Στη χθεσινή δημοσκόπηση του Alpha το ΔΗΚΟ εμφανίζεται όχι μόνο να χάνει πανηγυρικά την τρίτη θέση από το ΕΛΑΜ αλλά ίσως και τη γαμημένη έδρα του στο ευρωκοινοβούλιο από τον Φειδία Παναγιώτου - of all people!
Ίσως το πιο ταιριαστά εξευτελιστικό φινάλε για το κόμμα που κάλεσε χθες με SMS τον κόσμο του να υποστηρίξει... λάθος υποψήφιο δήμαρχο. Θα μου λείψει είναι η αλήθεια το κόμμα του “Μάκη”, παραφράζοντας τα λόγια του προέδρου του, “αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να το εφεύρουμε”. Απλά you can’t make that shit up.
Όσο για το “φαινόμενο Φειδία” (που δεν γνωρίζω προσωπικά, ούτε είμαι fan) υπάρχουν δύο σχολές σκέψης για τον αμφιλεγόμενο -στην καλύτερη περίπτωση- influencer/TikToker. Η μία μιλάει για ένα αυτοδημιούργητο, υπερδημοφιλές μάβερικ που έβαλε στόχο να ταρακουνήσει τα βαλτώδη νερά της κυπριακής πολιτικής , έναν disrupter που μεταπήδησε από τον εικονικό κόσμο των σόσιαλ στον πραγματικό με σκοπό να τον πηδήξει - και το καταφέρνει αρκετά καλά έως τώρα. Η άλλη σχολή κάνει λόγο για ακόμα ένα trend της γενιάς Ζ, κενό, κριντζ και εφήμερο όπως και το επόμενο, που παρουσιάζεται ως αντισυστημικός ενώ παράλληλα αποδεικνύει πως το να είσαι ένας ημιμαθής, ισαποστάκιας λαϊκιστής με άγνοια κινδύνου ή ντροπής, ικανότητα να πουλάς (πετυχημένα) το απόλυτο τίποτα και με ροπή προς το κατεστημένο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια είναι ακριβώς αυτό το σύστημα που υποτίθεται πως μάχεσαι. Ο Φειδίας δεν θέλει σε καμιά περίπτωση να γκρεμίσει το σύστημα, απλά να του αλλάξει όχημα. Να μην εκπροσωπείται πια από τον πεπαλαιωμένο συντηρητισμό των ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ και ΔΗΠΑ αλλά τον “νέο και εναλλακτικό” του ίδιου και του ΕΛΑΜ. Άλλωστε η ίδια δημοσκόπηση έδειξε ακόμα κάτι ιδιαίτερο ενδιαφέρον: Η δύναμη του Φειδία δεν είναι οι ηλικίες 18-29 (που θα ήταν το πιο λογικό), εκεί συγκεντρώνει μόλις 18%, αλλά οι 30-39 όπου σαρώνει με 40%, δηλαδή είναι οι fucking millennials που μας φόρτωσαν και όχι τα πιτσιρίκια όπως νομίζαμε αρχικά. Επίσης είναι πολυσυλλεκτικός αντλώντας ψηφοφόρους κυρίως από ΔΗΣΥ (16%), ΑΚΕΛ (11%) και... ΕΛΑΜ (11%) αποδεικνύοντας πως η άγνοια, ο λαϊκισμός και ο νεο-συντηρητισμός απαντώνται οριζόντια. Θα σκεφτείτε ότι όποιος καταφέρνει και προσελκύει ΑΚΕΛικούς και ΕΛΑΜίτες εξίσου και με την ίδια ευκολία κάτι θα πρέπει να κάνει σωστά όμως εκεί ακριβώς έγκειται το λάθος. Που δεν είναι στατιστικό αλλά δυστυχώς πολύ-πολύ χειροπιαστό. Υπάρχει μια πανευρωπαϊκή τάση προς τον ακραίο-συντηρητισμό-μασκαρεμένο-ως-ανανέωση και πιστώνω στον Φειδία πως το είδε εγκαίρως το όχημα και έσπευσε να στρογγυλοκαθίσει μπροστά (φωνάζοντας φαντάζομαι shotgun!).
Συμφωνώ και με τις δύο σχολές σκέψεις γιατί η μία δεν αποκλείει την ύπαρξη της άλλης. Ο Φειδίας είναι ένα φαινόμενο. Δημοφιλής γι’ αυτό που κάνει (το “καλός” είναι τελείως υποκειμενικό και άσχετο), αγαπητός, απλοϊκός στην συμπεριφορά, τις απόψεις και το λεξιλόγιο ώστε να γίνεται εύκολα κατανοητός και αποδεκτός από μια αρκετά μεγάλη μερίδα του κοινού που δεν ασχολείται γενικά, έχει μια επιδερμική επαφή με την επικαιρότητα ή απορρίπτει το υπάρχον πολιτικό σύστημα στο σύνολό του ως “πουλημένο” ή “διεφθαρμένο”. Βασικά είναι το κοινό του “Που πήγαμε και δεν μας άρεσε”, του “Παραιτηθείτε” και άλλων παρόμοιων ομάδων: γενικόλογη γκρίνια για το σύστημα μέχρι να γίνουν μέρος του. Μετά συνήθως το βουλώνουν. Υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει τον απλό, καθημερινό πολίτη με στοιχειώδη (έως περιορισμένη) αντίληψη για το τι συμβαίνει γύρω του, ελάχιστες άλλες γνώσεις πέρα από το αντικείμενό του και με μία έκδηλη απέχθεια για ένα πολιτικό σύστημα που πιστεύει ότι τον πρόδωσε γιατί πολύ απλά δεν τον βόλεψε. Αυτός ο τύπος ψηφοφόρου συνήθως καταλήγει να ψηφίζει αμφιλεγόμενα σελέμπριτις ή την ακροδεξιά ως διαμαρτυρία, αναμένοντας εύκολες λύσεις, άκρατο λαϊκισμό, ισοπέδωση ή απλά εκτόνωση. Αυτός που επιθυμεί πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα για το γενικότερο καλό (και όχι μόνο για τον κώλο του) αλλά μέσω διαλλακτικότητας, ανοχής, ανοιχτού πνεύματος και σκληρής δουλειάς κι απ’ τις δύο πλευρές, έχει επιλογές οι οποίες δυστυχώς δεν είναι το ίδιο πιασάρικες ή δημοφιλείς. Σε συγκεκριμένα ψηφοδέλτια υπάρχουν αληθινοί disrupters που αποδεδειγμένα στέκονται απέναντι στο σύστημα (με κίνδυνο ακόμα και για τη σωματική τους ακεραιότητα) και δεν γαβγίζουν απλά μέχρι το τελευταίο να τους αποδεχτεί (όπως είναι πρακτικά το Cypriot dream).
Δεν μπορώ να ξέρω τα πραγματικά κίνητρα του Φειδία για το ντεμπούτο του στον κυπριακό πολιτικό στίβο. Μπορεί όντως να είναι αγνά, μπορεί να είναι μια καύλα της στιγμής, μπορεί -με δεδομένη τη φύση του περιεχομένου που τον έκανε γνωστό- να είναι ένα κοινωνικό πείραμα, μια διαρκή τρολιά, ένα challenge στον εαυτό του που ίσως αξιοποιήσει αργότερα ως μέρος ενός ιντερνετικού έπους τύπου “Χάντρες και Καθρεφτάκια: Πως Έπεισα τους Κυπραίους Ό,τι Είμαι το Μέλλον της Πολιτικής”. Θα δείξει την επόμενη μέρα των εκλογών. Αφού πρώτα δούμε πόσοι από αυτούς που δήλωναν στις δημοσκοπήσεις ότι θα τον ψηφίσουν (που είναι η μισή πλάκα της όλης υπόθεσης) θα πραγματοποιήσουν όντως την απειλή τους. Έχουν συμβεί και πιο παράξενα πράγματα.
Πάντως η παρουσία του σ’ αυτές τις εκλογές ήταν η ένεση αδρεναλίνης που χρειαζόταν ο μισοπεθαμένος θεσμός. Ένα wake-up call και για την κατάντια μας ως κοινωνία αλλά και για τον αξιοθαύμαστο μηχανισμό αυτοσυντήρησης που διαθέτει το σύστημα το οποίο ενίοτε μεταλλάσσεται σε... αντισυστημικό προκειμένου να επιβιώσει.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ:
• Ελπίδα Ιακωβίδου: Βρέθηκε σε εκδήλωση στη Λευκωσία με την πρώην σύντροφο του Τζώνη Καλημέρη
• Αερόσακοι Takata: Πώς απαντούν οι αντιπροσωπείες αυτοκινήτων για τις χρεώσεις στον έλεγχο;
ΠτΔ στο Economist: Φάρος ελπίδας για την περιοχή η επανένωση Κύπρου
Μια ανεξάρτητη και επανενωμένη Κύπρος είναι καίριας σημασίας για την περιοχή μας, την Ευρώπη και τον κόσμο, ανέφερε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, κατά τον χαιρετισμό του στο 20ό ετήσιο συνέδριο του περιοδικού Economist, οι εργασίες του οποίου άρχισαν την Πέμπτη στη Λευκωσία, σημειώνοντας παράλληλα ότι η επανένωση της Κύπρου μπορεί να αποτελέσει φάρο ελπίδας και για την περιοχή
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
