Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από το να έρχεσαι αντιμέτωπος με τα δυο μέτρα, δυο σταθμά ανθρώπων που υποτίθεται είναι ταγμένοι στο πλευρό των ευάλωτων, των αδύναμων και των μη-προνομιούχων, όταν το συμβάν για το οποίο πρέπει να πάρουν θέση χτυπάει too close to home.
Βασικά όταν έρχεται σε σύγκρουση με την κυρίαρχη ιδεολογία τους, το κόμμα ή κάποιο πρόσωπο που έχουν εξιδανικεύσει για προσωπικούς ή άλλους λόγους. Από την εκκωφαντική σιωπή “αριστερών” δήθεν δικαιωματιστών για τα ρωσικά εγκλήματα στην Ουκρανία (όταν τα θύματα δεν είναι δεξιών, ιμπεριαλιστών ή του ίδιου του καπιταλισμού δεν έχει ενδιαφέρον ή δεν είναι καν θύματα) μέχρι το ξέπλυμα διάσημων καταδικασμένων κακοποιητών και βιαστών όπως ο Πέτρος Φιλιππίδης και ο Δημήτρης Λιγνάδης, το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον κάποιων με αυτόκλητο ηθικό πλεονέκτημα γίνεται ανεμοδούρα που κατευθύνεται μόνο όπου φυσάει ο ιδεολογικός/κομματικός τους άνεμος.
Αυτή τη σκατένια συμπεριφορά την περιμένεις από τα alt right λευκά καθίκια που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τα δικαιώματα των άλλων παρά μόνο μυξοκλαίνε για τα δικά τους όταν νιώθουν ότι απειλούνται κεκτημένα τους, δηλαδή να μπορούν να βρίζουν/κακοποιούν/ξεφτιλίζουν/καταπιέζουν/απειλούν όλους τους άλλους ελεύθερα και χωρίς επιπτώσεις. Όταν όμως βλέπεις ταγμένους δικαιωματιστές να αλλάζουν το τροπάρι επειδή δεν ταιριάζει στο αφήγημα, είναι το λιγότερο τραγικό - αφήστε τη ζημιά που προκαλούν σε όποιο αγώνα δόθηκε έως τώρα στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί οι μόνο που βγαίνουν κερδισμένοι είναι οι θιασώτες της “δεν είστε καλύτεροι από αυτούς που κατηγορείτε” ισοπέδωσης που εκφράζεται για να καλύψει βολικά τη δική τους αισχρή ιδεολογία του μίσους και των διακρίσεων. Σου λένε αν κατά βάθος είμαστε όλοι τα ίδια σκατά, γιατί μας την πέφτετε συνέχεια; Ας ξεχάσουμε όλα αυτά τα νεοταξικά κι ας επιστρέψουμε ενωμένοι στις όμορφες εποχές όπου μπορούσες να πεις καμιά κουβέντα και να ρίξεις και κανένα μπάτσο παραπάνω χωρίς να πεταρίσει βλέφαρο. Τότε που οι “πουτάνες”, οι “αράπηδες” και οι “πούστηδες” ήξεραν ποια ήταν η θέση τους στην κοινωνία, σωστά;
Η πρόσφατη καταγγελία σε βάρος του ανεξάρτητου πια ευρωβουλευτή Αλέξη Γεωργούλη για βιασμό και κακοποίηση (η πρώτη απ’ ότι φαίνεται μιας σειράς καταγγελιών που ετοιμάζονται) ανέδειξε για πολλοστή φορά το σοβαρό πρόβλημα αντιμετώπισης παρόμοιων καταγγελιών που έχει ο ελληνόφωνος κόσμος που νομίζει ότι (ή ορθότερα θα ήθελε να) ζει στα 50s αλλά με smartphones και Netflix.
Γιατί μπορεί κανείς να μου εξηγήσει πώς διάολο με τόσα συντριπτικά στατιστικά (πολλά περισσότερα κρούσματα σεξουαλικών επιθέσεων απ’ όσα καταγγέλλονται, πολύ λιγότερες οι καταδίκες, όλα ανεξαιρέτως τα θύματα διασύρονται από δικηγόρους υπεράσπισης, δικαστήρια, ΜΜΕ και ιντερνετικά τρολ) ακόμα η πρώτη, ενστικτώδης αντίδραση του μέσου δικαστή και δήμιου των σόσιαλ είναι να αμφισβητήσει, να χλευάσει ακόμα και να βρίσει το θύμα; Βέβαια ούτε το άμεσο κρέμασμα στην πλατεία του κατηγορούμενου ή καταγγελόμενου είναι υγιές, όμως αυτό συμβαίνει το πολύ την τελευταία 15ετία και κυρίως ως αντίδραση στους αιώνες victim blaming που προηγήθηκαν και εξακολουθεί να συμβαίνει μέχρι σήμερα. Ακόμα και στην εποχή του #metoo όπου αποδεικνύονται στα δικαστήρια η μία υπόθεση μετά την άλλη και πετυχαίνονται ηχηρές καταδίκες πανίσχυρων αντρών που δρούσαν ανενόχλητοι για δεκαετίες, μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού είναι πρόθυμο να εστιάσει στη μία ψευδή καταγγελία που μπορεί να υπάρξει και να αγνοήσει επιδεικτικά τις υπόλοιπες 99 υπαρκτές.
Η υπόθεση Γεωργούλη θα κριθεί κι αυτή στο δικαστήριο αν και όπως όλα δείχνουν ο δρόμος θα είναι ανηφορικός για τον πρώην “Εραστή δυτικών προαστίων”, ειδικά αν επιβεβαιωθούν οι φημολογούμενες πρόσθετες καταγγελίες σε βάρος του. Οι φίλοι, οι συγγενείς, οι άνθρωποί του έχουν κάθε δικαίωμα να τον στηρίξουν, όμως ένα πράγμα να προσφέρεις ηθική και πρακτική στήριξη και άλλο να πηγαίνεις με περισσή ευκολία στο άλλο άκρο και να σπιλώνεις με χυδαιότητες και ανακρίβειες την καταγγέλλουσα. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Η ευκολία με την οποία κάποιος (άνδρας ή γυναίκα) στρέφεται εναντίον του θύματος, ακόμα κι αν δεν γνωρίζει το παραμικρό για την υπόθεση ή τον φερόμενο ως δράστη. Χωρίς αποδείξεις, χωρίς προηγούμενο, χωρίς καν τα στατιστικά να είναι με το μέρος τους. Απλά και μόνο επειδή αυτό ήταν η κανονικότητα για δεκαετίες και αρνούνται να αντιληφθούν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Μια αρρωστημένη νοοτροπία που φαίνεται πως κρύβεται επιμελώς πίσω από το προσωπείο κάποιων “υπέρμαχων ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και βγαίνει ενστικτωδώς στην επιφάνεια όταν ο δράστης είναι ομοϊδεάτης, συναγωνιστής ή φίλα προσκείμενος. Το ηθικό πλεονέκτημα είναι τελικά το μεγαλύτερο πλυντήριο βιαστών, δολοφόνων και εισβολέων.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
