Το μανίκι του «να ανήκει»
Η Γιορτή του Πατέρα είναι ο φτωχός συγγενής των γιορτών, το αποπαίδι, η afterthought όταν κάποιος πρόσεξε ότι actually δεν υπάρχει μέρα του χρόνου που να είναι αφιερωμένη στους άντρες. Σίγουρα όχι τόσο δημοφιλής όσο η Γιορτή της Μητέρας, σημαντική όσο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας ή μαζική όσο η οικογενειακή Ημέρα των Ευχαριστιών (που δεν γιορτάζεται εκτός ΗΠΑ αν και μου κάνει εντύπωση πώς γιορτή που περιλαμβάνει φαγητό μέχρι σκασμού δεν βρήκε ακόμα τον δρόμο της προς τις δικές μας ακτές) η Γιορτή του Πατέρα μοιάζει περισσότερο ως ένα ζορισμένο αντιστάθμισμα με μια αφορμή να πουληθούν μερικά aftershave και μπάρμπεκιου παραπάνω, παρά μια σοβαρή πρόταση να τιμηθεί ο άνθρωπος που όχι μόνο δίνει ζωή αλλά καθορίζει και το φύλο του παιδιού. Αν ήταν θα υπήρχε από την αρχή, σωστά;