Νοσηλεία στο εξωτερικό: Αν επιζήσεις ίσως χρεοκοπήσεις
Είναι κάποια πράγματα που νομίζεις ότι αποτελούν κοινή λογική, ότι υπαγορεύονται από τον ορθολογισμό, το δίκαιο και την ηθική, ότι τέλος πάντων είναι κοντά στο νου που λέμε στην καθομιλουμένη.
Καταλαβαίνεις όταν κάποιου δεν του γυρίζει η γλώσσα να καταδικάσει απερίφραστα τους χασάπηδες του Πούτιν ή τους βιαστές τρομοκράτες της Χαμάς όταν την ώρα που τα εγκλήματά τους σοκάρουν και τον πιο χοντρόπετσο θεατή, εκείνος θυμάται ξαφνικά ότι είναι “με τον άνθρωπο” και μυξοκλαίει για τα “αθώα θύματα και των δύο πλευρών”.
Είναι κάποια πράγματα που νομίζεις ότι αποτελούν κοινή λογική, ότι υπαγορεύονται από τον ορθολογισμό, το δίκαιο και την ηθική, ότι τέλος πάντων είναι κοντά στο νου που λέμε στην καθομιλουμένη.
Ας κάνουμε ένα διάλειμμα από τις συντάξεις του Προέδρου, το ghosting στον Αρχηγό της Αστυνομίας και το επερχόμενο τσουνάμι στα καύσιμα για να μιλήσουμε, έτσι για αλλαγή, για όλα όσα πραγματικά αξίζουν σ’ αυτή τη ζωή. Κι αν δεν έχετε πρόχειρη μια λίστα μ’ αυτά, μην ανησυχείτε. Έφτιαξε μία η Ελένη Ράντου. Και είναι ίσως ό,τι συγκλονιστικότερο είδαμε εδώ και πολύ καιρό από την πλατεία ενός θεάτρου.
Το 2019 ο Δημήτρης Συλλούρης ως πρόεδρος της Βουλής είχε ένα όνειρο, λίγο διαφορετικό από εκείνο του μακαρίτη δόκτορος Κινγκ. Ονειρευόταν ένα ολοκαίνουργιο, υπερσύγχρονο, πολυτελές και ντιζαϊνάτο κτήριο της Βουλής της Αντιπροσώπων όπου θα μπορούσε να υποδέχεται τους υψηλούς καλεσμένους του -όπως τον Ντάνο του Survivor- σε κόκκινα χαλιά και ευρύχωρα, ευήλια γραφεία χωρίς να ντρέπεται.
Καταλαβαίνεις ότι είσαι προβληματικό κράτος όταν μία από τις σημαντικότερες εθνικές επετείους σου γιορτάζεται Πρωταπριλιά, την παγκόσμια ημέρα δουλέματος, ψέματος και τρολιάς. Πόσο ταιριαστό. Καταλαβαίνεις επίσης ότι είσαι ένα τυχάρπαστο κράτος που δεν έπρεπε καν να συσταθεί όταν η υποτίθεται σημαντικότερη επέτειος όλων, αυτή της (πολυπόθητης;) Ανεξαρτησίας σου, μεταφέρεται δύο μήνες μετά για να έχεις ακόμα μια αργία ανάμεσα στον Αύγουστο και τα Χριστούγεννα. Πόσο βολικό.
«Είμαστε 70 άνθρωποι, οικογενειάρχες οι περισσότεροι. Από το 2011 είμαστε στην κλίμακα Α2 και παίρνουμε €1.200 το μήνα. Είμαστε από τους πιο καλά εκπαιδευμένους διασώστες στον κόσμο και από τους πιο χαμηλά αμειβόμενους. Το επάγγελμα μας δεν είναι κατοχυρωμένο, δεν μπορούμε καν να διεκδικήσουμε. Κάνω αυτή τη δουλειά γιατί βλέπω ανθρώπους να πεθαίνουν στα χέρια μου και θέλω να σώζω όσο περισσότερους μπορώ».
Το true crime είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία η τρομερή (ή μήπως τρομακτική;) δημοτικότητά του με το αδηφάγο κοινό να τα καταβροχθίζει με βουλιμία, από την άλλη τα ανθρώπινα συντρίμμια που αφήνουν πίσω τους δράστες και θύματα - οι επιζήσαντες και οι οικείοι που θα πρέπει να ζουν και ξαναζούν τη φρίκη κάθε φορά που κάποιο ντοκιμαντέρ ή προϊόν μυθοπλασίας θα αναθερμάνει το ενδιαφέρον του ηδονοβλεπτικού κοινού για την ιστορία τους.
Ώστε οι τηλεθεατές δεν είναι αρκετά ώριμοι να διαχειριστούν μια σειρά από το βιβλίο του Σταύρου Χριστοδούλου “Τρεις σκάλες ιστορία”, όπως σύμφωνα με τον “Φιλελεύθερο” αποφάνθηκε ο πρόεδρος του ΔΣ της κυβερνητικής ραδιοτηλεόρασης (ναι, ούτε κρατικής, ούτε εθνικής και σίγουρα όχι δημόσιας) γειώνοντας την πρόταση του τμήματος τηλεόρασης;
“Θα σε γιορτάζουμε είτε το γουστάρεις, είτε όχι”. Αυτό πάνω κάτω είπαν οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών μας (ξέρετε, αυτών που πάνω απ’ όλα κόπτονται για το καλό εχμ.. της δημόσιας εκπαίδευσης και ουχί για τα κεκτημένα τους) στον Αρχιεπίσκοπο, όταν ο τελευταίος επανέλαβε την επιθυμία του να καταργηθεί η (παντελώς άκυρη και άχρηστη) αργία της ονομαστικής του εορτής, κατάλοιπο της εποχής όταν ΠτΔ, Αρχιεπίσκοπος και Απόλυτος Κύπριος Σταρ ήταν το ίδιο πρόσωπο.
“You've got big dreams, you want fame. Well fame costs, and right here is where you start paying; in sweat”. Θυμήθηκα τα λόγια της μεγάλης Lydia Grant (Debbie Allen) προς τους σπουδαστές του Fame αφενός γιατί ο ελληνικός τίτλος του θρυλικού μουσικοχορευτικού φιλμ του Alan Parker από το 1980 (και της σειράς που ακολούθησε) είναι “Στον Πυρετό της Δόξας” κι αφετέρου μια ιδιαίτερα γνωστή το τελευταίο διάστημα (για όλους τους λάθος λόγους φυσικά) Δόξα έχυσε πολύ ιδρώτα είναι η αλήθεια για να υπηρετήσει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από το νευραλγικό και ζωτικής σημασίας για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους πόστο της Αναπληρώτριας Κυβερνητικής Εκπροσώπου (θέση που επινόησε η μεγαλύτερη... μετρέσα -δικά του λόγια- της πολιτικής τέως πρόεδρος Αναστασιάδης για να συναγωνιστεί εκείνη του Διευθυντή του Γραφείου Τύπου του ΠτΔ για τον τίτλο της Πιο Εξόφθαλμης Ρουσφετολογικής Θέσης Ever).
Αν θέλεις να δεις το πραγματικό πρόσωπο μιας κοινωνίας δεν έχεις παρά να προσέξεις πως συμπεριφέρεται στα πιο ευάλωτα μέλη της.
Ένα από τα πράγματα που με ορίζουν ως άνθρωπο και επαγγελματία είναι η αδιάκοπη υπεράσπιση του δικαιώματος του καθενός να ζει και να εκφράζεται όπως αυτό ορίζει, χωρίς να κρύβεται για οτιδήποτε είναι, νιώθει ή πρεσβεύει.