Μια ακροδεξιά στροφή του ΔΗΣΥ θα είναι το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της χώρας

Είναι αυτή που μπορεί να παράξει πολιτική (αν και μεταξύ μας έχει πάρα πολύ καιρό να το πράξει), να συμβάλλει στην ψήφιση ή την απόρριψη νομοσχεδίων ενώ, με το έτερο μεγάλο κόμμα το ΑΚΕΛ να απαξιώνεται και συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα, είναι πολύ πιθανό να σχηματίσει τουλάχιστον τις δύο επόμενες κυβερνήσεις. Με λίγα λόγια, ο ΔΗΣΥ με τα λάθη, τις μαλακίες, τις φουστανέλες, τον Αναστασιάδη, τον Φούλη, τους απολιτίκ και τους κρυφούς και φανερούς Χριστοδουλιδικούς, είναι η μόνιμη σταθερά του δημοκρατικού τόξου και αν πάρει ακροδεξιά στροφή να το θέσω ωμά, τη γαμήσαμε.

Τόσο απλά.

Η πρόσφατη φραστική επίθεση ακροδεξιών μαθητών στην πρόεδρο του ΔΗΣΥ, την οποία περίμεναν στα σκοτάδια μετά από εκδήλωση για την ΕΟΚΑ στην Κυπερούντα αλλά και οι ακραίες αντιδράσεις για την (άστοχη είναι η αλήθεια) πόζα αλά-Παναγία η Δεξιά της ίδιας στα Φυλακισμένα Μνήματα (τις χειρότερες βρισιές και κατάρες τις έφαγε από το target group που ήθελε εξαρχής να προσελκύσει), σε συνδυασμό με το διαρκές pissing contest με το ΕΛΑΜ για το ποιος τον έχει μεγαλύτερο (τον πατριωτισμό) δείχνουν ότι το σύγχρονο, ευρωπαϊκό κεντροδεξιό κόμμα που ονειρεύτηκε ο Γλαύκος Κληρίδης δείχνει να παρασύρεται από τις ακροδεξιές σειρήνες που του υπόσχονται ακριβώς τι; Πρωτιά στις βουλευτικές; Συσπείρωση; Πολιτικά οφέλη; Αξιοπιστία;

Το ΕΛΑΜ αποτίναξε μεν τη ρετσινιά της Χρυσής Αυγής, για όσους τουλάχιστον δεν πολυνοιάζονταν εξαρχής γι’ αυτή τη σχέση, αλλά παραμένει ένα ακραία συντηρητικό, εθνικιστικό και με ρητορική μίσους σχεδόν για κάθε πληθυσμιακή ομάδα που δεν είναι λευκοί Κύπριοι χριστιανοί ετερόφυλοι άντρες, κόμμα της ακροδεξιάς, χωρίς πρόγραμμα, θέσεις για δυσνόητους και fucking boring τομείς όπως οικονομία, υγεία, εκπαίδευση (η τελευταία για ευνόητους λόγους), σοβαρές προσωπικότητες (εκτός κι αν θεωρούνται ο... Πελεκάνος κι ο Χαμπουλάς) ή την παραμικρή γαμημένη ιδέα για το πως να διαχειριστούν τη δημοτικότητα που τους δίνουν οι δημοσκοπήσεις. Βασικά είναι πιο άνετοι κι από πενταθέσιο καναπέ (και με περίπου την ίδια προσωπικότητα) γιατί ξεκίνησαν από το περιθώριο και το μπροστινό κάθισμα της λιμουζίνας του Μιχαλολιάκου και έφτασαν τρίτη (ή και δεύτερη σύμφωνα με κάποιες κρυφές δημοσκοπήσεις) πολιτική δύναμη στο νησί απλά και μόνο κατηγορώντας Τούρκους, μετανάστες και ομοφυλόφιλους και με πρακτικά ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Κάντε μια απλή αναζήτηση δηλώσεων και ανακοινώσεων του ΕΛΑΜ για όλα τα φλέγοντα θέματα της κυπριακής κοινωνίας των τελευταίων μηνών -που να ΜΗΝ περιέχουν Τούρκους, gay ή μετανάστες- και στην καλύτερη περίπτωση θα βρείτε κάτι νερόβραστες, γενικόλογες τοποθετήσεις χωρίς ίχνος από το πάθος, την ένταση και τη σιγουριά των ανακοινώσεων για τα θέματα που έχει πάρει εργολαβία. Κουβέντα για διαφθορά, σκάνδαλα, εθνικούς εργολάβους, αστυνομικά φιάσκο, ατιμωρησία, χρέη ποδοσφαιρικών σωματείων, περιβάλλον, φωτοβολταϊκά ή clusterfucks μεγάλων έργων, αυτά εκτός από στοιχειώδεις γνώσεις προϋποθέτουν και μια διάθεση σύγκρουσης με την εξουσία. Και μπορεί να αυτολανσάρονται ως “αντισυστημικοί” όμως οι ΕΛΑΜίτες υπηρετούν την εξουσία, βασικά τη θεωρούν πυλώνα μιας πειθαρχημένης, συντηρητικής και υπάκουης κοινωνίας όπου όλοι θα κάθονται σούζα και δεν θα ξωκοίλουν από το επίσημο αφήγημα έθνους, θρησκείας και παράδοσης. Ειδικά μάλιστα όταν προαλείφονται γι’ αυτή την εξουσία αποτελώντας πλέον το θεόσταλτο δεκανίκι του Νίκου Χριστοδουλίδη στο οποίο στηρίζεται για επανεκλογή (γι’ αυτό και στην όποια αντιπολίτευση δεν θα βρείτε ποτέ ή σχεδόν ποτέ το ΕΛΑΜ). Δεν έχει να χάσει απολύτως τίποτα γιατί δεν στοχεύει σε τίποτα περισσότερο από μια θέση στο τραπέζι με τα κουλ παιδιά και 2-3 καίρια υπουργεία για να κάνει παιχνίδι.

Το φαινόμενο ΕΛΑΜ δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Είναι το αποτέλεσμα χρόνιων πολιτικών αδυναμιών, της εγκατάλειψης των λαϊκών στρωμάτων, του φόβου, του θυμού και του εύκολου συνθήματος. Και όσο τα μεγάλα κόμματα παλινδρομούν ανάμεσα στον πανικό και τον καιροσκοπισμό, τόσο το ΕΛΑΜ θα θεριεύει.

Ο ΔΗΣΥ από την άλλη, ως ιστορικός πυλώνας της Κυπριακής Δημοκρατίας, βρίσκεται σήμερα σε κρίσιμο σταυροδρόμι και πιστέψτε με έχει πολλά να χάσει, περισσότερα από μια χούφτα ψήφους. Θα υπερασπιστεί τις αξίες που τον θεμελίωσαν ή θα γονατίσει μπροστά στην ακροδεξιά για μερικά πρόβατα που θα έφευγαν ούτως ή άλλως από το μαντρί; Να το πούμε καθαρά: αν ο ΔΗΣΥ νομίζει ότι μπορεί να αντιμετωπίσει το ΕΛΑΜ παίζοντας το παιχνίδι του — με σκληρότερη ρητορική στο μεταναστευτικό, πατριωτικές κορώνες, διγλωσσία ή ασάφειες σε κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα που ρίχνουν νερό στον μύλο του φόβου — τότε απλώς πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται. Όποιος μιμείται και μάλιστα άγαρμπα το ακραίο όχι μόνο το ενισχύει αλλά και το κανονικοποιεί. Μην ξεχνάτε πως ακόμα ένας λόγος, εκτός από τους προαναφερθέντες, που θέριεψε το ΕΛΑΜ ήταν το χάιδεμα απ’ τον Αναστασιάδη, την Εκκλησία και τον αβερωφικό ΔΗΣΥ που τους έδωσε μέχρι και ad hoc επιτροπή στη Βουλή για να κάνουν την αντιμεταναστευτική τους προπαγάνδα.

Ο ΔΗΣΥ αντί να διαχωρίσει τη θέση του από την ακροδεξιά, να προτάξει τις δημοκρατικές αρχές, αξίες και όραμα που τον ανέδειξαν πρώτη πολιτική δύναμη, πατάει κάθε τόσο την μπανανόφλουδα που του πετάει το ΕΛΑΜ προσπαθώντας να αποδείξει πότε τον πατριωτισμό, πότε την προσήλωση στην παράδοση και πότε τον συντηρητισμό του. Έτσι καταλήγει ένα αξιοθρήνητο κακέκτυπο του ΕΛΑΜ με τον ψηφοφόρο του συγκεκριμένου χώρου να προτιμά φυσικά το αυθεντικό.

Ο ΔΗΣΥ έχει ιστορικό χρέος: να αρθρώσει ξανά καθαρό, φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό, δημοκρατικό λόγο. Να υπερασπιστεί την κοινωνική δικαιοσύνη, την αξιοκρατία, την πολυφωνία. Να πει όχι στην τοξικότητα και να δείξει ξεκάθαρα ποια Κύπρο θέλουμε: μια χώρα ανοιχτή, με σεβασμό στους θεσμούς και στους ανθρώπους της — ανεξαρτήτως χρώματος, προέλευσης, σεξουαλικού προσανατολισμού ή κοινωνικής θέσης. Και μπορεί να το κάνει αυτό διατηρώντας τον παραδοσιακό δεξιό χαρακτήρα στην οικονομία, τη θρησκεία και το εθνικό μας θέμα - όπως δεν θέλουμε ακροδεξιά στροφή δεν περιμένουμε ούτε αριστερή. Ο ΔΗΣΥ παραμένει δεξιό κόμμα, δεν τρέφουμε καμία ψευδαίσθηση, μπορεί όμως να μετακινηθεί προς το κέντρο και να είναι πιο κοντά στην ευρωπαϊκή δεξιά παρά αυτό το αδέξιο, κριντζ φλερτ με την ακροδεξιά στο οποίο επιδίδεται. Όσο και να προσπαθήσει η Αννίτα, Μελόνι δεν θα γίνει ποτέ. Δεν της ταιριάζει, δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει.

Αντί λοιπόν να τρέχει πίσω από το ΕΛΑΜ, να τσιμπάει σε κάθε τρίγκερινγκ και να παθαίνει πανικό από τις διαρροές ψηφοφόρων και τριτοκλασάτων στελεχών που ξεπέρασαν προ πολλού την ημερομηνία λήξης τους, μπορεί να το αγνοήσει, να διαχωρίσει τη θέση του και να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τα οφέλη για την Πινδάρου αλλά και την ίδια τη χώρα θα είναι πολλά περισσότερα.

Σε αντίθετη περίπτωση δεν μπορώ να το πω πιο κομψά. Τη γαμήσαμε.