Η στάση λεωφορείου κοντά στο σπίτι μου είναι η τυπική που συναντάς στα πεζοδρόμια, χαντάκια και χωράφια του νησιού: μια πινακίδα και τίποτα άλλο. Τίποτα το ρομαντικό, όπως στο ομώνυμο φιλμ με τη Μέριλιν. Ούτε στέγαστρο, ούτε καν ένα κάθισμα. Μόνο ένα μικροσκοπικό πεζούλι, όπου στριμώχνονται οι επίδοξοι -εξαιρετικά γενναίοι- επιβάτες, κυρίως οικιακές βοηθοί, αλλοδαποί εργάτες και ελάχιστοι γηγενείς ηλικιωμένοι - οι τελευταίοι προτιμούν την κουραστική ορθοστασία, γιατί έτσι και κάτσουν στο πεζούλι, που ορθώνεται μόλις λίγα εκατοστά από το πεζοδρόμιο, είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να σηκωθούν εγκαίρως, μόλις εμφανιστεί το λεωφορείο.
Μια μέρα έβαλα μια πλαστική καρέκλα, μήπως και ανακουφίσει κάπως την πολύωρη αναμονή - τουλάχιστον μπορούν να τη μοιράζονται. Άντεξε δυο μέρες. Σκέφτηκα ότι μπορεί να την πήρε κάποια οικογένεια που την έχει περισσότερη ανάγκη, οποιοδήποτε άλλο σενάριο μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει για τον τόπο που ζούμε. “Έπρεπε να τη δέσεις”, μου είπε η πεθερά μου, που πήγε κι εκείνη με τη σειρά της κι έβαλε άλλη, στην οποία άνοιξε μια μικρή τρύπα στο ένα πόδι και την έδεσε με σχοινί στην πινακίδα της στάσης. Αυτή άντεξε μια μέρα. Δεν νομίζω πως κάποιοι έχουν μεγάλη ανάγκη από πλαστικές καρέκλες, το πιο πιθανό είναι πως κάποιος δεν μπορεί ν’ αντισταθεί σε οτιδήποτε δωρεάν, έστω και σε μια ασήμαντη γι’ αυτόν πλαστική καρέκλα, η οποία όμως είναι σημαντική για έναν βιοπαλαιστή, που είναι αναγκασμένος να περιμένει όρθιος και κάποιες φορές κάτω από τον ήλιο το ακριβοθώρητο λεωφορείο μετά από δεκάωρη βάρδια.
Ίσως πάλι αυτός/ή που την πήρε, να μην θέλει “να τους διευκολύνουμε κι από πάνω”, μαντεύετε “ποιους”, έχετε νομίζω επίγνωση για το πού ζείτε. Στο χρυσοπράσινο φύλλο ευδοκιμούν πολλά είδη μαλάκα - είναι άλλωστε το δεύτερο δημοφιλέστερο εξαγώγιμο προϊόν μας μετά το χαλούμι. Ρωτήστε την Ελλάδα ή την Αγγλία, όπου τους στέλνουμε με τις ντάνες (και δυστυχώς επιστρέφουν).
Aναρωτηθήκατε ποτέ γιατί το κράτος αδυνατεί να φροντίσει για κάτι τόσο απλό, όσο μια στοιχειώδης στάση με παγκάκι και στέγαστρο; Σίγουρα δεν είναι τα χρήματα. Κονδύλι μπορούσε να εξευρεθεί αμέσως, κόβοντας κάτι περιττά λίπη, όπως λιμουζίνες, ή μια στρατιά από συμβούλους και συνεργάτες στο Προεδρικό και τη Βουλή, έτσι, να πω τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό (αν ψάξεις καλά τον προϋπολογισμό θα φρίξεις). Άρα μένει η πρόθεση. Και ξέρουμε πολύ καλά γιατί δεν υπάρχει. Για δεκαετίες η δημόσια συγκοινωνία ήταν απαξιωμένη, ειδικά την εποχή του Cypriot Dream με τα 2-3 αυτοκίνητα ανά οικογένεια. “Το λεωφορείο το παίρνουν μόνο οι αλλοδαποί”, έλεγε και ξανάλεγε ο μεσοαστός Κυπραίος με το Pajero που χρωστούσε στη Λαϊκή, μαζί με μισή ντουζίνα άλλα δάνεια. Το 2003 όταν πρωτοήρθα, σχολίασα την έλλειψη πεζοδρομίων στον παλιό Στρόβολο. “Τι να τα κάνουμε; Στην Κύπρο περπατάνε μόνο οι τρελοί και οι αλλοδαποί”, η απάντηση. Να μην πιάσουμε το άλλο ανέκδοτο: ποδηλατόδρομοι και λεωφορειόδρομοι.
Ακόμα και σήμερα που το Cypriot Dream συνθλίφτηκε κάτω από τη μπότα της διαφθοράς, του νεποτισμού και της συλλογικής ανευθυνότητας (και ανικανότητας) και όλο και περισσότεροι ντόπιοι χρησιμοποιούν τα λεωφορεία, η κατάσταση της δημόσιας συγκοινωνίας να και βελτιωμένη σε σχέση με παλαιότερα, δεν διαφέρει από τη σχιζοφρενική αντίθεση που χαρακτηρίζει το σύγχρονο κυπριακό κράτος: Από τη μία διαφημίζουν wifi (το... 2022 αλλά ας τους το δώσουμε) κι από την άλλη φυτρώνουν μανιτάρια απ’ τη μούχλα!
Τα πράγματα είναι απλά. Αν τα λεωφορεία ήταν ζωτικής σημασίας για να πάει ο κομματάρχης, ο βουλευτής, ο υπουργός στο γραφείο, τώρα θα είχαμε όχι τραμ αλλά bullet train. Αν, πάλι, τα χρησιμοποιούσε τουλάχιστον ο κύριος όγκος του πληθυσμού, αν υπήρχε δηλαδή commuting, θα είχαμε τακτικά δρομολόγια, συνέπεια και φυσικά στάσεις με παγκάκια και στέγαστρα. Γιατί η πίεση θα ήταν μεγάλη. Κανένας δήμαρχος ή υπουργός δεν θα ρίσκαρε το κεφάλι του με παμπάλαια οχήματα, αραιά δρομολόγια ή ανύπαρκτες στάσεις. Τώρα απλά αδιαφορούν γιατί, πολύ απλά, χέστηκαν για εκείνους που τα χρησιμοποιούν. Αν δείτε τα δημογραφικά, θα καταλάβετε. Ναι, το πρόβλημα είναι ταξικό, όσο λαϊκίστικο κι αν ακούγεται. Πάντα ήταν και πάντα θα είναι. Μόνο όταν το πρόβλημα αγγίξει προσωπικά κάποιον ισχυρό, ή έστω αυτόν με τη δυνατότητα να το αλλάξει, τότε μόνο θα λυθεί.
Τον Αύγουστο παρουσιάστηκαν οι πρώτες τρεις νέες στάσεις/στέγαστρα λεωφορείου, που τοποθετήθηκαν στη Μακαρίου (πού αλλού από τη βιτρίνα;) - βασικά ακόμα ένα show για τον Καρούσο και τον Γιωρκάτζη. Είναι όντως state-of-the-art, με φωτοβολταϊκά, led φωτισμό και οθόνη inkpaper, για ενημέρωση όσον αφορά τον χρόνο άφιξης των λεωφορείων. Είναι πιλοτικές, στο πλαίσιο έργου που αφορά στην αναβάθμιση υποδομών, στάσεων και στεγάστρων λεωφορείων παγκύπρια, συνολικής αξίας 60 εκατομμυρίων ευρώ και το οποίο βρίσκεται υπό εξέλιξη, με τις στάσεις να αρχίσουν να τοποθετούνται -όπως λένε οι αρμόδιοι- από τις αρχές του ΄23. Κρατήστε βέβαια μικρό καλάθι για τη ημερομηνία, γιατί το έργο θα μπορούσε να φέρει το tag line “από τους ανθρώπους που μας έφεραν την Πλατεία Ελευθερίας”.
Θα μου πείτε, ορίστε που γκρινιάζεις, θα βάλουν στάσεις. Ναι αλλά πρώτον, αφήστε να τις βάλουν πρώτα. Δεύτερον, θα ήθελα να τις δω σε ΚΑΘΕ στάση και του πιο απομακρυσμένου χωριού και όχι μόνο στο κέντρο της Λευκωσίας και της Λεμεσού και τρίτο και σημαντικότερο: δεν θα ήταν καλύτερα να είχαμε actually λεωφορεία, πριν αποκτήσουμε τις στάσεις τους; Ή λεωφορειόδρομους; Γιατί τι να την κάνεις τη λωρίδα στη Μακαρίου όταν το λεωφορείο δεν θα μπορεί να φτάσει καν εκεί, γιατί θα είναι κολλημένο στη Στροβόλου ή στη Γρίβα Διγενή;
Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια χώρα όπου το show και η εικόνα είναι το 90% της δουλειάς. Και τι πιο ωραίο, χειροπιαστό και κυρίως εύκολο, από μερικές fancy στάσεις λεωφορείου, παρά να έχεις όντως λεωφορεία γι’ αυτές; Ή να συμβάλλεις στην αλλαγή της νοοτροπίας ώστε ο κόσμος ν’ αρχίσει να τα χρησιμοποιεί ως πρωτεύοντα τρόπο μετακίνησης;
Αλλά αυτά δεν προσφέρονται για show. Και ο μαλάκας της γειτονιάς μου θα συνεχίσει να κάνει συλλογή από πλαστικές καρέκλες...
Ειδήσεις σήμερα:
Ανάλυση - Επίθεση Ισραήλ: Τι να περιμένουμε μετά το χτύπημα - Το Ιράν ενεργοποίησε συστήματα αεράμυνας
Στη Μέση Ανατολή και στις σχέσεις Ισραήλ και Ιράν είναι στραμμένα τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας για ακόμη μία φορά μετά το χτύπημα στο έδαφος της Τεχεράνης που αποδίδεται στο Τελ Αβίβ.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
