Το πρόβλημα με τα αγγλόφωνα είναι δυστυχώς ελληνόφωνο

Το φιλόδοξο σχέδιο της ελληνικής κυβέρνησης για προσέλκυση ξένων φοιτητών, στρατηγικές συνεργασίες με κορυφαία πανεπιστήμια των ΗΠΑ, της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου κόσμου και κοινές ερευνητικές δραστηριότητες φαίνεται ότι έχει μπει ήδη σε τροχιά και αυτό -μαντέψτε- θεωρείται επιτυχία. Και μιλάμε για μια χώρα όπου μέχρι πριν από ένα χρόνο απαγορευόταν η λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Πίσω στην υποτίθεται πιο προοδευτική και διαλλακτική -σε ότι αφορά την εκπαίδευση- Κύπρο μια κουβέντα που σέρνεται εδώ και μια οκταετία περίπου ήρθε ξανά στο προσκήνιο με την πρόσφατη συζήτηση στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής της θέσπισης αγγλόφωνων προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών από τα δημόσια πανεπιστήμια του νησιού. Ένα θέμα που ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι μεταξύ των Ιδρυμάτων και του νομοθέτη, μάθαμε ξαφνικά ότι έχουν λόγο οι οργανωμένοι γονείς(!) των μαθητών μέσης εκπαίδευσης που όχι μόνο αντιδρούν αλλά απειλούν μάλιστα να κλείσουν τα σχολεία σε περίπτωση που περάσει το νομοσχέδιο ως έχει.

What. The. Actual. Fuck.

Προσπερνάμε το γεγονός ότι οι οργανωμένοι γονείς ουδέποτε απείλησαν “να κλείσουν τα σχολεία” (sic) για, ας πούμε, τα τεράστια, διαχρονικά και σκανδαλώδη προβλήματα που ταλανίζουν τη δημόσια εκπαίδευση (και ειδικότερα τη Μέση που διαθέτει σοβαρότατο πρόβλημα επιπέδου διδασκαλίας αλλά και μάθησης) αλλά είναι αποφασισμένοι να το κάνουν για κάτι που εχμ... όχι μόνο δεν τους αφορά γιατί έχει να κάνει με την Τριτοβάθμια εκπαίδευση αλλά επιπρόσθετα οι φόβοι, οι ανησυχίες και οι καταστροφικές προβλέψεις που εκφράζουν ως επιχειρήματα είναι τελείως ανυπόστατα, αφού τα ελληνόφωνα προγράμματα σπουδών δεν επηρεάζονται στο παραμικρό, ούτε φυσικά μειώνονται οι θέσεις στα Ιδρύματα με εισαγωγή από τις Παγκύπριες, ούτε “θα πέσει το επίπεδο των ελληνόφωνων σπουδών” όπως φωνάζουν. Αλλά θέλουν να κλείσουν τα σχολεία. Αλήθεια, έχετε προσέξει γενικά με πόση προθυμία και ευκολία κλείνουν τα σχολεία εκείνοι που... κόπτονται για το καλό της δημόσιας εκπαίδευσης; Προφανώς εμπνεύστηκαν από αυτούς που γιορτάζουν τα γράμματα... κλείνοντας τα σχολεία στη γιορτή των Τριών Ιεραρχών (που σημειωτέον μισούσαν τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, άντε βγάλε άκρη).

Αλλά ούτε η “ουσία” του προβλήματος βγάζει περισσότερο νόημα. Οι γονείς -συνεπικουρούμενοι από τους καθηγητές που βρήκαν πάλι ευκαιρία να ακονίσουν τα μαχαίρια τους απέναντι στο Υπουργείο ενόψει νέας αξιολόγησης- κάνουν λόγο για “πλήγμα στο δημόσιο σχολείο “, “μαθητές δύο ταχυτήτων”, “άνοιγμα παράλληλης διόδου εισδοχής στα δημόσια πανεπιστήμια, για τους μαθητές των ιδιωτικών σχολείων, προκειμένου να κερδοσκοπήσουν οι ίδιοι” και “μείωση των θέσεων που διεκδικούν οι φοιτητές μέσω των Παγκυπρίων Εξετάσεων, επειδή στα αγγλόφωνα θα διδάσκουν καθηγητές που τώρα διδάσκουν στα ελληνόφωνα και θα αμείβονται επιπλέον για τα πρώτα και θα τα προτιμούν”. Δηλαδή τίποτα το χειροπιαστό, παρά μόνο εικασίες, φοβίες και εσχατολογικές προφητείες αλά-Παϊσιος που θα πάνε κι αυτές κουβά. Όπως μάλλιασε το στόμα των Πανεπιστημιακών να εξηγούν εδώ κι οκτώ χρόνια, ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ στα ελληνόφωνα προγράμματα, οι θέσεις παραμένουν οι ίδιες και φυσικά χωρίς δίδακτρα, τα αγγλόφωνα θα είναι αυτοχρηματοδοτούμενα για να είναι βιώσιμα, θα προσληφθεί έκτακτο προσωπικό, καθηγητές, ειδικοί επιστήμονες και υποστηρικτικό προσωπικό για να τα στελεχώσει και δεν θα χρησιμοποιηθεί γι’ αυτά κανένας καθηγητής που εργάζεται τώρα σε ελληνόφωνο πρόγραμμα (όπως τόνισε πολλές φορές τις τελευταίες μέρες ο Πρύτανης του ΠΚ Τάσος Χριστοφίδης).

Σημειώστε πως στην Κύπρο λειτουργεί σεβαστός αριθμός ιδιωτικών πανεπιστημίων ενώ ετοιμάζονται για κάθοδο στη νησί, γνωστά ελλαδικά πανεπιστήμια που θα προσφέρουν ακριβώς αυτό: αγγλόφωνα προγράμματα με δίδακτρα. Όμως για κάποιο λόγο αυτά δεν απασχολούν τους οργανωμένους γονείς που απλά δεν θέλουν οι απόφοιτοι των posh ιδιωτικών σχολείων του νησιού να εισέρχονται στα δημόσια πανεπιστήμια με τον παρά τους , παρά το γεγονός ότι θα παρακολουθούν ξεχωριστά, αυτόνομα, αγγλόφωνα προγράμματα σπουδών. Δεν θέλουν βασικά τα παιδιά τους που σκίστηκαν είναι η αλήθεια για να περάσουν στο ΠΚ να είναι στην ίδια μοίρα που εκείνα των ιδιωτικών που θεωρούν ότι έκαναν το ίδιο ευκολότερα και με τα λεφτά των γονιών τους. Αυτό μπορεί να ακούγεται ιδεαλιστικό ή ρομαντικό κι έχουν κάθε δικαίωμα να το εκφράζουν ως άποψη αλλά δεν μπορούν να το επιβάλλουν με το έτσι θέλω και με απειλές για κλείσιμο σχολείων, από τη στιγμή που δεν επηρεάζει στο παραμικρό τις σπουδές των παιδιών τους. Το επιχείρημα των “μαθητών δύο ταχυτήτων” εκτός από σαθρό, δεν τιμά ούτε τους ίδιους γιατί το ίδιο μπορεί να ισχυριστεί κάποιος και για τους μαθητές της μέσης εκπαίδευσης με τη σύγκριση να είναι σε βάρος εκείνων των δημοσίων. Σημειώστε πως υπάρχουν ιδιωτικά σχολεία ιδίου τύπου που ακολουθούν το πρόγραμμα του Υπουργείου και οι μαθητές τους δίνουν κανονικά Παγκύπριες. Επίσης Παγκύπριες μπορεί να δώσει οποιοσδήποτε μαθητής αγγλόφωνου ιδιωτικού σχολείου νιώθει ότι έχει καλύψει την απαιτούμενη ύλη. Δεν ενοχλούνται οι οργανωμένοι γονείς από το γεγονός ότι μαθητές που πληρώνουν διεκδικούν τις ίδιες ακριβώς θέσεις με τα δικά τους; Όχι πως η δημόσια εκπαίδευση είναι “δωρεάν” αν αναλογιστεί κανείς τα πόσα ξοδεύονται σε φροντιστήρια, όμως απ’ ότι φαίνεται το πρόβλημα έγκειται στο ότι κάποιοι μαθητές θα πληρώνουν δίδακτρα σε δημόσια πανεπιστήμια. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό εδώ από τη στιγμή που, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, δεν επηρεάζονται οι θέσεις και το επίπεδο των ελληνόφωνων.

Σε μια χώρα που φιλοδοξεί να γίνει περιφερειακό εκπαιδευτικό κέντρο, να προσελκύσει ξένους φοιτητές που θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση των εγχώριων ιδρυμάτων στην παγκόσμια κατάταξη, ορισμένοι αντιδρούν φοβικά, αναχρονιστικά και ετσιθελικά, αρνούμενοι να δουν μπροστά ή τη μεγαλύτερη εικόνα, παραμένοντας εγκλωβισμένοι στον ιδεολογικό τους μικρόκοσμο. Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να βλέπουμε φαντάσματα, τα αγγλόφωνα προγράμματα δεν είναι εχθρός. Είναι το όχημα για ένα πανεπιστημιακό σύστημα που σέβεται την ελληνική γλώσσα όχι με ανασφάλεια και απαγορεύσεις, αλλά με αυτοπεποίθηση και εξωστρέφεια. Στο κάτω-κάτω αν τα προγράμματα αποδειχθούν ασύμφορα οικονομικά ή αποτύχουν να προσελκύσουν φοιτητές να είναι επιλογή των πανεπιστημίων να τα καταργήσουν, όχι των οργανωμένων γονέων ή της ΟΕΛΜΕΚ πριν καν λειτουργήσουν.

Και εν τέλει, ακόμα δεν μάθατε πως όταν τύποι σαν στον Θεμιστοκλέους υποστηρίζουν κάτι τόσο έντονα, η λογική επιτάσσει να... κάνουμε το ακριβώς αντίθετο;