Δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά στην πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη - Ερντογάν στην Αθήνα η Κύπρος έκανε ένα blink-and-you-miss-it πέρασμα, μία τυπική αναφορά εκ μέρους του Έλληνα Πρωθυπουργού για διαφωνία για την επίλυση του Κυπριακού και ότι δεν υπάρχει άλλη λύση πέραν των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Παράλληλα ζήτησε επανεκκίνηση του διαλόγου από εκεί που διακόπηκε το 2017, γιατί «μόνο μέσα από αυτόν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος». Ό,τι δηλαδή πει οποιοσδήποτε με στοιχειώδη γνώση του Κυπριακού για να ξεμπερδεύει με δαύτο και προχωρήσει σ’ αυτά που τον ενδιαφέρουν περισσότερο. Αυτά που πρακτικά επαναλαμβάνουν οι δικοί μας με σχεδόν ψυχαναγκαστική συνέπεια, ειδικά εκείνοι που πρωτοστάτησαν στο θάψιμο του Κυπριακού το 2017.
Το γεγονός ότι το Κυπριακό δεν ήταν ο πρωταγωνιστής στις υψηλού επιπέδου συνομιλίες Ελλάδας - Τουρκίας, ούτε καν κομπάρσος, περισσότερο cameo εμφάνιση, σίγουρα δεν άρεσε στην Λευκωσία, ούτε βέβαια το ότι η “μαμά πατρίδα” γυρίζει νέα σελίδα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις χωρίς την τροχοπέδη ενός 50χρονου προβλήματος που πρακτικά αφορά ένα ξεχωριστό, ανεξάρτητο κράτος. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Προέδρου Χριστοδουλίδη να πείσει, περισσότερο τον ίδιο και τους θιασώτες της σκληρής γραμμής στο Κυπριακό με τους οποίους συγκυβερνά, ψελλίζοντας “θεωρώ ότι η βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων είναι κάτι που θα βοηθήσει και τις δικές μας προσπάθειες” όπως τον πεθερό που δηλώνει πως τον ενδιαφέρει μόνο η ευτυχία της κόρης του ενώ πασχίζει να μην δείξει πως μισεί τα άντερα του γαμπρού. Άλλωστε τι να πει κι αυτός όταν η Ελλάδα διεξάγει συνομιλίες με την Τουρκία σε επίπεδο Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών (με πρακτικές και χειροπιαστές προτάσεις) ενώ η φαεινότερη ιδέα που είχε η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη ήταν το... κοινό Υπουργικό Ελλάδας - Κύπρου που ουσιαστικά είναι το απόλυτο γραφειοκρατικό τίποτα που θα περίμενε κανείς από έναν επαγγελματία γραφειοκράτη όπως τον Χριστοδουλίδη. Λογικό όταν επενδύεις για δεκαετίες στη μιζέρια, την κλάψα, την υστερία και τις διαρκείς καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα, να βλέπεις με μισό μάτι την οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια της Ελλάδας για εξομάλυνση των σχέσεων με Τουρκία.
Ήδη πριν αφιχθεί ο Ερντογάν στην Αθήνα έκαναν την εμφάνισή τους άρθρα, αναλύσεις και εκτιμήσεις που, αλλάζοντας μόνο ημερομηνίες και ονόματα, θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και πριν 10, 20, 40 χρόνια. Γιατί η Ελλάδα να συνομιλεί με τη χώρα που κατέχει τη μισή Κύπρο, ο Τούρκος είναι Τούρκος και δεν αλλάζει ποτέ, ο Σουλτάνος δεν θα τηρήσει ποτέ την οποιαδήποτε συμφωνία, το Κυπριακό έπρεπε να είναι ζήτημα πρώτης γραμμής, η Ελλάδα δεν πρέπει να υποχωρήσει ούτε στο ελάχιστο, η ίδια διαχρονική γκρίνια, κλάψα και μιζέρια εκείνων που θεωρούν τη διατήρηση του στάτους κβο ως τη μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία της Ε/κ πλευράς εδώ και μισό αιώνα. Οι ίδιοι που προεξοφλούν την τουρκική αναξιοπιστία ως μόνιμο πάτημα για να απορρίπτουν έστω και την ιδέα της λύσης. Οι ίδιοι που θεωρούν τη διατήρηση του στάτους κβο... ως το next best thing (δείτε μόνο τις χαρές που κάνουν όταν διατηρείται ή επανέρχεται στη νεκρή ζώνη) προφανώς για να συνεχιστεί ο ανένδοτος ώστε να κάνουν τα παλούκια τους χρυσά και οι επόμενες γενιές της φαμίλιας τους. Οι ίδιοι που αποφεύγουν επιμελώς να προτείνουν μια εξίσου ρεαλιστική λύση και μόνο αναμασούν το κλισεδιάρικο “μια δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση” που έχει την ίδια αξία με το “μη στεναχωριέσαι” που λες σε κάποιον που μόλις έμαθε ότι έχει έξι μήνες ζωής. Οι ίδιοι που έχουν ξεγράψει τα κατεχόμενα ως χαμένες πατρίδες και εστιάζουν στο πως θα λυμαίνονται ένα αμιγώς ελληνοκυπριακό κράτος χωρίς ομοσπονδιακή κυβέρνηση, εκ περιτροπής προέδρους και άλλα τέτοια επικίνδυνα για τον μοναχοφάη πράγματα.
Η Αθήνα ευτυχώς κατάλαβε νωρίς ότι το συμφέρον της είναι η εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων χωρίς το βαρίδι του φτωχού συγγενή που της απομυζά όλη της την ενέργεια σαν ψυχικός βρυκόλακας. Γιατί αυτό καταντήσαμε. Η ρακένδυτη, μονίμως κατατρεγμένη Κυπρούλα του Πιν που απορροφά τον αέρα από το δωμάτιο με την αυτολύπηση, τη μιζέρια και το μόνιμα καταγγελτικό ύφος. Κανείς δεν ξέρει πόσο θα κρατήσει αυτός ο νέος μήνας του μέλιτος Ελλάδας - Τουρκίας, πόσο θα πάρει της Άγκυρας μέχρι το επόμενο casus belli ή να θυμηθεί ο Ερντογάν τη Γαλάζια Πατρίδα. Σημασία έχει ότι και μόνο με την προσπάθεια ο Μητσοτάκης κερδίζει πόντους σε όλα τα επίπεδα και πιθανά μακροπρόθεσμα οφέλη, επίσης μια άγνωστη έννοια για τους “ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας” οπορτουνιστές του νησιού που δεν βλέπουν ποτέ πέρα από την παρελθοντολαγνεία που θα τους εξασφαλίσει πρόσκαιρα και προσωπικά οφέλη στο παρόν.
Ακόμα κι αν στο εγγύς μέλλον ο Ερντογάν επιστρέψει στα ίδια και οι εγχώριοι Παΐσιοι αρχίσουν το γνωστό τροπάριο “σας τα λέγαμε εμείς”, μην ξεχνάτε πως ακόμα και τα σταματημένα ρολόγια λένε σωστά την ώρα δύο φορές την ημέρα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
