Η 28η Φεβρουαρίου είναι η 11η Ιουλίου που ποτέ δεν ζήσαμε

Η οργή και η λύπη είναι δεδομένα όμως ήταν εντονότερα πριν έναν χρόνο και πριν δύο, ακριβώς σαν σήμερα, όταν αργά τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου τα έκτακτα δελτία μας ενημέρωναν για τη σύγκρουση δύο τρένων στην κοιλάδα των Τεμπών που οδήγησε σε φρικτό θάνατο 57 ανθρώπους. Το αρχικό σοκ διαδέχθηκαν πολύ γρήγορα ο θυμός, η αγανάκτηση και η απελπισία καθώς σταδιακά άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι των αιτιών, των ευθυνών και των εγκληματικών παραλείψεων που κορυφώθηκε χθες με τη δημοσιοποίηση του πορίσματος που απλά επιβεβαίωσε αυτό που κάθε κάτοικος της χώρας, πλην των κομματόσκυλων και των έμμισθων τρολ, γνωρίζει: τους 57 σκότωσε ένα φονικό κοκτέιλ από χρόνιες παθογένειες, ανθρώπινα λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες του σιδηροδρόμου, άθλια κατάσταση των δημόσιων υποδομών, ρουσφέτια και φυσικά την εγκληματική ανεπάρκεια ενός ανάλγητου κράτους. Κι αν το δυστύχημα -έγκλημα ορθότερα- ήταν από μόνο του σοκαριστικό, αυτά που ακολούθησαν το τοποθετούν στη σφαίρα μιας οργουελικής δυστοπίας: ψέματα, συγκάλυψη, μπαζώματα, αποποίηση ευθυνών, βίντεο που εμφανίζονται μετά από δύο(!) χρόνια, μοντάζ, αποδιοπομπαίοι τράγοι και η αισχρότερη, ειδεχθέστερη και πλέον λυσσαλέα προσπάθεια συκοφάντησης και απαξίωσης των συγγενών των θυμάτων (που δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό αυτά τα δύο χρόνια να φωνάζουν για δικαιοσύνη) από κομματόσκυλα, έμμισθα ιντερνετικά τρολ, φιλοκυβερνητικά media ή απλούς σκατόψυχους μαλάκες που βρίσκουν υπόσταση στη θλιβερή τους ύπαρξη βρίζοντας χυδαία μάνες που έθαψαν τα 20χρονα παιδιά τους.

Τα ζήσαμε κι εμείς ως ένα βαθμό, από τη μάνα των διδύμων του Μαρί μέχρι την Αντριάνα Νικολάου, αλλά τίποτα που να πλησιάζει έστω τον ελλαδικό βόθρο. Υπήρχαν στιγμής που διάβαζα τι γράφονταν -επώνυμα και ξεδιάντροπα- εναντίον των δύο εμβληματικών προσώπων που ηγήθηκαν τον άνισο αγώνα των συγγενών των θυμάτων, της Μαρίας Καρυστιανού που έχασε την 20χρονη κόρη της Μάρθη ή του Νίκου Πλακιά, που έχασε τις 19χρονες δίδυμες κόρες του και τη συνομήλικη ανιψιά του και στ’ αλήθεια ντράπηκα που είμαι Έλληνας. Είναι δυνατόν να μοιράζομαι την ίδια καταγωγή (ή να ανήκω στο ίδιο είδος) με αυτά τα απάνθρωπα κτήνη. Ποιος βρίζει με τον πιο αισχρό τρόπο, αφήνει χυδαία υπονοούμενα ή διαδίδει εμετικά ψέματα σε βάρος ανθρώπων που όχι μόνο έχασαν παιδιά, γονείς, αδέλφια, θείους, φίλους με τον πιο φρικτό τρόπο αλλά υπομένουν ακόμα, δύο χρόνια μετά, την κοροϊδία για δήθεν αποκάλυψη της αλήθειας και απονομή δικαιοσύνης; Και γιατί; Για την κυβέρνηση; Το κόμμα; Τον μισθό του κρατικοδίαιτου οσφυοκάμπτη;

Ευτυχώς που το κύμα των εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών τους παρέσυρε πίσω στον βόθρο απ’ όπου αναδύθηκαν. Θα είναι μια θλιβερή, ασήμαντη υποσημείωση στο σχετικό κεφάλαιο της Ιστορίας που θα αναγράφει με κεφαλαία bold γράμματα αυτούς που αντιστάθηκαν.

Αντίσταση. Εδώ εμφανίζεται το έτερο, αντικρουόμενο, συναίσθημα. Η χαρά. Ή πιο σωστά η χαρμολύπη, αφού δεν υπάρχει τίποτα το χαρούμενο σε ένα έγκλημα με 57 θύματα. Η χαρμολύπη της μαζικής αντίδρασης, των 1,5 εκατ. φωνών κάθε ιδεολογικής απόχρωσης που ενώθηκαν για να κραυγάσουν “δεν έχω οξυγόνο”, που εύχονται να μην ζήσουμε ξανά τέτοια τραγωδία, που ζητούν από το κράτος να σταματήσει να σκοτώνει τους πολίτες του. Τουλάχιστον εκεί, στην Ελλάδα των χιλίων προβλημάτων, του ωχαδερφισμού, της οπισθοδρόμησης και της προβληματικής νοοτροπίας, βρίσκουν το σθένος να αντισταθούν. Όχι όλοι αλλά πάρα πολλοί, αρκετοί ώστε να τραβήξουν την προσοχή, να κάνουν αίσθηση και να στείλουν το μήνυμα ότι η 28η Φεβρουαρίου θα είναι μέρα μνήμης και αντίστασης απέναντι στο Δολοφονικό Κράτος. Ό,τι δηλαδή δεν κατάφερε να καταστεί η 11η Ιουλίου για την Κύπρο. Γιατί το Μαρί ναι μεν είναι ένα έγκλημα της διακυβέρνησης Χριστόφια (όπως και η ακόμα χειρότερη διαχείρισή του), το οποίο το ΑΚΕΛ θα πληρώνει για πολύ καιρό ακόμα, όμως είναι απελπιστικά στενόμυαλο και μικροκομματικό να μένει κάποιος μόνο σ’ αυτό: η πενταετία Χριστόδια είναι μόνο ένας κρίκος στη διαχρονική αλυσίδα κυβερνήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας που γέννησαν, έθρεψαν και διαιωνίζουν ακόμα τις θανάσιμες -για τους κατοίκους της- παθογένειες.  Η 11η Ιουλίου έπρεπε να μείνει στην ιστορία ως ημέρα μνήμης και διαμαρτυρίας ενάντια στη διαχρονικά εγκληματικής κρατικής ανεπάρκειας, αντ’ αυτού καταλήφθηκε από εκείνους ακριβώς που έπρεπε να στηλιτεύει και την μετέτρεψαν σε ακόμα μία κυβερνητική, γραφειοκρατική φιέστα με stock λογύδρια και ανακοινώσεις. “Η θυσία των 13 να γίνει οδοδείκτης για όλους εμάς ώστε να μην ζήσουμε ξανά μια τέτοια τραγωδία” είχε πει ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης στην περσινή γραμμένη-από-το-ChatGPT ομιλία του, ενώ οι Takata, τα χιλιάδες ελαττωματικά πολύμπριζα και θερμάστρες, ο χουλιγκανισμός και το οργανωμένο έγκλημα που έχουν αφηνιάσει και η έλλειψη πτητικών μέσων πυρόσβεσης είναι απλά φονικές καταστροφές που περιμένουν να συμβούν. Οκτώ νεκροί στη Λεμεσό μέσα σε δέκα μέρες στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν και ο Πρόεδρος-σχολιαστής της επικαιρότητας δεν μπόρεσε ούτε ένα “λυπάμαι” να ψελλίσει. Δεν είναι βλέπετε... απόπειρα ρουσφετιού στο English School για να δράσει άμεσα και αποφασιστικά. Αλίμονο, τι αξία έχουν μερικοί νεκροί, κυρίως αλλοδαποί, μπροστά στα first world problems της μεγαλοαστικής Λευκωσίας;

Η ειρωνεία είναι πως οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη στις κυπριακές πόλεις μάζεψαν πολύ κόσμο. Περισσότερο από οποιαδήποτε συγκέντρωση για δικό μας ζήτημα. Βλέπετε τα Τέμπη είναι ευκολάκι, αφορά ένα άλλο εγκληματικό κράτος, μία άλλη ανίκανη και καταχθόνια κυβέρνηση. Γιατί όταν η διαφθορά, η σήψη, η ανεπάρκεια, το εγκληματικά ανίκανο κράτος χτυπήσουν too close to home, υπερισχύουν η κομματική πειθαρχία, η οχύρωση πίσω από το “γιατί οι άλλοι είναι καλύτεροι;” και ο φόβος μην τυχόν ταυτιστείς με τους “αναρχοκομμουνιστές” ή τους “φασίστες δεξιούς”. Και κάθεσαι σπίτι περιμένοντας να κάνουν κάποια μαλακία οι άλλοι για να διαμαρτυρηθείς.

Γι' αυτό λοιπόν όσο θλίβομαι για τις 57 ζωές που χάθηκαν και τις εκατοντάδες των επιζώντων, συγγενών και φίλων που δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιες, άλλο τόσο χαίρομαι -είπαμε, χαρμολύπη- γι' αυτό που είδα σήμερα. Τουλάχιστον υπάρχει αντίδραση, υπάρχει αντίσταση, υπάρχει ελπίδα. Η Κύπρος του πραξικοπήματος, του "Ήλιου", του Μαρί, του Θανάση Νικολάου και πολλών άλλων ατιμώρητων μέχρι σήμερα εγκλημάτων, έχει πολλά να διδαχθεί...