Η μεγάλη φωτιά της Αλεξανδρούπολης τον περασμένο Αύγουστο δεν έκαψε μόνο 800.000 στρέμματα από τη θάλασσα μέχρι το δάσος της Δαδιάς στο Σουφλί (πρακτικά ο μισός νομός Έβρου) αλλά και τα τελευταία υπολείμματα λογικής και ανθρωπιάς που είχαν απομείνει στον πολύπαθο αυτόν τόπο.
Μέσα στην πύρινη κόλαση που διήρκησε πάνω από μήνα και με την κρατική μηχανή στο ρελαντί, κάποιοι κάτοικοι της περιοχής στράφηκαν εναντίον ενός βολικού, διαθέσιμου και απαραίτητου εχθρού: τους παράτυπους μετανάστες της περιοχής που κατηγορήθηκαν ότι βάζουν τις φωτιές με εντολές της Τουρκίας (η πυρκαγιά εν τω μεταξύ ξέσπασε από κεραυνό). Ανάμεσά τους κι ένας τύπο που την είδε Τεξανός πολιτοφύλακας ο οποίος αντί να πάει να σβήσει καμιά φωτιά μαζί με τους εθελοντές γύριζε τους καπνισμένους δρόμους “συλλαμβάνοντας” μετανάστες. Ο αυτοσχέδιος Ράμπο απήγαγε ταλαιπωρημένους ανθρώπους τους οποίους στοίβαξε σαν σαρδέλες στο τρέιλερ που έσερνε με το όχημά του, επιδεικνύοντας το κατόρθωμά του στα σόσιαλ. “25 κομμάτια μάζεψα” έλεγε περήφανος στο βίντεο που τράβηξε ο ίδιος καλώντας τους πολίτες είτε να τον ακολουθήσουν, είτε να τον μιμηθούν. Ο επίδοξος Texas Ranger συνελήφθη από την Αστυνομία όχι όμως πριν σηκώσει ολόκληρο κύμα συμπαράστασης από σύσσωμο το τοπικό φασισταριό που εξύμνησε τον ηρωισμό του και δεσμεύτηκε να ακολουθήσει τα χνάρια του. Η υπόθεση πήγε δικαστήριο. Οι παράτυποι μετανάστες θύματα απαγωγής κατηγορήθηκαν για απόπειρα εμπρησμού(!) με μοναδικό στοιχείο τα λόγια του απαγωγέα τους ότι δήθεν τους έπιασε την ώρα που πήγαν να βάλουν φωτιά σε προάστιο της Αλεξανδρούπολης (ενώ σημειώστε καιγόταν ήδη όλη η πλάση), ενώ το τελευταίος κατηγορήθηκε για απαγωγή. Ευτυχώς η σκευωρία κατέρρευσε και οι ψεύτικες κατηγορίες εναντίον των μεταναστών αποσύρθηκαν.
Η ειρωνεία; Το poster boy της ελληνικής ακροδεξιάς που υμνήθηκε για το θάρρος και την ανδρεία(!) του εναντίον των “λάθρο” είναι... αλβανικής καταγωγής που ζει εδώ και δεκαετίες στην Αλεξανδρούπολη όπου έχει επιχείρηση οικοδομικών εργασιών. Μετανάστης πρώτης γενιάς που πολύ πιθανό να έζησε ο ίδιος τον ρατσισμό στο πετσί του, φαίνεται πως αφομοιώθηκε πλήρως στο νέο περιβάλλον - από τις ελληνικούρες μέχρι το ρατσιστικό, ξενοφοβικό, μιλιταριστικό παραλήρημα σε βάρος ανθρώπων ακόμα πιο εξαθλιωμένων μεταναστών απ’ ότι ήταν εκείνος και οι συμπατριώτες του στην αρχή.
Είχα γράψει τότε στη στήλη μου: “Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάντια για έναν άνθρωπο από το να κάνει σε ασθενέστερους απ’ αυτόν όσα του έκαναν εκείνου και να γίνεται ένα με τους πρώην δυνάστες του. Η χειρότερη και πιο θλιβερή περίπτωση pick me, όταν πασχίζεις να γίνεις μέλος της αγέλης με κάθε τίμημα, ακόμα κι αν απογυμνώνεσαι από την ανθρωπιά σου. Οι ειδικοί λένε πως πολλοί Αλβανοί και Ελληνοπόντιοι εντάχθηκαν στις τάξεις της Χρυσής Αυγής για λόγους επιβίωσης, εκμεταλλευόμενοι την στροφή της εστίασης προς σκουρόχρωμους και αλλόθρησκους μετανάστες πάνω στους οποίους πλέον μπορούσαν να βγάλουν το άχτι τους, τακτική όχι διαφορετική από τον υπερβάλλοντα φανατισμό που επέδειξαν οι μεταστραφέντες στον καθολικισμό Εβραίοι εναντίον των πρώην ομοθρήσκών τους την περίοδο των διωγμών από την Ισπανία του Φίλιππου τον 15ο αιώνα. Όμως μπορείς να επιβιώσεις και με πιο αξιοπρεπείς τρόπους, στα σίγουρα όχι πέφτοντας στο κρεβάτι με φασιστόμουτρα που αναμφίβολα θα στραφούν και πάλι εναντίον σου όταν παραστεί η ανάγκη εύρεσης νέων εχθρών”.
Θυμήθηκα αυτή την απίστευτη -και εξαιρετικά ντροπιαστική για την ιδιαίτερη πατρίδα μου- ιστορία όταν διάβασα το νέο βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου “Μαύρο φλαμίνγκο” που κυκλοφορεί εδώ και λίγες εβδομάδες από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Στο νέο αφήγημα του συγγραφέα του συγκλονιστικού “Τρεις Σκάλες Ιστορία” (που αυτή την περίοδο βρίσκεται σε συζητήσεις για μεταφορά στη μεγάλη οθόνη από το τιμ της αριστουργηματικής “Φόνισσας”) κεντρικός ήρωας είναι ο Λεβάν, ένας νεαρός Ελληνοπόντιος (ή “Ρωσοπόντιος” αν προτιμάτε τον κυρίαρχο υποτιμητικό όρο που επικράτησε) η οικογένεια του οποίου εγκαταλείπει τη Γεωργία για την Ελλάδα στο μεγάλο μεταναστευτικό κύμα των παλιννοστούντων Ελλήνων του Πόντου των αρχών του ‘90 μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και πέφτει στην αγκαλιά της Χρυσής Αυγής. Το ερώτημα που το βιβλίο προσπαθεί να απαντήσει είναι -όπως επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας- “τι σπρώχνει ένα αποσυνάγωγο παιδί στη σκοτεινιά του μίσους, κάτω από τη σκιά μιας τοξικής ιδεολογίας που γεννά τη βία”. Πέρα όμως από τα δύο έκδηλα σοβαρά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα που θίγει καίρια, μεταναστευτικό/ρατσισμός και άνοδος της ακροδεξιάς, είναι πρωτίστως μια σπουδή χαρακτήρων με φόντο μια ιδιαίτερα ταραγμένη περίοδο της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας και ένας σπαρακτικός ύμνος στην πατρίδα, την ταυτότητα, τους άρρηκτους οικογενειακούς δεσμούς, τη φιλία, τον ξεριζωμό, την απόγνωση, τη νοσταλγία, το ανήκειν.
Ο Σταύρος Χριστοδούλου, έντονα πολιτικοποιημένος ο ίδιος γιατί υπήρξε ως δημοσιογράφος πολύ πριν υπάρξει ως μπεστσελεράς συγγραφέας (κι ακόμα είναι αρθρογραφώντας κάθε Κυριακή στην Καθημερινή της Κύπρου) δεν χαρίζει κάστανα σε ό,τι αφορά τη γνώμη για την ακροδεξιά και τον φασισμό: όχι μόνο εκφράζονται γλαφυρά εναντίον τα μέλη της οικογένειας του Λεβάν που δεν ασπάζονται τη νεοαποκτηθείσα ιδεολογία του (όπως οι γονείς του) αλλά και μέσω της ωμής απεικόνισης των αποτελεσμάτων της, όπως τα πογκρόμ εναντίον αλλοδαπών όπου συμμετέχει μαζί με τους “νέους φίλους του” - ίσως οι πιο σκληρές σελίδες του βιβλίου. Αντί όμως για μια στεγνή, αντανακλαστική καταδίκη του φασισμού ο συγγραφέας προτιμά να βουτήξει στα βαθιά νερά της ψυχολογίας ενός νεαρού άνδρα που μεγαλώνει στις φτωχογειτονιές της Αθήνας, βιώνει την ανέχεια, την απόρριψη, την καχυποψία, τον ρατσισμό και νιώθει την ανάγκη να είναι ορατός, να ανήκει σε ένα σύνολο, να είναι κάποιος και όχι απλά ο “Ρωσοπόντιος”. Ο συγγραφέας δεν δικαιολογεί, ούτε ξεπλένει. Προσπαθεί να καταλάβει τα κίνητρα ενός πρόσφυγα που συμμαχεί με τους νεοναζί και στρέφεται εναντίον άλλων προσφύγων και μεταναστών σε πολύ χειρότερη μοίρα από τον ίδιο - όπως ακριβώς και ο αλβανικής καταγωγής Εβρίτης της πραγματικής ζωής.
Στην εποχή της κανονικοποίησης της ακροδεξιάς ρητορικής με αιχμή του δόρατος το μεταναστευτικό και της κατάντιας τρεις αριστεροί Δήμαρχοι να διώχνουν δομές ασυνόδευτων προσφυγόπουλων από τα όρια των Δήμων τους (με τη σιωπηρή συγκατάθεση του ΑΚΕΛ), το “Μαύρο Φλαμίνγκο”, εκτός από την καλογραμμένη, έντονη και βαθιά ανθρώπινη ιστορία μιας οικογένειας που βρέθηκε στη δίνη γεγονότων που δεν ζήτησε και δεν μπορεί να ελέγξει, είναι παράλληλα και μια υπενθύμιση πως το τέρας δεν εξοντώθηκε. Απλά άλλαξε μορφή...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
