Το Ανώτατο ακύρωσε λανθασμένη του απόφαση διορθώνοντας την με νέα - Διχασμός στους νομικούς κύκλους

 

Ο λόγος που το ThemaOnline επαναφέρει το ζήτημα αφορά την προ εβδομάδος (Παρασκευή 17/7) επανεκδίκαση ή επανάνοιγμα -ουσιαστικά- της υπόθεσης που παρά την τελεσίδικη απόφαση που είχε εκδοθεί για απόρριψη της έφεσης (λόγω της καθυστερημένης γνωστοποίησης της στο διάστημα 6 εβδομάδων που προνοούσε η νομοθεσία πριν το 1998) είχε τελικά και συνέχεια.

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: Το Ανώτατο εξέδωσε απόφαση βασισμένη σε κανονισμό που άλλαξε 22 χρόνια πριν - Προβληματισμός σε νομικούς κύκλους

Όπως μας αναφέρθηκε σε συνομιλίες μας με διάφορους νομικούς, το Ανώτατο Δικαστήριο αντιλαμβανόμενο το ολίσθημα της απόφασης του και με σκοπό να τη διορθώσει επιδίωξε να ‘καταργήσει’ επί της ουσίας τη δική του απόφαση, επανέφερε τόσο τον εφεσείοντα όσο και τον εφεσίβλητο για να αγορεύσουν ξανά επί του θέματος. Το δικαιολογητικό αφορούσε το αντίγραφο που παραδόθηκε (από το CyLaw, ιστοσελίδα που χρησιμοποιούν όλοι οι δικηγόροι) και έφερε τον κανονισμό στην πρότερη μορφή του (πριν την τροποποίηση).

 

Σύμφωνα με τους ίδιους νομικούς κύκλους, η διόρθωση τελεσίδικης απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου έχει γίνει σε ελάχιστες εξαιρετικές περιπτώσεις τα τελευταία 60 χρόνια, που αφορούσαν όμως εκδίκαση κατά την οποία δεν είχε ακουστεί η άποψη του διάδικου και όχι εσφαλμένη εφαρμογή εκ μέρους του Ανωτάτου Δικαστηρίου μη ισχύουσας Νομοθετικής πρόνοιας, αφού κατι τέτοιο δεν εντοπίζεται να έχει γίνει ποτέ στα δεδομένα του Κυπριακού συστήματος απονομής της δικαιοσύνης.

 

Παρ’όλα αυτά η νέα απόφαση δεν έχει τόση βαρύτητα -γι’αυτό και δεν την αναφέρουμε- αφού τα ερωτηματικά που γεννιούνται γύρω από αυτή είναι πολύ μεγαλύτερα και περισσότερα. Αντιλαμβανόμενοι τη σοβαρότητα και τη βαρύτητα του ζητήματος συγκρατήσαμε αρκετές χαρακτηριστικές φράσεις που χρησιμοποίησαν διάφοροι νομικοί επεξηγώντας μας τη δική τους οπτική γωνία επί του θέματος :

 

‘Σοκαριστική για τα δεδομένα της Κύπρου’, ‘Αναίρεσε την ίδια του την απόφαση λειτουργώντας σαν εφετείο του εαυτού του’ και ‘Ανοίγει μια ‘πόρτα’ και δημιουργεί προηγούμενο’ ήταν μόνο μερικές από τις φράσεις.

Εμείς χωρίς να είμαστε νομικοί αντιλαμβανόμαστε πως αφενός υπάρχει το ‘δικαίωμα στην τελεσιδικία’ :

 

«Η επίκληση της αρχής του δεδικασμένου εμποδίζει ένα διάδικο να εγείρει νέα αγωγή όταν έχει ήδη εκδοθεί τελεσίδικη απόφαση μεταξύ των ιδίων διαδίκων για τα ίδια επίδικα θέματα. Η τελεσιδικία μιας διαφοράς είναι προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και κανένας δεν μπορεί να ενάγεται δύο φορές για το ίδιο θέμα» και αφετέρου όπως μας αναφέρθηκε πως ‘το Ανώτατο Δικαστήριο με αυτή του την απόφαση λειτουργεί σαν Εφετείο του ίδιου του του εαυτού δημιουργώντας προηγούμενο αφού μπορεί πλέον να επιστρέφει και να αναθεωρεί οποιαδήποτε φαινομενικά τελεσίδικη απόφαση έχει λάβει’.

 

Από την άλλη πλευρά -ναι πάντοτε υπάρχει και άλλη πλευρά- όμως υπάρχουν και πάρα πολλοί νομικοί που υποστηρίζουν πως όχι μόνο το Ανώτατο Δικαστήριο, παρά το γεγονός ότι αποτελεί την τελευταία βαθμίδα της δικαιοσύνης του νησιού μας, έχει τη δυνατότητα να ακυρώσει -επί της ουσίας- μια απόφαση του αλλά το έχει πράξει κιόλας στο παρελθόν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις με σκοπό την επιβολή της δικαιοσύνης (με ίσως χαρακτηριστικότερη την υπόθεση ‘Πουλλή’).

 

Στην απόφασή του μάλιστα το Εφετείο τονίζει ότι έχει κατ' επανάληψη λεχθεί και αποτελεί πλήρως αποκρυσταλλωμένη αρχή ότι στην Κύπρο, όπου δεν υπάρχει τρίτος βαθμός δικαιοσύνης, δεν παρέχεται εξουσία αναθεώρησης, επανεκδίκασης ή επανακρόασης, με σκοπό τον παραμερισμό ή τη διόρθωση της, οποιαδήποτε απόφασης του Εφετείου περιλαμβανομένης της απόφασης για την απόρριψη έφεσης, το δικαστήριο δεν λειτουργεί προς αναθεώρηση προηγούμενης απόφασης του, αλλά αναγνωρίζει και διακηρύττει ότι η προηγούμενη απόφαση του είναι άκυρη και προχωρεί στην ακύρωση της ως χρέος προς την αποκατάσταση της δικαιοσύνης.

 

Όπως προκύπτει δηλαδή τονίζεται πως υπήρξε επί της ουσίας ζήτημα παραβίασης του δικαιώματος από πλευράς εφεσείοντα -κάτι που αποτελεί αναφαίρετο και συνταγματικό δικαίωμα του καθενός- να έχουν πρόσβαση στη δικαιοσύνη, το δικαστήριο είχε κάθε δυνατότητα, αλλά και καθήκον, να επιληφθεί χωρίς καθυστέρηση του θέματος, είτε με αίτημα, είτε αυτοβούλως, χωρίς οποιοδήποτε προδιαγεγραμμένο τύπο.