Στα συντρίμμια των χάρτινων κτηρίων του Αντιγιαμάν και στα εκτροχιασμένα βαγόνια της κοιλάδας των Τεμπών, ο πόνος είναι ο ίδιος. Αβάσταχτος. Διαπεραστικός. Ισοπεδωτικός. Και απελπιστικά μοναχικός για τους οικείους των θυμάτων.
Δεν έχει όμως τον ίδιο αντίκτυπο. Όχι πια. Με εξαίρεση μια πολύ μικρή μερίδα συμπατριωτών μας, που πονάνε ακόμα τα κατεχόμενα σαν το πληγωμένο κομμάτι της ίδιας μικρής πατρίδας, η πλειοψηφία θεσμών και πολιτών όχι μόνο τα έχει ξεγράψει, τα θεωρεί άλλο πλανήτη. Για τους 49 νεκρούς Τουρκοκύπριους στον σεισμό της Τουρκίας (οι περισσότεροι έφηβοι) δεν κηρύχθηκε τριήμερο πένθος, οι σημαίες δεν κυμάτιζαν μεσίστιες (πέρα από κάποιες ιδιωτικές πρωτοβουλίες) και καμία εκδήλωση δεν αναβλήθηκε, ενώ ελάχιστοι επίσημοι ψέλλισαν κάποια τυπικά συλλυπητήρια, όπως θα εκφράζονταν και προς τον λαό κάποιας χώρας στην άλλη άκρη της Υφηλίου. 49 Κύπριοι νεκροί και ο κόσμος δεν γύρισε ανάποδα. Ο χρόνος δεν σταμάτησε, ούτε η Γη να γυρίζει, και ο Μάριος Καρογιάν πανηγύριζε για μια ακόμα φορά πίσω από τον εκλεγμένο πρόεδρο στην εξέδρα του Ελευθερία. Έμειναν μόνο οι συνήθεις ύποπτοι να εκφράζουν συγκλονισμό για μια κυπριακή τραγωδία, που δεν άγγιξε σχεδόν κανέναν με την ίδια ειλικρίνεια που ζητούν μια επανένωση που κανείς δεν θέλει στ’ αλήθεια.
Όταν η τραγωδία χτύπησε την πόρτα μας μόλις δύο εβδομάδες αργότερα με δύο νέα παιδιά από την Κύπρο, τον Κυπριανό και την Αναστασία, να συγκαταλέγονται ανάμεσα στους 52 (μέχρι στιγμής) νεκρούς του σιδηροδρομικού εγκλήματος στα Τέμπη, η διαφορά στη μαζικότητα του πένθους και της θλίψης είναι έκδηλη και όχι μόνο στο timeline του Facebook. Ο χρόνος σταμάτησε στην επίσημη ανακοίνωση της ταυτοποίησης των δύο παιδιών. Κηρύχθηκε τριήμερο πένθος, αναβλήθηκαν όλες οι εκδηλώσεις, μέχρι και οι σατιρικές εκπομπές της τηλεόρασης.
Ειλικρινά δεν συγκρίνω. Ούτε κατακρίνω. Αντίθετα καταλαβαίνω, νιώθω και συμπάσχω. Η Κύπρος πενθεί τα παιδιά της και έτσι πρέπει. Απλά με λύπη αναρωτιέμαι πώς φτάσαμε να θεωρεί παιδιά της μόνο την Αναστασία και τον Κυπριανό και όχι τους εφήβους της Αμμοχώστου, που ούτε τα ονόματά τους δεν συγκρατήσαμε. Προς Θεού (σας), δεν το γράφω αυτό με επικριτικό τόνο. Κανείς δεν πρέπει να νιώσει άσχημα που έκλαψε περισσότερο για την Αναστασία και τον Κύπρο, παρά για τους Τουρκοκύπριους που διδάχθηκε ότι είναι “οι άλλοι”. Μεταξύ μας, και σε ενιαίο κράτος να ζούσαμε ή σε ομοσπονδιακό, πάλι η ίδια, δυσανάλογη, αντίδραση θα υπήρχε. Πιθανόν κι από την πλευρά τους. Δυστυχώς η καχυποψία, η έλλειψη εμπιστοσύνης και η εχθρότητα πέρασαν στο DNA. Τα υπόλοιπα ανέλαβαν οι πολιτικές και θρησκευτικές ηγεσίες. Το έγκλημα συντελέστηκε, αυτοί απ΄ εκεί, εμείς από ‘δω. Άσχετα αν το “εκεί” και το “εδώ” ήταν κάποτε το ίδιο μέρος. Όχι πια. Γι’ αυτό ακούω τις μεγαλοστομίες του Προέδρου Χριστοδουλίδη (ένας από τους αρχιτέκτονες του θαψίματος του Κυπριακού) ότι δήθεν θα εργαστεί για τη λύση και μειδιάζω. Read the room, πρόεδρε. Ποια λύση; Τη μαγική που θα κάνει τους Ελληνοκύπριους να ξαναδούν το βόρειο τμήμα ως πατρίδα και τους Τουρκοκύπριους ως συμπατριώτες; Μετά από μισό αιώνα μίσους, καχυποψίας και εν τέλει αδιαφορίας; Είπαμε να μας δουλεύουν, αλλά πλέον δεν κρατούν ούτε τα προσχήματα.
Προσωπικά, το έγκλημα των Τεμπών με άγγιξε σε πολλά επίπεδα. Θλίψη για τους νεκρούς. Οδύνη για εκείνους τους γονείς που δεν τους επιτράπηκε καν να δουν τα παιδιά τους για τελευταία φορά (όσο φρικτό κι αν είναι το θέαμα, αλήθεια, τι χειρότερο μπορούν να πάθουν;). Τρόμο για τις όσες φορές ταξίδεψα με τρένο στη γραμμή Αλεξανδρούπολη - Θεσσαλονίκη με το Intercity (που είναι ακόμα χειρότερη από εκείνη όπου συνέβη το μοιραίο). Οργή για την ιδιαίτερη πατρίδα μου που δυστυχώς ήταν, είναι και θα είναι ένα τριτοκοσμικό μπουρδέλο που απλά του βάφουν την πρόσοψη και του βάζουν καινούργιο κόκκινο φωτάκι, ανακαινισμένο μεν, αλλά παραμένει μπουρδέλο. Με τη διαφορά ότι στα κανονικά μπουρδέλα οι τσατσάδες δεν σκοτώνουν τον κοσμάκη.
Και λύπη για την τωρινή μου πατρίδα που θα μείνει για πάντα μοιρασμένη, ακόμα κι αν καταφέρει κάποτε να “ενωθεί”. Κι αυτό το τρένο δυστυχώς έφυγε για πάντα...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
