιατί, μαντέψτε, πώς γίνεται ένας 72χρονος να είναι πατέρας ενός 10χρονου; Γιατί έκανε παιδί στα γεράματα; Δεν του έφτανε η φτώχεια ήθελε και μωρό; Ποιος ξέρει τι κουμάσι είναι; Και άλλα τέτοια... καλοπροαίρετα ερωτήματα που θέτει ο μέσος... προβληματισμένος πολίτης που μονίμως μπερδεύει εμάς τους υπόλοιπους με κάποιους που ΔΕΝ χέστηκαν για τη γνώμη του. Όσο για την Εκκλησία, νομίζω δεν χρειάζεται να πούμε πόσο “αγαπάτε αλλήλους” είναι να αφήνεις πατέρα και κόρη να ζουν σε αυτοκίνητο για ενάμιση χρόνο, έτσι δεν είναι; Και μην πείτε πάλι “ποιον να πρωτοβοηθήσει η Εκκλησία;” (χμμ, εκτός από τον εαυτό της;) η μόνιμη επωδός ξεπλύματος της επιλεκτικής ευαισθησίας των παπάδων, στην ιεράρχηση των περιπτώσεων που χρήζουν βοήθειας νομίζω πως το “ηλικιωμένος και 10χρονο με νοητική υστέρηση ζουν σε γαμημένο αυτοκίνητο” μόλις εκτοξεύτηκε στην κορυφή της λίστας”.
Ομολογώ πως δεν είμαι μεγάλος φαν της δημοσιοποίησης προσωπικών δραμάτων προς άγρα τηλεθέασης όμως στην προκειμένη περίπτωση η τηλεόραση είναι κυριολεκτικά η τελευταία που θα πρέπει να κατηγορηθεί γι’ ακόμα μία εθνική ξεφτίλα μας. Ακόμα και το εξόφθαλμο stunt με τον εκλεγέντα πρόεδρο Νίκο Χριστοδουλίδη να συναντιέται με τους πρωταγωνιστές του δράματος (“πέτε τα μου να δούμε”) και να κρατάει μάλιστα και σημειώσεις (που πολύ πιθανό να χάσει μέχρι να αναλάβει) είναι κάτι που περιμένεις - ο άνθρωπος μόνο με το show κέρδισε εκλογές, σ’ αυτό θα κολλήσει; Ο καθένας άλλωστε κάνει τη δουλειά του - εκτός από το ρημάδι το κράτος.
Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο το κράτος “λειτούργησε” με τη δημοσιοποίηση. Το Γραφείο Ευημερίας, το Υφυπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, η “ευαισθητοποιημένη” κοινωνία που μέχρι πριν τον έβλεπε με μισό μάτι. Γιατί αυτό έγινε η τηλεόραση, τα σόσιαλ, η δημοσιότητα γενικά. Υποκαθιστά το κράτος. Ακόμα και σήμερα, τουλάχιστον μια 15ετία από τη χρυσή εποχή της τηλεόρασης, αρκεί μια εμφάνιση στο χαζοκούτι -με σιγοντάρισμα από το ιντερνετικό κράξιμο- για να κινητοποιηθεί η ξεχαρβαλωμένη κρατική μηχανή. Για να κάνουν αργόσχολοι, ανάλγητοι και χοντρόπετσοι -πλην όμως ακριβοπληρωμένοι- δημόσιοι υπάλληλοι τη δουλειά τους. Σήμερα αν δεν βγεις να κράξεις ο φάκελος σου, το επίδομά σου, η υπόθεσή σου, το δίκιο σου θα γλιστρήσουν σε κάποια χαραμάδα του συστήματος (που λογικά με τον καιρό έχει γίνει Γκραν Κάνιον). Μετά ως δια μαγείας, όλα βρίσκονται/λύνονται/διευθετούνται.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το όταν το κυπριακό κράτος αφήνει τους λιγότερο προνομιούχους πολίτες του στο έλεος του Θεού. Κι αυτό γιατί το ένα ανύπαρκτο αφήνει αυτόν που έχει ανάγκη στον... άλλο ανύπαρκτο. Ή για να είμαστε και δίκαιοι, υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να υπάρχει Θεός παρά... κράτος. Ειδικά όταν το χρειαστείς. Που να μη σου τύχει εδώ που τα λέμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Νέα Σμύρνη: 20χρονος εισέβαλε σε κηδεία και προκάλεσε πανικό – Χόρευε πάνω από το φέρετρο
• Οι 10+1 χριστουγεννιάτικες ταινίες που αξίζεις να δεις αυτές τις γιορτές - Δείτε trailers
Λετυμπιώτης: «Εξέλιξη στρατηγικής σημασίας η συμφωνία ΚΔ-Hermes Airports»
Ως μία εξέλιξη στρατηγικής σημασίας, που διασφαλίζει τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ ταυτόχρονα θέτει τις βάσεις για τον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση των αεροδρομίων της χώρας, χαρακτηρίζει τη συμφωνία που επιτεύχθηκε μεταξύ της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Hermes Airports, ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Κωνσταντίνος Λετυμπιώτης.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
