Η Εθνική Ελλάδας λειτούργησε ως ομάδα αναδεικνύοντας νέα αστέρια, όμως αδιαμφισβήτητη ατμομηχανή μέχρι τώρα, μια ανάσα πριν τον τελικό, υπήρξε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ο Ελληνονιγηριανός σούπερ σταρ βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο ως ο MVP της Εθνικής στα τελευταία κρίσιμα παιχνίδια με υπερφυσικές επιδόσεις που μας άφησαν μαλάκες, αναζωπυρώνοντας τη γνωστή συζήτηση για την καταγωγή, την ελληνικότητα και τους μετανάστες.
Το βιογραφικό του Γιάννη το γνωρίζουν κι οι πέτρες: είναι το αρχετυπικό rags-to-riches στόρι, το αουτσάιντερ που έγινε φαβορί, το υλικό με το οποίο φτιάχνονται δακρύβρεχτες εμψυχωτικές Oscar-bait ταινίες και binge-worthy σειρές - αν και κατά μία ειρωνεία της τύχης η δική του έγινε το μάλλον προχειροφτιαγμένο και κριντζ ντισνεϊκό Rise που πήγε κατευθείαν στο streaming. Όμως, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα καυτά debates, πολλές φορές η συζήτηση εκτροχιάζεται και χάνουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Ο Γιάννης δεν είναι μόνο ο γιος Νιγηριανών μεταναστών που πουλούσε χαρτομάντηλα στα φανάρια και τώρα είναι σταρ του NBA και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους μπασκετμπολίστες διεθνώς. Είναι και αυτό, όμως νιώθω πως το τι έγινε υπερβαίνει το πώς έγινε. Ακόμα κι αν δεν δώρισε τα 25 εκατ. του πριμ του σε φιλανθρωπίες όπως κυκλοφόρησε ευρέως τις τελευταίες μέρες, ο Αντετοκούνμπο παραμένει σύμβολο ταπεινότητας, δουλειάς, σεμνότητας και αλληλεγγύης. Είναι ένας άνθρωπος που σε κάθε βήμα δείχνει ταπεινότητα, γενναιοδωρία και ακεραιότητα. Ενισχύει νοσοκομεία στην Ελλάδα, στέκεται δίπλα σε οικογένειες που έχουν ανάγκη, βοηθάει παιδιά που βρίσκονται σήμερα εκεί που βρισκόταν εκείνος χθες, παραμένει δεμένος με τις φτωχογειτονιές όπου μεγάλωσε. Σόρι παιδιά, αλλά ο Γιάννης δεν χρειάζεται πομπώδη fake news για να αναδειχθεί το μεγαλείο του - ως άνθρωπος έχει πετύχει πολλά περισσότερα απ’ ό,τι ως αθλητής, γιατί τι να το κάνεις το μεγαλείο ή το ταλέντο εάν είσαι σκατάνθρωπος; (βλέπε από Elon Musk μέχρι Πέτρο Φιλιππίδη).
Η εμμονή με το «από πού είναι» μπορεί να επισκιάζει το γεγονός ότι πρόκειται για έναν αθλητή-πρότυπο που εμπνέει πέρα από σύνορα, σημαίες και εθνικότητες. Σε αυτό το πλαίσιο, η καταγωγή είναι δευτερεύουσα. Η αξία του είναι οικουμενική και γι’ αυτό αποτελεί πρώτα πρότυπο ανθρώπου και μετά αθλητή για εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο. Βέβαια, θα πει κάποιος πως όλοι μας είμαστε το άθροισμα των εμπειριών και βιωμάτων μας. Αν ο Γιάννης δεν ήταν αυτός που είναι, αν δεν μεγάλωνε βιώνοντας τον ρατσισμό, την εχθρότητα και την καχυποψία ενός κράτους που αρνούνταν για χρόνια να τον αναγνωρίσει παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική πατρίδα που έζησε και γνώρισε πέρα από τις αφηγήσεις των γονιών του για τη δεύτερη, τη μακρινή και άγνωστή του Νιγηρία, ίσως να μην εξελισσόταν σε πρότυπο ταπεινότητας, καλοσύνης και μεγαλοψυχίας. Άλλοι μπορεί να αποδώσουν σ’ αυτά τα βιώματα την ευθύνη που στράφηκαν στα ναρκωτικά ή το έγκλημα. Όχι όμως ο Γιάννης, που αξιοποίησε τα αλλεπάλληλα χαστούκια της ζωής (δοκίμασε να είσαι μαύρος γιος μεταναστών στην Ελλάδα της παντοδυναμίας της Χρυσής Αυγής) ως καύσιμο στην ανηφορική και ζόρικη κούρσα για ένα καλύτερο αύριο.
Αναμφίβολα, η ιστορία του παιδιού μεταναστών που μεγάλωσε στα Σεπόλια και κατέκτησε το NBA είναι βαθιά πολιτική. Σε έναν κόσμο όπου οι μετανάστες συχνά αντιμετωπίζονται με καχυποψία, η υπενθύμιση της νιγηριανής του ρίζας δεν είναι απλώς μια λεπτομέρεια του βιογραφικού του, αλλά μια πράξη ορατότητας για ανθρώπους που συχνά μένουν στο περιθώριο λόγω καταγωγής, θρησκεύματος ή χρώματος του δέρματος. Η επιτυχία του μπορεί να αποτελέσει ένα ισχυρό επιχείρημα υπέρ μιας πιο ανοιχτής κοινωνίας και μιας πιο δίκαιης νομοθεσίας για τις δεύτερες γενιές μεταναστών, αλλά και ανάχωμα στην παγκόσμια άνοδο της ακροδεξιάς που χρησιμοποιεί το μεταναστευτικό ως πολιορκητικό κριό για να αποδομήσει τις δημοκρατικές αξίες.
Ευτυχώς δεν χρειάζεται να διαλέξουμε. Ο Γιάννης είναι ταυτόχρονα Έλληνας, Νιγηριανός, Ευρωπαίος, Αμερικανός. Είναι όλα αυτά μαζί κι ακόμα περισσότερα. Και ίσως εδώ βρίσκεται η μεγαλύτερη συνεισφορά του: μας δείχνει ότι μπορείς να είσαι περήφανος για τις ρίζες σου, να τιμάς τη χώρα που σε ανέθρεψε, να αγκαλιάζεις τον τόπο όπου εργάζεσαι και να μένεις, πάνω απ’ όλα, άνθρωπος. Αυτό είναι το πραγματικό legacy του Γιάννη, μια παρακαταθήκη που ξεπερνά τον αθλητισμό και μιλά κατευθείαν στην καρδιά μας.
Όλος ο πλανήτης παραμιλάει για το Greek Freak που έκανε περήφανη μια χώρα που δεν της αξίζει (άλλη συζήτηση αυτή) και στη μικρή Κύπρο, για να μην ξεχνιόμαστε, ο Χρήστου του ΕΛΑΜ δήλωνε ότι "την ελληνική σημαία πρέπει να σηκώνει ο Γιώργος, ο Γιάννης, ο Κωνσταντίνος" (Δεκέμβριος 2018, ΡΙΚ) κι όταν του επισημαίνεται πως “και ο Αντετοκούνμπο Γιάννης είναι” ξίνισε τη φάτσα του, ενώ σε μια άλλη τηλεοπτική συζήτηση για την πολιτογράφηση του Γιάννη ο -σήμερα ευρωβουλευτής του ΕΛΑΜ- Γελάδης Γελάδη του ξεστόμισε τη μεγαλοπρεπή κουράδα "Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι". Φυσικά, ο Γιάννης δεν ασχολείται με τέτοια ανθρωπάκια, είναι εστιασμένος στο να οδηγήσει την Εθνική Ελλάδας στο πρώτο της μετάλλιο μετά από 15 χρόνια.
Την Παρασκευή λοιπόν, με όλους αυτούς τους Τουρκοφάγους του καναπέ που θα μας προκύψουν για να αμολήσουν και πάλι τις κούφιες εθνικιστικές κλανιές τους, καλό είναι να θυμόμαστε όχι τόσο το ποιος είναι πραγματικός Έλληνας αλλά ποιος ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ τυγχάνει και Έλληνας που κάνει περήφανη την πατρίδα του (και τις τρεις αν συμπεριλάβουμε και το Μιλγουόκι που τρώνε πιτόγυρα στο όνομά του). Δεν ξέχασε ποτέ από πού ξεκίνησε, δεν κοιτάζει τι σπουδαίο έκανε στο παρελθόν ούτε τι γαμάτο θα κάνει στο μέλλον, παρά μόνο ζει το παρόν και αυτό τον κρατάει σεμνό και προσγειωμένο.
Γιατί στη λοταρία της φύσης μπορεί να γεννηθείς Έλληνας, Άνθρωπος όμως παραμένει επιλογή σου να γίνεις...
