Ήταν ένα Σάββατο βράδυ του 2006… Ο Δημήτρης Αντωνίου ήταν μόλις 16 χρονών και περπατούσε μαζί με δυο φίλους του σε πεζοδρόμιο κοντά στο σχολείο τους στην Καλαμαριά. Ξαφνικά ένα αυτοκίνητο έπεσε πάνω του με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Από εκείνη τη στιγμή η ζωή του αλλάζει εντελώς.
Οι φίλοι του τραυματίζονται ελαφρά, για εκείνον όμως ξεκινά ένας απίστευτος αγώνας για τη ζωή που κρατά μέχρι και σήμερα. Ο Δημήτρης όμως δεν λύγισε, αντίθετα βρήκε μέσα του μια απίστευτη δύναμη κατάφερε να τελειώσει το σχολείο, σπούδασε φυσική στο ΑΠΘ και συνεχίζει με μεταπτυχιακές σπουδές στην οικονομική επιστήμη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
Όπως λέει μάλιστα ο ίδιος στη σελίδα του στο internet «δέθηκα με γονείς και φίλους, ερωτεύτηκα τη μουσική και τη λογοτεχνία και γενικά ενδιαφέρομαι και ασχολούμαι με το οτιδήποτε. Όσο κι αν ωρίμασα όμως, απώτερος σκοπός μου δεν είναι άλλος παρά να βρω και να νιώσω ξανά όπως το παιδί που κάποτε ήμουν».
Παρά τις δυσκολίες, ο ίδιος προσπαθεί πάντα να χαμογελά, λέει «c’ est la vie» και βρίσκει τον τρόπο να βγάζει φτερά στους ώμους ακόμα κι αν είναι καθηλωμένος πάνω στο αναπηρικό αμαξίδιο.
Τι σημαίνει για σένα η φράση αυτή, τον ρωτάμε κι εκείνος απαντά:
«Η συνειδητοποίηση ότι στη ζωή συνυπάρχουν τα «άσχημα» με τα «ωραία» και δε μπορούμε να κάνουμε απολύτως τίποτα για να το αλλάξουμε αυτό. Έτσι είναι η ζωή και όσο συντομότερα το αποδεχτούμε αυτό, τόσο γρηγορότερα θα απαλλαγούμε από τα ψυχολογικά βάρη όλων των δυστυχιών που μας κατατρέχουν. Εφόσον στη ζωή συμβαίνουν πράματα που δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτά, πρέπει να προχωράμε και να δίνουμε την ενέργεια και το χρόνο μας σε όσα πραγματικά περνάνε από τα χέρια μας».
Ο ίδιος λατρεύει τη μουσική, την τέχνη, το γκράφιτι και ό,τι έχει να κάνει με τη δημιουργία. Έχει γράψει μάλιστα κι ένα βιβλίο, κατάθεση ψυχής και ετοιμάζει κι ένα ακόμα.
«Στην αρχή η συγγραφή του βιβλίου μου ξεκίνησε σαν “διάλογος’’ με τον εαυτό μου όπου ψαχούλευα ιστορίες που δε τολμούσε ο νους να διατυπώσει ξεκάθαρα και αντρίκια. Γιατί θέλει μεγάλη δύναμη αρχικά να παραδεχτείς τις πληγές σου και στη συνέχεια να τις δείξεις και στους γύρω σου ελπίζοντας έτσι να γιατρευτούν. Αυτό που έκανα με το βιβλίο μου ήταν να δώσω νόημα στην ατυχία μου και να μοιραστώ με τον κόσμο τα μαθήματα που πήρα εγώ απ’ τη ζωή με τόσο μεγάλο κόστος», λέει στην Ευαγγελία Νοτύρου και στο star.gr.
Κι αν στην αρχή τα πράγματα ήταν αφόρητα, οι συγγενείς, οι φίλοι, μαλάκωσαν τις πληγές του, τον δυνάμωσαν ακόμα περισσότερο και πλέον ο Δημήτρης φροντίζει μέσα από τη σελίδα του να κατακεραυνώνει τα κακώς κείμενα της πόλης του που δυσκολεύουν τη ζωή τη δική του, αλλά και των υπόλοιπων ατόμων με αναπηρία.
«Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κοινωνική συνείδηση για τα και χωρίς προεργασία απ’ το σχολείο και το σπίτι δε θα αποκτηθεί και ποτέ. Οι ίδιοι άνθρωποι που τη μια μέρα παρκάρουν σε θέσεις στάθμευσης ΑΜΕΑ την επόμενη κατηγορούν κάποιον που πάρκαρε ρε ράμπα πεζοδρομίου. Οι ίδιοι άνθρωποι που ανοίγουν κατάστημα εστίασης ή ρούχων κτλ και δεν τους απασχολεί η πρόσβαση των ΑΜΕΑ, το βράδυ ακούν την ιστορία μου στην τηλεόραση και πλημυρίζουν από συγκίνηση. Στην πόλη της Θεσσαλονίκης ειδικά, υπάρχει η διάθεση για αλλαγή αλλά μέχρι τα λόγια να γίνουν πράξεις δε θα θεωρηθεί ποτέ ‘’φιλική’’ για τα άτομα με αναπηρία», συνεχίζει.
Μια μεγάλη παγίδα για παράδειγμα στη Θεσσαλονίκη είναι τα πεζοδρόμια, τα οποία ο Δημήτρης τα χαρακτηρίζει… «δολοφονικα»!
«Στην πόλη της Θεσσαλονίκης υπάρχουν πολλά πεζοδρόμια που δεν είναι προσπελάσιμα για διάφορους λόγους (πολύ μικρό φάρδος, εμπόδια όπως δέντρα, κατεστραμμένες πλάκες κτλπ) οπότε αυτά καθεαυτά δεν είναι δολοφονικά γιατί πολύ απλά σε στέλνουν στο δρόμο για να σκοτωθείς. Υπάρχουν ωστόσο και πεζοδρόμια με δολοφονικές παγίδες πχ πεζοδρόμια με διαφορετικά επίπεδα όπου εκεί που προχωράς ξαφνικά βρίσκεσαι στο κενό και το αναπηρικό καρότσι τουμπάρει. Επίσης οι περιοχές γύρω από δέντρα κρύβουν πάντα κινδύνους καθώς δεν υπάρχουν προστατευτικά και τη νύχτα είναι πολύ εύκολο να πέσει κάποια ρόδα μέσα και να τουμπάρει το καρότσι. Η λίστα με αυτές τις παγίδες είναι μακριά…», λέει χαρακτηριστικά.
Τον ρωτάμε πώς φαντάζετε την ιδανική πόλη για τα άτομα με αναπηρία κι εκείνος απαντά αφοπλιστικά:
«Μια ιδανική πόλη για ανθρώπους θα είναι και ιδανική πόλη για ΑΜΕΑ. Δε πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως πίσω από κάθε άτομο με ειδικές ανάγκες υπάρχει μια οικογένεια, φίλοι, συγγενείς κτλπ. Όταν δε σέβεσαι τα ΑΜΕΑ, δε σέβεσαι και τους ανθρώπους γύρω τους, δε σέβεσαι άρα την κοινωνία και τελικά ούτε και τον εαυτό σου. Παρκινγκ, ελεύθερη διέλευση, ράμπες, προτεραιότητες κτλ. Γιατί όμως όλα αυτά τα αυτονόητα πρέπει να υπάρχουν και να τηρούνται; Γιατί το λένε ίσως κάποιοι ευρωπαϊκοί κανόνες ή γιατί είμαστε ευσυνείδητοι και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες των συμπολιτών μας»;
Τα περίεργα βλέμματα που ο ίδιος συναντά συχνά δεν τον πτοούν.
«Χαμογελάω σε όσους με στραβοκοιτάζουν. Κάθε φορά και με πιο πλατύ χαμόγελο. Αυτό στην αρχή τους κομπλάρει γιατί νιώθουν δυο φορές ‘’λάθος’’, γρήγορα όμως μαλακώνουν και χαμογελάνε κι αυτοί γιατί βλέπουν στο πρόσωπο μου πως έτσι είναι η ζωή», λέει.
Όσο για τα όνειρά του για το μέλλον;
«Θέλω να εργαστώ!», λέει και συνεχίζει:
«Θέλω να προσφέρω και να αξιοποιήσω όλα τα εφόδια που συγκεντρώνω επιμελώς τόσα χρόνια. Έχω μάθει να βάζω στόχους και να τους κυνηγάω όσα εμπόδια κι αν βρίσκω μπροστά μου, οπότε για τα άμεσα όνειρα μου θα αρκεστώ στο να ελπίζω σε όσο το δυνατόν λιγότερα εμπόδια γίνεται. Όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους. Αρκεί να με βοηθήσουν οι άνθρωποι γύρω μου να μη χάσω το χαμόγελο μου».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Θλίψη στο κυπριακό ποδόσφαιρο - «Έφυγε» ο Σάμπουριτς
• Ντύθηκε στα «άσπρα» το Τρόοδος: Επί ποδός η Αστυνομία για την ασφάλεια των οδηγών - Δείτε βίντεο
GSI: Την απάντηση Αθήνας στην επιστολή Παπαναστασίου αναμένει η Λευκωσία
Στο περιεχόμενο του πλαισίου κατανόησης μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας περιορίστηκε η σημερινή συνάντηση των αντιπροσωπειών της κυπριακής και της ελληνικής κυβέρνησης αναφορικά με το ζήτημα της ηλεκτρικής διασύνδεσης των δύο χωρών.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
