Πριν από λίγες μέρες καθηγήτρια Ιστορίας σε γυμνάσιο της Λευκωσίας είπε στους εμβρόντητους μαθητές της ότι το πραξικόπημα δεν έχει καμία σχέση με την εισβολή που το ακολούθησε, ότι είναι δύο τελείως ασύνδετα γεγονότα και ότι η εισβολή θα γινόταν ούτως ή άλλως.
Σήμερα λέω να κάνω ένα διάλειμμα από τη γκρίνια για την έξαρση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας στο νησί -ειδικά μετά και την τελευταία αύξηση στις μεταναστευτικές ροές- και να εστιάσω σε εκείνους που δίνουν καθημερινά την καλύτερη απάντηση στο μίσος και τη διχόνοια: αγάπη και αρμονία.
Τα στοιχεία αμείλικτα και αποκαρδιωτικά, ακόμα και γι’ αυτούς που αρνούνται πεισματικά να δουν την αλήθεια για τους δικούς τους λόγους (ο μισογυνισμός είναι συνήθως ένας απ’ αυτούς).
Το μνημόσυνο της Μ. είχε μια γλυκόπικρη ιδιομορφία. Αν και η συχωρεμένη ήταν βέρα Κυπραία, γέννημα θρέμμα Στροβολιώτισσα, έχοντας ζήσει στην αγαπημένη της πόλη μέχρι τα βαθιά γεράματα (επίσης οδηγούσε μέχρι τα 90 προκαλώντας τρόμο σε όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στο αμάξι μαζί της) κι αφήνοντας πίσω μια μικρή περιουσία και κάτι μακρινούς συγγενείς, στο πεντάχρονο μνημόσυνο ήταν παρούσες μόνο Φιλιππινέζες.
Το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα και οι κρίσεις όπως μας έχει διδάξει η νεότερη ιστορία της Κύπρου από την εισβολή μέχρι το κούρεμα και την πανδημία, έχουν την τάση να βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερό μας εαυτό.
(ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρακάτω κείμενο περιέχει spoilers για τις ταινίες Immaculate και The First Omen)
Τι προτιμάτε; Ένα ανίκανο κράτος ή ένα κράτος μαφία; Τι σας κάνει να κοιμάστε πιο ήσυχα το βράδυ; Γνωρίζοντας ότι στο κυπριακό δημόσιο ευδοκιμεί το είδος του μπετόστοκου ανίκανου ή του κουτοπόνηρου λαμόγιου; Καταλάβατε φαντάζομαι ότι η επιλογή “νορμάλ κράτος που να απαρτίζεται από ικανούς και έντιμους” δεν παίζει - αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει εδώ και καιρό.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Μια γυναίκα δεν είναι ασφαλής στο Ιράν, το Αφγανιστάν ή τη Νιγηρία αλλά ούτε στις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Ελλάδα ή την Κύπρο. Απλά παίζει με τις πιθανότητες ή διαφέρει ο κίνδυνος.
Είναι κι εκείνοι οι συνάνθρωποί μας που αν δεν είχαν κάποια παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη σ’ αυτούς δεν θα τους έπιανε ποτέ το ραντάρ μας, τα media δεν θα έμπαιναν στον κόπο να ασχοληθούν (εκτός κι αν κάποια δακρύβρεχτη, εμψυχωτική ιστορία με το προσωπικό τους δράμα γινόταν viral στα σόσιαλ) και θα γλιστρούσαν από τις χαραμάδες όπως συμβαίνει τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.
Η είδηση πέρασε στα ψιλά μέσα στην εβδομάδα για ευνόητους λόγους. Δεν είμαι σίγουρος αν μεταδόθηκε καν από τα mainstream κυπριακά media ενώ δημοσιεύτηκε μόλις σε μια χούφτα ελληνικών ιστοσελίδων.
Αν δεν είχαμε να κάνουμε με έξαρση της εγκληματικότητας (στην Ερήμη είχαμε home invasion από συμμορία, ένα μάλλον πρωτόγνωρο έγκλημα για τη χώρα), ξεσάλωμα του υποκόσμου με επιθέσεις σε κρατικούς φορείς, ραγδαία άνοδο του χουλιγκανισμού και των εγκλημάτων μίσους και γενικά μια αίσθηση ανασφάλειας σε ιδιαίτερα επισφαλείς -λόγω διεθνών συγκυριών- καιρούς, ίσως και να διασκεδάζαμε με την τελευταία προσθήκη στο κυπριακό franchise της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής.
Σύμφωνα με τον γνωστό μύθο του Αισώπου ένας γεωργός βρήκε στο χωράφι του ένα παγωμένο φίδι, το λυπήθηκε και το έβαλε στον κόρφο του για να ζεσταθεί. Εκείνο μόλις συνήλθε από ένστικτο δάγκωσε τον ευεργέτη ο οποίος λίγο πριν πεθάνει μονολόγησε “καλά να πάθω που λυπήθηκα τον αχρείο”.
TRENDING NOW
12ºc
