Επειδή είμαστε λαός των άκρων, η επίσημη επίσκεψη του Προέδρου Χριστοδουλίδη στον Λευκό Οίκο αντιμετωπίστηκε με την υπερβολή που μας χαρακτηρίζει: από τη μια η απόλυτη απαξίωση, η ισοπέδωση, ο αρνητισμός και η αντιπολίτευση-για-την-αντιπολίτευση (μαζί με μια γερή δόση αντιαμερικανισμού και αντιδυτικισμού) κι από την άλλη ο απόλυτος αρχοντοχωριατισμός του loser που του έδωσαν σημασία τα cool παιδιά, η φαντασίωση μεγαλείου, η θεοποίηση ενός ανύπαρκτου ουσιαστικά Προέδρου και η παρουσίαση της επίσκεψης ως το σημαντικότερο επίτευγμα από καταβολής Κυπριακής Δημοκρατίας. Είπαμε, λαός των άκρων, της υπερβολής και των διαφόρων εθνικών φαντασιώσεων.
Κανείς δεν αμφισβητεί (ή τουλάχιστον δεν πρέπει να αμφισβητεί) τη σημασία μιας επίσημης πρόσκλησης στον Λευκό Οίκο (η πρώτη από το ΄96 και του Γλαύκου Κληρίδη) έστω κι από έναν απερχόμενο Πρόεδρο, έστω και με μια μικρή προεκλογική “ουρά” για το καλόπιασμα των περίπου 3 εκατ. Ελληνοαμερικανών, με αρκετούς από αυτούς να διαμένουν στις λεγόμενες swing states που κρίνουν το τελικό αποτέλεσμα. Ακόμα κι αυτό να ισχύει (ίσως για το τάιμινγκ, η επίσκεψη όντως θα γινόταν κάποια στιγμή όμως η ξαφνική πρόσκληση λίγο πριν τις εκλογές γεννά κάποιες σκέψεις) δεν πρέπει να υποβαθμίζει τη σημασία της πρόσκλησης. Είναι μια επιτυχία της χώρας και θα πρέπει να την εκλάβουμε ως μία ή τουλάχιστον να απολαύσουμε τη στιγμή και τα πρόσκαιρα οφέλη της. Αλλά μέχρι εκεί.
Η επίσκεψη αποτελεί ορόσημο στη σύσφιξη των σχέσεων Κύπρου και ΗΠΑ, ενώ αναδεικνύει τον ενισχυμένο γεωπολιτικό ρόλο της Κύπρου, μόνο που αν το δούμε εντελώς κυνικά, αυτή η ανάδειξη έγινε πάνω στη δυστυχία των άλλων. Η εδώ και ένα χρόνο ανάφλεξη στη μπαρουταποθήκη που αποκαλούμε γειτονιά λογικό ήταν να αναδείξει το μοναδικό μέλος της ΕΕ στην περιοχή που ταυτόχρονα αποτελεί μια σταθερά δυτικόστροφη, στιβαρή δημοκρατία (παρά τις όποιες ατέλειες ή τον χαρακτηρισμό “μπανανία” που της αποδίδουμε όσοι κατοικούμε σ’ αυτή) που προσφέρει ό,τι διαθέτει, εναέριο χώρο, λιμάνια έδαφος, βάσεις, αεροδρόμια, για τη διευκόλυνση των συμμάχων της, από στρατιωτικού μέχρι ανθρωπιστικού χαρακτήρα επιχειρήσεις. Αν το καλοσκεφτείτε δεν γίνεται να κάνουμε και διαφορετικά. Θα ήταν γεωπολιτική αυτοκτονία. Η Κύπρος φυσικά και δεν έχει άλλη επιλογή από το να ταχθεί με ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, είναι καθαρά ζήτημα επιβίωσης. Η Τουρκία των 80 εκατ. της στρατηγικής της θέσης και του διαχρονικού τσαμπουκά της έχει την πολυτέλεια να το παίζει δυτικόφιλη ενώ ταυτόχρονα γλυκοκοιτάζει κάθε τριτοκοσμικό δικτάτορα ή ισλαμική τρομοκρατική οργάνωση που υπάρχει τριγύρω. Εμείς όχι.
Γι’ αυτό θεωρώ πως η “επιτυχία” αυτή της Κύπρου πιστώνεται περισσότερο στη γεωγραφική της θέση και τις αρνητικές για τους γειτονικούς λαούς συγκυρίες παρά στη “σκληρή δουλειά από πλευράς κυβέρνησης και προσωπικά του Νίκου Χριστοδουλίδη” όπως προπαγανδίζουν το Προεδρικό και τα (εναπομείναντα) παπαγαλάκια του. Βασικά οποιοσδήποτε από τους τρεις υποψήφιους εκλέγονταν το ‘23 (ναι, ακόμα και ο υποστηριζόμενος από το ΑΚΕΛ αλλά αμερικανοτραφής μέχρι το μεδούλι Α. Μαυρογιάννης) με αυτές τις εξελίξεις στην περιοχή θα ακολουθούσε την ίδια πολιτική, άλλωστε πόσο δύσκολο είναι να διαθέτεις γη, αέρα και ύδωρ σε τρίτους που κάνουν όλη τη σκληρή δουλειά και μετά εσύ παίρνεις τα εύσημα;
Μια αναμφισβήτητη επιτυχία της χώρας λοιπόν και του λαού που ούτε καν ρωτήθηκε και μεταξύ μας πολύ σωστά δεν ρωτήθηκε, μιλάμε άλλωστε για τον ίδιο που εκλέγει από Νικούι μέχρι Φειδία και με προοπτική τον... ΝέβερΣαρέντερ (δεν θέλετε αυτόν τον λαό να επιλέξει τους στρατηγικούς συμμάχους της χώρας και να βρεθούμε μια μέρα στην αγκαλιά των Αγιατολάδων, έτσι δεν είναι;)
Όσο για τον Χριστοδουλίδη του αποδίδουμε μεν τα εύσημα για τη διατήρηση της δυτικόστροφης πολιτικής της χώρας (που είπαμε είναι no brainer αλλά μάθαμε πια σ’ αυτή τη χώρα να επικροτούμε τα αυτονόητα) όμως μην τρελαθούμε, απλά... ήταν εκεί και περίμενε να πέσει η αμερικανική ευγνωμοσύνη σαν ώριμο φρούτο. Αν ήταν ο θεϊκός πρόεδρος που μας τον παρουσιάζουν θα το είχαμε διαπιστώσει και στο εσωτερικό. Όποτε βέβαια μας κάνει την τιμή να βρίσκεται σ’ αυτό.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Κλάδος σκυροδέματος: Πιο αποφασιστική κυβερνητική διαμεσολάβηση ζητούν οι εργαζόμενοι
• Παγκόσμιος συναγερμός: Αποκολλήθηκε μέρος του Ήλιου - Τι σημαίνει αυτό για τον πλανήτη μας
Αναστασιάδης-Χριστοδουλίδης: Από την «πατρική» στοργή, στον... «πατρικό» θυμό
Όταν στις 28 Φεβρουαρίου του 2023 ο Νίκος Χριστοδουλίδης ανέβαινε τον λόφο του προεδρικού με τη σύζυγο και τα παιδιά του, για την τελετή παράδοσης – παραλαβής της Προεδρίας της Κυπριακής Δημοκρατίας από τον Νίκο Αναστασιάδη, το κλίμα ήταν άκρως οικογενειακό, με τον Νίκο Αναστασιάδη να βλέπει τον <διάδοχό> του με ύφος περήφανου πατέρα. Ο Νίκος Αναστασιάδης μάλιστα, αποκαλούσε τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη, <Νίκο μου>.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
