Ο Ευρωβουλευτής Κώστας Μαυρίδης (ΔΗΚΟ-S&D) Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο, με αρμοδιότητες σε θέματα ασφάλειας, ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικών υποθέσεων, είναι ο πρώτος Ευρωβουλευτής από Κύπρο και Ελλάδα που εκλέγηκε επικεφαλής της Επιτροπής και σήμερα είναι ο μόνος Πρόεδρος Επιτροπής.
Στη συνέντευξή του στο "T" αποκαλύπτει πώς το κυπριακό κράτος... έθεσε στο παρασκήνιο την πιο σημαντική απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου για τον σφετερισμό των ελληνοκυπριακών περιουσιών στα κατεχόμενα. Ο Ευρωβουλευτής κάνει λόγο για την "πολιτική της μιζέριας".
Σε ότι αφορά στις επερχόμενες ευρωεκλογές, δίνει απαντήσεις για το φαινόμενο ανόδου ακροδεξιών κομμάτων και απαντά για το διακύβευμα του ΔΗΚΟ.
Ερώτηση: Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε έναν οργιώδη σφετερισμό των Ελληνοκυπριακών (Ε/κ) περιουσιών στα κατεχόμενα. Με αφορμή αυτό το έγκλημα το οποίο συντελείται, έχετε προβεί σε μία ανάλυση του ζητήματος κάνοντας μάλιστα λόγο για "τη χρόνια πολιτική μας αδράνεια". Μπορείτε να μας το διασαφηνίσετε;
ΚΜ: Επισημαίνω εξαρχής ότι ο σφετερισμός κατεχόμενων περιουσιών αφορά τόσο ιδιωτικών Ελληνοκυπριακών περιουσιών που ανήκουν σε πρόσωπα καθώς και κρατική γη που ανήκει στο δημόσιο και δεν ξεκίνησε σήμερα αλλά εδώ και δεκαετίες. Προσωπικά, ασχολούμαι με το θέμα για δεκαετίες και σε όλο αυτό το διάστημα, προτείνω συγκεκριμένα μέτρα σε διαδοχικές κυβερνήσεις. Ωστόσο, ορισμένοι κρατικοί αρμόδιοι και πολιτικοί, συμπεριφέρονται ως το θέμα να προέκυψε τώρα, με την σύλληψη ενός Τουρκοκύπριου εμπλεκόμενου στην Ιταλία, ο οποίος κατηγορείται για σφετερισμό κατεχόμενης Ε/κ γης οικοδομώντας σπίτια, τα οποία πωλούσε. Στην πραγματικότητα, το ένταλμα σύλληψης των κυπριακών αρχών για το συγκεκριμένο πρόσωπο αφορά την περίοδο 2004-2005 για παρανομίες στην περιοχή Κλεπίνης. Το όργιο παράνομης οικοδόμησης συμβαίνει για δεκαετίες σε πολλές περιοχές και πρόσφατα στην περιοχή Τρικώμου, όπου, αφού χτίστηκε μια ολόκληρη πολιτεία με ξενοδοχεία, σπίτια, δρόμους κι άλλες υποδομές στην κατεχόμενη περιοχή, για τα οποία το κυπριακό κράτος είχε γνώση όπως δηλώθηκε επίσημα, οι συσκέψεις συνεχίζονται «παρακολουθώντας στενά» το θέμα.... Εν ολίγοις, ο οργασμός αυτός ξεκίνησε πριν 20 περίπου χρόνια και η Κυβέρνηση τότε αντέδρασε. Το πλαίσιο δυνατοτήτων της Κύπρου ενισχύθηκε μετά την ένταξη στην ΕΕ, οπόταν το 2009 είχαμε την απόφαση-σταθμό του Δικαστηρίου της ΕΕ που αναδεικνύουμε φορτικά και που αποφάσισε οριστικά και τελεσίδικα ότι το Κτηματολόγιο της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί τη μόνη πηγή νομιμότητας για την ιδιοκτησία στα κατεχόμενα.
Οτιδήποτε άλλο κρίθηκε παράνομο, παρά την τότε τουρκοβρετανική συνεργασία. Ούτε η παρέλευση του χρόνου επηρέασε το δικαίωμα ιδιοκτησίας, ούτε η ηλικία του ιδιοκτήτη, ούτε υπήρξε αναφορά σε δικαιώματα «χρήστη» ή σε άλλο ένδικο μέσο (π.χ. "Επιτροπή" Αποζημιώσεων που λειτουργούσε στο ψευδοκράτος). Εκδικάζοντας βάσει του συνόλου της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας (κοινοτικού δικαίου), το Δικαστήριο της ΕΕ αποφάσισε οριστικά ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στην κατεχόμενη περιουσία του Ελληνοκύπριου ιδιοκτήτη συνιστά ΠΑΡΑΝΟΜΙΑ. Αυτό δεσμεύει τα κράτη-μέλη καθώς και οποιονδήποτε άλλον.
Για τις εν λόγω κατάφωρες παράνομες κι επεμβάσεις στα κατεχόμενα, αρκετοί νόμιμοι ιδιοκτήτες ζητούσαν προστασία από το κυπριακό κράτος, με συχνή απάντηση την … «σιωπή» κι άλλοτε την ευχή «όπως διευθετηθεί στο πλαίσιο μιας συνολικής λύσης του εθνικού προβλήματος.» Προσωπικά, πρότεινα δύο αλληλένδετα μέτρα:
α) Εκστρατεία ενημέρωσης σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο για την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ καθιστώντας νόμιμη ιδιοκτησία αυστηρά το Κτηματολόγιο της Κυπριακής Δημοκρατίας
β) Την δίωξη των εγκληματιών με λήψη νομικών μέτρων (π.χ. εντάλματα σύλληψης, αποφάσεις Ευρωπαϊκών Κυπριακών Δικαστηρίων κ.ά.) σε περιπτώσεις που οι κυπριακές αρχές μπορούν να στοιχειοθετήσουν κατηγορητήριο εναντίον εγκληματιών που πλουτίζουν παραβιάζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιοκτησίας.
Έκτοτε δεν υπήρξε κανένα μέτρο αλλά η απόφαση παρέμεινε «εξαφανισμένη» από το προσκήνιο. Επιπλέον, όπως αποδείχτηκε, ο υπό σύλληψη εμπλεκόμενος, άλλος Ιρανός «επιχειρηματίας» καθώς και αρκετοί άλλοι, εισέρχονταν συχνά ή διέμεναν στις ελεύθερες περιοχές. Μπορεί η εγκληματική τους συμπεριφορά κι ενέργειες τους να γίνονταν με συγκαλυμμένο τρόπο κι έγγραφα, αλλά έτσι συμπεριφέρεται ένα κράτος της ΕΕ, του οποίου θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών του καταπατούνται μαζικά; Είναι προφανές ότι επικράτησε μια χρόνια πολιτική αδράνεια ως επιλογή, ενώ ο παράνομος σφετερισμός έπρεπε να είναι διαχρονική κορυφαία πολιτική ενός κράτους-μέλους της ΕΕ.
Ερώτηση: Έχουμε παρατηρήσει μια επιμονή σας εδώ και χρόνια ότι η απόφαση εκείνη του Δικαστηρίου της ΕΕ, έχει τόση τεράστια πολιτική σημασία για το εθνικό πρόβλημα και το περιεχόμενο της λύσης; Πώς το τεκμηριώνετε;
ΚΜ: Επισημαίνουμε ότι πρόκειται για απόφαση το 2009, του Δικαστηρίου της ΕΕ κι όχι του ΕΔΑΔ (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων). Το Δικαστήριο της ΕΕ εκδικάζοντας βάσει του συνόλου της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας (κοινοτικού δικαίου), αποφάσισε οριστικά ότι οποιαδήποτε παρέμβαση στην κατεχόμενη περιουσία του Ελληνοκύπριου Μ. Αποστολίδη στην Λάπηθο συνιστά παρανομία κι έτσι επικυρώθηκε και η ανάλογη απόφαση του κυπριακού δικαστηρίου που προηγήθηκε. Το Κτηματολόγιο της Κυπριακής Δημοκρατίας αποτελεί τη μόνη πηγή νομιμότητας για την ιδιοκτησία σε όλη την Κύπρο, περιλαμβανομένου του εδάφους υπό κατοχή, δεδομένου ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εντάχθηκε ολόκληρη στην ΕΕ διά όλων της των εδαφών, περιλαμβανομένης της κατεχόμενης περιοχής, στην οποίαν όμως δεν εφαρμόζεται η ευρωπαϊκή νομοθεσία, λόγω της συνεχιζόμενης παράνομης τουρκικής κατοχής. Αυτό δεσμεύει τα κράτη-μέλη καθώς και οποιονδήποτε άλλον, αλλά στην πράξη και η Κυπριακή Δημοκρατία οφείλει να το διαφυλάξει αποτρεπτικά.
Ένας πειστικός τρόπος για να αντιληφθούμε την πολιτική σημασία της απόφασης είναι να εξετάσουμε το πώς αντέδρασαν όσοι επηρεάζονταν αρνητικά. Υπήρξε λοιπόν τότε μια οργιώδης παρασκηνιακή τουρκοβρετανική συνομωσία για επηρεασμό και αλλοίωση της απόφασης προτού καν ληφθεί καθώς και μια οργίλη αντίδραση εκ των υστέρων. Συγκεκριμένα:
α) η Τουρκία παρενέβη προς τα Ηνωμένα Έθνη για να απαλειφθεί η αναφορά στην συγκεκριμένη δικαστική απόφαση, η οποία περιλαμβανόταν στην εξαμηνιαία έκθεση του Γεν. Γραμματέα/ΟΗΕ για την Κύπρο διότι σύμφωνα με την Τουρκία δυνατόν να ανέτρεπε την βάση των συνομιλιών.
β) Βάσει εγγράφων που αποκάλυψα στις 7/2/2010, ο περιβόητος Ντάουνερ (Σύμβουλος του ΓΓ/ΟΗΕ για το Κυπριακό), παρενέβη προς τα έδρανα του Δικαστηρίου της ΕΕ, για να επηρεάσει την απόφαση και εκμίσθωσε νομικούς οίκους για να την ακυρώσει.
γ) Ο Ταλάτ, τότε επικεφαλής του κατοχικού καθεστώτος, προέβη σε κατεπείγον «διάγγελμα» προσπαθώντας να καθησυχάσει τους σφετεριστές Ελληνοκυπριακών κατεχομένων περιουσιών και ιδιαίτερα τους ξένους, Ευρωπαίους και μη.
Ερώτηση: Με βάση την πιο πάνω εξήγηση και θέση σας, πιστεύετε πως το ζήτημα του σφετερισμού των ε/κ περιουσιών αφέθηκε από τις κυβερνήσεις εσκεμμένα να φτάσει σε αυτό το σημείο που βλέπουμε σήμερα; Kαι αν ναι, ποιοί ήταν οι λόγοι κατά τη δική σας άποψη; Προφανώς, αυτή η απόφαση είναι ένα πολύ ισχυρό νομικό και πολιτικό εργαλείο στα χέρια της ΚΔ. Έχετε κάποια απάντηση γιατί δεν το εκμεταλλευτήκαμε;
ΚΜ: Φυσικά, δεν πιστεύω ότι έγινε εσκεμμένα για να προχωρήσει εκτεταμένα ο οργασμός παράνομης οικοδόμησης στα κατεχόμενα εις βάρος των νόμιμων ιδιοκτητών. Πιστεύω ότι κάθε Κυπριακή Κυβέρνηση είχε καλές προθέσεις, αλλά οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Μάλιστα, όταν οι καλές προθέσεις είναι εξωπραγματικές και βασίζονται σε ψευδαισθήσεις, φέρνουν και αντίθετο αποτέλεσμα. Κάποιες εξηγήσεις όμως υπάρχουν και συγκεκριμένα, η πολιτική αδράνεια για την εν λόγω απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, υπήρξε επιλογή με αφετηρία μια παρασκηνιακή συμφωνία και των επικρατούντων ψευδαισθήσεων για διατήρηση του καλού κλίματος των συνομιλιών και με την προσδοκία κατάληξης σε μια συνολική λύση. Χαρακτηριστικά, εκείνη η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ η οποία δέσμευσε οριστικά όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και έμμεσα οποιονδήποτε άλλον και προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις από τους παράνομους και εγκληματίες, «εξαφανίστηκε» με πρωτοβουλία της Ελληνοκυπριακής διαπραγματευτικής πλευράς (επί Κυβέρνησης Δ. Χριστόφια), που πρότεινε στην Τουρκοκυπριακή πλευρά το εξής: «να μην προβάλλουμε εμείς την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, για να μην αντιπαραβάλλει η άλλη πλευρά την απόφαση του ΕΔΑΔ που αναγνώρισε την Τουρκο-Επιτροπή Αποζημιώσεων». Έκτοτε, η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ παραμένει «εξαφανισμένη» από διαδοχικές Κυπριακές Κυβερνήσεις, ενώ φυσικά η Τουρκο-Επιτροπή υπάρχει. Δηλαδή, ενώ οι παρανομούντες στα κατεχόμενα θορυβήθηκαν, οι δικοί μας διαπραγματευτές στο Κυπριακό φρόντισαν να τους καθησυχάσουν αποσιωπώντας την απόφαση εντός κι εκτός Κύπρου, προσδοκώντας στο καλό κλίμα των συνομιλιών με σκοπό την επίλυση του Κυπριακού.
Ερώτηση: Ως Ευρωβουλευτής, μαζί και με τους υπόλοιπους συναδέλφους σας, τί θα μπορούσατε να πράξετε συλλογικά και πώς θα μπορούσατε να βοηθήσετε την παρούσα κυβέρνηση η οποία δηλώνει ότι "παρακολουθεί το θέμα από την πρώτη στιγμή";
KM: Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Δεν αρκούν μερικές παρεμβάσεις και διατυπώσεις με σωστό λεκτικό για να φέρουν αποτέλεσμα σε ένα τέτοιο κεφαλαιώδη ζήτημα. Κι είναι εκτός πραγματικότητας να νομίζουμε ότι αρκεί να διεκδικούμε λεκτικά την απαλλαγή από την κατοχή για να τερματιστεί, αλλά απαιτείται μεθόδευση, θυσίες, επιμονή, συμμαχίες και άλλα. Συγκεκριμένα, ως Κύπριοι Ευρωβουλευτές υπάρχουν θέματα που συνεργαζόμαστε (π.χ. το θέμα των αγνοουμένων της Κύπρου). Κανονικά, επειδή το δικαίωμα ιδιοκτησίας είναι θεμελιώδες δικαίωμα στον πυρήνα των δεσμευτικών αξιών της ΕΕ, θα έπρεπε να μας ενώνει σε μια συλλογική δράση αλλά αυτό προϋποθέτει και κοινή πολιτική αντίληψη. Η εμπειρία μου ως Ευρωβουλευτής δείχνει ότι η συλλογικότητα είναι το πλέον επιθυμητό, αλλά δεν είναι πάντα εφικτή. Έτσι, ως Ευρωβουλευτής πρέπει να αποφασίζω για το τί πράττω στις περιπτώσεις πού δεν υπάρχει συλλογικότητα.
Ειδικά για το θέμα του παράνομου σφετερισμού, προσωπικά έχω παρέμβει με δεκάδες επιστολές και γραπτές παρεμβάσεις προς την Ευρωπ. Επιτροπή, καθώς και με παρεμβάσεις στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, σε συνεδρίες Επιτροπών και αλλού. Μόλις την εβδομάδα αυτή, το έθεσα σε παρέμβασή μου στην ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου και σας δηλώνω ότι θα υπάρξει και συνέχεια με κάτι πολύ πιο εκτεταμένο. Ωστόσο, δεν αρκεί η δράση ενός ή περισσοτέρων Ευρωβουλευτών με περιορισμένες δυνατότητες και πολιτική βαρύτητα. Αυτή έπρεπε να είναι η διαχρονική κορυφαία πολιτική ενός κράτους-μέλους της ΕΕ, του οποίου θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών του καταπατούνται μαζικά και συστηματικά και μαζί με τους Ευρωβουλευτές να συμπορευτούμε σε μια κοινή γραμμή. Εάν μια Κυβέρνηση «παρακολουθεί το θέμα από την πρώτη στιγμή», καλά πράττει αλλά αναμένονται και ενέργειες με στόχο το αποτέλεσμα αφού εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι, βάσει όμως των δυνατοτήτων που ο καθένας μας διαθέτει. Συνοπτικά θα έλεγα το εξής. Η απαλλαγή από την τουρκική κατοχή απαιτεί μεθόδευση και θυσίες χωρίς εγγύηση για το αποτέλεσμα, αλλά η πολιτική της αδράνειας στο ζήτημα των κατεχόμενων περιουσιών οδηγεί αναπόφευκτα στην μονιμοποίηση της κατοχής κι ακολουθεί τον πληθυσμιακό διαχωρισμό.
Eρώτηση: Μιλάτε συχνά για "την πολιτική της μιζέριας". Πιστεύετε ότι με αυτόν τον τρόπο πορεύονται οι κυβερνήσεις στον τόπο μας, διαχρονικά; Διότι εκτός από τον σφετερισμό των ε/κ περιουσιών στα κατεχόμενα, είναι και το ζήτημα του άλλου εγκλήματος πολέμου, του εποικισμού.
ΚΜ: Στα τελευταία 20 χρόνια μετά την ένταξή μας στην ΕΕ, υπήρξαν μεταλλαγές της επικρατούσας πολιτικής από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες είχαν καλές προθέσεις, αλλά επισημαίνω ότι στην πολιτική κρινόμαστε για το αποτέλεσμα και την διορατικότητά μας. Ενίοτε με εκπλήττει η επιβεβαίωση της ορθότητας συγκεκριμένων προτάσεών μας για κεφαλαιώδη ζητήματα, όπως για δράση ενάντια σε παράγωγα εγκλήματα της συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής σε περιπτώσεις που υπήρξαν εργαλεία, όσο κι αν αυτό αποσιωπάται. Δύο τέτοια παράγωγα-εγκλήματα της κατοχής είναι το έγκλημα του εποικισμού και ο σφετερισμός ελληνοκυπριακής ιδιωτικής και κρατικής γης και περιουσιών στα κατεχόμενα. Η επίλυση του Κυπριακού προβλήματος και λειτουργία ενός κανονικού κράτους εντός της ΕΕ, εξαρτάται πρωτίστως από την Τουρκία, αλλά στο μεσοδιάστημα δεν μπορούμε να ευχόμαστε να αποδεκτεί η Τουρκία μια τέτοια λύση. Πρέπει να εργαζόμαστε έμπρακτα προς αυτή την κατεύθυνση μεθοδικά. Για παράδειγμα, καθένας αντιλαμβάνεται ότι ο εποικισμός είναι καθοριστική παράμετρος για μια λύση και ο εποικισμός αποτελεί έγκλημα πολέμου βάσει του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Τονίζω, Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου το οποίο στρέφεται εναντίον προσώπων στα οποία προσάπτει κατηγορητήριο. Η πολιτική της διαχρονικής μας αδράνειας δεν είναι η μοναδική διαθέσιμη επιλογή. Ακόμη και εξελίξεις από την επικαιρότητα το επιβεβαιώνουν. Η Νότιος Αφρική προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο (Ολλανδία) εναντίον του Ισραήλ για διάπραξη γενοκτονίας κατά των Παλαιστινίων στην Γάζα. Στην Κύπρο συντελείται το έγκλημα του εποικισμού, το οποίο διέπεται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ), την δικαιοδοσία του οποίου ορθά αποδέχτηκε και η Κυπριακή Δημοκρατία από την ίδρυσή του το 2002. Με την ανάληψη των καθηκόντων μου ως Ευρωβουλευτή (2014) και με την καθοδήγηση του κορυφαίου εμπειρογνώμονα Καθηγητή E. Kontorovitch (Πανεπιστήμιο Northwestern-ΗΠΑ), υπέβαλα καταγγελία στο ΔΠΔ εναντίον Τούρκων αξιωματούχων για την διάπραξη του εγκλήματος του εποικισμού στα κατεχόμενα. Το αίτημα είχε την θετική γνωμοδότηση της Γενικής Εισαγγελίας της Κύπρου, αλλά ουδέποτε υπήρξε επίσημη συμμετοχή της Κυπριακής Κυβέρνησης. Τότε, ενώ οι ξένοι εμπειρογνώμονες δήλωναν ότι «η ενεργός δημογραφική αλλαγή της Τουρκίας στο βόρειο τμήμα της Κύπρου είναι το πραγματικό παράδειγμα εποικισμού πληθυσμού ως εγκλήματος πολέμου», το κυπριακό κράτος επέλεγε την «σιωπή» βάσει της πολιτικής της ... μιζέριας. Αλησμόνητο μου είναι η στάση του αρμόδιου Υπουργού Εξωτερικών τότε που δεν ήθελε να διαταράξει «το καλό κλίμα των συνομιλιών». Μια καταδικαστική απόφαση δεν θα λύσει το εθνικό πρόβλημα αλλά δημιουργεί ένα σοβαρό κεκτημένο και λειτουργεί αποτρεπτικά. Και μόνο η κατάθεση της αίτησης εκ μέρους μου στο ΔΠΔ, είχε τότε προκαλέσει την οργίλη αντίδραση του Ερντογάν. Τόσο για τον εποικισμό ότι και για τον σφετερισμό κατεχόμενων ιδιωτικών Ελληνοκυπριακών (Ε/κ) περιουσιών, επικρατεί μια στάση αδράνειας και μιζέριας ότι «όλα είναι μάταια» αλλά η κατοχή εμπεδώνεται και προχωρά όχι μόνο στο έδαφος αλλά και στα μυαλά της επικρατούσας πολιτικής. Κάτι χαρακτηριστικό της διαχρονικής πολιτικής μιζέριας είναι το εξής «παράδοξο». Από την μια εγχώριοι πολιτικοί που υποστηρίζουν ένθερμα το κατηγορητήριο εναντίον του Ισραήλ για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου, απορρίπτουν ανάλογη αντίδραση κατά της Τουρκίας για το έγκλημα του εποικισμού. Αυτό είναι το φαινόμενο της πολιτικής μιζέριας ενώ τα εγκλήματα πολέμου διώκονται για τιμωρία και αποτροπή.
Ερώτηση: Θα ήθελα να έλθουμε στο ζήτημα των ευρωεκλογών και να σας ρωτήσω αν σας φοβίζει το φαινόμενο της ανόδου ακροδεξιών κομμάτων στο Ευρωκοινοβούλιο κάτι που δεν αποκλείεται να δούμε να συμβαίνει και στην Κύπρο, με το ΕΛΑΜ να εξασφαλίζει έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο. Και ποιό είναι το διακύβευμα των Ευρωεκλογών για το ΔΗΚΟ;
ΚΜ: Αναμένω από τους Κύπριους πολίτες της κοινής λογικής και σοφίας, να συλλογιστούν την ευθύνη και τις δυνατότητες τους και να δράσουν ανάλογα. Πάντως, τέτοιοι ακραίοι αντι-ευρωπαϊστές στο Ευρωκοινοβούλιο δεν έχουν ουσιαστικό πολιτικό βάρος, ούτε ρόλο. Αντιθέτως, η παρουσία τους θα αποτελεί πλήγμα για την Κύπρο. Όπως όμως τέτοιοι ακραίοι αντι-ευρωπαϊστές αποτελούν ζημιά για την Κύπρο, θεωρώ επίσης λανθασμένη την ψήφιση κομμάτων που εμφανίζονται στην Κύπρο ως κατ΄ εξοχήν κόμματα με ευρωπαϊκό προφίλ, αλλά στην ουσία πρόκειται για κομματική ηγεσία ευρωλάγνων, δηλαδή πρόθυμων υπάκουων των επιθυμιών των Βρυξελλών εις βάρος των εθνικών συμφερόντων. Τέτοιοι ευρωλάγνοι ευθυγραμμίζονται με τις υποδείξεις των συμφερόντων μεγάλων κρατών-μελών, είτε μιας ελίτ των Βρυξελλών. Χαρακτηριστικά, το είδαμε πρόσφατα στο θέμα της έντονης πίεσης των μεγάλων κρατών για κατάργηση του δικαιώματος βέτο, το οποίο παρέχει δυνατότητα προστασίας σε ένα μικρό κράτος όπως η Κύπρος. Σκεφτείτε πόσο σημαντικό είναι αυτό το δικαίωμα του βέτο για αυτοπροστασία ενός μικρού κράτους υπό τουρκική κατοχή, καθώς για τα μεγάλα κράτη όπως η Γερμανία προέχουν τα συμφέροντα της με την Τουρκία. Εμείς ως Ευρωβουλευτές λογοδοτούμε στους ευρωπαίους πολίτες. Δεν λογοδοτούμε στην Ευρ. Επιτροπή, ούτε στο Συμβούλιο, ούτε φυσικά στην Γερμανία. Απέναντι στους υπάκουους ευρωλάγνους και στους ακραίους αντιευρωπαϊστές, υπάρχει η επιλογή των Ευρωπαϊστών που θεωρούμε την ΕΕ ως μια οικογένεια κοινών αξιών τις οποίες πρέπει με θάρρος και σθένος να προασπιζόμαστε, ακόμη κι όταν αυτό προκαλεί ζημιά στην ατομική μας πολιτική ανέλιξη.
Με την συνδρομή των πολιτών της κοινής λογικής, προσδοκώ ότι το ΔΗΚΟ θα διατηρηθεί ισχυρό ως τρίτο κόμμα και προσωπικά προσανατολίζομαι σε περίπτωση επανεκλογής μου, όπως από Πρόεδρος της Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο, διεκδικήσω μια θέση στην ηγεσία του Ευρωκοινοβουλίου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
