Κατάθεση ψυχής στο «Τ»: Η Άννα πάλεψε, δυσκολεύτηκε και εγκλωβίστηκε «σε ένα ξένο σώμα»

Μια πραγματική εμπειρία ζωής, διηγήθηκε στην ιστοσελίδα μας η Άννα, συμπολίτισσα μας, σύζυγος και μητέρα τριών παιδιών, της οποίας άλλαξε η καθημερινότητα της μετά από μια σοβαρή ασθένεια που πέρασε. Δυο χρόνια μετά, η ίδια μιλάει για το πως ξεκίνησε όλη αυτή η δοκιμασία, τις δύσκολες μέρες του χειρουργείου, τις ανατροπές, όπως επίσης και το τι την ώθησε στο να γράψει βιβλίο για τα όσα έζησε.

Όλα ξεκίνησαν το 2021, μετά το τέλος των πολύ έντονων περιοριστικών μέτρων για την πανδημία και όπως η ίδια ανέφερε στο ThemaOnline, περίμενε πως και πως το καλοκαίρι, με σκοπό να ξεκουραστεί και να αποφορτιστεί από όλες τις καταστάσεις που έζησε την συγκεκριμένη περίοδο η ανθρωπότητα. Τα σχέδια της άλλαξαν καθώς τον Ιούνιο, του ίδιου έτους, ένας έντονος πόνος που ένιωσε στην κοιλιακή χώρα, ήταν η αρχή για όλο αυτό τον γολγοθά που ακολούθησε.

Η καθημερινότητα της πριν την ασθένεια

Σχετικά με την καθημερινότητα της πριν ξεκινήσει όλη αυτή η περιπέτεια, μας ανέφερε ότι ήταν: «σε ένα πρόγραμμα όπως όλοι μας. Δουλεία, σπίτι, υποχρεώσεις. Ήταν έντονη, δύσκολη και κουραστική η καθημερινότητα μου, όμως με την συνεργασία και την αγάπη τα διαχειριζόμαστε όλα και απολαμβάναμε όμορφες απλές οικογενειακές στιγμές».

Είπε επίσης, ότι εκείνη την περίοδο, αναφερόμενη πάντα στο 2021, που ήταν η πανδημία, έκανε διάφορα σχέδια για να ζήσει ξέγνοιαστες καλοκαιρινές στιγμές, χωρίς περιοριστικά μέτρα: «ήθελα εκείνο το καλοκαίρι να αδειάσω το μυαλό μου, να το γεμίσω, με σκέψεις αέρινες και δροσερές. Λαχτάρισα να αναβιώσω μέσα μου όμορφα συναισθήματα και είχα σκοπό να ζήσω απλές όμορφες οικογενειακές στιγμές»

Πως ξεκίνησαν όλα

Τα σχέδια της ωστόσο, άλλαξαν όταν ένιωσε έναν έντονο πόνο στην κοιλιακή χώρα: «στην αρχή νόμιζα ότι ήταν κρύο. Ο πόνος ήταν δυνατός και διαπεραστικός. Δοκίμαζα διάφορα γιατροσόφια για να περάσει ο πόνος. Σκέφτηκα ότι μια θερμοφόρα, ένα παυσίπονο ή ένα ζεστό μπάνιο θα δώσουν στο σημείο της κοιλιάς τη θερμοκρασία που αναζητά και σιγά σιγά οι πόνοι θα αποτελούσαν παρελθόν. Κάποιες φορές περνούσε και κάποιες φορές όχι, ο πόνος και το φούσκωμα στην κοιλιά πήγαινε και έρχονταν και έτσι πήγα στην προσωπική μου ιατρό να με δει»

Σύμφωνα με τα όσα μας διηγήθηκε:«τη μέρα που πήγα στη γιατρό ο πόνος έφυγε και αισθανόμουν πολύ καλά. Όμως της είπα τι ένιωθα τις προηγούμενες μέρες και με εξέτασε αλλά μου σύστησε να κάνω υπερηχογράφημα. Οι μέρες περνούσαν με τον πόνο να γίνεται περισσότερο έντονος. Πηγαίνω στον ακτινολόγο στις αρχές Αυγούστου και ξεκινά η εξέταση. Μου είπε ότι χρειάζεται να γίνουν εξειδικευμένες εξετάσεις και έτσι πηγαίνω στον γυναικολόγο, με εξετάζει και μου λέει ότι έχω όγκους στην πύελο της κοιλιάς». Όπως μας εκμυστηρεύθηκε, αμέσως διερωτήθηκε αν είναι κάτι σοβαρό και προσπαθούσε να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει: «κόπηκε η αναπνοή μου, οι παλμοί μου άρχισαν να ανεβαίνουν και να αγγίζουν κόκκινο. Για να με καθησυχάσει μου είπε να κάνω τις εξετάσεις, να συνεχίσω τις διακοπές μου και ότι θα τα πούμε τον Σεπτέμβρη»

Ερωτηθείς για τα συναισθήματα που ένιωσε, μετά από όσα της ανακοίνωσε ο ιατρός, ανέφερε ότι: «εκεί που δεν το περιμένεις όλα γυρίζουν ανάποδα. Η αίσθηση ασφάλειας και σιγουριάς κλονίζονται. Σταματάει ο χρόνος, αναβάλλονται τα σχέδια σου και όλα τίθενται σε μια νέα αβέβαιη προοπτική. Άλλωστε έτσι ξαφνικά ξεκινούν όλα στην ζωή μας. Στην αρχή μιας δοκιμασίας το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο. Νιώθεις ότι όλα τελειώνουν, είναι απολύτως φυσιολογικό. Αυτό αισθάνθηκα το πρώτο διάστημα της διάγνωσης της ασθένειάς μου. Η αγωνία να βγουν τα αποτελέσματα παρέμενε μέσα μου. Όσο έτοιμος κι αν πιστεύει πως είναι κάποιος να αντιμετωπίσει την αλήθεια και την πιθανή ανακοίνωση ενός δυσάρεστου νέου για την υγεία του, ο φόβος, το άγχος και η αγωνία θα συνυπάρχουν, διότι πολύ απλά είναι ανθρώπινο»

Λίγες μέρες αργότερα, έλαβε τα αποτελέσματα των αναλύσεων: «η αγωνία μου είχε φτάσει στο ζενίθ και τα ακροδάχτυλα των χεριών μου άρχισαν να τρέμουν και να μουδιάζουν. Διαβάζοντας τα, είδα τις τιμές των καρκινικών δεικτών και κάποιες άλλες τιμές να είναι πολύ πιο υψηλές από τις κανονικές. Μετά έρχεται και το report του MRI, όλο το κείμενο ήταν πολύ επιστημονικό και η ιατρική ορολογία δεν μου επέτρεπε να καταλάβω και πολλά πράγματα. Αλλά ο επίλογος στο τέλος έγραφε "υψηλή υποψία καρκινώματος". Έχασα για μερικά λεπτά την εικόνα από μπροστά μου. Ήταν όλα μαύρα, κρύος ιδρώτας και δάκρυα από τα μάτια κυλούσαν πάνω στα μάγουλά μου».

Η αγωνία πριν το χειρουργείο

Αντιμέτωπη πλέον με την πικρή αλήθεια, δεν έβλεπε ούτε την πόρτα για να φύγει από το ιατρείο, όπως η ίδια δήλωσε στην ιστοσελίδα μας, ενώ ο γιατρός δεν της έδωσε πολλά περιθώρια καθώς η εγχείρηση έπρεπε να γίνει άμεσα. «Σιγοψιθύριζα συνεχώς παναγία μου και Θεέ μου δώστε μου δύναμη», είπε χαρακτηριστικά, ενώ ένιωθε πως δεν έπρεπε να παραδοθεί: «δεν είχα δικαίωμα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου και στην οικογένειά μου. Ο σύζυγος μου ήταν συνεχώς δίπλα μου και μου έλεγε να μην ανησυχώ και πως όλα θα πάνε καλά, μου έδινε κουράγιο λέγοντας μου πως είμαι δυνατή και ότι δεν με φοβόταν. Έλα όμως που και οι δυνατοί λυγίζουν»

Μετά από τις δύσκολες μέρες που ακολούθησαν και με το να έχει μπροστά της ένα μαραθώνιο, προσπαθούσε να διευθετήσει διάφορες υποχρεώσεις, ενώ έπρεπε να ενημερώσει τους γονείς της, τον αδελφό της και τους φίλους της για την ασθένεια: «δεν είχα άλλη επιλογή. Έπρεπε να ζυγίσω τα δεδομένα να τα βάλω όλα σε μια σειρά και να πάρω σημαντικές αποφάσεις»

Η ώρα του χειρουργείου

Περιγράφοντας στο ThemaOnline τα όσα έζησε, μια μέρα πριν την επέμβαση, που έπρεπε να μεταφερθεί στο χειρουργείο, ανέφερε ότι την περίμεναν με ευγένεια, ενώ η ίδια ένιωσε πως ήταν μια επέμβαση ρουτίνας. «Χωρίς να το καταλάβω ξεκίνησα όλες οι απαραίτητε εξετάσεις. Όσο περνούσε η ώρα, ήθελα να φωλιάσω στη μοναξιά μου, να μη μιλήσω σε κανένα, να χαθώ στις σκέψεις μου και να πολεμήσω τους φόβους μου, που περιστρέφονταν κυρίως γύρω από το αύριο, το πως και το πότε».

Αναφερόμενη στο άγχος και την αβεβαιότητα που είχε, ένιωθε πως ήταν μια νύχτα ατέλειωτη και βασανιστική: «ποιος άνθρωπος όταν περνά από μια δοκιμασία δεν έχει σκεφτεί στο πίσω μέρος του μυαλού του και το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρω. Ξημέρωσε η μεγάλη μέρα και η αγωνία έσμιξε με τον φόβο. Αφού με ετοίμασαν οι νοσοκόμες και η υπεύθυνη με ενημέρωσε ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε στο χειρουργείο. Έκλεισα τα μάτια μου, έσφιξα τα χέρια σταυρωτά στο στήθος και παρακαλούσα τους αγίους να με βοηθήσουν να αντέξω αυτό που θα ακολουθούσε. Ένιωθα πως μέσα μου γινόταν μια μεγάλη ανασύνταξη ψυχικών δυνάμεων»

Συνέχισε λέγοντας ότι: «οι νοσηλευτές με πήραν στην αίθουσα του χειρουργείου. Με έβαλαν σε ένα κρεβάτι όπου θα γινόταν η αναισθησιολογική προετοιμασία. Μαζί ήταν η αναισθησιολόγος μου, ξεκίνησε τη διαδικασία για την επισκληρίδιο αναισθησία. Είναι μια νάρκωση στη μέση για να μην έχω πολύ πόνο στην κοιλιά. Καθώς προσπαθούσε να μου χορηγήσει την επισκληρίδιο μου μιλούσε και σε λίγα λεπτά σιωπή»

Οι γιατροί, ενημέρωσαν τον σύζυγο της πως το χειρουργείο θα διαρκούσε πάνω από 5-6 ώρες και του σύστησαν να φύγει από την κλινική, ο οποίος ήταν εκεί μαζί με τον αδερφό της. Ανέφερε ότι κράτησε δυο ώρες, τελικά και όπως μας είπε: «τα πράγματα δεν κύλησαν ομαλά όπως υπολόγιζαν οι γιατροί. Βρήκαν πάρα πολλές δυσκολίες, που χρειάστηκε ο γιατρός να πάρει συμβουλές και γνώμες από συναδέλφους του για το πως να προχωρήσει. Είναι μεγάλη ευθύνη να είσαι χειρουργός, να κρατάς στα χέρια σου ανθρώπινες ζωές. Βρέθηκε απέναντι σε απρόβλεπτες καταστάσεις και κλήθηκε να πάρει δύσκολες και γενναίες αποφάσεις. Άρχισε πρώτος ο χειρουργός να του λέει ότι δεν κατάφερε να αφαιρέσει τους όγκους γιατί ήταν μεγάλοι και πολύ μπλεγμένοι σε ζωτικά όργανα. Πρώτη φορά έβλεπε μια τόσο βεβαρημένη κατάσταση»

Μιλώντας ο γιατρός με τον σύζυγο και τον αδερφό της, ξεκίνησε να τους προετοιμάζει ότι πρόκειται για καρκίνο και τους ενημέρωσε πως η ίδια δεν είχε πολύ χρόνο ζωής: «η γυναικολόγος ήταν εκεί αλλά δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Το μόνο που έλεγε στον σύζυγο μου και στον αδελφό μου ήταν "συγνώμη, δεν μπορέσαμε να κάνουμε κάτι". Τους είπαν ακόμη ότι πήραν πολλά δείγματα για βιοψία αλλά ήταν σίγουροι ότι ήταν καρκίνος και πως θα με έβαζαν στην εντατική».

Η ίδια, όταν άρχισε να επικοινωνεί με το περιβάλλον, άκουγε κάποιους ήχους, ενώ όπως μας τόνισε, αναγνώρισε μόνο αυτόν του καρδιογράφου: «η εξάντληση που ένιωθα δεν περιγράφεται. Αισθανόμουν σαν να με είχε πατήσει τρένο και ότι δεν υπήρχα. Άκουγα τον γιατρό που μου έλεγε ότι δεν κατάφερε να αφαιρέσει τους όγκους και ότι θα χρειαστεί να κάνω ακτινοθεραπείες, χημειοθεραπείες. Δεν είχα τη δύναμη να αντιδράσω, δεν ήθελα να τα πιστέψω. Κάποιες φορές ρωτούσα τον σύζυγο αν όλα αυτά που λέει ο γιατρός αφορούν εμένα. Είχα μέσα μου τη δύναμη της πίστης και νόμιζα πως όλα αυτά δεν ήταν για δική μου περίπτωση».

Σύμφωνα με τα όσα μας ανέφερε: «την δεύτερη μέρα μου ανακοίνωσε ότι μου έκανε κολοστομία. Πρώτη φορά άκουσα κάτι τέτοιο. Διερωτήθηκα τι είναι αυτό και μου εξήγησε. Ήταν όλα πρωτόγνωρα για μένα, αλλαγές που δεν τις δεχόμουνα στο σώμα μου. Στην εντατική έκανα τέσσερις μέρες. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι είχα τη δυνατότητα να καταλάβω τις δυσκολίες που μας φέρνει η ζωή. Μπορεί κάποιες ώρες της ημέρας να είχα επικοινωνία με το περιβάλλον, αλλά ήμουν τόσο ταλαιπωρημένη που υπήρχαν στιγμές που την έχανα»

«Καθώς περνούσαν οι δύσκολες μέρες, χωρίς νερό και φαγητό, η γυναικολόγος ήθελε να μελετήσει περισσότερο τις εξετάσεις μου, για να βγάλει συμπέρασμα και έτσι κατέληξε στο ότι έπρεπε να μου χορηγηθεί μια ορμόνη με ένεση που διαρκεί τρεις μήνες. Μετά από συζήτηση οι δυο γιατροί αποφάσισαν και μου χορήγησαν την ένεση, ενώ με παρέπεμψαν για εξέταση στο Γερμανικό Ογκολογικό Κέντρο. To προηγούμενο βράδυ ο σύζυγος μου, μου έφερε τη ζώνη της Παναγίας από την Εκκλησία της Αγίας Άννας από το Άγιο Όρος. Με σταύρωσε με τη ζώνη και προσευχήθηκα να με βοηθήσει να πάνε καλά με την εξέταση που θα έκανα την επόμενη μέρα. Έφτασα με ασθενοφόρο και όταν τελείωσε η εξέταση μου είπαν ότι τα αποτελέσματα θα βγουν σε δυο μέρες», είπε χαρακτηριστικά.

Τα πρώτα αποτελέσματα

Αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, η γιατρός της ανακοίνωσε πως δεν χρωματίστηκε κανένα κύτταρο της και της είπε πως όλα είναι καθαρά: «εκείνη την στιγμή, δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια μου», μας είπε περιγράφοντας την μεγάλη χαρά που ένιωσε μετά από αυτές τις εξελίξεις. Συνέχισε τονίζοντας πως: «δεν ήξερα πως να ευχαριστήσω την γιατρό με αυτά τα καλά νέα που μου είπε. Όλοι ερχόντουσαν και μου έλεγαν πως έμαθαν τα καλά νέα, μου έλεγαν μπράβο και ότι έγινε θαύμα»

Λίγες μέρες μετά, βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα των βιοψιών και ο γιατρός της ανακοίνωσε πως είχε και ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα νέα: «του είπα ότι θέλω να αρχίσει από τα ευχάριστα. Η καρδία μου πήγαινε να σπάσει όταν μου είπε πως οι βιοψίες μου ήταν καθαρές, πανηγύριζα», είπε χαρακτηριστικά και στη συνέχεια ανέφερε πως τα δυσάρεστα νέα ήταν ότι της είπε πως το έντερο της δεν μπορούσε να λειτουργήσει. «Ο γιατρός μου είπε να έχω υπομονή, όμως εγώ δεν είχα, ήθελα να φύγω», πρόσθεσε στη συνέχεια. «Μου έλεγε ότι δεν μπορούσα να φύγω γιατί το έντερο δεν δουλεύει και θα κάνω συνέχεια εμετούς», συνέχισε και είπε ακόμη πως: «παραδόθηκα και του είπα να κάνει ότι θέλει, φτάνει να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται.»

Στις 04 Οκτωβρίου του 2021, ο γιατρός της μαζί την ομάδα του, προχώρησαν στη διόρθωση του εντέρου με μεγάλη επιτυχία. Είδαν επίσης, ότι δούλεψε η ένεση που χορήγησαν στην Άννα, με απόλυτη επιτυχία, ενώ προχώρησαν στη λήψη νέων δειγμάτων για βιοψία, τα οποία απέστειλαν σε εξειδικευμένα εργαστήρια για εξετάσεις.

Στη συνέχεια προχώρησαν στη νέα επέμβαση, η οποία κράτησε για τέσσερις ώρες: «βρέθηκα ξανά αντιμέτωπη με τον φόβο, την ανασφάλεια, τον πόνο, την ταχυκαρδία, τη ζάλη και την αδυναμία. Έπρεπε να παλέψω εκ νέου με τα γνωστά μετεγχειρητικά συμπτώματα. Νοσηλεύτηκα μετά τη δεύτερη επέμβαση για ακόμα έντεκα ημέρες, που ήταν οι δυσκολότερες. Κάθε μέρα είχα να αντιμετωπίσω και ένα πρόβλημα, ταχυκαρδία, αέρα στον πνεύμονα, πυρετούς και άλλα πολλά».

«Όταν ρυθμίστηκαν, σχεδόν, όλα τα προβλήματα και ξεκίνησε και η λειτουργία του εντέρου, μου ανακοίνωσε ο γιατρός ότι θα έπαιρνα εξιτήριο για να πάω στο σπίτι μου, βλέποντας και την ψυχολογία μου που ήταν πολύ κάτω», μας είπε στη συνέχεια περιγράφοντας μας την χαρά και την ελπίδα που ένιωσε μετά από αυτά τα καλά νέα που άκουσε. «Δεν πίστευα ποτέ μου», συνέχισε, ότι θα άντεχα σαράντα ημέρες χωρίς νερό και φαγητό. Δεν περίμενα ότι θα έμενα ποτέ για ενάμιση μήνα σε μια κλινική, υποφέροντας από τόσο έντονους πόνους»

Η επιστροφή στο σπίτι

Μετά λοιπόν το εξιτήριο και την επιστροφή της στο σπίτι, έχοντας στο πλευρό της μια νοσηλεύτρια για να φροντίζει της πληγές της, ένιωθε τυχερή παρόλες τις δυσκολίες: «τις πρώτες μέρες όπως ήταν φυσικό έδιναν και έπαιρναν τα τηλέφωνα από συγγενείς και φίλους. Περνούσαν οι μέρες, ο γιατρός άρχιζε να μου βγάζει ένα, ένα τα drain, τον καθετήρα και έμεινε ο καθετήρας του νεφρού. Από τη χαρά μου που επέστρεψα σπίτι έφυγε από το μυαλό μου ότι περίμενα τα αποτελέσματα της βιοψίας. Μια μέρα πρωί πρωί με παίρνει τηλέφωνο ο γιατρός και με χαρούμενη φωνή τον ακούω να μου λέει ότι είμαι καθαρή και ότι δεν έχω καρκίνο».

Μάλιστα, ο γιατρός της είπε χαρακτηριστικά ότι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις και ότι δεν είχε ξανά συμβεί κάτι τέτοιο στην Κύπρο. Η ίδια, όπως μας είπε, δεν πρόλαβε να απολαύσει τη χαρά της, καθώς μετά από 15 μέρες είδε ότι ο καθετήρας από τον νεφρό της δεν έβγαζε ούρα: έντρομη έστειλα μήνυμα στη νοσηλεύτρια και της είπα τι έγινε, ήρθε χωρίς δεύτερη σκέψη, έλεγξε τον καθετήρα και είδε ότι είχε φύγει από τη θέση του. Ενημερώνει τον γιατρό, ουρολόγο και εκείνος της δίνει τις οδηγίες για να τον βγάλει τελείως. Συμβαίνει μου λέει μην αγχώνεσαι. Παίρνω τον γιατρό μου τηλέφωνο και μου είπε ότι θα κάνουμε αξονικό αύριο να δούμε εάν έκλεισε η διαρροή. Ήμουν ανήσυχη. Την επόμενη μέρα πήγαμε και μετά από λίγη ώρα ενημερώθηκα ότι η διαρροή δεν σταμάτησε και μου είπαν πως πρέπει να τοποθετηθεί ξανά ο καθετήρας. Διαδικασία λίγο επώδυνη και δύσκολη. Δεν μπορούσα να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία αλλά έπρεπε να πάρω δύναμη να την ξαναζήσω».

«Στις 25 Νοεμβρίου του 2021», συνέχισε, «πηγαίνω στο ακτινολογικό τμήμα. Ο ακτινολόγος, με την ομάδα του προχώρησαν σε αποκατάσταση του καθετήρα με απόλυτη επιτυχία. Ήμουν ακόμα πιο προσεκτική στις κινήσεις μου, στο περπάτημα, στο μπάνιο γιατί έπρεπε να τον αντέξω για άλλες τρεις εβδομάδες. Οι μέρες περνούσαν ευχάριστα, οικογενειακά και μέρα με τη μέρα ένιωθα δυνατή και μπορούσα να σταθώ ξανά στα πόδια μου με περισσότερη σιγουριά, προσπαθούσα να αποδεχτώ τον νέο μου εαυτό και τις αλλαγές στο σώμα μου. Όμως εγώ όσο είχα τη νεφροτομία πάνω, φοβόμουν να κυκλοφορώ».

Η επιστροφή στην κανονικότητα

Καθώς περνούσαν οι μέρες, άρχισε να αποκτά, όπως μας δήλωσε, την χαμένη της αυτοπεποίθηση και επέστρεψε στη δουλειά της μετά από τους τρεις σκληρούς μήνες, που προηγήθηκαν. «Η πρώτη μέρα θα μου μείνει αξέχαστη, αισθάνθηκα απέραντη συγκίνηση μεγάλη χαρά και αγάπη. Η γυναικολόγος με είχε υπό στενή παρακολούθηση. Τον Δεκέμβριο, του ίδιου έτους, πήγα στο ιατρείο της και με περίμενε με αγωνία. Χαμογελαστή και με θετική ενέργεια ξεκίνησε την εξέταση του ultra sound και είδε ότι οι όγκοι μειώθηκαν ακόμη περισσότερο. Ακόμη είδε και τις αναλύσεις που μου είχε ζητήσει για καρκινικούς δείκτες και κάποιες άλλες ορμονικές εξετάσεις, οι οποίες ήταν σε πολύ καλή πορεία, όπως και οι τιμές των καρκινικών δεικτών Μου σύστησε να βάλουμε ακόμη μια ένεση διάρκειας τριών μηνών. Κάθε μήνα πήγαινα με τις αναλύσεις στο χέρι και με την εξέταση που έκανε, και ήμουν ακόμη καλύτερα», τόνισε στη συνέχεια.

Ξανά στο χειρουργείο

Παρά τα θετικά αποτελέσματα, έπρεπε να προχωρήσει ξανά σε χειρουργείο, αυτή τη φορά για αποκατάσταση του εντέρου: «ήθελα κι εγώ πάρα πολύ να φύγει αυτό το ξένο σώμα από πάνω μου γιατί το βαρέθηκα, δεν μπορούσα να ντυθώ, να κινηθώ όπως ήθελα, όμως με φόβιζε το γεγονός του χειρουργείου». Δυο μήνες μετά, πήρε την απόφαση για το χειρουργείο και όταν έφτασε η μέρα, ένιωθε ξανά αγχωμένη και φοβισμένη, αλλά στην επέμβαση, σύμφωνα με τα όσα μας ανέφερε, όλα κύλησαν ομαλά, όπως υπολόγιζε ο γιατρός με την ομάδα του.

Η δύναμη, η πίστη και η οικογένεια

Ερωτηθείς, από που αντλούσε δύναμη και κουράγιο σε όλη αυτή την μαραθώνια δοκιμασία, η ίδια απάντησε: «δεν ξέρω που βρήκα αυτή την δύναμη. Έκανα στην κλινική 46 μέρες μέσα. Όλοι μας κρύβουμε ένα μικρό ήρωα και μεγάλη δύναμη. Ήμουν τυχερή που είχα συνεχώς δίπλα μου το σύζυγο μου και το αδελφό μου. Με την θετική τους ενέργεια και την αισιοδοξία και την πίστη μπόρεσα να παλέψω και βγω νικήτρια από αυτή την δύσκολη περιπέτεια μου. Ακόμη έπαιρνα δύναμη και από τις κόρες μου. Γι΄ αυτές πάλεψα τόσο σκληρά και νίκησα ένα σκληρό και σπάνιο νόσημα ως εκ θαύματος. Ευχαριστώ το Θεό που βρίσκομαι δίπλα τους και τις κοιτώ να μεγαλώνουν»

Όλη η περιπέτεια γραμμένη σε ένα βιβλίο

Η Άννα, μετά από αυτό τον γολγοθά που έζησε και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε με την υγεία της, πήρε την απόφαση να περιγράψει την περιπέτεια της σε ένα βιβλίο. «Μετά από μια μεγάλη ψυχολογική αναστάτωση και πολλές τραυματικές εμπειρίες, η ψυχολογική και συναισθηματική μου κατάσταση ήταν σε πολύ άσχημη κατάσταση, συνεχώς έκλαιγα δίχως λόγο. Έτσι μια μέρα πήρα την απόφαση να εξωτερικεύσω το πρόβλημα μου, πήρα χαρτί και μολύβι και ξεκίνησα να καταγράφω τι πέρασα. Ποτέ μου δεν έγραφα, όμως λειτούργησε θεραπευτικά, λυτρωτικά για εμένα. Ακόμη, έζησα κάποια πράγματα, που εγώ τα θεωρώ θαύματα και ήθελα να ακουστούν. Το ότι ζω το οφείλω σε θαύμα, οι γιατροί δεν μου έδιναν και πολλές ελπίδες, όμως ξεπέρασα το πρόβλημα Υγείας μου, είπε χαρακτηριστικά»

«Το βιβλίο μου», συνέχισε, «είναι βασισμένο σε πραγματικά αληθινά γεγονότα ζωής με κεντρικό μήνυμα κατάθεση ψυχής, ομολογία και ενδυνάμωση της πίστης μου. Επίσης με το βιβλίο μου θα βοηθήσω κόσμο που περνά δύσκολα και ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα τους να πάρουν περισσότερη δύναμη για να τα καταφέρουν. Θέλω να μεταφέρω την δύναμη της πίστης».

Το δικό της μήνυμα

Καταληκτικά, η Άννα θέλησε να στείλει το δικό της μήνυμα σε πολλούς συνανθρώπους μας που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας: «να έχουν δύναμη, κουράγιο και να παλεύουν στα δύσκολα. Όλοι μας έχουμε κριμένες δυνάμεις μέσα μας και ενεργοποιούνται όταν έρθει η κατάλληλη ώρα. Ακόμη με την αγάπη, τη δύναμη, την ελπίδα και την Πίστη μπορούμε να ξεπεράσουμε πολλά εμπόδια».