Όταν η Μαρίνα Χρυσή μού ζήτησε να μιλήσω στην παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου “Ελπίδα” η αλήθεια είναι πως αιφνιδιάστηκα. Πρώτη σκέψη, ουάου πρέπει να άκουσε πολλά όχι, μετά ήρθε η ανησυχία: Εγώ να μιλήσω για βιβλίο όταν η μόνη “Ελπίδα” για την οποία θα ένιωθα οικεία να μιλήσω είναι το ομώνυμο τραγούδι του Αργυρού;
Δέχτηκα χωρίς τρίτη σκέψη γιατί κατ’ αρχάς βρίσκω πολύ γενναίο και τολμηρό να καθίσει κάποιος να γράψει τα εσώψυχά του σε ένα βιβλίο και να το εκθέσει εκεί έξω και να πει, αφιερώστε τώρα κάποιες ώρες από τη ζωή σας να το διαβάσετε. Ειλικρινά δεν ξέρω πως το κάνετε. Θα μου πείτε πως αυτό πάνω-κάτω κάνουμε και οι δημοσιογράφοι, εκθέτουμε τις πιο ενδόμυχες σκέψεις μας, αλλά δεν είναι το ίδιο. Εμείς θα είμαστε τυχεροί αν κάποιος διαβάσει πέρα από τον τίτλο ή την εισαγωγή που βάζουμε στο Facebook πριν μας ευχηθεί τον πατροπαράδοτο ψόφο στα σχόλια. Κατά δεύτερο και κινδυνεύοντας να ακουστώ ως μπούμερ -αν και γνήσιος εκπρόσωπος της Gen Χ- όταν μια νέα κοπέλα αποφασίζει να μιλήσει στη Νήσο των Αγίων για ρατσισμό, ξενοφοβία, μισαλλοδοξία και θρησκοληψία οφείλουμε να ακούσουμε. Ή ορθότερα, στην περίπτωση της Μαρίνας να διαβάσουμε. Να σιωπήσουμε έτσι για αλλαγή και να ακούσουμε τι έχει να πει. Κι έχει να πει πολλά και ενδιαφέροντα. Μα πάνω απ’ όλα σκληρά και αληθινά.
Ελληνοκύπρια φοιτήτρια στο Λονδίνο ερωτεύεται Παλαιστίνιο συμφοιτητή της προκαλώντας την οργή της παλαιολιθικής οικογένειά της που θέλει να την παντρέψει με τον φίλο της απ’ το σχολείο που τυγχάνει καλός χριστιανός, γνήσιος πατριώτης και ένας πρώτης τάξεως τοξικός μαλάκας. Η σύνοψη της “Ελπίδας” μπορεί να παραπέμπει σε reboot του Μη Μου Λες Αντίο όμως είναι πολλά περισσότερα από ακόμα έναν απαγορευμένο έρωτα του Μανούσου Μανουσάκη από το 2000. Η Μαρίνα δεν μένει στα δεινά που προκαλεί η ανίερη ζεύξη δύο ανθρώπων που κανένας δεν θέλει να είναι μαζί -λες και τους πέφτει λόγος- αλλά εμβαθύνει στα αίτια, την πηγή του μίσους, της προκατάληψης και κατ’ επέκταση όλων των δυσκολιών που αντιμετωπίζει το ζευγάρι των ηρώων. Ταυτόχρονα προτείνει λύσεις που βασικά είναι μία και όπως προστάζει το ξυράφι του Όκαμ, είναι συνήθως η απλούστερη: Αγάπη. Η απάντηση σε όλα τα προβλήματα, τα εμπόδια και τις αδικίες είναι η αγάπη. Αυτή σου δίνει δύναμη, αυτή σου δίνει κουράγιο, αυτή σου δίνει ελπίδα. Χωρίς ελπίδα δεν ζεις ή πιο σωστά, δεν αξίζει να ζεις. Αν χάσεις την ελπίδα, χάνεις τα πάντα - άλλωστε αυτή δεν έμεινε πίσω όταν άνοιξε το Κουτί της Πανδώρας και ξεχύθηκαν όλα τα δεινά στην ανθρωπότητα;
Το γράψιμο της Μαρίνας μπορεί να χαρακτηριστεί ως υπερβολικά ρομαντικό, αισιόδοξο, ελπιδοφόρο έως και αφελές - μιλάμε κάνει την Πολυάννα να μοιάζει με την Γουένσντεϊ Άνταμς σε κυνισμό. Ακόμα και η οικογένεια της Ελπίδας, αυτά τα αναχρονιστικά, καταπιεστικά απολιθώματα που της κάνουν τη ζωή κόλαση παρουσιάζονται ως θύματα των προλήψεων, των παραδόσεων και της δικής τους ανατροφής που βασίζεται στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά αιώνες τώρα και με σχεδόν καθόλου χώρο για τίποτα και για κανέναν που δεν τικάρει αυτά τα κουτάκια. Σε καμιά περίπτωση δεν τους ξεπλένει -οι γραμμές είναι διακριτές- όμως τους κατανοεί χωρίς να τους καταδικάζει: ό,τι κάνουν της κόρης τους είναι από αγάπη έστω και με τη δική τους διαστρεβλωμένη, τελείως παραπλανημένη και κατάφορα καταπιεστική εκδοχή της. Μια αγάπη που πηγάζει περισσότερο από τον φόβο του τι θα πει ο περίγυρος παρά για τις επιθυμίες εκείνων που υποτίθεται πως αγαπάμε ανιδιοτελώς. Φωτεινή εξαίρεση ο παππούς. Ο συνταξιούχος ιερέας σε αντίθεση με αυτό που θα περίμενε κανείς λόγω ιδιότητας και ηλικίας αποδεικνύεται ο πιο προοδευτικός και ανοιχτόμυαλος όλων, ο μοναδικός που βλέπει τον χριστιανισμό σαν τη θρησκεία της αγάπης που είναι και όχι όργανο μισαλλοδοξίας, ρατσισμού και πλασματικής ανωτερότητας όπως κατάντησε σήμερα και ο μόνος που πραγματικά νιώθει την ηρωίδα. Ρισκάροντας κάποιο spoiler θα ήθελα περισσότερο παππού. Απ΄την άλλη αν είχαμε περισσότερους σαν τον παππού, ίσως να μην είχαμε τα χάλια που έχουμε ως κοινωνία.
Ναι λοιπόν, η Ελπίδα είναι ελπιδοφόρα, αισιόδοξη και συμπονετική σε βαθμό αφέλειας αλλά ευτυχώς που το διάβασμα είναι μια μοναχική ενασχόληση, έτσι δεν υπάρχει κανείς τριγύρω να σε δει να αγαλλιάζει η ψυχή σου, να δακρύζεις από χαρά και συγκίνηση.
Αν η “Ελπίδα” ανοίξει έστω ένα μυαλό, προκαλέσει έστω μια μικρή ρωγμή στα τείχη που μας έμαθαν πατρίς, θρησκεία και οικογένεια να ορθώνουμε, θα έχει πετύχει τον στόχο της.
Καλή ανάγνωση
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• «Έσβησε» κατάδικος των Κεντρικών Φυλακών - Εν αναμονή της νεκροτομής επί της σορού του
• Ανείπωτη θλίψη - «Έφυγε» η μικρή Έλενα Νικολάου - Η συγκινητική παράκληση της οικογένειας
• Συγκινεί η Ιλάειρα Ζήση: Η φωτογραφία της κόρης της και το μήνυμα όλο νόημα
Ανοίγει νέο κεφάλαιο στον ΔΗΣΥ - Οι θητείες αξιωματούχων και το καταστατικό
Σε νέες περιπέτειες ενδέχεται να εισέλθει ο ΔΗΣΥ, αυτή τη φορά για το θέμα των θητειών αξιωματούχων στο κόμμα. Σύμφωνα με τις πρόνοιες του καταστατικού, το οποίο τροποποιήθηκε στις 29 Απριλίου 2023, μέλος του κόμματος που κατέχει κάποιο εκ των αξιωμάτων του Βουλευτή, Ευρωβουλευτή, Δήμαρχου, Δημοτικού Συμβούλου, Σχολικού Εφόρου, Προέδρου ή Μέλους Κοινοτικού Συμβουλίου, δικαιούται να διεκδικήσει επανεκλογή στο ίδιο αξίωμα, μόνο αν κατά τη λήξη της τρέχουσας θητείας του, δεν συμπληρώσει τρεις θητείες σε αυτό.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
