Το ότι ζούμε σε ένα κράτος μπουρδέλο, που δεν έπρεπε ποτέ να γίνει “ανεξάρτητο” (και μάλιστα με τρεις κηδεμόνες, ο ένας απ’ τους οποίους μάς κατσικώθηκε στο σβέρκο από το 1974), αλλά του άξιζε η Ένωση, για να καταλήξει μια απομακρυσμένη ελληνική επαρχία με μοίρα λίγο καλύτερης της Ηπείρου, δεν χρειάζεστε κάποιον καλαμαρά να σας το πει, πρακτικά το γνωρίζετε από την πρώτη μέρα που βγαίνετε σ’ αυτό που οι γονείς αναφέρονται πάντα με πομπώδες ύφος, για να συνετίσουν τα παιδιά τους ως “αληθινή ζωή”.
Άσχετα αν βαθιά μέσα σας υπάρχει πάντα η ελπίδα ότι η κατάσταση θα βελτιωθεί. Ότι σταδιακά θα πάψουμε να θυμίζουμε λατινοαμερικανική μπανανία-παιδική χαρά κάποιου ημιπαράφρονα στρατηγού και ότι θα αρχίσουμε να προσομοιάζουμε με κανονικό, ευρωπαϊκό κράτος με νόμους, Αρχές, υποδομές, θεσμούς και πολίτες που ΔΕΝ ζουν από καθαρή τύχη.
Η τραγωδία του Μαρί αποκάλυψε ένα κράτος δολοφόνο, η υπόθεση του serial killer ένα κράτος βαθιά ρατσιστικό και συνένοχο στο έγκλημα, η κωμωδία με τους βρεγμένους σέρβερ ανέδειξε ένα γελοιωδώς ανίκανο κράτος, ενώ η ιστορία της Χριστίνας Καλαϊτζίδη, που “τακτοποιήθηκε” διακριτικά πριν από λίγες μέρες, έφερε στην επιφάνεια ακόμα μία παραλλαγή: ένα κράτος-μαφία πολύ πιο τρομακτικό από οτιδήποτε έγραψε ο Μακάριος Δρουσιώτης.
16 Μαρτίου 2012: Η 30χρονη Χριστίνα Καλαϊτζίδου βρίσκεται νεκρή στο κρεβάτι της, στο διαμέρισμα όπου διέμενε με τα τρία ανήλικα παιδιά της, στη Δερύνεια. Ο θάνατος της κοπέλας αποδίδεται αρχικά από την ιατροδικαστική έκθεση, την Πυροσβεστική και την Αστυνομία σε αναθυμιάσεις καπνού από φωτιά, που προκλήθηκε τυχαία από το τσιγάρο της, παρά το γεγονός ότι το θύμα δεν κάπνιζε. Από την πρώτη στιγμή, ο πατέρας της Χριστίνας, κ. Χριστόφορος Καλαϊτζίδης, φώναζε πως η κόρη του δολοφονήθηκε από τον βίαιο σύζυγό της, μάλιστα δέκα μέρες πριν τον θάνατό της η Χριστίνα είχε καταγγείλει στην Αστυνομία ακόμα ένα περιστατικό κακοποίησής της από τον σύζυγο της, που είχε συλληφθεί, για να αφεθεί ελεύθερος λίγες ώρες μετά. Όπως κατέθεσε ο πατέρας της Χριστίνας στην Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής τον περασμένο Νοέμβριο, στο πλαίσιο αυτεπάγγελτης έρευνας για την υπόθεση, το βράδυ που αφέθηκε ελεύθερος, επέστρεψε στο σπίτι και άρχισε πάλι να βρίζει και να χτυπάει τη Χριστίνα μπροστά στα τρία παιδιά τους. Όταν εκείνη κατάφερε να τηλεφωνήσει στην Αστυνομία και τους ρώτησε γιατί τον άφησαν ελεύθερο, οι αστυνομικοί της απάντησαν “εμείς δεν τον αφήσαμε ελεύθερο, βγήκε να καπνίσει τσιγάρο και εξαφανίστηκε”. Δώδεκα μέρες μετά, η γυναίκα βρίσκεται νεκρή κάτω από αφύσικες συνθήκες και ούτε ένας από τους Κλουζό της κυπριακής αστυνομίας δεν έκανε τη σύνδεση ή να ψάξει έστω για τον ύποπτο, που βγήκε για τσιγάρο και εξαφανίστηκε!
Όπως και στην περίπτωση του Θανάση Νικολάου, είναι η οικογένεια του θύματος που έκανε, ουσιαστικά, τη δουλειά του ανίκανου κράτους, αποκαλύπτοντας ένα όχι-και-τόσο-καλά κρυμμένο έγκλημα και ξεγυμνώνοντας την προχειρότητα και ανοργανωσιά των Αρχών. Ήταν η εμμονή και επιμονή του κυρίου Χριστόφορου, που οδήγησε στην εκταφή της σορού της κόρης του οκτώ μήνες μετά, τον Οκτώβριο του 2012, και τη διενέργεια νέας νεκροτομής στην παρουσία δύο ιατροδικαστών. Από τις νέες εξετάσεις, αποκλείστηκε ο θάνατος του θύματος να επήλθε λόγω εισπνοής μονοξειδίου του άνθρακα, ενώ διαπιστώθηκε ότι επρόκειτο για ασφυκτικό βίαιο θάνατο που επήλθε μετά από πίεση του λαιμού του θύματος με τα χέρια του δράστη και ενώ ο τελευταίος βρισκόταν καθήμενος επί του θύματος. Οι κακώσεις στο πρόσωπο του θύματος (τις οποίες αγνόησαν παντελώς οι Κλουζώ της αρχικής έρευνας) ήσαν προθανάτιες, τα δε εγκαύματα μεταθανάτια. Με άλλα λόγια, όταν ξέσπασε η μικρής έκτασης πυρκαγιά στο δωμάτιο, το θύμα ήταν ήδη νεκρό.
Ο σύζυγος -που κυκλοφορούσε ελεύθερος για περίπου δύο χρόνια, ενώ είχε και την επιμέλεια των παιδιών- συνελήφθη (φαντάζομαι με την κατηγορία του μεγαλύτερου σε διάρκεια καπνίσματος στην ιστορία), δικάστηκε και έφαγε 20 χρόνια. Δύο χρόνια μετά, βρέθηκε νεκρός στο κελί του σε φυλακές της Ελλάδας, όπου είχε μεταφερθεί για να εκτίσει την ποινή του. Κι αυτό ήταν το κοντινότερο σε δικαιοσύνη που είδε η οικογένεια της δολοφονημένης Χριστίνας, καθώς στη συνέχεια θα ερχόταν αντιμέτωπη με ενός διαφορετικού είδους εγκληματία: το μαφιόζικο κυπριακό κράτος.
Ο ερασιτεχνικός τρόπος με τον οποίο οι κυπριακές Αρχές χειρίστηκαν την υπόθεση, τα εγκληματικά λάθη, οι παραλείψεις αλλά και η αποποίηση κάθε ευθύνης, συν το γεγονός ότι η οικογένεια του θύματος ξόδεψε υπέρογκα ποσά για έρευνες, προκειμένου να ανοίξει εκ νέου η υπόθεση και να αποκαλυφθεί η δολοφονία, οδήγησαν τους γονείς της Χριστίνας να καταθέσουν αγωγή κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας το 2014, η εκδίκαση της οποίας αναβάλλονταν διαρκώς μέχρι το 2019. Τότε, άρχισαν να ρωτούν από τη Νομική Υπηρεσία αν η οικογένεια είχε αποδείξεις(!) για τα λεφτά που έχει ξοδέψει για την υπόθεση, λες και υπήρχε περίπτωση οι χαροκαμένοι γονείς να ήθελαν να βγάλουν λεφτά από τη δολοφονία της κόρης τους! Όταν οι Αρχές της Δημοκρατίας είδαν ότι η οικογένεια ήταν αποφασισμένη να το παλέψει μέχρι τέλους, ώστε να βρει το δίκαιό της και να αποκαλυφθούν οι εγκληματικοί χειρισμοί της Αστυνομίας, εκμεταλλεύτηκαν την φυσική κόπωση και την οικονομική εξάντληση των γονέων και πρότειναν, βασικά τους υποχρέωσαν, σε εξωδικαστικό συμβιβασμό
Τα λόγια του κυρίου Χριστόφορου στον Reporter τον περασμένο Σεπτέμβριο σοκαριστικά: «Μας πρότειναν από τη Νομική Υπηρεσία αποζημίωση. Για τα παιδιά 10,000 ευρώ και για εμάς, να μας επιστρέφουν τις 40,000 ευρώ ως έξοδα που είχαμε αναφέρει, χωρίς να μας ζητούν αποδείξεις, απλά για να μην γίνει το Δικαστήριο. Μας είπαν πως, αν πάμε στα Δικαστήρια, θα μας ζητούν αποδείξεις που δεν έχουμε και αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος να λυθεί η υπόθεση. Αυτό ήταν για εμάς είναι εκβιασμός. Τι να κάνουμε δεν ξέρουμε. Τρία παιδιά έμειναν ορφανά, λόγω της ανεπάρκειας της τοπικής Αστυνομίας. Έχει ευθύνη γι’ αυτά τα παιδιά η Κυβέρνηση”.
Τελικά η οικογένεια δέχτηκε τον συμβιβασμό, καθώς είχε εξαντληθεί σωματικά, ψυχικά και οικονομικά από αυτή την απάνθρωπη, πολύχρονη διαδικασία. Αν και, σε περίπτωση που πήγαινε σε δίκη, το δικαστήριο θα μπορούσε να επιδικάσει μέχρι και €400.000 αποζημιώσεις, το κράτος-μαφία, ως άλλος Ντόναλντ Τραμπ, πρόσφερε στην οικογένεια αποζημίωση €100.000, ουσιαστικά για να πάψει να κυνηγάει την υπόθεση και να μην διασύρει άλλο το Brooklyn Nine Nine που έχουμε για Αστυνομία. Από αυτά, όπως είπε ο κ. Καλαϊτζίδης στον “Πολίτη”, τα €50.000 ήταν για κάλυψη των εξόδων, στα οποία προέβησαν οι γονείς της Χριστίνας για να αποκαλύψουν τον φόνο της κόρης τους, καθώς ο φάκελος της υπόθεσης έκλεισε με αιτία θανάτου τον αφύσικο θάνατο ενώ, μεταξύ άλλων, υποχρεώθηκε να αγοράσει υπηρεσίες ιατροδικαστών από την Ελλάδα, για να αποδειχθεί ότι ο θάνατος της Χριστίνας δεν είχε διερευνηθεί καταλλήλως. Οι υπόλοιπες €50.000 ήταν οι αποζημιώσεις που δόθηκαν στην οικογένεια. Αναλογούν, δηλαδή, από €10.000 στα τρία ανήλικα παιδιά και στους δύο γονείς της Χριστίνας. Ο κ. Καλαϊτζίδης είναι σήμερα 69 ετών και αδυνατεί να εργαστεί και η σύζυγος του 65. «Πώς θα ζήσουν τα παιδιά και πώς θα σπουδάσουν;» διερωτήθηκε στην εφημερίδα.
Μάλιστα όταν ο “Πολίτης” έθεσε υπόψη της Νομικής Υπηρεσίας το παράπονο του κ. Καλαϊτζίδη και ζήτησε πληροφόρηση για το πώς καθορίστηκε το ύψος των αποζημιώσεων στις €100.000, εκείνη υπεραμύνθηκε της νομιμότητας του διακανονισμού, τόνισε ότι “εκφράστηκε η δημόσια συγγνώμη της πολιτείας”, ενώ με το γνωστό passive aggressive συνωμοσιολογικό ύφος που μας έχει συνηθίσει τελευταία, κατέληξε πως “δημιουργεί ερωτηματικά η εκ νέου προσπάθεια δημόσιας συζήτησης επί του διευθετηθέντος θέματος της οικονομικής αποζημίωσης».
Και εννοείται πως η υπόθεση τελείωσε εκεί. Με τα hush money που πρόσφερε το κράτος-μαφία για να σταματήσει ο διασυρμός. Για να μην είναι αναγκασμένο να κάνει μια σωστή πειθαρχική ή/και ποινική έρευνα και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για τα όσα πέρασε η οικογένεια Καλαϊτζίδη λόγω της κρατικής ανικανότητας. Ουδείς τιμωρήθηκε, μετατέθηκε ή ξηλώθηκε για ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκο στην ιστορία των διωκτικών/ιατροδικαστικών Αρχών.
Και αυτό αποκαλείται “δικαιοσύνη”. Όπως και κάθε παρωδία της, που ζήσαμε τελευταία...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
