Η πρόταση νόμου του βουλευτή της ΔΗΠΑ Μιχάλη Γιακουμή που θα δίνει το δικαίωμα στους δικαστές να διατάσσουν τον χημικό ευνουχισμό των παιδοβιαστών μπορεί να μοιάζει εκ πρώτης όψεως random καθώς δεν προηγήθηκε κάποια κραυγαλέα υπόθεση που να σόκαρε το παγκύπριο - αν και ο ανησυχητικά υψηλός αριθμός περιστατικών παιδικής κακοποίησης πρέπει να μας έχει διαρκώς στην τσίτα - όμως βγάζει απολύτως νόημα αν προσέξει κανείς το ποιος την καταθέτει και πότε.
Ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος και η πανωλεθρία της ΔΗΠΑ στις πρόσφατες διπλές εκλογές απ’ ότι φαίνεται οδηγεί το Καρογιανικό μόρφωμα σε απέλπιδες προσπάθειες αποφυγής του μοιραίου, σε σημείο μάλιστα να πετάει στο ξεκούδουνο ένα πιασάρικο μεν θέμα (και ποιος δεν θέλει άλλωστε να κόψουν μεταφορικά και κυριολεκτικά τα αρχ...α των παιδοβιαστών;) αλλά με κοινωνικές προεκτάσεις και επιπτώσεις τόσο τεράστιες και περίπλοκες που είναι πρακτικά αδύνατο να τις συλλάβει ένα οπορτουνιστικό κομματίδιο του 2,2% που η μόνη του έγνοια είναι να υπάρχει μέχρι τις βουλευτικές. Δεν είναι τυχαίο ότι όχι μόνο κανένα από τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έθιξε ποτέ αυτό το βαθιά ακανθώδες ζήτημα αλλά δεν τέθηκε ούτε καν από την ακροδεξιά όπου συνήθως εκκολάπτονται τέτοιες “τελικές λύσεις”. Στην Ιταλία για παράδειγμα είναι ο ακροδεξιός Σαλβίνι που ζητάει κάθε τρεις και λίγο τον υποχρεωτικό χημικό ευνουχισμό για όλους τους βιαστές ενώ η μόνη χώρα της ΕΕ όπου εφαρμόζεται υποχρεωτικά είναι η υπερσυντηρητική Πολωνία, εκτός ΕΕ υποχρεωτικός είναι επίσης στη Μολδαβία, τη Ρωσία και σε κάποιες περιπτώσεις στην Ουκρανία. Προγράμματα εθελοντικού χημικού ευνουχισμού (ως μέρος μιας συμφωνίας του καταδικασμένου με το κράτος για μετριασμό ποινής, αναστολή ή επανένταξη) υπάρχουν στη Γαλλία, την Γερμανία, την Εσθονία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο, τη Βόρεια Μακεδονία και την Τουρκία.
Ο χημικός ευνουχισμός είναι μια ιατρική διαδικασία που χρησιμοποιείται για την καταστολή της σεξουαλικής ορμής, σε άτομα που έχουν καταδικαστεί για βιασμούς με τη χρήση φαρμάκων που μειώνουν τα επίπεδα της τεστοστερόνης και, κατ' επέκταση, τη σεξουαλική επιθυμία που δημιουργεί. Εκτός από μια παλιά μελέτη του Johns Hopkins από τα 90s που έδειξε μια σχετική μείωση του ποσοστού επανάληψης αδικημάτων από παιδοβιαστές που υποβλήθηκαν σε χημικό ευνουχισμό, δεν υπάρχει τρανταχτή επιστημονική απόδειξη ότι η διαδικασία είναι 100% αποτελεσματική - ούτε καν εκεί κοντά. Κι αυτό γιατί δεν είναι μόνιμη. Η επήρεια των φαρμάκων έχει συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα ενώ τυχόν επαναλαμβανόμενη χορήγηση μπορεί να προκαλέσει στον δέκτη σοβαρά προβλήματα υγείας, κατάθλιψη και να τον οδηγήσει ακόμα και στην αυτοκτονία. Κι εδώ φυσικά θα πείτε κάποιοι από εσάς “και ποιος θα λυπηθεί για μερικούς νεκρούς παιδοβιαστές;”. Κανένας είναι η απάντηση. Όμως ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται ουσιαστικά για μια χορήγηση φαρμάκων που γίνεται με δικαστική απόφαση, δηλαδή από ανθρώπους χωρίς ιατρική ειδίκευση. Και γίνεται σε καταδικασθέντες που έχουν εκτίσει την ποινή τους και ετοιμάζονται για επανένταξη στην κοινωνία. Άρα πρακτικά καταδικάζεις έναν άνθρωπου που υποτίθεται πως τιμωρήθηκε για την πράξη του σε περαιτέρω τιμωρία στην ελεύθερη ζωή του πια, με σοβαρούς κινδύνους για τη σωματική και ψυχολογική ακεραιότητά του.
Ο υποχρεωτικός χημικός ευνουχισμός θεωρείται από πολλούς επιστήμονες, διανοούμενους και φιλελεύθερους πολιτικούς παραβίαση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των προσωπικών ελευθεριών, καθώς η διαδικασία επιβάλλει αλλαγές στη φυσιολογία του ατόμου χωρίς τη συναίνεσή του. Επιπλέον δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση και η διακοπή της θεραπείας μπορεί να οδηγήσει στην επιστροφή της σεξουαλικής επιθυμίας, γεγονός που απαιτεί συνεχή παρακολούθηση και θεραπεία (που κανείς δεν είναι σε θέση να πράξει αποτελεσματικά - πόσο μάλλον σε ανοργάνωτα κράτη σαν το δικό μας που μέχρι χθες απένειμε προεδρικές χάρες σε παιδοβιαστές). Επίσης ο χημικός ευνουχισμός αντιμετωπίζει τα συμπτώματα (κι αυτά προσωρινά) και όχι τις βαθύτερες ψυχολογικές ή κοινωνικές αιτίες που οδηγούν σε σεξουαλικά εγκλήματα, ενώ δεν προλαμβάνει τη γενική κακοποίηση των παιδιών. Δηλαδή ένας ευνουχισμένος παιδοβιαστής μπορεί να μην βιάσει ένα παιδιά αλλά μπορεί κάλλιστα να το κακοποιήσει, βασανίσει ακόμα και σκοτώσει. Η διαδικασία μπορεί μεν να αδρανοποιεί τη σεξουαλική επιθυμία όχι όμως και τις βίαιες, δολοφονικές ορμές.
Προσωπικά δεν θα λυπηθώ αν διαβάσω για τη δολοφονία ενός παιδοβιαστή από συγγενείς του θύματος ή από συγκρατούμενούς του στη φυλακή, απεναντίας θα εύχομαι να υπέφερε πριν τα τινάξει. Όμως μετά θα πρέπει να ζήσω με αυτές τις σκέψεις μου. Αν συμβεί κάτι τέτοιο στο παιδί μου το πιο πιθανό να κάνω στον δράστη ότι και ο πατέρας του σοκαριστικού “7 Days” (2010) στον βιαστή και δολοφόνο της κόρης του. Όμως μετά θα πρέπει να υποστώ τις συνέπειες του νόμου αλλά και της πράξης μου. Και οι προσωπικές πεποιθήσεις ΔΕΝ είναι νόμοι του κράτους και οι τελευταίοι δεν πρέπει να υποκινούνται από αυτές. Δεν είναι ο ρόλος του κράτους να βασανίζει ή να δολοφονεί τους πολίτες του και πάνω σ’ αυτό βασίστηκε και η κατάργηση της θανατικής ποινής σε όλη την Ευρώπη (πλην της δικτατορικής Λευκορωσίας).
Ο χημικός ευνουχισμός είναι ένα αμφιλεγόμενο μέτρο με σημαντικά πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα. Η εφαρμογή του απαιτεί προσεκτική εξέταση των ηθικών, νομικών και ιατρικών διαστάσεων, καθώς και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων των ατόμων που υπόκεινται σε αυτήν τη θεραπεία. Αν σώνει και καλά πρέπει να ξεκινήσει από κάπου αυτή η συζήτηση είναι από τη βάση της εθελοντικής χορήγησης με τη συναίνεση του καταδικασθέντα. Κι αυτό πάλι υπό πολλές προϋποθέσεις. Σε καμιά περίπτωση ένα τόσο σοβαρό και περίπλοκο ζήτημα δεν μπορεί να αναδειχθεί με συνθήκες φεϊσμπουκικού όχλου για να ικανοποιήσει ταπεινά ένστικτα, να χαϊδέψει τον ακροδεξιό συρφετό (που παραδόξως δεν έχει κανένα πρόβλημα με τον υπόλοιπο ποινικό κώδικα) ή να σώσει απελπισμένα κομματίδια που ξύνουν τον πάτο του βαρελιού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
