ThemaOnlinePoll: Δύο χρόνια διακυβέρνησης Χριστοδουλίδη – Η γνώμη σας μετράει
Δύο χρόνια κλείνουν στις 12 Φεβρουαρίου από την ανάδειξη του Νίκου Χριστοδουλίδη ως νικητή στις Προεδρικές Εκλογές του 2023.
Γνωρίζοντας το background, ύφος και στυλ της Πυργιώτη (δεν συγκαταλέγομαι στους φανς) θα το προσπερνούσα εάν δεν το έκαναν share άνθρωποι που σέβομαι και εκτιμώ με την ένδειξη ότι προσφέρεται για προβληματισμό. Και το πέτυχαν γιατί το άρθρο όντως προκαλεί προβληματισμό αλλά όχι του είδους που νομίζουν. Περισσότερο του τύπου πως διάολο ανοιχτόμυαλοι, προοδευτικοί άνθρωποι εντυπωσιάστηκαν από το χιλιοειπωμένο, αποπροσανατολιστικό και ξεκάθαρα συντηρητικό αφήγημα “για την άνοδο της ακροδεξιάς φταίνε οι προοδευτικές ελίτ που κυβερνούσαν τόσα χρόνια” που δικαιολογεί, ξεπλένει και κρυφοεπαινεί τον Τραμπ(ουκ)ισμό;
Γράφει μεταξύ άλλων η Πυργιώτη: “Η ελίτ της Δύσης πολιτική οικονομική και πνευματική , αυτοθαυμάζεται και ομφαλοσκοπεί ερήμην των κοινωνιών που όχι δεν στενάζουν ούτε πένονται, αλλά εδώ και 1-2 δεκαετίες έχουν βγει εκτός παιχνιδιού διανομής πλούτου και σταθερής ανόδου του βιοτικού τους επιπέδου. Σφυρίζουν τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια πάνω απ τα κεφάλια τους, funds μπαίνουν - πολυεθνικές βγαίνουν, αλλά ο μέσος Ευρωπαίος ή Αμερικανός δεν γίνεται πιο «πλούσιος» απ τον πατέρα του. Ότι οι εκλεγμένοι πολιτικοί έχουν προ πολλού γίνει οι άνθρωποι των επιχειρηματιών και τα media βραχίονες των παραπάνω, δεν είναι νέο Ε! Έφτασε λοιπόν η ώρα που κυνικά ο κόσμος λέει «ας κυβερνήσουν οι πραγματικοί κι όχι οι ενδιάμεσοι μπας και αλλάξει κάτι» Ανάμεσα στο original και την απομίμηση , ψηφίζουν το πρώτο έτσι για να τιμωρήσουν κι όσους τους δουλεύουν ότι τάχα ενεργούν για το συμφέρον του λαού. Γιατι και το δούλεμα έχει τα όρια του!”
Βασικά η Πυργιώτη ούτε λίγο ούτε πολύ επαναλαμβάνει τη γνώριμη πλέον καραμέλα ότι για την άνοδο της ακροδεξιάς φταίμε όλοι εμείς που δεν γίναμε σαν τα μούτρα τους. Είναι αρκετά προσεκτική και έξυπνη ώστε να μην χρησιμοποιεί όρους όπως “woke ατζέντα” (ο επινοημένος από την ακροδεξιά μπαμπούλας της δήθεν επιβολής του τρόπου ζωής των gay, φεμινιστριών, άθεων, μειονοτικών, αλλόθρησκων κλπ) ή “φιλελεύθερες, προοδευτικές κυβερνήσεις” όμως είναι ολοφάνερο ποιους εννοεί, δεν νομίζω ακραίες συντηρητικές κυβερνήσεις ή ακροδεξιοί συνασπισμοί να καίγονται τόσο πολύ για ανθρώπινα δικαιώματα.
Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά ή κυρίως στις φιλελεύθερες πολιτικές. Πρόκειται για μια πολυπαραγοντική διαδικασία, στην οποία καθοριστικό ρόλο έχουν παίξει η οικονομική ανασφάλεια, η παγκοσμιοποίηση, οι ανισότητες και η αποξένωση των πολιτών από το πολιτικό σύστημα που η αλήθεια είναι πως συχνά απογοητεύει. Αυτά τα φαινόμενα δεν είναι αποτέλεσμα «προοδευτικών πολιτικών», αλλά πολύπλοκων παγκόσμιων εξελίξεων και της αδυναμίας πολλών κυβερνήσεων –συμπεριλαμβανομένων και των συντηρητικών– να ανταποκριθούν σε αυτές.
Η ακροδεξιά έχει επενδύσει συστηματικά στη διαμόρφωση ενός απλουστευτικού και συναισθηματικά φορτισμένου αφηγήματος, το οποίο βασικά χαϊδεύει τις ανησυχίες των πολιτών. Αξιοποιώντας την απογοήτευση από τις παραδοσιακές πολιτικές ελίτ, παρουσιάζει τον εαυτό της ως «αντισυστημικό», ενώ στην πραγματικότητα υιοθετεί πολιτικές που συχνά εξυπηρετούν τα ίδια οικονομικά συμφέροντα που καταγγέλλει.
Το μεταναστευτικό ζήτημα έχει πράγματι αναδειχθεί σε σημαντικό παράγοντα κοινωνικής έντασης. Όμως, η αποτυχία στην ενσωμάτωση ή η δημιουργία εντάσεων δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα «αφελούς προοδευτικής πολιτικής». Πολύ συχνά, η έλλειψη υποδομών, η ανεπαρκής πολιτική βούληση, η επιλεκτική κάλυψη από τα ΜΜΕ, η παραπληροφόρηση και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού από ακροδεξιά κόμματα επιδεινώνουν την κατάσταση. Η Πυργιώτη αναφέρεται σε εγκλήματα που διαπράττονται από μετανάστες παραβλέποντας(;) το γεγονός ότι τέτοιες μεμονωμένες περιπτώσεις διογκώνονται δυσανάλογα από την ακροδεξιά για να καλλιεργήσουν φόβο, ενώ παρόμοια εγκλήματα από ντόπιους αν δεν αποσιωπώνται, υποβαθμίζονται ή τέλος πάντων θεωρούνται “κανονικότητα”. Δηλαδή ένας ντόπιος μπορεί να επιτεθεί, ληστέψει, βιάσει ή σκοτώσει χωρίς το έγκλημα να προκαλέσει γενική ανησυχία ή τσουβάλιασμα όλων των ντόπιων (στατιστικά το πιο επικίνδυνο είδος στην Κύπρο, αυτό δηλαδή που διαπράττει τα ειδεχθέστερα εγκλήματα είναι ο γηγενής άντρας 25-50 ετών αλλά ποτέ κανείς δεν πρότεινε να μαζέψουμε όλους τους όσοι ανήκουν στο συγκεκριμένο δημογραφικό και να τους εξορίσουμε ως δυνητικούς εγκληματίες). Αντίθετα το ίδιο έγκλημα με δράστη μετανάστη, πρόσφυγα, ακόμα και αλλοδαπό μόνιμο κάτοικο του νησιού για δεκαετίες, πυροδοτεί ακριβώς αυτό το τσουβάλιασμα. Και αδυνατώ να πιστέψω ότι έξυπνα και μορφωμένα άτομα σαν την Πυργιώτη ή κάποιους δικούς μας που κινούνται εκτός ακροδεξιάς (μίλησα άλλωστε για εξυπνάδα και μόρφωση) δεν κατανοούν τα διπλά στάνταρ και την αντίφαση αλλά εξακολουθούν να ρίχνουν νερό στον μύλο της ακροδεξιάς.
Η Πυργιώτη επίσης υπονοεί ότι οι προοδευτικές ιδέες, με έμφαση στη διαφορετικότητα και την ισότητα, «αποσυντονίζουν» τις κοινωνίες. Όμως, αξίες όπως η ισότητας, η κοινωνική δικαιοσύνη, της προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ειδικά των ευάλωτων και η πολιτική ελευθερία είναι τα θεμέλια της δημοκρατικής συνοχής, όχι απειλές. Ο πραγματικός κίνδυνος για τη συνοχή προέρχεται από τη διαίρεση που ενισχύεται από την ακροδεξιά, καθώς καλλιεργεί τη λογική του «εμείς εναντίον αυτών» και απορρίπτει κάθε προσπάθεια διαλόγου. Χαρακτηριστικό αυτής της τάσης η διήμερη σύναξη στη Μαδρίτη από χθες των ηγετών των ευρωπαϊκών ακροδεξιών κομμάτων που ουσιαστικά διακήρυξαν όχι μόνο την κανονικοποίησή τους («ο ανεμοστρόβιλος Τραμπ άλλαξε τον κόσμο μέσα σε λίγες μόνο εβδομάδες… χθες ήμασταν αιρετικοί, σήμερα είμαστε mainstream» είπε ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν) αλλά και την... τυφλή υποταγή τους στον Τραμπ, τον Μασκ και τον Πούτιν μέσω του κοινού τους αγώνα ενάντια στους μετανάστες, το Ισλάμ, την κλιματική αλλαγή, την πολιτική φύλου και γενικά το ξήλωμα της επινοημένης από τους ίδιους “woke ατζέντας”. Αν ακούσετε τις ομιλίες τους (ανάμεσά τους και η απελπιστικά γραφική Αφροδίτη Λατινοπούλου) θα διαπιστώσετε ότι υποστηρίζουν πάνω-κάτω ό,τι και οι υποτίθεται μη-ακραίοι δεξιοί συντηρητικοί όπως η Πυργιώτη, απλά δεν κρύβονται πίσω από “φιλελεύθερους” ή “φιλοευρωπαϊκούς” μανδύες για να γίνουν mainstream, έγιναν ήδη με τις ακραίες, αντιδημοκρατικές απόψεις τους. Και επιστέγασμα αυτής της ανίερης συμμαχίας το σύνθημα Make Europe Great Again που εκτός από ηλίθιο είναι και ανακριβές, αφού η μόνη που έκανε σπουδαία την Ευρώπη είναι η ΕΕ (την οποία υπονομεύουν ενώ ταυτόχρονα αρμέγουν οικονομικά) ενώ πριν κάθε ευρωπαϊκό κράτος προσπαθούσε με κάθε τρόπο να γαμήσει τα υπόλοιπα. Από την άλλη βέβαια, μιλάμε για ακροδεξιούς, όχι και τα πιο ακονισμένα εργαλεία στην αποθήκη.
Η Πυργιώτη και οι ομοϊδεάτες της ουσιαστικά μας λένε ότι φταίμε εμείς για την άνοδο της ακροδεξιάς επειδή δεν είδαμε εγκαίρως τη στροφή του κόσμου εναντίον της μετανάστευσης, της συζήτησης περί δικαιωμάτων, τον φεμινισμό, την ταυτότητα φύλου, το my body my choice, BLM, #metoo και οτιδήποτε άλλο “επιχειρεί να επιβάλλει η φασιστική woke ατζέντα”. Δηλαδή μας κατηγορεί ότι σταθήκαμε απέναντι στην ακροδεξιά λαίλαπα αντί να γίνουμε σαν τα μούτρα της ώστε να την... αναχαιτίσουμε. Βασικά τους καίει που η άνοδος της ακροδεξιάς προσελκύει περισσότερους πελάτες από την παραδοσιακή δεξιά και λιγότερο από άλλους χώρους και γκρινιάζουν γιατί δεν δώσαμε όλοι μαζί τη μάχη υιοθετώντας την ακροδεξιά ρητορική ώστε να την αποδυναμώσουμε. Φυσικά και βγάζει νόημα, έτσι δεν είναι;
Η κριτική στην «ελίτ της Δύσης» που αναφέρει στο κείμενό της η Πυργιώτη αντικατοπτρίζει ένα γνώριμο αφήγημα της ακροδεξιάς. Ενώ πράγματι υπάρχουν ζητήματα ανισοτήτων και συστημικής αδικίας, η λύση δεν είναι η αντικατάσταση των εκλεγμένων πολιτικών με «ισχυρούς ηγέτες» ή δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες (ή “τους original αντί για τις απομιμήσεις” όπως το θέτει). Αυτό υπονομεύει τη δημοκρατική λογοδοσία και ενισχύει την τάση για αυταρχισμό, αντί να προσφέρει βιώσιμες λύσεις στα προβλήματα.
Για την άνοδο και κανονικοποίηση της ακροδεξιάς δεν ευθύνεται η σταθερή υπεράσπιση της δημοκρατίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της κοινωνικής δικαιοσύνης αλλά η ανάγκη της μάζας να πιστέψει στους ψεύτικους Μεσσίες και τις μαγικές λύσεις που προτείνουν στη βάση μιας πλασματικής φυλετικής/θρησκευτικής υπεροχής και εθνικής συσπείρωσης. Την ξανάκαναν άλλωστε τη μαλακία το ‘36. Προφανώς πέρασαν αρκετά χρόνια ώστε να ξεχαστούν οι ολέθριες επιπτώσεις της και να πραγματοποιήσει τη θριαμβευτική της επιστροφή.
Οι “ανησυχούντες” μπορούν να θαυμάζουν το πως έγιναν mainstream ο Τραμπ, ο Μασκ, η Λεπέν, ακόμα και η Λατινοπούλου ή ο Φειδίας και να φωνάζουν όσο θέλουν “να γίνουμε σαν κι αυτούς για να μην γιγαντωθούν” (που δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα). Εμείς θα παραμείνουμε σταθερά απέναντι γιατί πολύ απλά αν χαθεί ο ανθρωπισμός, θα χαθούν τα πάντα.
Το κείμενο της Μαριάννας Πυργιώτη εδώ:
